บทที่ 109 มีอะไรให้คุณชายมู่รับมือให้

บ๗ที่ 109 มีอะไรให้คุณชายมู่รับมือให้ “รับทราบค่ะ/ครับ” แผนก Regulators ตั้งแต่เริ่มทำงาน ทุกคนยุ่งจนไม่รู้เช้ามืด ตรวจเอกสารทุกอย่าง กลัวว่าถ้าช้าไปนิดหนึ่งเอกสารก็หายไปแล้ว บางคนยังนอนที่บริษัทอีกด้วย แต่ว่าอาหารสามมื้อของแผนก Regulators มีทีมงานโภชนาการคอยรับผิดชอบตลอดทั้งวัน อยากกินอะไรก็โทรไปได้เลย สิบถึงสิบห้านาทีมาเสิร์ฟถึงแผนก ดังนั้นคนในแผนกต่างรู้สึกว่า เหนื่อยก็จริงแต่ว่ามีความสุขเหมือนกันแฮะ เมื่อเห็นเอกสารบางฉบับแล้วถังซินอึ้งทึ่งอย่างยิ่ง เธอคิดว่ามู่ซื่อแค่มีปัญหาเรื่องความซับซ้อนทางอำนาจ แต่ว่าจริง ๆ แล้วมู่ซื่อกำลังเริ่มจะเละเทะ โดยเฉพาะการซื้อขายที่มีตัวเลขมหาศาลเหล่านั้น มิน่า มู่เฉินหย่วนไม่ยอมไปนิวยอร์ค เลือกที่จะอยู่เมืองหนานเฉินและจัดตั้งแผนก Regulators ถ้าพวกนี้ยังไม่ลงมือจัดการหละก็ มู่ซื่อจบลงแน่นอน ถังซินนำเอกสารทั้งหมดให้มู่เฉินหย่วนดู แต่ว่ามู่เฉินหย่วนกลับไม่สนใจ พูดแค่ว่า “ผู้จัดการถัง ความหมายของผมน่าจะชัดเจนนะครับ แผนก Regulators สามารถจัดการทุกเรื่องเองหมด ไม่ต้องบอกผม” “......” แม่งเอ้ย! ฟังดูเหมือนจะดูดี แต่ว่านี่ก็เหมือนทำให้แผนกพวกเขากลายเป็นที่ทุกคนเล็งเป้ามาหนะสิ แต่ว่าถังซินก็ไม่ได้มีสิทธิ์ในการต่อล้อต่อเถียง เธอทำได้เพียงฝืนจัดการไป ภายในหนึ่งอาทิตย์ ตั้งแต่ผู้จัดการระดับสูงไปจนถึงพนักงานทั่วไป เธอไล่คนออกทั้งหมด 60 กว่าคน ทำให้ทุกคนในมู่ซื่อหวาดระแวงอย่างยิ่ง กว่าจะเข้ามู่ซื่อได้ต้องผ่านการคัดกรองมาไม่รู้กี่ชั้น โดยเฉพาะพวกระดับสูง ไม่รู้ต้องพยายามแค่ไหนถึงจะปีนขึ้นไปได้ และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่มู่ซื่อไล่คนออกเด็ดขาดขนาดนี้ สำหรับคำนินทาซุบซิบเหล่านั้น รวมไปถึงคำด่าทอของคนที่โดนไล่ออก ถังซินไม่ได้พูดอะไร ได้แต่เปิดเผยเอกสารเกี่ยวข้องสู่สาธารณะ ทำให้คนเริ่มจะไม่กล้าพูดอะไรต่อไป คนที่โดนไล่ออกไม่ใช่โกงก็ขายความลับบริษัทให้คนอื่น ไม่โดนมู่ซื่อประกาศไล่ล่าก็ถือว่าดีแล้ว เรื่องยากจัดการไปหมด ถังซินเริ่มรู้สึกเบาลง เธอรู้ว่าช่วงนี้ทุกคนยุ่งกันมาก ทำตามกฎของบริษัท แต่ละคนสามารถพักได้โดยยังได้รับเงินเดือน ถ้าไปเที่ยวหละก็ บริษัทสนับสนุนอีกด้วย แผนกอื่นรู้ข่าวแล้วต่างอิจฉากันอย่างยิ่ง หลี่ซูเจ๋ก็อิจฉามาก “ซินซิน แผนกพวกแกดีจริง ๆ เลยนะ ไปเที่ยวยังเบิกได้อีก งี้ถ้าไปพักโรงแรมแบบพวกบลูการีก็โคตรคุ้มเลยดิ ขาดคนมั้ยหนิ ฉันอยากไปเหมือนกัน” “ประธานมู่ให้ฉันจัดการเอาเอง