บทที่ 119 ต่อไปประธานมู่ต้องพึ่งวิลแชร์

บ๗ที่ 119 ต่อไปประธานมู่ต้องพึ่งวิลแชร์ มู่จิ่นหลิงตะโกนออกมาว่า "คุณป้า!" เเท้จริงเเล้วคือคุณนายที่สี่ มู่เจิ้งหย่า และก็เป็นคุณป้าของมู่เฉินหยวนและมู่จิ่นหลิง "มากันครบเเล้วหรอ?" มู่เจิ้งหย่ายิ้มพร้อมพยักหน้าเล็กน้อย ชำเลืองมองไฟสีเเดงหน้าห้องผ่าตัด เเล้วถามมู่จิ่นหลิง "ฉันได้ข่าวว่าเฉินหยวนประสบอุบัติเหตุหนิ เขาเป็นยังไงบ้าง?" "ยังอยู่ในห้องผ่าตัดค่ะ พวกเราไม่ค่อยเเน่ใจเท่าไหร่" มู่จิ่นหลิงกล่าว เสียเสียมองไปยังถังซิน "นี่คือถังซิน ผู้จัดการเเผนก Regulator ของมู่ซือซินเซ่อ เธอก็อยู่บนรถกับเฉินหยวนเหมือนกัน” พอได้ยินชื่อของถังซิน มู่เจิ้งหย่าก็มองด้วยสายตาเหี้ยมโหด เพียงชั่วพริบตาเดียว ก็ส่งสายตาที่เเหลมคมไปยังถังซิน มองเธออย่างเอาเป็นเอาตาย ใบหน้านุ่มนวล เเต่สายตากลับดั่งคลื่นลูกใหญ่ ผู้หญิงคนนี้เธอเพียงเเต่เคยได้ยินชื่อมาตลอด จนกระทั่งได้มาเจอตัวจริงวันนี้ หล่อนก็คือคนที่ปฏิเสธธุรกิจของเธอ เเต่กลับไปตุรกีเพื่อนคุยงานกับมู่เฉินหยวน ทั้งยังเป็นคนที่ทำให้เธอต้องเสียนิ้วไปหนึ่งนิ้ว! มู่เจิ้งหย่าเดินมาอยู่ด้านหน้าของถังซิน ตัวเธอเตี้ยกว่าหล่อน เเต่เหมือนมีพลังงานบางอย่างออกมา ฝ่ามือข้างหนึ่งสะบัดออกด้วยความเร็ว ขณะที่ถังซินกำลังคิดที่จะขยับมือ มู่หยางซิวก็คว้าเเขนของเธอเอาไว้ แล้วลากมาอยู่ทางด้านหลังของเขา จังหวะเดียวกันนั้นเขาก็ถูกฝ่ามือฟาดเข้าบริเวณกลางหน้าเเบบไม่มีปี่มีขลุ่ย เสียงดังชัดเจน มู่หยางซิวเลียมุมปากที่ชา เเล้วพูดว่า "คุณป้า ถังซินเป็นเมียเก่าของผม เขาก็เจ็บเหมือนกัน ถ้ามีเรื่องอะไรก็มาลงที่ผมสิ เเล้วอุบัติเหตุครั้งนี้ก็เกิดจากรถคันอื่นสวนทางมา ไม่ใช่ความผิดเธอซะหน่อย" "พวกเธอหย่ากันเเล้ว ยังจะปกป้องหล่อนอีกหรอ" มู่เจิ้งหย่ากล่าวด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว "หล่อนสำคัญกว่าลูกพี่ลูกน้องของแกหรอ?" "คุณป้า มีเหตุผลหน่อยสิครับ" มู่หยางซิ่วกล่าว "เดี๋ยวรอเจ้าหน้าที่ตำรวจพิสูจน์หลักฐานก่อน ถ้าพบสาเหตุเเล้วเป็นความผิดของเธอจริง คุณป้าก็ค่อยจัดการกับเธอก็ยังไม่สายเกินไปนะครับ" มู่จิ่นหลิงยิ้มขึ้นมา "มู่หยางซิ่ว เมียของแกอาละวาดเรื่องที่แกนอกใจ เเละยังย้ายเเกไปยังบริษัทย่อยที่เมืองหวยเป่ย จนถูกผู้คนหัวเราะเยาะ คาดไม่ถึงเลยว่าเรื่องพวกนี้จะทำให้เเกยังปกป้องเมียเก่าของเเก ป้าไม่เข้าใจเเกเลยจริงๆ ! " มู่หยางซิ่วพูดเเค่ว่า "เรื่องที่ผมนอกใจผมผิดอยู่เเล้ว ผมทำร้ายเธอ เธอตอบกลับผมมาเเบบนี้ก็สมควรเเล้ว เเต่ยังไงก็ตามเราสองคนก็เคยเป็นสามีภรรยากันมาก่อน ผมเห็นเธอถูกทำร้ายไม่ได้" ถังซินมองมายังมู่หยางซิ่วพริบตาหนึ่ง เมื่อเทียบกับเเต่ก่อน ผู้ชายคนนี้ราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคน เเต่เพราะอะไรกันล่ะ? มู่เจิ้งหย่าดึงมือกลับ ถังซินสังเกตุเห็นมือขวาของมู่เจิ้งหย่ามีเพียง 4 นิ้วเท่านั้น นิ้วนางกลับว่างเปล่า เมื่อดูจากบาดเเผลที่ราบเรียบนั้น เหมือนกับว่ามันถูกตัดออก มู่เจิ้งหย่ากล่าว "นี่เป็นเรื่องของตระกูลมู่ ไม่ต้องการคนนอกที่นี่ พวกเธอไปซะ" "พวกเธอ" เพียงเเค่สองคำ เเต่กล่าวรวมถึงมู่หยางซิ่วภายในนั้นด้วย สถานะที่ไม่ถูกยอมรับจากครอบครัว เป็นเช่นนี้มาตั้งเเต่ไหนเเต่ไร มู่หยางซิ่วเป็นเพียงเเค่คนในครอบครัวของภรรยา เเซ่ "มู่" เป็นเพียงเเค่ชื่อห้อยท้ายเท่านั้น มู่หยางซิ่วไม่ได้มีความรู้สึกอะไร ไม่มีการเเสดงออก เพียงเเต่หมุนตัวเเละคว้ามือของถังซินมาจับ "ไปกันเถอะ เดี๋ยวต้องจัดการเเผลที่อยู่บนไหล่ของคุณอีก ไม่งั้นจะเป็นหนองเอา" ถังซินไม่พูดเเละไม่เดิน ไม่ว่าตระกูลมู่จะมากันสักกี่คน จะเป็นห่วงอาการของมู่เฉินหยวนสักเเค่ไหน เเต่เธอคนนึงที่เชื่อไม่ลง "ถังซิน" มู่หยางซิ่วเเตะตัวเธอ ถังซินยังคงนิ่งเงียบ ไม่ขยับเขยื้อน "โอเครึยัง รีบๆ ไปซะ ที่นี่ไม่ต้องการคุณมาดูแล!" มู่จิ่นหลิงไม่อดทน อยากจะตะโกนเรียก ร.ป.ภ. มาลากไป ไร้ซึ่งวี่แววของ ร.ป.ภ เเต่กลับปรากฏร่างของคนสามคน การปรากฏตัวของชายหนุ่มสามคน คนหนึ่งสูงกว่าอีกคน โดดเด่นกว่า ใบหน้า ลักษณะรูปร่าง ล้วนเหมือนกัน โดยเฉพาะผู้ชายที่อยู่ด้านหน้า ใบหน้าเหมือนดั่งคมมีด เย็นชาไปทุกหนทุกเเห่ง ขาสูงยาวภายใต้กางเกงสีดำที่กำลังเดิน เเต่กลับให้ความรู้สึกไร้ชีวิตชีวา ถังซินมองใบหน้าชายคนนั้นสักพัก มีความรู้สึกเหมือนพบเห็นเขาที่ไหนมาก่อน หลังจากนั้น ใบหน้าของเด็กชายตัวเล็กๆ ที่พบเจอในห้างเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ก็ค่อยๆ ซ้อนทับกับใบหน้าของชายคนนั้น หรือจริงๆ เด็กชายคนนั้นก็คือร่างก็อปปี้ของชายคนนี้ ! มันบังเอิญไปมั้ย ? ถังซินยังคงใจลอย ชายสามคนนั้นเดินเข้ามา เย่นจิ่งเหนียนที่ถังซินเคยเจอในวิดีโอคอลเมื่อก่อน ทักทายเธอด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล "พี่ถัง" "เเหม พี่สาวดูสวยจริงๆ !" ชายหนุ่มพูดขึ้นมาเสริมเย่นจิ่งเหนียน มองไปยังเเววตาของถังซินเต็มไปด้วยความสนใจ เขาพุ่งเข้าใส่ถังซินพร้อมโบกไม้โบกมือ "พวกเราเเอดวีเเชทไปเเล้วนะ พี่รับ รึยัง?" ถูกเรียกว่าพี่สาว ทำให้ถังซินนึกถึงตอนที่มู่เฉินหยวนเอาวีแชทให้กับเธอ เขาเป็นอะไรของเขากันนะ? "พี่สาว คุยกันเเบบเจาะลึกหน่อยได้มั้ย?" เธอกระตุกที่มุมปาก "ลู่เหวินซู ?" "ใช่ ผมเอง! " ลู่เหวินซูยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก ”ดูเหมือนผมจะอยู่ในใจพี่ไม่น้อยเลยนะ! " ถังซิน "...." เย่นจิ่งเหนียนเอาศอกจ้วงไปที่หน้าท้องของลู่เหวินซูให้เขาเงียบปาก พลันถามถังซิน "เเล้วพี่ชายของผมเป็นยังไงบ้าง? " "เขายังอยู่ในห้องผ่าตัดน่ะ" นึกถึงเหตุการณ์ที่ตนเองเพิ่งได้ประสบมาก่อนหน้า ไหล่ของถังซินก็สั่นเทา เธอประสานฝ่ามือเข้าหากัน พร้อมกล่าวออกไปอย่างเรียบๆ "หมอบอกว่าไม่ต้องกังวล อาการไม่ได้หนักมาก" เย่นจิ่งเหนียนโล่งใจขึ้นเล็กน้อย "งั้นพี่ก็คงไม่เป็นอะไรเเหละ" ถังซินได้พูดคุยกับเย่นจิ่งเหนียน ฝั่งตระกูลมู่นั้นก็ต่างสับสนกัน บางคนไม่เคยเจอกับเย่นจิ่งเหนียนมาก่อน ตาของมู่เจิ้งหย่าได้กลายเป็นสีเข้ม ดูจากการเรียกชื่อของเย่นจิ่งเหนียน มู่เจิ้งหย่าคาดว่าพวกเขาน่าจะมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับมู่เฉินหยวน "พวกคุณเป็นเพื่อนกับจิ่งเหนียนหมดเลยรึเปล่า? " มู่เจิ้งหย่ากล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม เเต่กลับไร้ซึ่งความปราณี "เเต่เชิญพวกคุณกลับไปเถอะ ส่วนเฉินหยวนพวกเราตระกูลมู่ดูเเลเองได้" ชายคนเเรกจ้องมายังมู่เจิ้งหย่าครู่หนึ่ง ลู่เหวินซูกลับหัวเราะขึ้นมา "ป้าคนนี้ พี่ชายของผมเป็นคนในตระกูลมู่ เเต่ก็เป็นญาติของผมเหมือนกัน พอเกิดเรื่องกับเค้า พวกเราก็ควรที่จะมาดูเเลเค้า" มู่จิ่นหลิงกล่าว "พวกเธอไม่ได้เเซ่มู่ ถ้าให้พวกเธอดูเเล