บทที่ 114 แม่ครับ รบกวนด้วยนะครับ

บ๗ที่ 114 แม่ครับ รบกวนด้วยนะครับ 220...225....230...235.... คนรอบข้างเห็นว่ามู่เฉินหย่วนมาได้ไกลจนถึงวินาทีที่สองร้อยหกสิบแล้ว และดูเหมือนจะตื่นเต้นมากกว่าตัวเองลงแข่งเองเสียอีก ทว่ามู่เฉินหย่วนกลับรู้สึกดูผ่อนคลาย สายตาของเขามองมาทางด้านถังซินตลอดเวลา 400...410....419.... หลังจากวินาทีที่สี่ร้อยยี่สิบ มู่เฉินหย่วนยังคงไม่แรงดีไม่มีตก คนรอบข้างต่างพูดว่าเขาสุดยอดมากอะไรทำนองนั้น มู่เฉินหย่วนชำเลืองมองเครื่องจับเวลา หลังจากนั้นจึงผ่อนแรงที่มือลงและหล่นลงพื้น ถังซินรีบวิ่งเข้ามาและดึงมือเขาไปดูอย่างรวดเร็ว ด้วยความเป็นห่วง “ไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ?” “ไม่เป็นไร สบายมาก” เจ้าของร้านนำปลาวาฬตัวใหญ่ที่อยู่ด้านหลังบาร์ส่งให้มู่เฉินหย่วนพร้อมกับเอ่ยคำชมใหญ่ “ไอ้หนุ่มนายทำได้! ฉันตั้งร้านมานานขนาดนี้ นอกจากคู่รักคู่นั้นเมื่อสี่ปีก่อน นายคือคนที่สองที่อดทนและทำได้” มู่เฉินหย่วนรับปลาวาฬตัวใหญ่มาและหัวเราะเบาๆ “ที่รักของผมชอบผมเลยอยากลองซะหน่อยน่ะครับ” หูของถังซินร้อนผ่าวขึ้นเล็กน้อย ปลาวาฬสีฟ้าตัวใหญ่นี้ขนาดใหญ่เกือบๆสามเมตร มู่เฉินหย่วนกลัวว่าจะเอาปลาวาฬไปทับถังซินเข้าจึงแบกขึ้นไหล่ข้างหนึ่ง ส่วนอีกมือก็จูงมือเธอไว้ ไปที่ไหนเหมือนล้วนเป็นเส้นแบ่งเขตแดน แต่เหนือสิ่งอื่นใดมันดึงดูดสายตาผู้คนเป็นอย่างมาก “ที่รัก มีอะไรที่คุณยังอยากเล่นอีกมั้ย?” “ไม่แล้ว พวกเรากลับกันเถอะ” ที่จริงแล้วมาฉลองวันเกิดของมู่เฉินหย่วน ทว่าการมาสวนสนุกนี้เหมือนพาถังซินมาเที่ยวเล่นแทน ถังซินเองก็รู้สึกเกรงใจ และขับรถพามู่เฉินหย่วนไปยังบ้านของแม่ถัง ส่วนปลาวาฬยักษ์นั้นได้เอาวางไว้เบาะหลังจนเต็มหมดแล้ว เวลานี้เป็นเวลาที่แม่ถังต้องหลับแล้ว เมื่อเปิดประตูออกไปพบกับถังซินจึงงงเล็กน้อย “กลับมาได้ไงน่ะ?” เมื่อเงยหน้าขึ้นไปก็พบมู่เฉินหย่วนที่อยู่ด้านหลังของเธอ ยิ่งทึ่งเข้าไปใหญ่ “วันนี้วันเกิดเขาค่ะ หนูเลยพาเขามากินราดหน้าสักชาม” ถังซินเอ่ยและแนะนำมู่เฉินหย่วน “ประธานมู่คะ นี่แม่ของฉันค่ะ” มู่เฉินหย่วนโค้งคำนับอย่างมีมารยาทพลางเอ่ยเสียงต่ำ “แม่ครับ รบกวนด้วยนะครับ” ถังซินเก็งเล็กน้อย หลังจากที่แม่ถังอึ้งอยู่ครู่หนึ่งก็ทำเสียงและท่าทางไม่เป็นไรขึ้น แล้วเปิดประตูให้ถังซินและมู่เฉินหย่วนเข้าไป พลางพูดกับลูกสาวเบาๆว่า “ลูกเขยคนนี้ดูดีกว่าหยางซิวนะ ฉันค่อนข้างชอบเลยล่ะ” “นั่นหัวหน้าหนู แม่อย่าเรียกไปเรื่อยสิ” “ถ้างั้นเขาจะเรียกฉันว่าแม่ทำไม?” ถังซินพูดไม่ออก “เขาเมาแล้วก็เลยอ๊องๆนิดหน่อย” พูดไปแม่มู่ก็ไม่เชื่อ เพื่อหลีกเลี่ยงการตอบคำถามนี้เธอจึงผลักให้แม่มู่รีบไปยังห้องครัว “แม่ แม่ทำราดหน้าอร่อยที่สุดเลย