บทที่ 110 ชุดคู่รัก

บ๗ที่ 110 ชุดคู่รัก “เปล่าหนะ ชิงโชคมา” ถังซินเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟังแล้วชะงักไปครู่หนึ่งพูดต่อว่า “จริง ๆ นางฟ้าน้อยจะมากับฉัน แต่ว่าน้าสะใภ้หล่อนโทรมาระหว่างทาง ฉันเลยไปส่งเธอมา” กวนชิงเฟิงรู้สึกโล่งอก ไม่มาหนะดีแล้ว เขาคุยกับหลี่ซูเจ๋ก็เพราะเห็นแก่ถังซิน ไม่ได้มีเจตนาอย่างอื่นเลย อีกอย่าง….. ขณะที่เขากำลังครุ่นคิด โทรศัพท์ในมือสั่นขึ้นมา เป็นเบอร์ที่คุ้นเคย ที่ผ่านมาโทรมเป็นร้อยครั้ง เขาขมวดคิ้วแล้วปิดเครื่องทันที “ทำไมไม่รับหละ” ถังซินเหลือบไปเห็นพอดี แอบเห็นว่าหน้าจอโชว์ว่า “เจ้าหญิงน้อย” แล้วรู้สึกสนุกขึ้นมา “ไหนบอกว่าแกไม่ได้อินเลิฟ แอบไว้หรอ” “ไม่ใช่จริง ๆ แค่เพื่อนคนหนึ่ง” “ทำไมฉันไม่เห็นจะรู้ว่าแกมีเพื่อนชื่อ “เจ้าหญิงน้อย” หละ” น้ำเสียงถังซินแฝงไปด้วยบางอย่าง “........” กวนชิงเฟิงสีหน้าเฉยชา “ก่อนหน้านั้นเธอเอาโทรศัพท์ผมไปเปลี่ยนชื่อเอง ผมลืมแก้เฉย ๆ ” พูดจบก็เปิดเครื่องลบเบอร์ของจู่ซือซือซะเลย เห็นเขาพูดงี้ถังซินก็ไม่ได้ถามอะไรมาก พูดขึ้นแค่ “ถ้าแกชอบใครต้องรีบบอก แล้วก็ต้องบอกนางฟ้าน้อยอีกด้วย ไม่งั้นทางนี้คน ทางนู้นคน เดี๋ยวกลายเป็นไอ้หน้าหม้อขึ้นมาฉันจะซวยไปด้วย อีกอย่างนางฟ้าน้อยก็ดีเหมือนกัน ฉันเลยแนะนำให้แกรู้จัก” กวนชิงเฟิงเช็ดจมูกตัวเองแล้วพูดว่า “พี่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมไม่ได้อยากคบใครเลย” “ไม่ได้ให้แกคบหนิ แค่ให้ลองคุยดูเฉย ๆ ” “......” แล้วมันต่างกันตรงไหน? ถังซินขับรถไปซุปเปอร์ฯซื้อผักผลไม้และปูสองสามตัว จากนั้นก็ขับไปบ้านคุณแม่ถัง เธอโทรหาแม่ถังเมื่อเช้าว่าจะกลับมา แม่ถังตุ๋นซุปเป็ดไว้ตั้งแต่เช้า แต่ไม่คิดว่ากวนชิงเฟิงก็กลับมาด้วย ก็เลยไปเตรียมกับข้าวอีกหลายอย่าง เอวของแม่ถังไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แค่ก้มตัวนานหน่อยเอวจะจะเริ่มปวด ถังซินให้แม่ไปพักแล้วตัวเองจะจัดการให้ เพิ่งจะพยุงแม่ไปนั่งที่โซฟา กลับมาที่ห้องครัวอีกทีเห็นกวนชิงเฟิงเริ่มลงมือทำซะแล้ว กับข้าว 4 อย่าง และซุปเป็ดตุ๋น รวมไปถึงปูอีกสองสามตัว ถังซินชิมกับข้าวที่น้องชายแท้ ๆ ของตัวเองทำ รู้สึกว่าอร่อยกว่าที่ตัวเองทำเยอะ เลยแซวไปว่า “เรียนฝีมือทำอาหารกับแม่กันหมดแท้ ๆ ทำไมแกทำอร่อยกว่าฉันวะ” “ตอนที่อยู่โรงเรียนไม่มีอะไรทำ เลยฝึกทำกับข้าวกินเอง” กวนชิงเฟิงพูดขึ้น หรืออาจจะเพราะว่ากับข้าวที่โรงเรียนไม่ถูกปากก็เป็นไปได้ คะแนนของเขาทำได้ดีในทุก ๆ วิชา ได้เปรียบในเรื่องของจัดลำดับ เขาเลยเลือกที่จะอยู่คนเดียวดีกว่า