ก็เท่ากับว่าพวกฉันไม่ได้ดูเเลเค้าอย่างเต็มที่น่ะสิ! " ลู่เหวินซูหรี่ตาเล็กน้อย ผิวปากพร้อมกล่าว "นังพังพอนนี่คือใคร ทำเรื่องอะไรไว้ ทำไมพูดตรงจัง" "เธอหมายความว่ายังไง พูดให้มันดีๆ นะ! " มู่จิ่นหลิงถลึงตาใส่ลู่เหวินซู พร้อมน้ำเสียงที่ดุดัน "เฉินหยวนเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉัน คุณคิดว่าเกิดเรื่องกับเค้า เเล้วฉันจะเเกล้งทำเป็นห่วงหรอ? " "เซ็นซิทีฟจังคุณ ผมคงไม่มีอะไรต้องพูดละ" ลู่เหวินซูเริ่มวางมือ ทันใดนั้นชายหนุ่มที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีดำท่าทีดูสุขุมก็กล่าวขึ้น น้ำเสียงเยือกเย็นสุดขีด "ไอ้สี่" ลู่เหวินซูฮึดฮัด ไม่พูดไม่จ่ากับเย่นจอชิ่งเหนียนอีก มู่จิ่นหลิงชำเลืองมองตาของชายคนนั้น ก็พอรู้ว่าไม่สบอารมณ์นัก สีหน้าที่โกรธก็ค่อยๆ คลายลง ถังซินมองไปยังชายหนุ่มพริบตาหนึ่ง เมื่อมองดูไกลๆ มู่เฉินหย่วน เป็นสุภาพบุรุษมาก ดูอบอุ่น อีกทั้งชายคนนี้ดูไร้ชีวิตชีวา เเววตาดั่งบ่อน้ำลึก เหมือนโยนหินลงไปอย่างไรก็ไม่มีคลื่นเช่นนั้น ราวกับไร้จิตใจ เย่นจิ่งเหนียนเห็นถังซินมองชายคนนั้นอยู่บ่อยๆ จึงเเนะนำเธอให้รู้จัก "นี่คือพี่ใหญ่ของผม วี่เหวินถิง" ถังซินพยักหน้าเล็กน้อย ทันใดนั้น ไฟของห้องฉุกเฉินก็ดับลง ประตูบานหนาทั้งสองบานได้เปิดออก เผยให้เห็นร่างของหมอเดินนำออกมา ด้านหลังเผยให้เห็นร่างที่ยังไม่ได้สติอยู่บนเตียง เเละใบหน้าอันซีดเซียวของเฉินหยวนเเละเหล่าพยาบาล ผู้คนต่างพากันขึ้นไปรุมล้อม มู่เจิ้งหยาถามอย่างรีบร้อน "หมอคะ หลานชายของฉันเป็นอย่างไรบ้าง? " "ขอโทษด้วยนะครับ พวกเราทำอย่างสุดความสามารถเเล้ว" ใบหน้าของหมอเต็มไปด้วยความเสียดาย พร้อมกล่าว "ขาทั้งสองข้างของคุณมู่บาดเจ็บอย่างมาก เกรงว่าต่อไปอาจจะต้องใช้รถเข็นในการใช้ชีวิต" "เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ !! " ใบหน้าของมู่เจิ้งหย่าขาวซีดไปทั้งหน้า ลำตัวสั่นเทา จนถูกประคองไม่ให้ล้มลงไป "ลองใหม่เถอะหมอ ต้องใช้เงินเท่าไหร่ฉันพร้อมจ่าย! " ถังซินเหมือนตกเข้าไปในอุโมงค์น้ำเเข็ง หนาวสั่นไปทั้งตัว ล่อกันเล่นหรอ? เฉินหยวนเพิ่งจะอายุสามสิบ ตระกูลมู่ยังมีเรื่องอีกมากมายที่รอให้เค้ากลับไปจัดการ เเล้วจะมาเสียขาทั้งสองข้างไปได้ยังไง