คนในแผนกฉันเหนื่อยมาตั้งนาน ก็ต้องพักผ่อนดี ๆ สิ” ถังซินพูดขึ้น “แกหนะอยู่ที่แผนกแพลนนิ่งดี ๆ เถอะ แผนกฉันเหนื่อยเป็นบ้านะ” “เฮ้อ แต่ว่าน่าอิจฉามากเลยอะ” ถังซินและหลี่ซูเจ๋กำลังจะเดินออกจากล็อบบี้บริษัท แต่กลับพบกับพวกรองประธานซุน “สวัสดีค่ะรองประธานซุน” ถังซินทักทายตามมารยาท รองประธานซุนชะงัก เขาดูไม่เหมือนคนอายุเกือบจะ 50 เดินหลังตรง ดูสุขุมอย่างมาก สายตาคมกริบเพ่งมองมาทางถังซิน เหมือนเห็นอะไรบางอย่าง “ผู้จัดการถังนี่เอง” รองประธานซุนเอ่ยขึ้น แล้วสำรวมตัวเอง “ไม่กี่วันที่ผ่านมาผู้จัดการถังไล่คนออกตั้ง 60 กว่าคน ดุดันจริง ๆ เลยนะครับ ไม่มีใครในมู่ซื่อไม่รู้นะเนี่ย” ถังซินพูดขึ้นด้วยมารยาท “ฉันทำงานให้มู่ซื่อ ฉันแค่ทำหน้าที่ตัวเองให้ดีเฉย ๆ ค่ะ” รองประธานซุนหัวเราะแห้ง ๆ “ทำเพื่อมู่ซื่อหรอ ผมว่าจะทำงานเพื่อประธานมู่มากกว่านะครับ ก็ไม่แปลกที่คุณไปไหนมาไหนได้หมด แถมยังเข้ามาค้นเอกสารในออฟฟิศผมอีกด้วย ทำไมครับ ต่อไปจะจัดการผมแล้วใช่มั้ยหละครับ” “รองประธานซุนก็พูดไปนะคะ ฉันตรวจทุกแผนกของมู่ซื่อหมดหละค่ะ ไม่ได้เจาะจงเฉพาะออฟฟิศคุณนะคะ” ถังซินพูดขึ้น “ฉันเป็นแค่พนักงานเล็ก ๆ คนหนึ่ง ถ้าทำตรงไหนไม่ถูกใจ คุณบอกได้เลยนะคะ และถ้าคุณรู้สึกว่าฉันละเมิดความเป็นส่วนตัวของคุณ ต่อไปนี้เดี๋ยวจะให้ประธานมู่ไปที่ออฟฟิศคุณแทนแล้วกันนะคะ” “เธอข่มขู่ผมหรอ” เสียงของรองประธานซุนสูงขึ้น สีหน้าขาวซีด “ฉันไม่กล้าหรอกค่ะ” ในเวลานั้น เลขาข้าง ๆ รองประธานซุนพูดขึ้น “รองประธานซุนคะ พวกเราขึ้นไปก่อนนะคะ ทุกคนกำลังรออยู่ค่ะ” รองประธานซุนจ้องเขม็งไปทางถังซิน สะบัดมือแล้วเดินก้าวไปยาว ๆ “นี่เหรอรองประธานซุน ดูไม่ธรรมดานะเนี่ย” รอพวกเขาเดินไปไกล หลี่ซูเจ๋เพิ่งจะกล้าพูดขึ้น “แกเห็นตาเขามั้ย สามเหลี่ยมคว่ำนะนั่น คนแบบนี้หนะมีเล่ห์เหลี่ยม ฉันว่าเขาโมโหจริง ๆ นะ ไม่รู้ว่าจะจัดการแกยังไง ซินซิน ช่วงนี้แกต้องระวังตัวหน่อยหละ” ถังซินแสยะยิ้มบาง ๆ กลัวอะไรไป บอสของเธอคือมู่เฉินหย่วน มีอะไรก็ให้มู่เฉินหย่วนรับมือแทน หลังจากวุ่นวายมาตลอดทั้งอาทิตย์ เจอกับปลายสัปดาห์พอดี ถังซินก็อยากที่จะพักผ่อนให้เต็มที่ แต่ว่าออฟฟิ ศหลักของ BC โทรมาตามเธอ ให้เธอรีบไปเอารถที่โชว์รูมโดยเร็ว ไม่งั้นถือว่าสละสิทธิ์รางวัลไป เช้าอีกวันเธอเลยรีบพาหลี่ซูเจ๋ไปรับรถที่โชว์รูม BC ในเมืองหนานเฉิน ถังซินโชว์ข้อความถูกรางวัลให้พนักงานขายดู แล้วเช็คดูบัตรประชาชนอีกครั้ง ไม่นานพนักงานขายทำทางเธอไปดูรถ รถรุ่นใหม่มีทั้งหมด 4 สี