บทที่ 108 พี่สาวครับ คุยกันเชิงลึกซึ้งหน่อยได้มั้ยครับ

บ๗ที่ 108 พี่สาวครับ คุยกันเชิงลึกซึ้งหน่อยได้มั้ยครับ รับโทรศัพท์ปุ๊บ มู่เฉินหย่วนอีกฝั่งก็ถามขึ้น “พ่อครับ พ่อยังอยู่ที่โอเลมอลล์อยู่หรือเปล่า ผมกำลังจะผ่านตรงนั้น กลับบ้านด้วยกันนะครับ” เถ้าแก่มู่ได้ยินแล้วตื่นเต้นมาก บังเอิญจริง ๆ นี่เป็นโอกาสดี ๆ ที่ทั้งสองจะมาเจอกันพอดี “ได้ งั้นแกมาร้านสุกี้เต๋อจวงชั้น 5 ฉันกำลังกินสุกี้อยู่” คุยเสร็จ เถ้าแก่มู่วางโทรศัพท์ไป ถังซินเอ่ยถาม “ลูกชายคุณหรอคะ” “ใช่ เขาบอกว่าพอดีผ่านแถวนี้” เถ้าแก่มู่หัวเราะ “พวกเธอเจอกันสักหน่อย รู้จักกันเป็นเพื่อนก็ดี เดี๋ยวให้เขาส่งเธอกลับไป” “......” ไม่อยากเจอตั้งแต่แรก เธอถึงแอด WeChat ของเถ้าแก่มู่ แต่กลับมาซะงั้น ทำตัวไม่ถูกจริง ๆ “คุณทานก่อนนะคะ เดี๋ยวหนูขอไปเข้าห้องน้ำก่อน” ไม่อยากทำให้ทุกอย่างเก้อกังทำตัวไม่ถูก ถังซินใช้ข้ออ้างไปเข้าห้องน้ำแล้วรีบเช็คบิลกลับบ้าน ก่อนจะไป เธอฝากเด็กเสิร์ฟไว้ เธอออกไปไม่นาน พนักงานเสิร์ฟเดินไปทางโต๊ะ 23 พูดกับเถ้าแก่มู่อย่างสุภาพ “คุณครับ เพื่อนคุณมีธุระเลยขอตัวก่อนครับ” “ไปแล้วซะงั้น” เถ้าแก่มู่มองไปทางหน้าประตูแล้วถอนหายใจ ลูกสะใภ้ที่ใกล้เอื้อมมือหายไปในพริบตา ถังซินเพิ่งจะลงจากบันได้เลื่อน ประตูลิฟต์อีกฝั่งเปิดออก มู่เฉินหย่วนมาถึงแล้ว แต่เขาเหมือนไม่ได้สังเกตุคนที่กำลังจะลงจากบันไดเลื่อน เดินมุ่งตรงเข้าไปที่ร้านสุกี้ ร้านไม่ค่อยใหญ่เท่าไหร่ เขาสูงใหญ่ กวาดสายตามองไปรอบหนึ่งก็เห็นเถ้าแก่มู่นั่งอยู่ริมหน้าตาลำพัง “พ่อ” เมื่อเดินเข้าใกล้ เห็นน้ำของสุกี้เป็นสีแดงเผ็ดร้อน มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้ว “ของพวกนี้ไม่ดีกับกะเพาะมากเลยนะครับ ต่อไปนี้พ่อกินน้อย ๆ หน่อยนะ” “กินน้อย ๆ หน่อยอะไรหละ ทำไมแกน่ารำคาญเหมือนผู้จัดการบ้านเลยวะ” เถ้าแก่มู่พูดด้วยความหงุดงหิด “อายุฉันป่านนี้แล้ว จะมีชีวิตได้อีกกี่ปี กินอะไรดี ๆ หน่อยผิดมากหรือไง ถ้างั้นฉันกินน้ำเปล่าทุกวันเลยดีมะ” มู่เฉินหย่วนคลายหัวคิ้วตัวเอง “ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้นนะครับ” เถ้าแก่มู่นึกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ได้ก็โมโห บ่นมู่เฉินหย่วนว่า “รู้งี้ก็ไม่รับโทรศัพท์แกแล้ว ทีนี้ก็สวยเลยสิ ลูกสะใภ้ฉันหายไปแล้ว” “......” “ไม่มีอะไรแกจะโทรมาทำไม ส่งข้อความไม่ได้หรือไง” “......” “ยืนเอ๋ออยู่ตรงนั้นทำไม ดูแกสิ ตัวใหญ่ตัวสูง แต่ว่าซื่อบื้อเหลือเกิน