บทที่ 111 วันเกิดของคุณอามู่

บ๗ที่ 111 วันเกิดของคุณอามู่ “ฉันก็ว่าทำไมหน้าคุ้นๆ แล้วยังผิวดำๆของเขาอีก” จู่ซือซือพูดอย่างขุ่นเคืองว่า “ได้ นังจิ้งจอกตัวนี้เหยียบเรือสองแคมไม่พอยังจะหาเศษหาเลยอีก!” เธออารมณ์เสียมากจริงๆ ไอ่หมาป่าบ้าตัวนี้ก็โง่จริงๆ ไม่รู้หรือไงว่าแฟนตัวเองเป็นผู้หญิงหลายใจแค่ไหน สวยหรอ? สวยก็บ้าแล้ว เทียบกับเธอไม่ได้สักเสี้ยวด้วยซ้ำ ยิ่งเธอเห็นว่าพวกเขาทั้งสองแต่งกายด้วยโทนสีคล้ายๆกันก็ยิ่งรู้สึกอึดอัดใจเข้าไปอีก มีผู้ชายคนหนึ่งผูกเสื้อแจ็กเก็ตลายสก็อตไว้ที่เอวเดินผ่านมาทางจู่ซือซือพอดี เธอคว้าผู้ชายคนนั้นไว้แล้วดึงเสื้อแจ็กเก็ตลายสก็อตของเขาออก พร้อมกับยื่นธนบัตรหลายสิบใบให้พร้อมบอกว่า “เสื้อตัวนี้ฉันซื้อต่อ” “............” ผู้ชายที่ถูกดึงเสื้อไปไม่ได้ตอบอะไร จู่ซือซือที่หลบอยู่หลังเสาตลอดกำลังหาจังหวะจู่โจม จนกระทั่งถังซินออกไปเข้าห้องน้ำ พอเธอออกไป จู่ซือซือก็รีบพุ่งไปหากวนชิงเฟิงอย่างรีบร้อน กวนชิงเฟิงยังคงพูดคุยเรื่องตึกอยู่กับที่พนักงานขายอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ที่ปรึกษาถูกเธอดันออกไป จู่ซือซือยืนเท้าใส่เอวแล้วจ้องไปที่เขาพร้อมกับพูดว่า “ไอ่หมาป่าบ้า ทำไมไม่รับสายฉัน” “ผมลาออกแล้วนะ แล้วก็ไม่ได้เป็นบอดี้การ์ดของคุณสักหน่อย ทำไมผมต้องรับสายคุณด้วย”กวนชิงเฟิงตอบด้วยความหงุดหงิด เขาดันเธอออกอย่างกับเธอเป็นลูกเจี๊ยบแล้วให้พนักงานขายพูดต่อ เขายอมเธอจริงๆ แค่มาดูบ้านสักหลังยังต้องมาเจอยัยคุณหนูนี่อีก พนักงานขายอยากจะพูดก็ไม่กล้าพูด จึงทักทายคุณหนูจู่ซือซืออย่างสุภาพว่า “คุณหนูจู่” จู่ซือซือไม่สนใจเธอ ยังคงยุ่งวุ่นวายอยู่กับกวนชิงเฟิงต่อ “ คุณลาออกทำไม ฉันอนุญาตแล้วหรอ ผู้ช่วยจางให้เงินไม่พอใช้ แต่ฉันมีนะ” กวนชิงเฟิงพยายามระงับอารมณ์ตัวเอง “นี่มันไม่ใช่ปัญหาเรื่องเงิน ผมยุ่งมาก เลยไม่อยากทำแล้วเฉยๆ” “ไม่รู้แหละ ฉันไม่สน ฉันไม่อนุญาตให้คุณลาออก!” จู่ซือซือพูดไปกระทืบเท้าไป “ก็เพราะคุณลาออกไป ก็เลยไม่มีใครทำอะไรให้ฉันกิน ฉันเลยอารมณ์ไม่ดีจนถ่ายหนังไม่ได้เลยเนี่ย” “งั้นทำไมคุณไม่หิวตายไปเลยล่ะ” “ฉันสวยขนาดนี้ตายไปเสียดายแย่ ฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างดีเลยแหละ” พนักงานขายที่ยืนห่อไหล่อยู่ถึงกับตะลึงไป ใครไม่รู้บ้างว่าจู่ซือซือเป็นที่รักของประธานมู่แค่ไหน จึงทำให้ไม่มีใครกล้าขัดอะไรเธอเลย แต่ดูตอนนี้สิ มันเกิดอะไรขึ้นทำไมเธอถึงเห็นมีคนกล้าด่าคุณจู่ซือซือกันเนี่ย พนักงานขายกลัวว่าเธอจะโดนลูกหลงไปด้วยเลยกะจะย่องออกไปเงียบๆแต่เท้ายังไม่ทันได้ก้าวออกไปเสียงของจู่ซือซือก็ดังขึ้นเหนือหัวเธอ “เขาอยากได้บ้านหลังไหน” “บ้านหลังที่อยู่ในชุมชนชั้นสูงบนถนนจิ่นหยวนในโมเดลบ้านตรงนั้นค่ะ” พนักงานขายชี้ไปทางนั้นแล้วตอบอย่างฝืนๆใจ “เท่าไหร่!” “9,860,000” จู่ซือซือหยิบกระเป๋าเงินออกมาเธอหยิบบัตรออกมาจากช่องใส่เงินแล้วยื่นให้พนักงานขาย เธอเชิดคางขึ้นแล้วพูดอย่างหยิ่งผยองว่า “รูดบัตร แล้วพรุ่งนี้ส่งเอกสารซื้อขายบ้านมาที่บริษัทฉันด้วย” กวนชิงเฟิงเริ่มมีปฏิกิริยากลับมา เขาจับมือเธอไว้ “ทำอะไรของคุณเนี่ย” “ก็ซื้อบ้านให้คุณไง” จู่ซือซือตอบ “คุณชอบบ้านหลังนี้ไม่ใช่หรอ ฉันก็เลยซื้อให้คุณไง” “ผมก็มีเงิน คุณจะซื้อให้ทำไม”สีหน้าของกวนชิงเฟิงบึ้งตึง เขารู้สึกเหมือนกำลังโดนดูถูกยังไงอย่างงั้น “เก็บบัตรของคุณกลับไป” จู่ซือซือพยายามบิดข้อมือออกแต่ก็บิดไม่ออกเธอก็เลยใช้มืออีกข้างหนึ่งหยิบบัตรให้พนักงานขาย แล้วบอกเธอว่า “รีบไปจัดการสิ ยืนเฉยอยู่ทำไม” พนักงานขายรีบหยิบบัตรแล้ววิ่งออกไป จู่ซือซือที่เหมือนยัยจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ภูมิใจเหลือเกิน ยังหันไปแลบลิ้นใส่กวนชิงเฟิงอีก “ยังไงซะตอนนี้คุณก็เป็นหนี้ฉัน9,860,000บาท คุณต้องมาเป็นบอดี้การ์ดใช้หนี้ฉัน ไม่งั้นฉันจะฟ้องคุณ” “…….” ตั้งแต่เด็กจนโตเป็นครั้งแรกเลยที่เขาเจอผู้หญิงที่ไร้เหตุผลขนาดนี้ จู่ซือซือเห็นเสื้อแขนสั้นของเขาแล้วรู้สึกขัดหูขัดตา โยนเสื้อแจ็กเก็ตลายสก็อตให้เขา “เสื้อแขนสั้นน่าเกลียด เปลี่ยนซะ!” “ไม่ได้เปื้อนอะไรสักหน่อย เปลี่ยนทำไม” จู่ๆจู่ซือซือก็คว้าน้ำส้มในมือของคนที่เดินผ่านไป ยื่นธนบัตรใบหนึ่งให้ หลังจากนั้นก็สาดน้ำส้มใส่เสื้อของกวนชิงเฟิง “ตอนนี้เปื้อนแล้ว” บ้าเอ้ย! เขายอมเธอแล้วจริงๆ หลังจากที่กวนชิงเฟิงหามุมเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว จู่ซือซือดูจะพอใจมาก เธอโยนกระเป๋าให้เขาถือ “ไปเถอะ ฉันยังมีถ่ายโฆษณาอีก” “คุณไปก่อนเลย ผมต้องรอคนก่อน” “ฉันจะให้คุณตามไปด้วย” จู่ซือซือพูดอย่างโมโห เธอไม่ได้อยากเจอนังจิ้งจอกนั่น เธอดึงเสื้อของเขาแล้วบอกว่า “ส่งข้อความให้เธอก็พอละ” เขาจะตีก็ไม่ได้ จะด่าก็ไม่ได้ ทำได้แค่ทนไว้ เขาจึงส่งข้อความให้ถังซิน หลังจากที่เขาและจู่ซือซือออกไปจากสำนักงานขาย ถังซินที่พึ่งจะออกมาจากห้องน้ำ โทรศัพท์ของเธอก็สั่นสองทีเป็นข้อความจากกวนชิงเฟิงบอกว่าที่มหาลัยมีเรื่องด่วน ถังซินไม่ได้คิดอะไรมาก เธอบอกพนักงานขายคนเดิมว่า “บ้านหลังที่ดูเมื่อสักครู่ฉันซื้อนะ รูดบัตรละกัน” พนักงานถึงกับเหวอไปสักครู่ จะให้เธอพูดยังไง จะให้พูดว่า”คุณผู้หญิงคะ บ้านที่คุณอยากได้ โดนคุณหนูจู่ซื้อให้แฟนหนุ่มไปแล้วค่ะ”แบบนี้หรือไง? พูดไม่ได้สักหน่อย! เมื่อเห็นว่าสีหน้าของพนักงานขายเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา ถังซินจึงถามว่า “อย่าบอกนะว่ามีคนซื้อไปแล้ว?” “….