หนูช่วยแม่นะ” มู่เฉินหย่วนที่นั่งรออยู่ที่ห้องโถงอย่างเป็นระเบียบ มือของเขาก็หยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมากดสองทีและพบว่ามีคนวิดีโอคอลในวีแชทมาหาเขา เขาคิดอยู่เล็กน้อยก่อนรับสาย ทันใดนั้นเองก็พบว่ามีชายหนุ่มคนหนึ่งที่อยู่หลังกล้องได้ปรากฏตัวขึ้น “สุขสันต์วันเกิดนะพี่สอง!” ลู่เหวินซูยิ้มอย่างร่าเริงก่อนเอ่ย หลังจากที่เขาชำเลืองมองบรรยากาศรอบๆจึงมุ่นคิ้วและถามขึ้น “พี่สองพี่อยู่ที่ไหนอ่ะ ห้องดูเก่ามาก” มู่เฉินหย่วนหัวเราะ “บ้านแม่ฉัน” “อ๋า พี่สองแม่พี่เป็นใครกัน?” ลู่เหวินซูถูกทำให้ตกใจยกใหญ่ อีกทั้งท่าทางของมู่เฉินหย่วนก็ดูแปลกๆไป มองดูแล้วเป็นคนขี้แกล้ง ไม่เหมือนกับมู่เฉินหย่วนคนก่อน เขาจึงตะโกนเรียกเย่นจิ่งเหนียนมาอย่างรีบร้อน “พี่สาม พี่ดูหน่อยดิว่าพี่สองแปลกไปใช่มั้ย?” เย่ยจิ่งเหนียนเอากล้องหันไปทางตัวเอง แล้วจ้องไปยังมู่เฉินหย่วนที่อยู่อีกด้านของกล้องเพียงไม่นานก็ถามขึ้น “พี่สอง ตอนกลางคืนดื่มเหล้ามาใช่มั้ย?” “ดื่มบรันดีมานิดหน่อย” “เหล้าบรันดีมันเข้มมาก พี่สองจะเป็นแบบนี้ก็ไม่แปลกหรอก” เย่ยจิ่งเหนียนพูดกับลู่เหวินซู แล้วก็ยังใส่ใจในสถานที่ที่มู่เฉินหย่วนกำลังอยู่ ณ ตอนนี้ “พี่สองพี่อยู่ไหนอ่ะ?” “ไม่ได้บอกไปแล้วหรอว่าฉันอยู่บ้านแม่ฉัน?” มู่เฉินหย่วนมุ่นคิ้วมองอย่างเดียวไม่พูดอะไรต่ออย่างอารมณ์ดี “แม่กับที่รักกำลังทำราดหน้าให้ฉันอยู่” ลู่เหวินซูรีบเอ่ย “พี่สองพี่โสดมาเป็นพันปี ไปมีอะไร...” เขายังพูดไม่ทันจบก็ถูกเย่ยจิ่งเหนียนแย่งมือถือไป เย่นจิ่งเหนียนไม่ให้ลู่เหวินซู่ออกกล้องอีก และหันมายิ้มให้แล้วพูดกับมู่เฉินหย่วน “ผมมักจะได้ยินพี่พูดเสมอว่าพี่สะใภ้สองค่อนข้างยุ่ง เธอยังมีเวลามาฉลองวันเกิดกับพี่อีกหรอเนี่ย ช่างใส่ใจจริงๆเลย ผมขอทักทายเธอหน่อยได้มั้ย?” มู่เฉินหย่วนฟังคำพูดเหล่านี้แล้วก็รู้สึกดีใจ จึงให้เขารอสักครู่แล้วถือโทรศัพท์ไปยังห้องครัว “ที่รัก” “อะ อะไร?” ถังซินตกใจเล็กน้อย สองคำนี้เขาพูดแบบนี้ยังพอฟังได้ ทว่าประเด็นคือแม่ถังยืนอยู่ตรงนี้ เธอฟังอยู่จะเข้าใจผิดได้ มู่เฉินหย่วนยื่นโทรศัพท์ให้เธอ “ไอสามของฉันมันอยากทักทายคุณหน่อยน่ะ” ไอสาม? ถังซินยังคงกำลังคิดถึงไอสามคนไหนของมู่เฉินหย่วน ไม่ทันได้ตั้งตัวตนเองก็เข้าไปอยู่ในวิดีโอแล้ว ในวิดิโอนั้นมีชายหนุ่มที่กำลังสวมใส่ชุดกาวน์ที่ดูมีเกียรติและสง่า เย่นจิ่งเหนียนมองมายังถังซินก่อนเอ่ยทักอย่างเป็นมิตร “หวัดดีครับ ผมชื่อเย่ยจิ่งเหนียน” ถังซินพยักหน้าเล็กน้อยก่อนเอ่ย “นั่นอะไรน่ะประธานมู่ดื่มเหล้าที่ไม่ควรดื่ม ดังนั้น...” “ผมรู้แล้ว” เย่นจิ่งเหนียนยิ้มเบาๆอย่างไม่ได้ตั้งใจ “ดังนั้นผมจึงอยากขอบคุณไงครับที่ดูแลพี่สองของผม