แกรู้มั้ยว่าผู้หญิงที่ฉลาดมีความสามารถหายากขนาดไหนหนะ น่าโมโหจริง ๆ หื้มมม” มู่เฉินหย่วนรู้ว่าเถ้าแก่มู่กำลังโมโหอยู่ ตั้งสติแล้วลากเก้าอี้ออกมา นั่งลงแล้วไม่พูดอะไร ฟังเขาบ่นไปเรื่อย ๆ รอลูกสะใภ้คนนี้มาตั้งครึ่งเดือน วันนี้มาบังเอิญเจอเข้า ทั้งฉลาดแล้วน่ารัก คุยเล่นกินข้าวเป็นเพื่อนเขา ตอนแรกก็คุยกันดี ๆ แต่ทั้งหมดพังเพราะไอ้มู่เฉินหย่วนนี่แหละ ทีนี่มู่เฉินหย่วนเพิ่งจะเข้าใจ เขาถาม “ใช่คนที่เลือกเนคไทให้พ่อครั้งที่แล้วมั้ย” “ก็ใช่หนะสิ เป็นสาวน้อยที่น่าเอ็นดูจริง ๆ ” เถ้าแก่มู่ถอนหายใจ “ชีวิตฉันลำบากจริง ๆ ไม่มีลูกสาวไม่เป็นไร อายุเท่านี้แล้วยังต้องมานั่งเป็นห่วงเรื่องชีวิตคู่ของแกอีก” มู่เฉินหย่วนอดหัวเราะไม่ได้ “ถ้าพ่ออยากจะรู้จักเธอจริง ๆ ไปเช็คกล้องวงจรปิดของห้างก็ได้หนิครับ ถึงตอนนั้นหาข้ออ้างอะไรก็ได้นัดเธอมาคุยสักหน่อย” เถ้าแก่มู่จ้องเขา “แกรู้แค่ว่าเช็คกล้องหรอ ถ้าทำให้เขาตกใจทำไงหละ” “พ่อครับ มีคนคุยเล่นเป็นเพื่อนพ่อผมดีใจมาก แต่ว่าเราไม่รู้จักกันและกัน” มู่เฉินหย่วนพูดขึ้น “อีกอย่าง ลูกสะใภ้ผมก็หาให้พ่อแล้วครับ” มือที่กำลังจะเลื่อน WeChat ของถังซินให้ดูชะงัก ถามขึ้น “ลูกมีคนในใจแล้วหรอ” “ครับ สองสามวันนี้เดี๋ยวพาให้ไปพ่อดู” “ไม่ใช่ทำให้ฉันดูใช่มั้ย ชอบจริง ๆ เหรอ” เห็นมู่เฉินหย่วนพยักหน้าไม่เหมือนกำลังโกหก เถ้าแก่มู่แอบเสียดายนิดหน่อย แต่ก็วางโทรศัพท์ลง เขาคิดว่าถังซินดีจริง ๆ ฉลาดและเอาใจใส่เก่ง แต่ว่าลูกชายตัวเองบอกว่ามีคนในใจแล้ว เขาเองก็ไปวุ่นวายอะไรไม่ได้ เฮ้อ เสียดายจริง ๆ คู่สร้างคู่สมที่เขาวาดฝัน พลาดกันไปจนได้ -- หลังจากคืนนั้นฟังเถ้าแก่มู่พูดที่ร้านสุกี้เต๋อจวง ถังซินเหมือนเข้าใจอะไรขึ้นมาก รู้แล้วว่าตัวเองควรพูดอะไร เมื่อมาถึงบริษัทแล้วเริ่มจะดำเนินการทันที คนที่หามาจากบริษัทลูกเยนจินและหวยเป่ยทั้ง 5 คนมามู่ซื่อครบทีม หลังจากเข้ามาที่แผนก Regulators ถังซินมอบหมายงานให้แต่ละคนและกำหนดเวลาให้ทั้งหมด หลังจากนั้นทุกคนในมู่ซื่อเห็นเงาของคนเหล่านี้ซอกแซกในแต่ละแผนกทุกวัน ตอนออกมาในมือทุกคนหอบเอกสารเป็นกอง กระฉับกระเฉงอย่างยิ่ง “นั่นคือคนที่อยู่แผนก Regulators หรอ พวกเขาจัดการเรื่องอะไรอยู่หนะ” “เดินเร็วจนเหมือนวิ่งอะ น่ากลัวจังเลย” “......” ห้องออฟฟิศส่วนตัวสำหรับผู้จัดการนั้น ชั้นวางของที่ว่างเปล่าตอนนี้เต็มไปด้วยเอกสาร ขนาดบนโต๊ะก็ไม่เว้น ถังซินพลิกเอกสารไปมา สมองทำงานอย่างรวดเร็ว จริง ๆ เธอเรียนสาขาล่ามมืออาชีพ และก็มีเกี่ยวกับการเงินบ้าง แต่ไม่เยอะเท่าไหร่ อยู่ ๆ โดนย้ายแผนก อีกทั้งต้องจัดการเรื่องทั้งหมดของมู่ซื่อ ดูก็รู้ว่ากดดันขนาดนั้น เอกสารส่วนมากเฉพาะมากจนเธออ่านไม่ค่อยออก สองวันแรกเกือบจะเป็นบ้า เรื่องส่วนมากเธอจะขอคำแนะนำจากมู่เฉินหย่วนโดยตรง บางครั้งคุยงานจนถึงเช้ามืดก็มี ดีที่คนแต่ละคนที่เธอหามามีฝีมือ ทำให้งานเธอเบาลงไปเยอะ “ผู้จัดการถังคะ” มีเพื่อนร่วมงานมาเคาะกระจก แล้วผลักประตูเข้ามา พูดกับถังซินว่า “แผนกเลขามีอีเมลบางฉบับตั้งรหัสระดับสูงไว้ กดเข้าไปไม่ได้” ถังซินถาม “ไม่ได้บอกหรอว่าแผนก Regulators สำรวจงานอยู่” “บอกแล้วค่ะ แต่ว่าพวกเขาบอกว่านั่นเป็นเอกสารเมื่อนานมาแล้วไม่รู้รหัสผ่าน ฉันบอกกับเลขาเกาแล้ว แต่เลขาเกาบอกว่าไม่มีสิทธิ์เข้าถึง” ถังซินขมวดคิ้วเข้ม เอกสารของแผนกเลขาเขาจะไม่รู้รหัสผ่านได้ยังไง หรือว่ากำลังปิดบังอะไรบางอย่าง ถังซินไม่รอช้า กลัวว่าบางคนรู้ว่าพวกเขาตรวจมาถึงแผนกเลขาแล้วจะทำลายเอกสาร รีบส่งข้อความไปหามู่เฉินหย่วน ให้เขาปล่อยคนให้ตัวเอง มู่เฉินหย่วนไม่ได้กักเอาไว้ รีบส่งนามบัตรมาให้เธอ เพิ่งจะแอดไป ฝ่ายตรงข้ามก็ส่งข้อความมาทันที : [พี่สาวครับ คุยกันเชิงลึกซึ้งหน่อยได้มั้ยครับ] “......” ถังซินกดอารมณ์ตัวเองเอาไว้ บอกชื่อและตำแหน่งกับอีกฝ่ายไป แค่อ้างถึงมู่เฉินหย่วน ฝ่ายนั้นก็ไม่กล้าตุกติกอะไรแล้ว เธออยากรู้อะไรบอกได้เลย เขาไม่ธรรมดาจริง ๆ ฝ่ายตรงข้ามขอให้ถังซินเปิดการควบคุมจากระยะไกล ถังซินก็ยอมเปิด ไม่นานแอคเคาท์บริษัทของถังซินเข้าถึงแผนกเลขา เจอเอกสารลับสุดยอดหลายฉบับแล้วคีย์พาสเวิร์ดเข้าไป ถังซินเห็นข้อความ “รหัสผิดพลาด” เด้งออกมาอยู่นั้น มุมปากกระตุก ขณะที่เธอกำลังสงสัยว่าคนที่มู่เฉินหย่วนแนะนำมาจะเป็นพวกไร้ฝีมือหรือเปล่า เอกสารก็ถูกเปิดออก โอเค ก็เก่งเหมือนกันแฮะ ถังซินได้สิทธิ์ในการควบคุมเข้าถึงคอมฯ เสียบแฟรชไดร์ฟเข้าไปแล้วฟอเวิร์ดเอกสารที่ยังไม่อ่านออกไป วินาทีต่อไปเธอถูกระบบปฏิเสธแล้วจู่ ๆ คอมก็ปิดลงเอง เธอรีบชักแฟรชไดร์ฟออกมา เหงื่อท่วมไปทั้งตัว เธอรู้ว่าเอกสารที่กำกับไว้ด้วยรหัสลับไม่ธรรมดาแน่ ๆ ฝ่ายตรงข้ามต้องมีเส้นมีสายในแผนกเลขาอยู่แล้ว ดีที่เธอมือไว หลังจากรู้เรื่องก็รีบขอความช่วยเหลือจากมู่เฉินหย่วน ไม่งั้นก็จบเกมแล้ว ถังซินรีบผลักประตูกระจกออกไปแล้วพูดกับเพื่อนร่วมงานที่กำลังยุ่งกับงานว่า “ต่อไปนี้ไม่ว่าพวกคุณกำลังตรวจเอกสารแผนกอะไรอยู่ก็ตาม ถ้าเจอเอกสารที่มีรหัสรีบบอกฉันทันทีนะ อย่ารอช้ารู้มั้ย”