บทที่129 ก้มหัวลงอย่างจับพลัดจับผลู

บ๗ที่129 ก้มหัวลงอย่างจับพลัดจับผลู ลู่เหวินซูบึนปากและส่งเสียงดังเอะอะโวยวาย เย่นจิ่งเหนียนกำลังอยากจะพูดอะไรออกมา คล้ายกับว่าเห็นวี่เหวินถิงขมวดคิ้ว ขากรรไกรตึงแน่น คล้ายกับว่ามีคำอะไรทิ่มเข้ามาในใจเขา ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแบบพี่น้องที่นิวยอร์กมาหลายปี ลู่เหวินซูเข้าใจความคิดของวี่เหวินถิงอย่างชัดเจน ต่อให้มีคนเอาปืนมาจ่อหน้าผากของวี่เหวินถิง เขาก็ไม่เปลี่ยนอารมณ์ที่แสดงออกมา เหมือนกับเมื่ออาทิตย์ก่อนที่มาหามู่เฉินหย่วนที่โรงพยาบาลตอนดึก วี่เหวินถิงก็เหมือนกับมองเห็นอะไร อารมณ์ที่เปลี่ยนไปก็ปรากฎออกมาอย่างเห็นได้ชัด แม้จะเป็นเพียงแค่ไม่กี่วินาทีสั้นๆ เขาก็มองเห็น เป็นเพราะว่า…คนบางคนหรอ? ความคิดของเย่นจิ่งเหนียนวกวนไปอย่างเร็ว เชื่อมโยงถึงท่าทางที่วี่เหวินถิงมีต่อซู่จือจือในคืนวันนั้น คำพูดของลู่เหวินซูตอนนี้เหมือนเดาอะไรขึ้นมาได้ จึงยิ้มออกมา เย่นจิ่งเหนียนจึงพูดขึ้นว่า “เปรียบเทียบกับถังซินแล้ว ฉันชอบผู้หญิงที่ได้รับการอบรมมาเป็นอย่างดีแบบคุณส้ง” “ไอ้สี่ ความคิดของนายนี่อันตรายมาก” ลู่เหวินซูชะงักงง จากนั้นก็ตบไปที่ไหล่เขาอย่างแรง ยิ้มมุมปากแบบมีเลสนัย “แต่คุณส้งเป็นคู่หมั้นของพี่รอง ถ้าอยากจะแย่งกับพี่รองหรอ?” “ไม่ใช่นะ เพียงแต่เธอเป็นคนในแบบที่ฉันถูกใจ” เย่นจิ่งเหนียนพูดขึ้น สายตาเหลือบมองไปทางวี่เหวินถิง มองเห็นวี่เหวินถิงเม้มปากแน่น หน้าเศร้าหมอง เป็นไปอย่างที่คิดไว้ เขาเดาได้แล้ว “นายโสดมาตั้งหลายปี ยากที่จะเห็นนายสนใจผู้หญิง” ลู่เหวินซูทำเสียงจุ๊ปาก “ไม่เช่นนั้นรอพี่รองตื่นขึ้นมา นายก็พูดกับพี่รอง ไม่แน่พี่รองอาจจะช่วยให้พวกนายสมหวังก็ได้นะ” “รอพี่รองตื่นแล้วลองดู” ทั้งสองคนยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้น มีเพียงวี่เหวินถิงที่กำลังขมวดคิ้วอยู่ กลิ่นอายที่อยู่บนตัวเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง เขาหิ้วลู่เหวินซูออกไปเหมือนกับหิ้วไก่ พวกนายกลับไป คืนนี้ฉันเฝ้าไข้ เย่นจิ่งเหนียนรีบจับไปที่ข้อมือของเขา และมองไปที่นิ้วนางของเขา และพูดด้วยความประหลาดใจ “พี่ใหญ่ พี่ทำไมถึงสักคำภาษาอังกฤษไว้” “ไหนไหน ให้ฉันดูหน่อย ลู่เหวินซูเข้ามาประสมโรง” เมื่อเห็นที่นิ้วเมื่อของวี่เหวินถิงมีรอยซักเป็นตัวหนังสือ ไม่น่าหล่ะพี่ใหญ่ถึงใส่แหวนตลอดเวลา ใช้ปิดอำพลางอยู่หรอ! Artemis? นี่ไม่ใช่ชื่อของเทพธิดานักล่าในตำนานเทพเจ้ากรีกหรอ? เย่นจิ่งหนานพูดอย่างให้ความสนใจ “คิดไม่ถึงว่าพี่ใหญ่จะชอบเทพเจ้ากรีก ไม่ธรรมดาเลยที่สนใจ” “ฉันคิดว่าไม่ใช่” คุณชายผู้ชำนาญในเรื่องความรักแสดงความคิดเห็นของตนเองออกมา “ผู้หญิงคนนั้นคงจะเป็นเทพธิดานักล่าที่อยู่ในความคิดของพี่ใหญ่” “ในเมื่อพี่ใหญ่สักไว้ที่บนนิ้วมือ ถ้ายังงั้นก็คือว่าเมื่อมองเห็นชื่อนี้ก็สามารถที่จะคิดถึงผู้หญิงคนนั้นได้” ลู่เหวินซูยิ่งพูดก็ยิ่งตื่นเต้น อยากที่จะค้นหาความจริง “พี่ใหญ่เมื่อก่อนพี่เคยมีแฟนหรอ? ต้องเป็นผู้หญิงแบบไหนถึงได้อยู่ในสายตาของพี่ เล่าให้พวกเราฟังหน่อย!” สีหน้าที่นิ่งเงียบของวี่เหวินถิงเริ่มมีความแตกร้าว เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่จ้องมองไปยังลู่เหวินซูอย่างอึมครึม ในเวลานั้น ประตูห้องคนไข้ก็ได้ถูกเคาะขึ้น เย่นจิ่งเหนียนไปเปิดประตู เมื่อเห็นข้างนอกห้องคนไข้เป็นถังซินและส้งจิ้งเหอก็ตกใจ “คุณถัง คุณส้ง ดึกขนาดนี้พวกคุณมาทำไมกัน?” “ก่อนหน้านี้ฉันยุ่งตลอด ไม่รู้ว่าประธานมู่เป็นอย่างไรบ้างแล้ว พอดีวันนี้มีเวลาว่าง” ถังซินพูดขึ้น “คิดไม่ถึงว่าคุณส้งก็มาดูประธานมู่เหมือนกัน ก็เลยมาด้วยกัน” ส้งจิ้งเหอพยักหน้าไปทางเย่นจิ่งเหนียน พูดด้วยเสียงอ่อนนุ่มขึ้นว่า “รบกวนคุณแล้ว” “เธอเกรงใจเกินไปแล้ว เธอเป็นคู่หมั้นของพี่รอง ต้องแบกภาระมากกว่าพวกเรามาก” เย่นจิงเหนียนยิ้มเบาๆ หันหน้าเข้าข้างในห้องคนไข้และเรียกลู่เหวินซู “ไอ้สี่พวกเราไปกันเถอะ คืนนี้พี่ใหญ่เฝ้าไข้” “คุณถังกับคุณซ้งพึ่งมาไม่ใช่หรอ? พวกเราจะไปเลยหรอ? ไม่อยู่ก่อนหล่ะ?” ลู่เหวินซูอยากที่จะอยู่กับสองสาว เย่นจิ่งเนียนจึงยิ้ม และพูดขึ้นด้วยคำพูดที่แฝงถึงการกล่าวเตือน “ไม่กลับจริงๆหรอ ไอ้สี่ ฉันแนะนำให้นายคิดดูให้ดีๆนะ ตายกะทันหันในโรงพยาบาลไม่ค่อยดี” ลู่เหวินซูรู้สึกแปลกใจไปทั้งตัว เขาไม่ได้ยั่วโมโหเย่นจิ่งเหนียน ทำไมถึงโดนเขาตีอีกแล้ว เพื่อรักษาชีวิตอันเล็ก ลู่เหวินซูก้มหัวลงและออกไปกับเย่นจิ่งเหนียน ไม่นาน ข้างในห้องคนไข้ก็เหลือแค่วี่เหวินถิง และยังมีถังซินกับส้งจิ้งเหอ ถังซินไม่สนิทกับวี่เหวินถิง และผู้ชายคนนี้ก็ดูหมดอาลัยตายอยาก ไม่มีชีวิตชีวา ทำให้ผู้อื่นรู้สึกถึงความห่างเหิน แต่ว่าเขาอยู่ตรงนี้ ไม่ทักก็เสียมารยาท ดังนั้นจึงยิ้มให้วี่เหวินถิง “คุณวี่” วี่เหวินถิงไม่แม้แต่จะมองเธอ เพียงแค่หยิบเสื้อสูทที่วางอยู่บนเก้าอี้ และเดินออกไปจากห้องคนไข้ ถังซิน… ตอนนี้เธอคิดว่าคุณอามู่นั้นเป็นคนดีมากจริงๆ อย่างน้อยถ้าทักทายเขา เขาจะไม่มีการไม่ขานรับ ส้งจิ้งเหอมองไปทางประตูและพูดกับถังซินขึ้นว่า “คุณอยากที่จะได้มาดูเฉินหย่วน งั้นก็คุยเป็นเพื่อนเขา ฉันจะไปรอข้างนอก ไม่อยากรบกวนพวกคุณ” “ไม่ต้อง ฉันก็แค่… “ถังซินอยากจะพูดต่อแต่เธอได้เดินออกไปแล้ว หลังจากที่ส้งจิ้งเหอพูดจบ ก็รีบออกไปอย่างว่องไว และยังปิดประตูห้อง