เธอสามารถเลือกได้ตามใจชอบ ถังซินเลือกเป็นสีดำ รอเดินเอกสารของรถและเติมน้ำมันให้เต็มถัง ก็สามารถออกเดินทางได้เลย ขนาดทะเบียนรถโชว์รูมยังจัดการให้เรียบร้อย ไม่ต้องให้เธอต้องลำบาก หลี่ซูเจ๋นั่งบนรถอย่างสบาย พูดขึ้น “ดีจัง ต่อไปนี้ไม่ต้องเบียดบนรถไฟฟ้าแล้วโว้ย” “ถ้าชั่วโมงเร่งด่วนมันก็รถติดเหมือนกันแหละ” ถังซินอันล็อคโทรศัพท์แล้วดูเวลา “ฉันไม่ได้กลับไปนานแล้ว งั้นไปกินข้าวที่บ้านฉันมั้ย” “ดีเลย ฝีมือทำอาหารแม่แกต้องยอดเยี่ยมแน่ ๆ ฉันอยากลองชิม” หลี่ซูเจ๋ตื่นเต้นมาก “งั้นจะลองถามน้องชายแกว่าหยุดหรือยัง ฉันจะได้เจอกับเขาด้วย” ถังซินหัวเราะออกมา “งี้แสดงว่าแกคุยกันได้เรื่องหนิ” เธอกดโทรหากวนชิงเฟิง เนื่องจากเสียงคุยค่อนข้างทับซ้อน หลี่ซูเจ๋ได้แต่นั่งฟังอยู่ข้าง ๆ เธอไม่ได้สังเกตุว่าน้องชายของถังซินคนนี้ เป็นวัยรุ่นหนุ่มที่เธอเจอในลิฟต์เมื่อสองครั้งก่อน พอดีว่าวันนี้กวนชิงเฟิงหยุด ถังซินให้เขาส่งโลเคชั่นมาให้ตัวเองแล้วขับรถไปรับเขา เมื่อเธอวางโทรศัพท์ หลี่ซูเจ๋รีบถาม “วันนี้ฉันแต่งตัวเป็นไงบ้าง สวยมั้ย” “สวยมาก เหมือนนางฟ้าที่ส่งตรงลงมาจากฟ้าเลยแหละ” “บ้าเอ้ย อวยจนฉันเขินเลยเนี่ย” หลี่ซูเจ๋จับแก้มตัวเอง ท่าทางขวยเขิน ถังซินไปตามโลเคชั่นของกวนชิงเฟิง เพิ่งจะผ่านอุโมงค์ได้ โทรศัพท์หลี่ซูเจ๋ดังขึ้น หลังคุยเสร็จ หลี่ซูเจ๋พูดขึ้นด้วยท่าทางลำบากใจ “วันนี้ฉันไปบ้านแกไม่ได้แล้ว น้าสะใภ้ฉันเรียกฉันไปกินข้าว เขาบอกว่าน้าฉันเพิ่งกลับมาจากฟินแลนด์หนะ” “ไม่เป็นไรหรอก ฉันเห็นว่าตั้งแต่แกมาเมืองหนานเฉินก็ไม่ได้ไปบ้านน้าสะใภ้อีกเลย” ถังซินพอเข้าใจ หลังจากรู้ที่อยู่แล้ว เธอส่งหลี่ซูเจ๋ไปถึงที่แล้วค่อยขับไปรับกวนชิงเฟิง ช้าไปกว่า 20 นาที หลังจากรถมาถึงที่ ถังซินก็เห็นกวนชิงเฟิงที่กำลังพิงป้ายโฆษณาอยู่ แขนสั้นสีเทาและกางเกงช่าง รูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลาสดใส ผู้หญิงที่เดินไปมามองเขาไม่หยุด ถังซินลดกระจกรถลงแล้วแซวขำ ๆ “หนุ่มน้อยที่พิงป้ายอยู่ จะนั่งรถไปด้วยกันมั้ยจ๊ะ” กวนชิงเฟิงเงยหน้าเหลือบมองมาที่รถริมทาง เม้มปากแล้วเดินมาดึงประตูรถ ทำให้ผู้หญิงที่กำลังจะเข้ามาจีบเขาที่เห็นเขาโดนคนอื่นจีบไปก่อนอึ้งจนอ้าปากค้าง “หน้าตาดีไปได้ก็ได้เปรียบหมดเนอะ” ถังซินมองกระจกหลัง หญิงสาวยังยืนเหม่ออยู่ที่เดิม ทำให้เธอหัวเราะ “ฉันว่าต่อไปนี้ฉันคงไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องชีวิตคู่แกแล้วหละเนอะ” แต่กวนชิงเฟิงไม่ได้สนใจอะไร ได้แต่ถามขึ้น “พี่ซื้อรถหรอ”