ตอนที่ 9 ผมจะแสดงให้คุณเห็น

ตอนที่ 9 ผมจะแสดงให้คุณเห็น ผู้ชายอายุประมาณสามสิบห้าหรือสามสิบหกปีมาโดยไม่คาดคิด หน้าตาธรรมดา ในแววตามีความบ้าคลั่ง ถือไม้กระบองในมือตรงมาที่นี่ หัวใจมีลางสังหรณ์ไม่ดี ปั๋ยหลิงลุกขึ้นยืน มีรปภ.อยู่ข้างหลังเขาแล้วตะโกนไม่หยุด “เดี๋ยวก่อน คุณกำลังทำอะไร นี่เป็นพื้นที่ผ่าตัด คนไม่เกี่ยวข้องออกไป” “พวกเราเรียกตำรวจเลย” มันสายไปแล้ว ผู้ชายที่มีดวงตาที่แข็งกร้าวเข้าไปหาปั๋ยหลิง วินาทีต่อมาก็ร้องตะโกนพูด และตรงมาทางนี้ “เป็นแก แกเป็นหมอเถื่อนที่พรากลูกของเช่นเช่นไป อ๊ากกกก ฉันจะฆ่าแก” น้ำเสียงของเขาเศร้า แต่เป็นเสียงที่ดังมาก จนได้รับความสนใจจากผู้คนจำนวนมาก ฝ่ามือของปั๋ยหลิงเต็มไปด้วยเหงื่อ ก้าวถอยหลังกลับด้วยใบหน้าที่ตึงเครียด ยกขาขึ้นเตะผู้ชายคนนั้นออกไป สองครั้งแรกประสบความสำเร็จ แต่ผู้ชายคนนั้นเข้ามาอีกถือไม้เข้ามาเหวี่ยงใส่ขาของเธอ ปั๋ยหลิงไม่สามารถหลบได้ ล้มลงกับพื้น ผู้ชายวิ่งเข้ามาเตะเธอ ริมฝีปากก่นด่า “นังสารเลว! หมอเถื่อน! ฉันจะฆ่าแก!” ความเจ็บปวดเข้าครอบคลุมปั๋ยหลิง กัดฟันแน่นอดทน ศีรษะมีอาการวิงเวียน โชคดีที่รปภ.มาเสียก่อน พวกเขาหลายคนช่วยกันผู้ชายออกไป มือขวาของผู้ชายยกไม้ฟาดไปที่ปั๋ยหลิง ตีเข้าที่ศีรษะของเธอ ปั๋ยหลิงหมดสติไปอย่างสิ้นเชิง เสียงในหูที่เคยมีในที่สุดก็หายไป ปัญหาทางการแพทย์มันเกิดขึ้นอยู่เสมอ แต่ปั๋ยหลิงไม่คาดคิดว่าเรื่องรุนแรงแบบนี้จะเกิดขึ้นกับตัวเอง ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เธอนอนอยู่ในโรงพยาบาลของตัวเองที่คุ้นเคย มันเจ็บทั้งตัวเมื่อขยับ “หลิงหลิง เธอฟื้นแล้วเหรอ” มีเสียงที่คุ้นเคยอย่างประหลาดดังขึ้นที่ด้านข้าง ปั๋ยหลิงหันไปอย่างยากลำบาก เห็นคุณปู่ซือที่หน้าเครียดและเป็นห่วง เขาถอยกลับไป รีบเรียกหมอ “มาตรวจเร็ว ฟื้นแล้วฟื้นแล้ว” เกิดความวุ่นวายขึ้น เมื่อกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง ปั๋ยหลิงได้ยินเสียงของซือถิงเซวียน ดูเหมือนว่าจะต้องรายงานบางอย่างกับคุณปู่ซือ “เป็นแอนตี้แฟนครับ มีความผิดปกติทางสมอง ถูกส่งไปที่สถานีตำรวจแล้วจากนั้นถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลจิตเวช...” ที่พูดนั่นคือผู้ชายที่ทำร้ายเธอเหรอ ปั๋ยหลิงดวงตาค่อนข้างไม่นิ่ง เธอเป็นหมอ ถึงแม้ว่าจะไม่เก่งเรื่องจิตเวชศาสตร์ แต่ก็ยังคงสามารถสังเกตเห็นความผิดปกติของคน แต่...ผู้ชายแบบนั้นที่ทำร้ายเธอที่โรงพยาบาลเพียงเพราะหยางเช่นเช่น รู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง หลังจากคุณปู่ซือกับซือถิงเซวียนพูดคุยกันเสร็จ จากนั้นก็เดินเข้ามา อดีตเป็นห่วงปัจจุบันไม่แยแส ปั๋ยหลิงไม่มีสายตามองซือถิงเซวียน ถามแค่กับคุณปู่ “คุณปู่คะ ฉันได้รับบาดเจ็บสาหัสเหรอคะ” “ก็มีการตรวจที่ศีรษะว่าได้รับการกระทบกระเทือนหรือไม่ และตรงข้อเท้าที่ล้มลง มีการผ่าตัดเล็กน้อย ไม่มีอะไรไม่มีอะไร ทางโรงพยาบาลอนุมัติให้ลาหยุดแล้ว เธอกลับไปอยู่ที่คฤหาสน์นะ รักษาแผลให้หายดี มันเป็นวันหยุดยาว” คุณปู่ซือโล่งอก พริบตาเดียวก็เปลี่ยนเป็นจริงจัง “เรื่องนี้ฉันจะให้ถิงเซวียนจัดการ คนที่ทำร้ายเธอและคนที่อยู่เบื้องหลัง ฉันจะทำให้แน่ใจว่าพวกมันต้องไม่ได้อยู่ดีมีสุข!” คนที่อยู่เบื้องหลัง...อาจจะเป็นหยางเช่นเช่น ซือถิงเซวียนจะทำได้ลงจริงเหรอ คุณปู่ซือสร้างโอกาสให้กับซือถิงเซวียนและปั๋ยหลิง หาข้ออ้างให้ตัวเองแล้วก็จากไปอย่างรวดเร็ว บอกให้ซือถิงเซวียนอยู่โรงพยาบาลคืนนี้ ถ้ากล้าจากไปจะไม่ได้รับอนุญาตให้กลับบ้าน.... ทิ้งบอดี้การ์ดไว้เฝ้าดูเขา.... ซือถิงเซวียนนั่งเฉย ๆ บนเก้าอี้ จ้องหน้าจอโน้ตบุ๊กทำงาน ไม่ได้เหลียวแลอาการบาดเจ็บของเธอ ปั๋ยหลิงไม่เคยคาดหวังสิ่งใดกับสามีในนามอย่างเขา เพียงแต่...