บทที่ 113 ไม่ได้ท้อง อย่าพูดแล้วค่ะ

บ๗ที่ 113 ไม่ได้ท้อง อย่าพูดแล้วค่ะ อิตาลุงเลิกพูดสักทีจะได้ไหม ไม่ได้ท้องจริงๆ! ถังซินโดนยั่วยุจนหน้าแดงไปหมด ก็คงมีแต่เวลาแบบนี้แหละที่เธอได้รับคำชมจากมู่เฉินหยวน “แค่กๆ ไม่ต้องพูดแล้ว” ถังซินแกล้งทำเป็นสงบนิ่ง ถ้าฟังคุณคุณอามู่พูดอีกสัก2ประโยคหน้าเธอคงร้อนไปหมดแน่ “เดี๋ยวฉันจะส่งคุณกลับบ้าน นอนหลับพักผ่อนให้สบาย พรุ่งนี้ก็หายแล้วนะคะ” “คุณภรรยาไปด้วยกันใช่ไหม?” แน่นอนว่าไม่!! พอเห็นว่าถังซินไม่พูดไม่จา มู่เฉินหย่วนก็เลยพูดว่า “วันนี้เป็นวันเกิดของผม คุณไม่อวยพรผมหน่อยหรอ?” “คนพวกนั้นไม่ใช่อวยพรให้คุณแล้วหรือไง?” ถังซินบ่นอุบอิบชั่วครู่ ไม่คิดว่ามู่เฉินหยวนกำลังจ้องเธออยู่ สายตาที่ลึกซึ้งของเขาเหมือนกับว่ากำลังรอบางอย่างอยู่ทำเอาใจของเธอสั่นไปชั่วครู่ นี่เขากำลังรอให้เธออวยพรอยู่งั้นหรอ ตอนแรกถังซินจะไปส่งเขาที่บ้านพักแล้วเธอก็กลับมาพักผ่อน แต่ว่ายากมากที่จะได้เห็นผู้ชายคนนี้มีสายตาที่อ่อนโยนไม่มีพิษไม่มีภัยอะไรอีก คุณอามู่ที่เป็นแบบนี้ เธอแทบไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ทำเอาใจอ่อนไปหมด “โอเค” ถังซินกลับรถแล้วตรงไปที่สวนสนุก สวนสนุกในเวลากลางคืนของวันหยุดก็ยังคงคึกคัก เปิดไฟสว่างไสว ชิงช้าสวรรค์ที่สูงระฟ้าก็ยังหมุนไปหมุนมา มีเสียงหัวเราะดังไปทุกที่ หลังจากที่ได้รับบัตรเข้าสวนสนุก อากาศค่อนข้างหนาว มือของถังซินถูกฝ่ามือใหญ่ของเขากุมไว้ “สวนสนุกคนเยอะ ผมจูงมือคุณไว้น่าจะดีกว่า เดี๋ยวจะกระทบลูกในท้อง” “…….” โอ้ยย อิตาลุงนี่เลิกพูดสักทีได้ไหม ฉันไม่ได้ท้อง! แน่นอนว่ามู่เฉินหยวนไม่ได้ยินเสียงในใจเธออยู่แล้ว เขาจูงมือเธอเดินฝ่าฝูงคน ถ้าบังเอิญมีใครมาเดินชนเขาก็จะเอามือมากันไว้หน้าถังซิน แล้วยังพูดกับคนที่เดินชนด้วยสีหน้าจริงจังว่า “รบกวนเดินดูทางด้วยนะครับ ภรรยาของผมท้องอยู่” คนที่เดินผ่านจึงขอโทษถังซิน ถังซินรู้สึกอายจนอยากจะเอาหน้ามุดหนี ในสวนสนุกมีขนมเยอะแยะมาก ถังซินเลยอยากจะลองซื้อมาชิมดู มู่เฉินหย่วนถ้าไม่พูดว่า “อันนี้เผ็ดเกินไป ไม่ดีต่อกระเพาะ” ก็พูดว่า “ไอศครีมเย็นเกินไป ห้ามกิน” ทำเอาถังซินเองก็เริ่มโมโหแล้ว ดันมือของเขาออก “งั้นปล่อยให้ฉันหิวตายไปเลย!” “ที่รักคุณอย่าโกรธเลย” มู่เฉินหย่วนยังรู้ว่าต้องง้อถังซิน “นี่ก็เพื่อลูกของเรานะ เราจะไม่กินอาหารตามใจอยาก เดี๋ยวผมซื้ออย่างอื่นให้คุณนะ” เขาดึงให้ถังซินนั่งพักอยู่บนเก้าอี้ ส่วนตัวเองไปซื้อของ ผ่านไปสักพักถังซินพึ่งจะรู้ตัวว่าเมื่อกี้เธอเผลอหงุดหงิดใส่มู่เฉินหยวน เธอเอามือกุมหน้าตัวเองไว้ ดีนะที่พรุ่งนี้คุณมู่ตื่นมาก็จำอะไรไม่ได้แล้ว ไม่งั้นคนที่อึดอัดก็คือเธอเอง ไม่นานมู่เฉินหยวนก็ซื้อของกลับมา มือซ้ายถือลูกชิ้นปลา ส่วนมือขวาเป็นชานม รูปร่างของเขาสูงโปร่ง เมื่ออยู่ท่ามกลางฝูงชนแบบนี้เขาดูสะดุดตามาก “ผมชิมลูกชิ้นปลาไปลูกหนึ่ง สดมากเลย ที่รักคุณลองชิมดูสิ” มู่เฉินหย่วนจิ้มลูกชิ้นปลาขึ้นมาเป่าแล้วยื่นไปป้อนถังซิน “แล้วผมก็ยังซื้อชาแดงร้อนมาให้คุณด้วย” “ฉัน.. เดี๋ยวฉันกินเอง” ถังซินรู้สึกแปลกๆไม่ชิน “ที่รัก นี่คุณรังเกียจผมหรอ” “……” คุณชาย ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ฉันแค่ไม่ชินที่มีคนมาป้อนอาหารให้กินเฉยๆ! มู่เฉินหยวนก็ยังคงไม่ลดมือลง ถังซินเลยจำใจต้องโน้มหัวไปกิน แต่ว่ามันก็อร่อยจริงๆนะ พึ่งจะกินหมดหนึ่งลูก เขาก็จิ้มอีกลูกมาเป่าแล้วยื่นให้เธอ แล้วก็ยื่นชาร้อนให้เธอ ข้างหลังพวกเขาเป็นชิงช้าสวรรค์ขนาดใหญ่สว่างไสวเหมือนดวงดาว ชายตรงหน้าถังซินยืนเท้าเอว สายตามองมาด้วยความอบอุ่นเหมือนมอบให้เธอไปหมดแล้ว อยู่ดีๆถังซินก็รู้สึกว่าหัวใจชอบเธอรู้สึกแปลกๆ มันหวานละมุนและอบอุ่นไปหมด เธออยากให้เวลาหมุนไปช้ากว่านี้อีกหน่อย หลังจากที่กินอะไรเสร็จและพักกันสักครู่ มู่เฉินหย่วนก็จูงเธอฝ่าฝูงชนอีกครั้ง ถังซินเห็นคนอื่นเล่นกันอย่างสนุกสนานเธอก็อยากจะนั่งชิงช้าสวรรค์บ้าง แต่มู่เฉินหยวนไม่ยอม “ไม่ได้ ชิงช้าสวรรค์สูงเกินไป เกิดอุบัติเหตุได้ง่าย” ก็ได้ ไม่นั่งก็ไม่นั่ง ถังซินยอมเขา พอหันไปเห็นคนเล่นรถบั๊มกันเยอะ ก็อยากลองเล่นบ้าง แต่มู่เฉินหนวนก็ไม่ยอมให้เล่นอีกแล้ว “ไม่ได้ มีแต่คนขับรถชนไปชนมาอยู่ในสนาม ถ้าลูกเป็นอะไรไปจะทำยังไง” ถังซินแทบจะปาแก้วชาทิ้ง “นี่ก็เล่นไม่ได้ นั่นก็เล่นไม่ได้ นี่เราเข้ามาเดินเล่นเฉยๆหรือไง” “ผมไม่ได้บอกว่าเล่นไม่ได้ แต่แค่ไม่อยากให้คุณเล่นเครื่องเล่นที่อันตราย” มู่เฉินหย่วนแก้ไขคำพูดของเธอ แล้วชี้ไปทางอีกด้าน “ผมว่าอันนั้นดีมาก ไปเล่นอันนั้นกันเถอะ” พอถังซินหันไปมอง หน้าก็ไร้อารมณ์ขึ้นมา อ่าๆ ม้าหมุนก็ต้องปลอดภัยแน่อยู่แล้ว ก็แค่หมุนไปหมุนมา มีตรงไหนอันตรายกัน ถังซินที่กำลังหดหู่อยู่แต่มู่เฉินหยวนจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว ประคองเอวเธอขึ้นมา หลังจากที่เข้าไปแล้วก็อุ้มเธอไปนั่งที่ม้าหมุนสีรุ้งตัวหนึ่ง “ที่รักคุณเล่นไปนะ” “…..” คู่รักที่กำลังเดินเข้ามา ฝ่ายหญิงเห็นสิ่งที่มู่เฉินหยวนทำ จึงโวยวายกับแฟนหนุ่มว่า “นี่ ดูแฟนคนอื่นสิว่าเขาเอาใจใส่ขนาดไหน ไม่สนแหละ ฉันก็จะเอาอุ้มแบบนี้เหมือนกัน” “โตขนาดนี้แล้ว จะให้อุ้มอะไรอีก” ผู้ชายบ่นอุบอิบแต่ก็ยังอุ้มเธอขึ้นไปบนม้าหมุนอยู่ดี สีหน้าของมู่เฉินหยวนกลับไปขึงขังและไม่ได้ดีใจแล้ว เขาพูดกับชายคนนั้นว่า “ในใจของผม ภรรยาของผมยังอายุ18 ยังเป็นเด็กน้อยที่ยังไม่โต ให้อุ้มทั้งชาติก็ยอม คุณดูแฟนของคุณ40กิโลยังไม่ถึงเลย ให้คุณอุ้มนิดหน่อยคุณก็ไม่พอใจแล้ว ผมว่าคุณควรเปลี่ยนแฟนใหม่แล้วนะครับคุณผู้หญิง” ชายคนนั้นโดนว่าจนพูดไม่ออก หน้าของถังซินแดงไปหมด อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา ตาคุณอามู่นี่น่ารักจริง! ม้าหมุนเริ่มหมุนไปตามจังหวะเพลงที่สนุกสนาน โคมไฟคริสตัลที่ตกแต่งอยู่บนยอดก็หมุนตามไปด้วย บนใบหน้าของหญิงสาวทุกคนราวกับอยู่บนฟลอร์เต้นรำแสนสวยที่ทำให้คุณรู้สึกหลงใหล ถังซินเห็นว่ามู่เฉินหยวนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายเธอ ก็รู้สึกเกรงใจกลัวว่าจะมีผลกระทบต่อผู้หญิงอื่นๆ จากนั้นเธอก็ทำท่าเล็กน้อยแล้วยิ้มให้กับกล้อง เวลาเพียงแค่ 5 นาทีแต่เหมือนนานเป็นศตวรรษเพราะว่าอากาศค่อนข้างร้อน ถังซินลงมาจากม้าหมุน ผมที่ปรกตามใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ มู่เฉินหยวนเช็ดเหงื่อให้เธอ ถามว่า “จะเล่นอีกรอบไหม?” “เล่นรอบเดียวก็พอแล้ว” ถังซินส่ายหัว หลังจากที่ทั้งสองเริ่มคุ้นเคยกันเธอก็เริ่มไม่รู้สึกอึดอัดอีกแล้ว และยอมรับความรู้สึกของเขา “ไปดูอย่างอื่นกันเถอะ” “ตามใจคุณเลย” บูธที่ถัดจากปาลูกโป่งล้อมไปด้วยคนจำนวนมาก ท่าทางคึกคักถังซินจูงมือมู่เฉินหยวนเข้าไปดู ปรากฎว่าบนบูธนั้นมีเครื่องจับเวลาอยู่ สองมือจับราวแล้วห้อยตัวได้ถึง 420 วินาทีก็จะถือว่าชนะ ของรางวัลคือปลาวาฬสีน้ำเงินตัวใหญ่ที่อยู่หลังบูธ ปลาวาฬตัวนั้นดูแล้วน่าจะยาว3เมตร ตัวใหญ่มาก รอบๆมีคนเยอะมาก แต่ก็มีเพียงไม่กี่คนที่ลองเล่น ถ้าไม่ใช่นักกีฬาล่ะก็จะให้ห้อยอยู่บนอากาศแบบนั้น420วินาทีไม่ไหวแน่ๆ “ผู้แข่งขันเมื่อกี้ได้แค่2นาทีเองมั้ง เหงื่อก็ท่วมทั้งตัวแล้ว” “ยากเกินไปมั้ง ใครจะไปทำได้เนี่ย” “……” พอเห็นว่าถังซินจ้องตุ๊กตาอยู่แบบนั้น มู่เฉินหย่วนเลยถามว่า “ที่รักคุณชอบอันนี้หรอ งั้นผมจะไปแข่งให้ชนะแล้วเอามาให้คุณ” “ไม่ต้อง ฉันแค่ดูเฉยๆ......” ถังซินยังไม่ทันพูดจบ มู่เฉินหย่วนก็เดินเข้าไปพูดกับเจ้าของบูธ เขาหันกลับมายิ้มให้เธอ ขยับมือขยับขาสักพักก็โหนขึ้นไปห้อยอยู่บนบาร์แล้ว ถังซินเอามือปิดปาก กีฬาแบบนี้จุดสำคัญคือแรงที่แขนทั้งสองข้าง ถ้าพูดแล้วอาจจะกระทบต่อแรงแขนได้เธอจึงไม่กล้าคุยกับเขา นาฬิกาจับเวลาก็เดินไปเรื่อยๆ