แม่ถังมองเขาด้วยสายตาเอ็นดู บีบนู่นบีบนี่ กลัวว่าเขาจะได้รับสารอาหารไม่เพียงพอ “แม่ดองถั่วกับแครอทไว้ ไม่งั้นลูกเอาไปด้วยสิ เอาไว้รองท้องก็ดี” “ไม่เป็นไรครับแม่” กวนชิงเฟิงเงอะงะ ต่อให้อยากจะเอาไปก็เอาเข้าไปไม่ได้อยู่ดี “ไม่เป็นไรหนะดีแล้ว แม่ให้หนูหมดเลยนะ” ถังซินกลัวว่ากวนชิงเฟิงจะแย่งกับตัวเอง “ถั่วกับแครอทที่แม่ดองอะเรียกน้ำย่อยมาก เพื่อนร่วมงานที่อยู่กับหนูก็ชอบเหมือนกัน” “ดีเลย แม่ตุ๋นโจ๊กเห็นหูหนูขาวไว้ด้วย เดี๋ยวเอาไปด้วยแล้วกันนะ” หลังกินข้าวเสร็จ แม่ถังกำลังเตรียมของให้ถังซิน ใส่โจ๊กเห็ดหูหนูขาวลงไปในแก้วเก็บความร้อนสองขวด ตอนบ่ายออกไปส่งพวกเขาทั้งสองยังสั่งสอนให้กวนชิงเฟิงอย่าทำตัวก้าวร้าวที่โรงเรียน เช่นทะเลาะต่อยตีกับคนอื่นอะไรเทือก ๆ นี้ กวนชิงเฟิงไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ฟังแม่บ่นไป เมื่อขึ้นรถมา กวนชิงเฟิงเพิ่งจะเอ่ยปาก “พี่ ที่โรงเรียนแจกทุนแล้ว ผมได้มาไม่น้อยนะ พวกเราไปดูบ้านกันมั้ย ที่ที่แม่อยู่ตอนนี้เก่าไปหน่อย ไกลจากพี่ด้วย ไปหาที่ที่มันใกล้ ๆ หน่อย” เมื่อก่อนถังซินก็ได้รับทุนจากโรงเรียนบ่อย รู้ว่ามันไม่เท่าไหร่จึงถามไปอย่างยิ้ม ๆ “ได้มาเท่าไหร่หละ” “สองล้านกว่าหยวน” “แกไม่ได้นับผิดใช่มั้ย” ถังซินเกือบจะสำลักน้ำลายตัวเอง มองไปทางเขาด้วยสายตาตะลึง “โรงเรียนปิดอย่างพวกแกดูจนมากเลยนะ ให้ทุนได้เยอะขนาดนี้เลยหรอ” โรงเรียนเขาไม่จนหรอก แต่ว่างกมาก เงินพวกนี้ได้มาจาก “การทำงาน” ของเขา กวนชิงเฟิงตอบไปว่า “เพราะว่าผลการเรียนผมดี ได้ Top 5 ของโรงเรียน ก่อนหน้านั้นได้ไปร่วมทำโครงการพัฒนาวิทยาศาสตร์แล้วสำเร็จมาก โรงเรียนเลยให้เงินมาเยอะหน่อย” “ได้เรื่องนะเนี่ย เก่งกว่าตอนฉันเรียนซะอีก” ถังซินพูดขึ้น เธอเห็นมาตลอดว่า กวนชิงเฟิงฉลาดตั้งแต่ยังเล็ก ฉลาดกว่ากวนหลิงเอ๋ออีก สามพี่น้องแลดูมีความสามารถหมด ยังดีที่ไม่มีใครเป็นง่อย ตอนนี้ในมือถังซินก็มีทรัพย์สินหลายล้าน บวกกับบ้านสองที่ที่อยู่ตรงประธานซ่งกับประธานเกา รวมถึงหุ้นเล็กน้อยของบริษัทประธานเกา จะว่าเป็นเศรษฐีนีน้อยก็ว่าได้ แต่เห็นกวนชิงเฟิงดูกระตัญญูขนาดนี้ เธอไม่ได้พูดอะไร พาเขากลับไปในเมืองแล้วแวะไปที่เอเยนขายบ้าน ถึงตอนนั้นขาดเหลือยังไงเธอค่อยมาโปะทีหลัง เอเยนขายบ้านเหมือนกำลังทำกิจกรรมอยู่ รวมถึงปลายสัปดาห์ ทำให้ล็อบบี้เต็มไปด้วยคน ถาดทรายที่มีมุนเหนือใต้ออกตกก็ล้อมรอบไปด้วยผู้คน ที่ปรึกษาของเอเยนเห็นถังซินกับกวนชิงเฟิงเข้ามา ก็รีบเข้าไปต้อนรับ “สวัสดีครับ ให้ผมช่วยอะไรมั้ยครับ” “ฉันอยากดูบ้านค่ะ” ที่ปรึกษาถามความต้องการของถังซินแล้วพาพวกเขาทั้งคู่ไปตรงมุมตะวันตกหน้าถาดทราย