เมื่อเห็นทั้งสองคนออกไป ห้องคนไข้มีเพียงแค่ตน ถังซินจึงจำใจ เธอเดินไปทางเตียงคนไข้ หลังจากที่มู่เฉินหย่วนประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นเขา ครั้งที่แล้วเพียงแต่มองดูจากข้างนอกห้องคนไข้ไม่นาน บนใบหน้าของมู่เฉินหย่วนมีความเปล่งปลั่งขึ้น สภาพดีขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะมาก หายใจเหมือนกับกำลังหลับสนิท เมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้ ถังซินก็รู้สึกใจหาย เธอนั่งเข้าไกล้ๆข้างเตียงคนไข้ กำลังลังเลใจ จากนั้นเธอก็เอามือของเขาที่วางอยู่ข้างนอกผ้าห่มมากุมไว้ในมือ “หลังจากที่คุณเกิดเรื่อง ทุกคนก็ต่อสู้เพื่อที่อยากจะปฏิบัติหน้าที่แทนประธาน แม้แต่คุณมู่ก็ไปที่บริษัทแล้ว” ถังซินพูดขึ้น “จากนั้นท่านมู่ก็มา เขาเชื่อใจฉันมากเหมือนกับคุณเลย ออกคะแนนเสียงให้ฉันปฏิบัติหน้าที่แทนประธาน” นิ้วมือของเขาเรียวยาว ดูแล้วไม่เบื่อ แต่กลับไม่มีความอบอุ่น มีแต่ความเย็นเฉียบ ถังซินเอามือของเค้าวางไว้ที่บนแก้มของเธอเพื่ออังให้อุ่น และพูดเบาๆว่า “คุณอา งานที่คุณส่งต่อให้ฉัน ฉันรับผิดชอบมันอย่างดี บริษัทมู่ซื่อไม่เป็นอะไรแล้ว ดังนั้นคุณก็ควรที่จะรีบตื่นขึ้นมา” หวังว่าพระเจ้าจะคุ้มครองคุณอามู่ให้ตื่นขึ้นมาเร็วๆ และสองขาก็หายเร็วๆ ไม่อย่างนั้นเธอคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต ถังซินกุมมือของเขาและพูดสิ่งต่างๆมากมาย ส่วนมากจะเป็นเรื่องของบริษัท ในห้องคนไข้มีแต่เสียงที่เธอพูด ผู้ชายที่อยู่บนเตียงเพียงแค่นอนหายใจ ไม่มีการตอบรับใดๆ หลังจากที่พูดจบแล้ว ถังซินมองไปที่แก้มอันเปล่งปลั่งของมู่เฉินหย่วน และใช้นิ้วมือลูบคลำ ในสมองปรากฎภาพเมื่ออยู่ที่ประเทศตุรกี ในตอนนั้นเพื่อทำให้เธอรู้สึกมีความสุข เขาได้จับหิ่งห้อยให้เธอหนึ่งกระปุก ขอเพียงแค่ภรรยาชอบและอยากได้ ฉันจะทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะเอามาให้ได้ และตอนที่เป็นวันครบรอบวันเกิดสามสิบปีของเขา เธอพาเขาไปเล่นสวนสนุกในตอนกลางคืน เขาวิ่งซื้อของให้เธอกิน อุ้มเธอขึ้นม้าหมุน และยังแค้นผู้ชายที่พร่ำตลอด ในใจของฉัน ภรรยาของฉันอายุ18ตลอด เป็นเด็กที่ไม่โต ฉันเต็มใจที่จะกอดตลอดชีวิต เมื่อคิดถึงเรื่องที่ดีในตอนนั้น ถังซินก็อดขำไม่ได้ จ้องมองที่ใบหน้าของเขา เหมือนกับค่อยๆตรานาบลงในใจเธอ จับพลัดจับผลู เธอก้มหน้าลงและเข้าใกล้ชิดเขาอย่างช้าๆ ระยะห่างของทั้งสองคนยิ่งสั้นมากขึ้น หายใจรดเข้าด้วยกัน ลมหายใจของเขาและกลิ่นยาฆ่าเชื้อได้อบอวลเข้าไปในจมูกถังซิน เมื่ออยากที่จะจูบไปที่ริมฝีปากนั้น ถังซินก็มีสติขึ้นมา จึงกลับมานั่งทันทีทันใด แล้วหัวใจก็เต้นอย่างรุนแรง