บทที่ 117 ของขวัญของคุณอามู่เสี่ยว

บ๗ที่ 117 ของขวัญของคุณอามู่เสี่ยว ที่จริงความหงุดหงิดใจของถังซินได้ดีขึ้นมาบ้างแล้ว เธอจ้องมองลูกอมมงคลและอั่งเปาที่วางอยู่บนโต๊ะ สายตาเฉียบแหลมนั้นก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา เสี่ยวหนานเข้ามาส่งพอดี ถังซินเอาอั่งเปาและลูกอมมงคลให้เธอ “ฉันไม่อยากกินลูกอม เธอเอาไปกินไป” “ได้ค่ะ” เสี่ยวหนานมองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามอย่างระวัง “ผู้จัดการถังคะ เป็นเพราะช่วงนี้พวกเราทำงานได้ไม่ดีหรอคะ ทำไมหลายวันมานี้คุณดูอารมณ์...ไม่ค่อยดีเลย” ใครๆก็มองออกหรอว่าเธออารมณ์ไม่ดี? ถังซินงงเล็กน้อย ก่อนที่จะกระตุกยิ้มออกมา “พวกเธอทำงานได้ดีมากแล้วล่ะ ฉันเองที่มีปัญหา” “มีอะไรจะกำชับพวกเรา พูดได้เลยนะคะ” เสี่ยวหนานเดินออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งหยิบกล่องลูกอม ทว่าไม่ได้หยิบเอาอั่งเปาไปด้วย ถังซินมองไปยังเอกสารที่อยู่ด้านหน้า หลังจากที่มองได้สักพักก็รู้สึกว่าตัวหนังสือเหล่านั้นเริ่มจะเบลอ สุดท้ายเธอก็อ่านเอกสารมาจนจบแต่ก็อดไม่ได้ที่จะต้องกุมขมับ จริงๆแล้วเธอเป็นอะไรกันแน่ ทำไมถึงได้รู้สึกแปลกๆไป? เห็นได้ชัดว่าความสัมพันธ์ของเธอกับคุณอามู่เสี่ยวไม่ได้ใกล้ชิดกันขนาดนั้น หลังจากกลับมาจากต่างประเทศก็ยังคงทำงานใครงานมัน จะไปชอบเขาได้ยังไงกันล่ะ? หน้าจอโทรศัพท์สว่างขึ้น มีข้อความใหม่จากวีแชทส่งเข้ามา มู่เฉินหย่วน :【คุณถัง ผมอยากเชิญคุณทานข้าว วันนี้ตอนหนึ่งทุ่มเจอกันที่ร้านอาหารห้องแดง】 เมื่อเปิดดูและอ่านมาถึงตรงนี้ถังซินจึงฉงนใจ หลายวันมานี้คุณอามู่เสี่ยวไม่ได้ติดต่อเธอมาเลย ข้อความวีแชทสักประโยคยังไม่มี ทำไมวันนี้ถึงได้เชิญให้เธอไปกินข้าวด้วยนะ? ส่งผิดหรอ? แต่ประโยคแรก “คุณถัง” ข้อความนี้ทำให้ถังซินจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวไปทั้งวัน เธอคิดวนไปวนมาระหว่างจะไปหรือไม่ไปตลอดเวลาจนกระทั่งเลิกงาน เธอจึงตัดสินใจกลับบ้านกับหลี่ซู่เจ๋ ตอนที่เพิ่งออกมาจากลิฟต์ถังซินเห็นกาวเหม่ยซีที่อยู่ด้านนอกกำลังยิ้มให้เธอ กาวเหม่ยซียิ้มเล็กน้อย “ผู้จัดการถังคะ ข้างนอกฝนกำลังตก ท่านประธานมู่กลัวว่าคุณจะไม่สะดวกเลยให้ฉันขับรถไปส่งคุณที่ร้านอาหารห้องแดง คุณคิดว่าได้มั้ยคะ?” “ฉันคิดว่าได้!” ถังซินยังไม่ทันได้ตอบอะไร หลี่ซู่เจ๋ที่อยู่ด้านข้างของเธอได้ตอบแทนเธอไปหมดแล้ว “งั้นฉันไปก่อนนะ” เธอรีบเอ่ยขึ้น และออกไปโบกรถอย่างรวดเร็ว ถังซิน “...” วันที่ฝนตกรถจะติดมากกว่าวันธรรมดา หนึ่งทุ่มยี่สิบเพิ่งถึงร้านอาหารห้องแดง ถังซินเปิดประตูร้านอาหารเข้าไปเองโดยไม่ต้องให้พนักงานเปิดให้ สายตาก็เหลือบไปเห็นชายที่กำลังอยู่ติดกับหน้าต่าง ร่างค่อยๆขยับมาที่เก้าอี้ราวกับว่ากำลังคุยโทรศัพท์ และแสะยิ้มเบาๆ เธอเม้มปากเล็กน้อยก่อนที่จะเดินเข้าไป “ท่านประธานมู่คะ” มู่เฉินหย่วนเงยหน้าขึ้นก็พบว่าเป็นถังซิน จึงพูดเสียงเบากับคนในโทรศัพท์เพียงสองประโยคและวางสาย อีกทั้งยังช่วยลากเก้าอี้มาให้ถังซินที่ยืนอยู่ตรงข้ามกับเขา พนักงานนำรายการอาหารมาให้ ถังซินเปิดดูสักครู่ก็สั่งไปสองอย่าง หลังจากรอให้พนักงานเดินออกไป ถังซินก็อดไม่ได้ที่จะถาม “ท่านประธานมู่คะ ทำไมถึงอยากจะเลี้ยงข้าวฉันคะ มีเรื่องอะไรหรอ?” “ ไม่มีอะไรหรอกก็แค่อยากเลี้ยงข้าวเธอเฉยๆ” มู่เฉินหย่วนยิ้มอ่อน ตอนนั้นเองถังซินเห็นว่าสีหน้าของมู่เฉินหย่วนนั้นยิ้มออกมาด้วยความสบายใจ แต่ไหนแต่ไรมาเขาเป็นคนที่เยือกเย็นไม่มีใครอยากเข้าใกล้ แต่ราวกับว่าจะเข้าหาได้ง่าย ทว่าก็ไม่ใช่เช่นนั้น เธอจึงรู้สึกฉงนใจเล็กน้อย เหตุผลเป็นเพราะเรื่องหมั้นหรอ? มู่เฉินหย่วนหยิบกล่องของขวัญออกมาจากกระเป๋าและยื่นให้ถังซิน “คุณถัง ของขวัญนี้ผมให้คุณ” ถังซินหยิบของขวัญมาเปิดดู ในกล่องนั้นเป็นสร้อยหนึ่งเส้น อีกทั้งยังสลักแบนด์ภาษาอังกฤษ Van cleef & Arpels ไว้ ด้านล่างของสร้อยเส้นเล็กละเอียดนั้นมีเพชรที่ตัดได้คมกริ่บและเขียนเป็นภาษาฝรั่งเศสว่า Néonata Néonata แปลว่า ‘เกิดใหม่’ ไข่มุกที่ระยิบระยับสะท้อนเข้านัยน์ตาของถังซิน ทว่าเธอกลับปิดฝากล่องอย่างรวดเร็วและส่งคืนเขา “ขอบคุณสำหรับความเมตตาค่ะ แต่ไม่ต้องหรอก ไข่มุกฉันซื้อได้ อีกอย่างเมื่อก่อนคุณยังเคยซื้อ....นั้นให้ฉัน ถ้าเลขาเกาว่างเมื่อไหร่ รบกวนคุณบอกเขาให้หยิบมาให้ฉันหน่อยนะคะ” “คุณถัง ที่ผมให้ของขวัญคุณเพราะผมอยากจะขอบคุณคุณ ไม่มีอะไรอย่างอื่นเลย” มู่เฉินหย่วนเอ่ย “ของเหล่านี้คุณถังก็ซื้อเองได้ ดังนั้นสำหรับผมแล้วมันไม่ใช่ความรับผิดชอบอะไร” ถังซินส่ายหน้า “ฉันรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ ที่ท่านประธานซื้อบ้านราคาสี่ล้านบาทให้กับฉัน ฉันก็ซึ้งใจมากๆแล้วค่ะ ไม่ต้องให้ท่านประธานบอกฉันก็จะทำงานแทนมู่ซื่อ แทนท่านประธานมู่อย่างสุดความสามารถอยู่แล้วค่ะ” น้ำเสียงของเธอเรียบเฉย ทุกๆถ้อยคำที่เอ่ยว่า “ท่านประธานมู่” ทำให้มู่เฉินหย่วนต้องมุ่นคิ้วและรู้สึกหงุดหงิด ตอนนี้กลับรู้สึกว่าให้เธอเรียกเขาว่าเสี่ยวซู่เหมือนเมื่อก่อนคงจะน่าฟังกว่านี้เยอะเลยล่ะ “งั้นคุณก็คิดซะว่านี้เป็นของชำร่วยชิ้นหนึ่งละกัน” มู่เฉินหย่วนเลื่อนกล่องกลับคืนไป พร้อมเอ่ยขึ้นด้วยปากอันบางเฉียบ “คุณถูกแต่งตั้งให้เป็นผู้จัดการแผนก Regulators ผมยังไม่ได้แสดงความยินดีกับคุณอย่างเป็นทางการเลยนะ” “ไม่ต้องหรอกค่ะ...” ถังซินยังอยากจะพูดอะไรอีกหน่อย เธอจึงเลื่อนกล่องของขวัญคืนกลับไป มู่เฉนหย่วนกลับเอามือมาห้ามไว้บนกล่องพร้อมกับสายตาที่จ้องเขม็งไปยังเธอ มือของถังซินสั่นเล็กน้อย สุดท้ายเธอจึงรับของขวัญไว้ในที่สุด อาหารตะวันออกอันโอชะถูกนำมาเสิร์ฟบนโต๊ะ ขณะที่ทั้งสองกำลังกินอยู่นั่นแทบจะไม่ได้คุยกันเลย พอมีบ้างที่มู่เฉินหย่วนถามเธอเกี่ยวกับเรื่องบริษัทว่าจัดการได้ดีหรือไม่ ถังซินบอกไม่มีปัญหาอะไร แต่มีเรื่องที่เธออยากจะถามเขาสักหน่อยนั่นคือเรื่องงานหมั้น ทว่าคำถามเหล่านั่นกลับติดอยู่ที่ปากแต่พูดไม่ออก ตอนที่พวกเขาสองคนกินข้าวเสร็จและกำลังจะกลับนั้น ด้านนอกยังคงมีฝนตกเบาๆ อากาศอึมคึมนิดหน่อย มู่เฉนหย่วนขับรถมาและไปส่งถังซินกลับบ้าน ในรถเงียบสงัด ถังซินได้ยินแม้กระทั่งเสียงหายใจของตัวเอง เธอหันหน้าแล้วหันหน้าอีกเพื่อมองไปยังมู่เฉินหย่วนที่กำลังขับรถอยู่ พร้อมเม้มปากเล็กน้อยก่อนเอ่ย “ท่านประธานมู่คะ ยินดีด้วยนะคะกับงานมั่นของคุณ” มู่เฉินหยวนเอ่ยขึ้นเพื่อตอบรับ “ที่จริงแล้วเรื่องหมั้นนี้แค่ทั้งสองครอบครัวมากินข้าวด้วยกันก็พอแล้ว แต่ที่บ้านตระกูลส้ง จิ้งเหอค่อนข้างจะมีฐานะที่พิเศษ ดังนั้นฉันจึงบอกสื่อมวลชนให้ประกาศข่าวนี้ออกไป เพื่อให้เกียรติเธอ “หรอคะ? จะว่าไปแล้วท่านประธานก็ดูเป็นห่วงคุณส้งเหมือนกันนะคะ” ถังซินบีบกล่องที่อยู่ในมือแน่น รู้สึกทำมือไม่ถูกยังไงไม่รู้ “พูดถึงคุณส้งขึ้นมา น้ำเสียงก็เปลี่ยนเป็นมีความสุขทันทีเลย” มู่เฉินหย่วนรู้สึกได้ถึงความแปลกในคำพูดของถังซิน จึงจ้องไปยังเธอ หญิงสาวก้มหน้าลงพลางบีบกล่องของขวัญแน่นและเม้มปาก เพราะไม่ทันได้เห็นสีหน้าอย่างชัดเจน จึงทำให้ในใจของเขารู้สึกแปลก นี่เธอ...ชอบเขางั้นหรอ? มู่เฉินหย่วนยื่นมือมาขยับเนคไทเล็กน้อยและอยากจะพูดอะไรสักหน่อย ในที่สุดเขาก็เอ่ยขึ้น “ในชั้นที่อยู่ด้านหน้าเธอมีเอกสาร กลับไปถึงค่อยดูก็แล้วกันพอดีว่าผมมีเรื่องอยากให้คุณช่วยหน่อย” “ค่ะ” ถังซินตอบรับไปทีและเปิดที่เก็บของออกแล้วหยิบเอกสารออกมา ที่จริงตอนที่พวกเขาออกมาจากร้านอาหารฝนเริ่มซาลงแล้วและมีท่าทีเหมือนจะหยุด ทว่าตอนนี้กลับตกแรงขึ้น เสียงกระทบของเม็ดในที่ตกลงมาบนกระจกรถนั้นช่างใสให้ความรู้สึกเย็นสบาย มู่เฉินหย่วนหันหน้ามองกระจกหลังเล็กน้อย และเหมือนว่าเขาจะเจอเข้ากับอะไรบางอย่าง สายตาเย็นชาลงพร้อมกับเผยยิ้มที่เยือกเย็นขึ้น เท้าที่เหยียบคันเร่งอยู่นั้นกลับเหยียบแรงขึ้น เครื่องออกตัวแรงขึ้นอย่างรวดเร็ว ความแรงของรถผลักร่างของถังซินเอนไปด้านหลัง เมื่อเธอได้สติจึงยื่นมือมาจับที่จับแล้วเอ่ยขึ้น “ท่านประธานคะ ในกำลังตกอยู่ขับช้าๆก็ได้ค่ะ” เธอไม่ได้รีบกลับไปไหน สิ้นสุดเสียงของถังซินในไม่ช้า ด้านหน้ากลับมีแสงไฟสว่างวาบของรถพุ่งเข้ามา แสงไฟที่แสบตานั้นทำให้ถังซินลืมตาแทบไม่ขึ้น แค่รู้สึกว่ารถที่กำลังส่ายอยู่นั้นชนเข้ากับอะไรบางอย่างอย่างแรง หลังจากนั้นโลกก็หมุนฟ้าดินสลับกัน เธอเกือบจะลอยออกไปจากเบาะนั่งนี้แล้ว ทว่าถุงลมนิรภัยได้เด้งออกมาทับตัวเธอไว้ ก่อนที่รถจะพลิกคว่ำ รอบๆตัวเธอของได้แตกกระจัดกระจายไปหมด ทั้งหัวของเธอมึนงงก่อนที่ตาจะค่อยๆหลับลง