บทที่ 107พยายามหน่อย สาวน้องคนนี้อาจจะเป็นคนของบ้านตัวเองได้

บ๗ที่ 107พยายามหน่อย สาวน้องคนนี้อาจจะเป็นคนของบ้านตัวเองได้ “ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงของคุณนะคะผู้จัดการมู่ แต่ว่าเรื่องของฉัน ฉันจัดการเองได้ค่ะ” ถังซินลุกขึ้นแล้วสอดแบงค์ใบหนึ่งไว้ใต้แก้วกาแฟ “ลาเต้แก้วนี้ถือว่าฉันเลี้ยงผู้จัดมู่นะคะ” สิ้นประโยค เธอก็หันหลังเดินออกไปอย่างเด็ดขาด มู่หยางซินมองไปทางที่เธอจากไป คิดในใจว่าอยากตามไปแต่สุดท้ายก็ไม่ได้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เขาไม่ใช่คนใจดำขนาดนั้น แต่ว่าอยู่กับถังซินมานานซึ่งระหว่างทั้งสองไม่มีอะไรเกิดขึ้น แลดูจืดจางไปหน่อย แต่หลังจากเขานอกใจเขาก็รู้สึกตัวเร็วว่านั่นเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง เหมือนครั้งนั้นที่มีผู้ชายคนหนึ่งไปหาเขาที่โรงพยาบาลแล้วบังคับให้เธอเซ็นต์ชื่อบนหนังสือหย่าร้างกับถังซินพูดว่า “เธอช่างเป็นผู้หญิงที่ฉลาดและมีความสามารถเหลือเกิน แกยังไม่รักษาเอาไว้ให้ดีอีก โง่จริง ๆ ” ตอนนี้เขาสามารถเข้าใจความหมายที่ผู้ชายคนนั้นพูดสักที เขานี่ช่างโง่จริง ๆ ….. หลังจากออกมาจากร้านกาแฟ ถังซินเรียกรถส่วนตัวกลับไปที่เมืองหนานเฉิน อาจจะเป็นเพราะเจอกับมู่หยางซิว รวมกับคำพูดที่แลดูเป็นห่วงของเขาทำให้เธอหงุดหงิดมาก เธอไม่อยากกลับไปที่บริษัทก็เลยตีรถไปห้างแทน ขณะที่กำลังไปซื้อชานมที่รัาน COCO เหมือนมีคนเรียกเธอ ถังซินหันไปมองแล้วเห็นว่าคนที่เรียกเธอคือชายเฒ่าที่เธอเคยเจอในร้านอาร์มันนี่ ชายเฒ่าแต่งตัวธรรมดา ท่าทากระปรี้กระเปร่า “บังเอิญจังเลยนะคะ” ถังซินตกใจก่อนแล้วค่อยถามขึ้นอย่างยิ้ม ๆ “คุณมาซื้อชานมหรอคะ” “ใช่จ่ะ ชานมทูโทนที่เธอแนะนำอร่อยมากเลยนะ” เถ้าแก่มู่ยิ้ม ๆ เขามาทุก ๆ สองสามวัน มาดูว่าจะเจอถังซินบ้างมั้ย รอนานขนาดนี้ วันนี้ได้เจอสักที “อร่อยก็จริงนะคะ แต่ว่าน้ำตาลเยอะไปหน่อย คุณอย่าซื้อเลยดีกว่า รอฉันสักครู่นะคะ” ถังซินเดินไปอย่างเร็ว เถ้าแก่มู่ยืนรออยู่ตรงนั้น ไม่คิดจะเดินไปไหน ไม่นานผู้จัดการบ้านที่ซื้อของเดินมาหา “เถ้าแก่มู่ เรากลับกันเถอะ ของซื้อเสร็จหมดแล้วครับ” เถ้าแก่มู่โบกมือ “แกกลับไปก่อน เดี๋ยวฉันไปเอง” “ไม่เป็นไร ผมอยู่เป็นเพื่อนคุณดีกว่าครับ” อากาศร้อนขนาดนี้ ถ้าเถ้าแก่มู่เป็นลมไป ไม่ว่าจะผู้จัดการบ้านร้อยคนก็ไม่พอให้ประธานมู่บ่นแน่ “คุณกำลังรอใครอยู่หรอครับ หรือว่า...” “แกน่ารำคาญจริง ๆ ทำไมถามเยอะขนาดนี้” เฒ่าแก่มู่จ้องใส่ผู้จัดการ ไม่พอใจอย่างมาก “ฉันอยากจะอยู่คนเดียวไม่ได้หรือไง แกไปคอยบนรถไป” ผู้จัดการบ้าน: “......” เถ้าแก่มู่เห็นถังซินกำลังหิ้วถุงเดินมาทางนี้ก็รีบทำตัวสุขมขึ้นมา “กลับไปรอบนรถนะ เดี๋ยวรอฉันพักผ่อนให้พอแล้วจะกลับไป เร็ว!” เห็นเถ้าแก่มู่เริ่มจะโมโห ผู้จัดการบ้านรีบถือของแล้วเดินออกไป ผู้จัดการบ้านเพิ่งจะเดินไป ถังซินก็เดินมา เถ้าแก่มู่ถามว่า “เธอไปซื้ออะไรมา” “ชั้น 5 มีร้านชาร้านหนึ่ง ฉันไปซื้อใบชามาค่ะ” ถังซินพูดไปด้วยล้วงแก้วเก็บความร้อนในกระเป๋าออกมา เพิ่งจะเปิดออกกลิ่นหอมของใบชาโชยมา “นี่คือชาเขียวปี้หลัวชุนที่ทางร้านเพิ่งจะชงค่ะ” เถ้าแก่มู่รู้สึกประทับใจอย่างยิ่ง สาวน้อยผู้นี้ช่างน่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกิน จริง ๆ แล้วทั้งสองไม่รู้จักกัน เคยเจอกันไม่กี่ครั้ง แต่เธอกลับบอกว่ากินน้ำตาลเยอะไปไม่ดี รีบวิ่งไปซื้อชาให้ตัวเอง น่ารักจริง ๆ “เธอนี่ดีจริง ๆ ” เถ้าแก่มู่พูดขึ้น “น่ารักเอาใจใส่มาก ไม่เหมือนลูกชายฉันนะ วัน ๆ รู้จักแค่หาเงิน รอฉันตายไปจะสร้างพีรมิดให้ฉันหรือยังไงไม่รู้” ถังซินหัวเราะออกมา “เขาอาจจะอยากให้คุณมีชีวิตที่ดีกว่านี้ อีกอย่างเห็นคุณยังแข็งแรงอยู่ น่าจะอยู่นานไปอีก 40 ปีนะคะ” เถ้าแก่มู่หัวเราะอย่างชอบใจ เริ่มจะชอบสาวน้อยนี่มากขึ้น ถังซินไม่มีอะไรทำพอดี เดินเล่นเป็นเพื่อนชายเฒ่าผู้นี้ หลัง ๆ เธอเห็นว่าเวลาเริ่มจะมืดแล้ว จึงพาเถ้าแก่ไปกินสุกกี้ที่ร้านเต๋อจวงชั้น 5 ทั้งร้านเต็มไปด้วยกลิ่นฉุนของความเผ็ด ลูกค้าคุยเล่นกันสนุกสนาน บรรยากาศดีมาก เถ้าแก่มู่กินสุกี้ที่บ้านตัวเองก็บ่อย แต่ส่วนมากจะเป็นสุกี้เพื่อสุขภาพ ครั้งแรกที่ได้สัมผัสกับสุกี้หม่าล่า จุ่มเนื้อวัวลงไปในน้ำแล้วยัดเข้าปาก ไม่นานก็เหงื่อท่วมตัวไปหมด เถ้าแก่มู่ชูนิ้วโป้ง “เนื้อนี่รสชาติดีเยี่ยม เข้าที่มาก” “เนอะ” เห็นเขากินอย่างเอร็ดอร่อย ถังซินก็ยิ้มแย้มอย่างมีความสุข ผู้ใหญ่ในบ้านเธอเสียไปนานแล้ว เธอไม่มีโอกาสได้แสดงความกตัญญูต่อพวกท่าน ดังนั้นเห็นคนแก่ที่อารมณ์ดีอย่างเถ้าแก่มู่ กินอาหารได้เยอะขนาดนี้ก็มีความสุขมากแล้ว เถ้าแก่มู่เหมือนเห็นว่าถังซินกำลังคิดอะไรอยู่จึงพูดขึ้น “ถ้าเธอคิดว่าฉันเข้าท่า ก็พูดกับฉันได้นะ เผลอ ๆ ฉันให้คำแนะนำเธอได้” ถังซินลังเลแล้วพูดขึ้นด้วยความฟุ้งซ่าน “ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เรื่องงานนั่นแหละค่ะ” เธอพูดคร่าว ๆ เกี่ยวกับตัวเองโดนย้ายแผนก อำนาจภายในบริษัทซับซ้อน แต่บอสกลับมอบหน้าที่ที่สำคัญที่สุดให้กับเธอ เธอเองไม่ทำก็ไม่ได้เสียอีก แค่ประโยคง่าย ๆ ไม่กี่ประโยค ทำให้เถ้าแก่มู่เข้าใจอะไรมากขึ้น เถ้าแก่มู่พูดขึ้น “เธอดูก็รู้ว่าเป็นพวกที่ไม่มักใหญ่ใฝ่สูงเท่าไหร่ เพราะฉันนั้นแค่ย้ายแผนกก็รู้สึกว่างานมันยาก จริง ๆ แล้วคนยิ่งเยอะการแข่งขันก็ยิ่งเข้มข้น โดยเฉพาะบริษัทใหญ่ การแข่งขันยิ่งไม่ต้องพูดถึง” “พนักงานที่อยู่ระดับต่ำสนใจแค่ได้เงิน ส่วนหัวหน้าเป็นใคร บริษัทจะเติบโตไปในทิศทางไหนไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเขา แต่ว่าพนักงานระดับสูงไม่เพียงแต่ทำงานเพื่อบริษัท เพราะยังมีเรื่องของอำนาจเข้ามาเกี่ยว” “เงินและอำนาจเป็นสิ่งที่น่าดึงดูดที่สุด ไม่มีใครสามารถปฏิเสธได้ และนั่นก็ทำให้หลายเรื่องเกิดขึ้นได้ บอสของเธอมอบงานที่สำคัญให้เธอ แสดงว่าเธอหนะได้รับความไว้วางใจจากเขา” ถังซินได้ยินแล้วหัวคิ้วกระตุกสองสามที จริงหรอ? มู่เฉินหย่วนเชื่อเธอ จึงเลือกเธองั้นหรอ เถ้าแก่มู่ยิ้ม “ไม่ว่าบริษัทเธอจะวุ่นวายแค่ไหน เธอต้องถามตัวเองว่าคนที่คุณเลือกใช่คนที่ถูกหรือเปล่า การกระทำของเขาคุ้มพอไหมที่เธอจะทำงานให้เขา ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา เขาจะหนุนหลังเธอหรือเปล่า” ถังซินก้มหัวครุ่นคิด แล้วเข้าใจทันที เธอยิ้ม “คุณท่านคะ คำพูดของคุณเป็นประโยชน์กับฉันมากเลยค่ะ ฉันรู้แล้วว่าฉันควรจะทำยังไง ขอบคุณมากนะคะ” “เกรงใจอะไรหละ เธอให้ใบชาฉันแถมเลี้ยงสุกี้ฉันอีก ฉันสิควรจะขอบคุณเธอ” เถ้าแก่มู่หัวเราะ “อายุฉันปูนนี้แล้ว รู้อะไรเยอะก็ไม่แปลก เอ้อ สั่งเนื้อวัวอีกชุดหนึ่งได้หรือเปล่าจ๊ะ” “ไม่ได้ค่ะ คุณกินชุดที่สามแล้วนะคะ” ถังซินปฏิเสธ “ของพวกนี้คุณกินมากไม่ได้ค่ะ” เถ้าแก่มู่เริ่มจะงอแง ถอนหายใจแล้วพูดขึ้นว่า “วัยรุ่นอย่างพวกแกก็แบบนี้แหละ อันนี้กินไม่ได้ อันนู้นกินไม่ได้ อายุฉันก็เท่านี้แล้ว กินอะไรก็ไม่สะใจสักอย่าง” “คุณกินแครอทได้นะคะ มีประโยชน์ดีค่ะ” จุ่มผักกินไปสักพัก เถ้าแก่มู่ถามอย่างยิ้ม ๆ “สาวน้อย มีแฟนหรือยังเนี่ย” “ไม่มีค่ะ เพิ่งจะหย่าเองค่ะ” “หย่าเหรอ” เถ้าแก่มู่ตกใจ “ผู้ชายคนไหนตาบอดเนี่ย เธอดีขนาดนี้ เขาไม่เอาเฉยเลย แต่หย่าก็ดีแล้ว ลูกชายฉันตัวใหญ่แข็งแรง ใช้ได้เหมือนกันนะ” พูดไปด้วยค้นรูปไปด้วยจะให้ถังซินดู ถังซินยิ้ม ๆ คนแก่ที่ไหนก็เหมือนกัน ล้วนเป็นห่วงกับเรื่องชีวิตคู่ของลูก ๆ เห็นเถ้าแก่มู่กระตือรือร้นขนาดนี้ ถังซินก็ไม่กล้าปฏิเสธ จึงพูดไปว่า “ช่วงนี้หนูค่อยข้างยุ่งหนะค่ะ ให้หนูแอด WeChat คุณมั้ยคะ เรื่องนี้รอให้ฉันไม่ยุ่งค่อยว่ากันก็ได้ค่ะ” “ก็ดีเหมือนกัน” เถ้าแก่มู่ก็คิดว่าตัวเองเร็วไปหน่อย เพราะทั้งคู่ก็เพิ่งจะเจอกันสองครั้ง สาวน้อยคนนี้ไม่สงสัยว่าแกหลอกลวงเอาเธอไปขายก็ดีแค่ไหนแล้ว ทั้งสองได้แลก WeChat กัน หลังจากถังซินรับแอดแล้ว เถ้าแก่มู่เปลี่ยนชื่อเธอเป็น “ลูกสะใภ้” เขาค่อนข้างมั่นใจกับหน้าตาและความสามารถของลูกชายตัวเอง พยายามหน่อย สาวน้องคนนี้อาจจะเป็นคนของบ้านตัวเองได้ เถ้าแก่มู่กำลังคิดเพลิน ๆ อยู่ จู่ ๆ มู่เฉินหย่วนก็โทรเข้ามา….