บทที่ 102 ความโชคดีทั้งชีวิตคงใช้หมดครั้งนี้แหละ

บ๗ที่ 102 ความโชคดีทั้งชีวิตคงใช้หมดครั้งนี้แหละ ขณะที่ถังซินตื่นขึ้นมายังรู้สึกมึนหัวเล็กน้อย ท้องน้อยก็รู้สึกหน่วง ๆ เหมือนจะเป็นประจำเดือน เธอนวดหัวแล้วเปลี่ยนเสื้อเข้าไปล้างหน้าล้างตัวในห้องน้ำ เพิ่งจะออกจากห้องนอนก็สังเกตุเห็นว่าห้องครัวมีความเคลื่อนไหว เหมือนจะเป็นหลี่ซูเจ๋กำลังทำอะไรอยู่สักอย่าง “มันต้องอย่างงี้สิสาวน้อย อาหารเช้าก็ทำเป็นหรอจ๊ะ” กับข้าวและข้าวต้มที่วางอยู่บนโต๊ะน่าจะเป็นฝีมือของหลี่ซูเจ๋ เธอพูดอวยแม่ครัวแล้วนั่งลงที่โต๊ะอาหาร หลี่ซูเจ๋กำลังเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมซาลาเปาในมือ ยิ้มอย่างภูมิใจ “ก็ใช่หนะสิ ถึงแม้ผัดกับข้าวฉันทำไม่เป็น แต่ว่าโจ๊กหนะยังพอทำได้ ลองชิมซาลาเปานี่สิ้ เมื่อวานฉันเพิ่งไปซื้อมาจากซุปเปอร์ฯ” “เมื่อคืนเธอไปซุปเปอร์หรอ” ถังซินชะงักแล้วถามเธอ “แล้วค่อยไปรับฉันที่ร้านเหมยจวงหรือยังไง” “ประธานมู่ต่างหากส่งเธอกลับมา” ทันใดนั้น ถังซินเพิ่งจะนึกภาพเมื่อคืนได้ เหมือนเธอกำลังนั่งระหลี่ซูเจ๋มารับแล้วคุณชายมู่มาหา ทั้งสองคุยกันได้ไม่นาน คุณชายมู่ก็บอกว่าจะส่งเธอกลับ แล้วเธอก็จำอะไรไม่ได้แล้ว….. “สรุปว่าทุกอย่างเป็นเรื่องจริงหมดหรอเนี่ย…..” ถังซินคีบซาลาเปาไว้ลังเลอยู่ว่าควรกินหรือไม่ ลนลานจนทำตัวไม่ถูก “ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ไม่น่าดื่มเยอะเลย น่าอายชะมัด” คุณชายมู่ต้องส่งเธอกลับบ้านเวลาเมาทุกครั้ง เขาจะคิดว่าเธอกำลังใช้มารยาหญิงอยู่หรือเปล่านะ “อายอะไรหละ ประธานมู่ไม่ได้โกรธอะไรหนิ” หลี่ซูเจ๋พูดไปด้วยหัวเราะไปด้วย น้ำเสียงดูมีเลศนัย “ประจำเดือนเธอหนะติดอยู่บนเสื้อประธานมู่เต็มไปหมด แถมเขายังยอมพาเธอเข้าไปในห้องน้ำซะอีก โถ ๆๆ” “......” ถังซินขยี้หัวคิ้วด้วยท่าทางเงอะงะ น่าอายไปถึงดาวอังคารเลยจริง ๆ เธอไม่กล้านึกถึงภาพสุดสะเทือนใจเมื่อคืนเลย หลังจากนี้เธอจะกล้ามองหน้าเขาได้อย่างไร ตอนที่ไปบริษัทหลังกินข้าวเสร็จ เธอยังทำตัวไม่ถูกอยู่ดี หลี่ซูเจ๋ทำตัวเหมือนโทรโข่ง พูดแจ๊ะอยู่ข้าง ๆ ไม่หยุด “แหม่ เธอก็อย่าทำตัวแปลกไป ฉันว่าประธานมู่พาเธอกลับมาบ้านด้วยตัวเองก็น่าจะรู้สึกอะไรกับเธอสิ ถ้าเกิดว่าพวกเธอ…..” “ไม่มีถ้าเกิดอะไรทั้งนั้น” ถังซินแทรกพูดขึ้นมา ด้วยความที่บนรถมีคนเยอะ เธอเลยกดเสียงต่ำลง “นั่นเป็นอาของมู่หยางซิวนะ ‘อา’หนะเข้าใจมั้ย” “เธอหย่ากับมู่หยางซิวไปเป็นชาติแล้ว ไม่มีใครบอกว่าหย่ากับหลานแล้วห้ามคบหากับอาเขาหนิ” “ไหนเมื่อก่อนเธอบอกว่าประธานมู่ไม่ดีไง” ถังซินชำเลืองตามองเธอ “เห็นว่าดวงกินคู่ ต้องอายุสามสิบกว่าถึงจะแต่งงานได้ ทำไม เธออยากให้ประธานมู่มากินดวงฉันหรอ” หลี่ซูเจ๋ตบบ่าเธอเบา ๆ หัวเราะอย่างชอบใจ “ก็ใช่นะ ฉันแค่อยากให้เธอไปลองคบหาดูใจกับประธานมู่ดูไง อีกอย่างเธอสองคนดูหน้าตาสมพงษ์กันอยู่นะจ๊ะ” “......” คำพูดเลอะเทอะพวกนี้ถังซินฟังแล้วปวดหัวขึ้นมาทันที ก็เลยไม่สนใจดีกว่า เธอล้วงโทรศัพท์ออกมาดูเวลา เห็นว่ามีข้อความ WeChat เด้งขึ้นมาหลายข้อความ เกี่ยวกับถูกรางวัลอะไรนี่แหละ ถังซินกดเข้าไปในข้อความ เพิ่งจะเห็นว่าเป็นแอคเคาท์ทางการของ BC เมนชั่นถึงเธอ สรุปว่าเป็นกิจกรรมชิงโชคของ BC เมื่อสามวันก่อน หลี่ซูเจ๋เอาโทรศัพท์เธอไปรีโพสต์อย่างดื้อ ๆ ตอนนี้กลับถูกรางวัลขึ้นมาเฉยเลย WeChat BC ให้เธอไปรับรถที่ร้านภายในวันทำการ 15 วัน “ถูกจริง ๆ ด้วยวุ้ย” ถังซินตั้งใจดูตั้งสามรอบ มั่นในว่าเป็น ID ของตัวเองจริง ๆ ถูกรวงวัลรถแล้วจริงสินะ เธอยื่นโทรศัพท์ให้หลี่ซูเจ๋ “รถ” “รถอะไรหนะ” หลี่ซูเจ๋ท่าทางสงสัย ชำเลืองมองโทรศัพท์เธอแล้วชะงักชั่วขณะ จากนั้นตบบ่าถังซินรัว ๆ เหมือนยังตั้งสติไม่ครบ “เยสสส ถูกรางวัลจริง ๆ ด้วย!” ถังซินแซว “ความโชคดีของเธอทั้งชีวิตคงจะใช้หมดครั้งนี้แหละ” “ซินซินเธอนี่ตัวนำโชคชัด ๆ ” หลี่ซูเจ๋เก็บความตื่นเต้นในใจไม่ได้แทบจะกรี๊ดออกมา “เธอมีใบขับขี่มั้ย ทีหลังเราก็ไม่ต้องนั่งรถไฟฟ้าแล้วสิ” “ไอมีหนะมี แต่รถนี่ไม่ขายหรอ” ถังซินพูด “ถึงฉันจะถูกรางวัลแต่เธอเป็นคนรีโพสต์ ยังไงก็เป็นรางวัลของเธอสิ” หลี่ซูเจ๋ผายมือ “ช่างมันเถอะ ถูกรางวัลก็ดีแล้ว ส่วนรถหนะไม่ขายหรอกเนอะ ยังไงเธอก็มีใบขับขี่ ทีหลังพวกเราก็ขับรถไปทำงานกัน เบียดรถไฟฟ้ามันเหนื่อยเหลือเกิน” เห็นเธอพูดแบบนี้ ถังซินยิ้มแล้วพยักหน้าให้ พอมาถึงบริษัท เพิ่งจะก้าวเข้าออฟฟิศถังซินก็ชนกับเจียงจิ้ง คนที่ถูกชนถอยหลังไปสองก้าว เห็นว่าเป็นเธอปุ้บสีหน้าเปลี่ยนไปทันที เหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง ถังซินทักทาย “พี่เจียง” เจียงจิ้งมองเธอแว๊บหนึ่งแล้วเดินผ่านเธอไปอย่างไม่แยแส ถังซินก็ไม่ได้สนใจอะไร เดินกลับไปที่ที่นั่งของตัวเอง ขนาดเธอเปลี่ยนที่นั่งแล้ว แต่เหมือนหลินเฉิงจี๋ยังวนเวียนไม่ไปไหน ดอกคามิเลียอ่อนหวานยังคงวางอยู่บนโต๊ะ กลิ่นหอมโชยมา เธอขยี้หัวคิ้วตัวเองเบา ๆ “ถังซิน อย่าลืมไปประชุมที่ห้องประชุมผู้บริหารระดับสูงตอนสิบโมงนะ” เพื่อนร่วมงานหมุนเก้าอี้หันมาบอกเธอ ถังซินถามด้วยความสงสัย “ประชุมผู้บริหารระดับสูงแล้วฉันไปทำไมหละ” “ไม่ทราบจ่ะ เมื่อกี้ฉันเห็นบนอีเมลบริษัท บนนั้นมีชื่อของเธอ” เพื่อนร่วมงานส่งรูปครอปที่เซฟเอาไว้ให้เธอดู กระซิบเบา ๆ “แต่ว่าอีเมลนั้นโดนพี่เจียงลบไปแล้ว เธออย่าลืมไปหละ แต่ถ้าพี่เจียงถามขึ้นอย่าบอกว่าฉันบอกแล้วกัน” ถังซินเหลือบไปมองรูปที่ครอปนั่น มั่นใจว่าเป็นอีเมลของบริษัทที่ส่งมาเมื่อสิบนาทีที่แล้ว เธอเองก็ไม่ได้โง่ พอจะรู้ว่าทำไมเพื่อนร่วมงานถึงจะบอกเธอเรื่องอีเมล คงจะคิดว่าเธอจะโดนเรียกตัวไปประชุม และอาจจะกลายเป็นหัวหน้าภาคคนใหม่ อยากจะเสนอหน้าทำดีต่อหน้าเธองั้นแหละ “โอเค ขอบคุณนะจ๊ะ” ถังซินจัดการเอกสารไปหน่อย เพิ่งจะลุกจากที่เพื่อไปห้องประชุมผู้บริหารระดับสูงตอนเก้าโมงสี่สิบ ห้องประชุมที่อยู่ชั้นบนสุดนี้นอกจากพวกหุ้นส่วนกับบอร์ดบริหารแล้ว คนจากแผนกอื่นต้องไปประชุมกันที่ห้องประชุมข้างล่าง หรือว่าแผนกของตัวเอง หนึ่งคือเข้ามาไม่ได้ สองคือต้องมีคีย์การ์ดพิเศษ ถังซินเพิ่งจะออกจากลิฟต์ ก็มีคนจากแผนกเลขามาต้อนรับพาเธอเข้าไปที่ห้องประชุม เลขาหยิบคีย์การ์ดออกมาแล้วรูดตรงเครื่องสแกนข้าง ๆ ประตูห้องประชุมเพิ่งเปิดออก กลิ่นหอมของจันทร์เทศโชยมา ห้องขนาดใหญ่หลายตารางเมตรมีโต๊ะประชุมอันกว้างใหญ่วางอยู่ตรงกลาง เก้าอี้จัดเรียงเป็นแถวตั้งแต่ข้างบนลงมาเรื่อย ๆ บนโต๊ะมีสมุดโน๊ตและสปิคเกอร์โฟน ส่วนบนผนังมีผ้าใบโปรเจคเตอร์สกรีนหรูหราที่เกือบจะโปร่งใส ทั้งห้องประชุมตกแต่งด้วยโทนเทาขาวเป็นหลัก มินิมอลแต่โมเดิร์น ถังซินแอบตกใจเบา ๆ เวลาที่เธอไปทำงานนอกสถานที่ได้มีโอกาสเข้าไปห้องประชุมของพาร์ทเนอร์ ที่ผ่านมาเธอก็เข้าห้องประชุมต่าง ๆ ไปไม่น้อย แต่ไม่มีที่ไหนเทียบเทียมเท่ากับของมู่ซื่อได้เลย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมีโอกาสได้เข้ามาที่ห้องประชุมระดับสูงของมู่ซื่อ มิน่าทุกคนอยากไต่สูงขึ้น ของที่อยู่ชั้นล่างกับชั้นสูงแตกต่างกันราวกับดินฟ้า มีระดับและมาตรฐานสูงกว่า คุณอาจจะดื่มด่ำกับบรรยากาศเหล่านั้นจนไม่สามารถทนทานกับกลิ่นของระดับล่างได้อีกต่อไป ก่อนที่ถังซินจะเข้ามา มีคนนั่งอยู่หน้าโต๊ะประชุมแล้วไม่น้อย เจียงจิ้งนั่งอยู่ที่มุมขวาล่างของโต๊ะประชุม กำลังหันไปคุยกับผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยรอยยิ้มมารยา พอเธอเดินก้าวเข้ามา ไม่เพียงแต่ทำให้คนอื่นภายในห้องมองเป็นสายตาเดียวกัน แถมเจียงจิ้งก็เห็นเหมือนกัน สายตาบ่งบอกถึงความเหลือเชื่อ เหมือนกำลังนึกย้อนไปว่าตัวเองลบอีเมลแล้วทำไมนางถังซินยังโผล่หน้ามาที่นี่ได้ ถังซินหันไปถามเลขาที่พาเธอเข้ามา “ไม่ทราบว่านั่งตรงไหนก็ได้หรือว่ามีที่เจาะจงคะ” “คุณถังคะ ที่ของคุณอยู่ตรงนั้นค่ะ” เลขาชี้ไปทางที่นั่งของถังซิน เธอขอบคุณแล้วเดินตรงเข้าไปตรงข้ามของเจียงจิ้ง ดึงเก้าอี้ออกมาแล้วนั่งลง เก้าอี้นั้นเป็นเก้าอี้ถัก สบายอย่างยิ่ง แถมยังมีกลิ่นหอมของไม้เบา ๆ อีกด้วย