แล้วก็ยังฉลองวันเกิดให้กับเขาอีก” “คุณเกรงใจกันมากเกินไปแล้วค่ะ” ชายคนนี้ดีมากๆจนทำให้ถังซินรู้สึกสบายใจ คุยกันได้ไม่กี่ประโยคเย่นจิ่งเหนียนก็วางสายไป เมื่อลู่เหวินซูลุกขึ้นมาจากพรมก็พบว่าเย่นจิ่งเหนียนได้วางสายไปแล้วก็ทักขึ้น “เฮ้ยๆ วางสายงี้เลยหรอ? ฉันยังไม่ได้บอกอะไรกับพี่สองเลยนะ!” และถามขึ้นอีก “ผู้หญิงที่คุยเมื่อกี้ใครอ่ะ พี่สองมีแฟนแล้วจริงดิ?” “ผู้หญิงรอบข้างพี่สองมั่ง” เย่นจิ่งเหนียนเอ่ย “ความประทับใจแรกของฉันที่มีต่อเธอไม่เลวเลยล่ะ เธอเป็นคนที่เป็นกันเองคนหนึ่ง” “ถ้านายไม่รีบวางสายไปก่อน ฉันคงได้เห็นเธอแล้ว” “ศุกร์หน้าก็กลับประเทศแล้ว ถึงตอนนั้นได้เห็นตัวจริงจะไม่ดีกว่ารึไง?” เย่นจิ่งเหนียงโยนโทรศัพท์คืนเขาไป แล้วหันหลังกลับเดินออกไป “รีบจัดการเรื่องของนายให้เสร็จเถอะ ฉันไม่ช่วยนายหรอกนะ” “อย่าอย่างงี้ดิ เราเป็นพี่น้องกันนะ” ลู่เหวินซูยื่นมือไปแตะไหล่เขาไว้ “กลับประเทศไปสนุกแน่ แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว อยู่นิวยอร์กอีกสองปีฉันจะเกษียณตายแล้วนะ” “พนันกันมั้ย” “ได้ ครั้งนี้จะพนันอะไร!” -- ไม่นานราดหน้าที่เดือดปุดๆก็ถูกตักออกตากหม้อพร้อมเสิร์ฟแล้ว ถังซินหาเทียนมาหนึ่งเล่มปักไว้ด้านบนเพื่อให้มู่เฉินหย่วนขอพร ถ้าหากเป็นมู่เฉินหย่วนแบบปกติล่ะก็การทำอะไรไร้เดียงสาเช่นนี้เขาจะไม่แม้แต่ชายตามอง ทว่าตอนนี้ไม่ใช่แบบนั้น เขาหลับตาขอพรและเป่าเทียน มู่เฉินหย่วนกินราดหน้าที่อยู่ในถ้วยจนเกลี้ยง แล้วเอ่ยชม “ฝีมือการทำอาหารของคุณแม่สุดยอดมากเลยครับ นี่คือราดหน้าที่อร่อยที่สุดเท่าที่ผมเคยกินมาเลย ไม่มีใครเทียบได้” แม่ถังถูกชมก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ย “ครั้งหน้าถ้าอยากกินก็มาอีกสิ ฉันจะทำให้นายกินอีก!” ถังซินยิ้มเล็กน้อย แน่นอนว่าจะไม่มีครั้งที่สองอีก! ตอนที่ถังซินขับรถไปส่งมู่เฉินหย่วนกลับบ้านนั้นเวลาก็ล่วงเลยถึงห้าทุ่มกว่าแล้ว มู่เฉินหย่วนถ่วงเวลาไม่ยอมลงจากรถสักทีแล้วถามอีกย้ำอีกที “ที่รักคุณจะไม่ค้างที่นี่จริงๆหรอ?” “เราสองคนตกลงกันแล้วนี่ ต่างคนต่างอยู่ คนดี เข้าบ้านเถอะ” ในตอนนี้ถังซินจัดการกับมู่เฉินหย่วนคนนี้ซึ่งรับมือได้อย่างง่ายดาย “อาบน้ำแล้วนอนซะ” ตอนที่มู่เฉินหย่วนปลดล็อคเข็มขัดนิรภัยบนตัวของเขา และเปิดประตูจะลงไปนั้นก็หันหลังกลับเข้ามาจูบที่ริมฝีปากของถังซินอย่างทันควันจนเธอเองก็ตั้งตัวไม่ทัน “ที่รักระวังตัวด้วยนะ” เสียงแหบทุ่มต่ำที่ดูเหมือนว่ายังคงดังอยู่ข้างหู ทว่ามู่เฉินหย่วนได้ลงจากรถไปแล้วและยืนอยู่ตรงนั้น ถังซินรีบดึงสติกลับมาและขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอขับรถออกไปชายหนุ่มจึงเดินขึ้นบันไดเข้าบ้าน ระหว่างทางกลับบ้านนั้น ถังซินยื่นมือขึ้นมาจับริมฝีปาก ใจเธอก็เต้นแรง ทำไมถึงโดนจูบอีกแล้วนะ?