แนะนำโซนไฮโซย่านหนึ่งให้ ชั้นก็โอเค รูปแบบก็ใช้ได้ แถมโซนนั้นอยู่ใกล้ที่พักของถังซินด้วย ถังซินพอใจมาก จึงไปถามกวนชิงเฟิง “ชิงเฟิง แกว่าเป็นไงบ้าง” “ก็ดีเหมือนกันนะครับ ในโซนมีห้องสมุด โรงหนัง แม่ย้ายมาแถวนี้ไม่เบื่อแน่นอน” แถมความส่วนตัวดีเยี่ยม กวนชิงเฟิงเองก็พอใจเหมือนกัน จึงเอ่ยถามราคาไป “ตอนนี้อยู่ที่เก้าล้านแปดแสนหกหมื่นหยวนครับ” กวนชิงเฟิง: “........” ตอนนี้หมายความว่าไง ราคานี้ยังจะขยับอีกเหรอ กวนชิงเฟิงพกความฝันที่อยากจะซื้อบ้านด้วยเงินสองล้านหยวนที่ตัวเองมี แต่กลับไม่สามารถซื้อบ้านอะไรได้ทั้งนั้น “4 ห้องนอน 3 ห้องนั่งเล่น 4 ห้องน้ำ พื้นที่กว้าง ราคาก็โอเค” ถังซินเข้าใจ เพราะว่าอยู่ใจกลางเมือง แถมยังเป็นโซนไฮโซที่เพียบพร้อมไปด้วยทุกอย่าง คงจะไม่ใช่ถูก ๆ อยู่แล้ว กวนชิงเฟิงจับจมูกตัวเอง “พี่ ไม่งั้นเราลองดูก่อนมั้ย แถวนี้ก็คงไม่ได้มีแค่โซนเดียวหรอกมั้ง” “งั้นเชื่อแก ค่อย ๆ ดูไปแล้วกัน” ถังซินยิ้ม รู้ว่ากวนชิงเฟิงว่าแพง กลัวเธอต้องออกเงินให้อีกเยอะ แต่ยังไม่วันนี้ก็วันหยุด ไม่ต้องทำอะไรอย่างอื่น ก็ค่อย ๆ ดูไปแหละ แต่เธอไม่คิดว่ามู่เฉินหย่วนกับจู่ซือซืออยู่ที่นี่เหมือนกัน มู่เฉินหย่วนอยากจะซื้อบ้าน ส่วนจู่ซือซือแค่สงสัยอยากจะตามไปดู อีกอย่างเธอถามมู่เฉินหย่วนว่าซื้อบ้านทำไม แต่เขากลับไม่บอกทำให้จู่ซือซือหงุดหงิดอย่างยิ่ง ตั้งแต่กลับมาจากตุรกี ท่าทางของมู่เฉินหย่วนแลดูห่างเหินจากเธอมาก ทุกครั้งที่อยากจะกินข้าวกับเขา เขาไม่ผลักไปซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ไล่ให้เธอไปแสดงหนังดี ๆ เหมือนเธอถูกกีดกันยังไงอย่างงั้น เธอก็ยอมรับผิดแล้ว ทำโทษก็โดนทำแล้ว ทำไมไม่สนใจเธออีกหละ จู่ซือซือเต็มไปด้วยความกังวล มือจิ้มโทรศัพท์ไปด้วย แล้วกดโทร แต่โดนตัดสายอย่างี่คิด ทำให้เธอโมโหจนกระทืบเท้าและแทบจะกรี๊ดออกมา ตั้งแต่หมาป่าลาออกไป ไม่ว่าเธอจะโทรยังไงเขาก็ไม่รับสายเธอ ทำเกินไปจริง ๆ เงินเธอยังไม่พอหรือไง จะไปก็ไปเลยซะงั้น “ฉันคิดว่ารูปแบบห้องนี้ก็ดีเหมือนกันนะ...” จู่ซือซือเหมือนได้ยินเสียงคุ้นเคยราง ๆ เธอโผล่หัวออกไปหลังเสา เห็นว่าคนที่พูดคือถังซิน เหมือนกำลังดูบ้านอยู่ ข้าง ๆ เธอมีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ วันนี้ถังซินอยู่ในกระโปรงผ้าผัก ใส่รองเท้าวิ่งไนกี้สีดำ ชายหนุ่มข้าง ๆ เธอก็ใส่เสื้อยืดสีเดียวกัน ความสูงของทั้งสองห่างกันสองหัว แลดูเหมือนเป็นคู่รัก เมื่อชายหนุ่มหันหน้ามา จู่ซือซือเห็นโครงหน้าของเขาแล้วเบิกตากว้าง หมาป่า!