ใช่ค่ะ” “เสียดายจัง เป็นแบบที่ฉันชอบเลย” ถังซินรู้สึกผิดหวังนิดหน่อย รู้แบบนี้น่าจะซื้อเลยตั้งแต่ตอนที่ชอบ แต่ถ้าแบบนั้นกวนชิงเฟิงจะรู้สึกกดดันเกินไป” เธอบอกกับพนักงานขายว่าช่างมันเถอะ แล้วเดินไปดูโมเดลบ้านอันอื่นที่เคยดูกับกวนชิงเฟิงแทน ตลอดเวลาจนถึงก่อนที่เธอจะเดินออกไป พนักงานขายพูดอะไรไม่ออกเลย “คุณหนูถัง” ถังซินที่กำลังดูแบบบ้านอยู่ ก็ได้ยินเสียงใครบางคนมาจากด้านหลัง เธอหันกลับไปเห็นมู่เฉินหย่วนในชุดลำลอง เมื่อเทียบกับชุดที่ใส่เวลาทำงานแล้วชุดบนตัวของชายคนนี้ดูดีและโดดเด่นกว่าคนอื่นมากเลย มู่เฉินหยวนมองไปที่โต้ะโมเดลบ้านด้านหลังเธอแล้วถามว่า “ดูบ้านหรอครับ?” “อื้อ อยากจะเลือกบ้านในย่านที่ดีหน่อยให้คุณแม่ค่ะ” เธอพยักหน้าแล้วตอบ “คุณมู่ก็มาดูบ้านหรอคะ?” มู่เฉินหยวนหันไปกระซิบกับพนักงานขายข้างๆเขาสองสามคำ หลังจากที่พนักงานขายเดินจากไปก็พูดว่า “พอดีผมมีเพื่อนหลายคนกำลังจะกลับมา เลยมาจัดการเรื่องที่พักให้กับพวกเขา” ถังซินถึงกับรู้สึกประหลาดใจ จัดการเรื่องที่พักก็หมายถึงซื้อบ้านเลยไม่ใช่หรือไง ฟุ่มเฟือยอะไรขนาดนี้ ไม่นานนักพนักงานขายก็กลับมาพร้อมกับสัญญาซื้อขายบ้านในมือของเธอ มู่เฉินหย่วนยื่นให้ถังซิน “ตึกอาคารพวกนี้เป็นของบริษัทมู่ซื่อ ถ้ามีอันไหนที่คุณชอบคุณก็ลองเลือกมาสักอัน ผมยกให้คุณหนูถัง” “ไม่ๆๆ ถ้าลดราคายังพอว่า แต่ถ้าให้เลยขอไม่รับดีกว่า” ถังซินปฏิเสธอย่างรวดเร็วและค่อนข้างตกใจ เธอก็พึ่งจะรู้เนี่ยแหละว่าตึกพวกนี้เป็นของบริษัทมู่ซื่อ “ฉันไม่อยากติดหนี้คุณมากเกินไป มันรู้สึกไม่ค่อยดีค่ะ” มู่เฉินหยวนที่ปกติเป็นคนยิ้มยากกลับยิ้มออกมา น้ำเสียงเขานุ่มนวล “คุณหนูถัง ช่วงนี้คุณช่วยผมไว้เยอะมาก คำขอสามประการที่ผมติดค้างคุณไว้ก็ยังไม่ได้ให้เลย ต้องเป็นผมสิที่ติดหนี้คุณ ให้ของคุณนิดๆหน่อยๆเป็นเรื่องที่สมควรครับ” “ไม่มีติดหนี้อะไรทั้งนั้นค่ะ ฉันรับเงินเดือนจากบริษัทมู่ซื่อก็สมควรต้องทำงานที่ได้รับมอบหมายให้ดีที่สุด” ถังซินพูด “”ถ้าคุณมู่ยังพูดเรื่องให้บ้านอีก ฉันก็จะไม่ซื้อที่นี่แล้วนะคะ” “โอเค งั้นลดราคาแล้วกัน” มู่เฉินหย่วนจึงไม่เอ่ยเรื่องนี้อีก แต่ว่าเขาก็ไม่ได้จากไปไหน เพียงแค่ให้พนักงานขายออกไป ในตอนที่ถังซินเหมือนจะสนใจบ้านหลังไหน เขาก็จะพาถังซินไปดูบ้านหลังอื่นที่คล้ายกันด้วยอย่างระมัดระวัง ถังซินสัมผัสได้ว่ามู่เฉินหยวนอารมณ์ดี จึงถามว่า “ช่วงนี้มีอะไรดีดีเกิดขึ้นหรอคะคุณมู่?” “เปล่า วันนี้เป็นวันเกิดของผม” มู่เฉินหย่วนยิ้มไปทั้งตา น้ำเสียงของเขาก็ดูสงบ “ผมนัดเพื่อนหลายคนมาคุยธุรกิจและถือโอกาสฉลองวันเกิดด้วย” ถังซินถึงกับอึ้งไป วันนี้เป็นวันเกิดของคุณคุณอามู่หรอเนี่ย? อายุครบ30ใช่ไหมนะ?