บทที่ 130 สิบล้าน เลิกกับแฟนหนุ่มเธอซะ

บ๗ที่ 130 สิบล้าน เลิกกับแฟนหนุ่มเธอซะ เมื่อกี้เธอคิดจะทำอะไร บ้าไปแล้วหรอ? ลักษณะท่าทางของเขาและอารมณ์ที่ไม่เข้าใจภายในใจทำให้ถังซินรู้สึกสบอย่างชิ้นเชิง หัวใจเหมือนกับจะทะลุออกมาจากอก เธอรีบลุกตัวขึ้น และวิ่งออกมาจากห้องคนไข้ ด้านนอกห้องคนไข้เต็มไปด้วยความเย็น ลมที่พัดผ่านหน้าเธอไป ทำให้ถังซินได้สติขึ้นมาไม่น้อย แผนกพักรักษาตัวในโรงพยาบาลชั้นนี้ นอกจากจะมีผู้รักษาความปลอดภัยอยู่ที่ด้านหน้าประตูทางเข้าไม่กี่คนแล้ว บริเวณอื่นนั้นว่างเปล่า เธออยากที่จะไปล้างหน้า เมื่อเดินมาถึงหัวมุม ก็ได้ยินเสียงที่ดังออกมาจากตรงนั้นอย่างไม่ชัดเจนนัก ถังซินไม่หยุดก้าวเดิน ครึ่งตัวเธอยื่นออกไป มองเห็นคนสองคนยืนอยู่ตรงเครื่องดื่มน้ำ นั่นก็คือส้งจิ้งเหอกับวี่เหวินถิง ระยะระหว่างทั้งสองคนนั้นห่างกันมาก บรรยากาศดูอึมครึมมาก ในมุมของเธอเห็นแต่วี่เหวินถิงกำลังเอียงตัว แต่กลับเห็นแววตาที่ซับซ้อนของส้งจิ้งเหอได้อย่างชัดเจนทั้งหมด จึงพูดในใจขึ้นว่า ส้งจิ้งเหอกับวี่เหวินถิงรู้จักกันมาก่อนหรอ เห็นได้ชัดว่าส้งจิ้งเหออยู่ในสภาวะที่ไม่ปกติ ไม่อย่างนั้นแค่เธอเงยหน้าก็สามารถมองเห็นถังซินแล้ว เธอเดินไปดูวี่เหวินถิงอย่างระมัดระวัง หน้าตาของเขาดูเศร้าไร้ชีวิตชีวา ทำให้คนอื่นไม่สามารถเข้าใกล้ได้ ใบหน้าที่มีสภาพเย็นชาทั้งสีปีที่ผ่านมานั้น ได้ปรากฏขึ้นที่ในหัวของเธอทุกเวลา เป็นไปไม่ได้ที่จะกำจัดออกไป เหมือนมีอะไรมาอุดที่คอหอย ผ่านไปซักครู่ส้งจิ้งเหอจึงพูดออกมาว่า “ฉันไม่รู้ว่าพวกคุณเป็นพี่น้องกัน” “คุณส้งไม่รู้ก็ไม่แปลก วี่เหวินถิงพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ แต่กลับเย็นถึงกระดูก พี่รองไม่ได้บอกคุณ ฉันกับคุณส้งก็ไม่รู้จักกัน” คำพูดของเขาทำให้ส้งจิ้งเหอหน้าซีดไปทั้งหน้า เธอควบคุมอารมณ์ตนเองไว้ไม่ได้จึงบีบแก้วน้ำอย่างระเนระนาด หลังมือถูกน้ำร้อนลวกเป็นปื้นๆสีแดง วี่เหวินถิงเหมือนกับมองไม่เห็น หันกลับโดยที่ไม่ได้แสดงอะไรออกมาทางสีหน้า ส้งจิ้งเหอปัญญาอ่อนอยู่ไม่กี่วินาที จากนั้นจึงได้สติกลับมา เธอตัวเซเข้าไปจับที่แขนของเขา ริมฝีปากนั้นสั่นเครือ “วี่เหวินถิง นายพูดสองประโยคนั้นอีกครั้งซิ” เขาพูดว่าไม่รู้จักเธอจริงๆ! เธอหายใจลึกและพูดอย่างนิ่งๆว่า “ถ้านายมีท่าทีที่ดีกว่า เราค่อยมาคุยกันใหม่ดีดี คุย…” “ผมไม่อยากรู้จักกับคุณส้ง” วี่เหวินถิงพูดขัดคำพูดของส้งจิ้งเหอ คล้ายกับหมดความอดทนและสะบัดมือเธอออกอย่างแรงและหยาบคาย ส้งจิ้งเหอใส่รองเท้าส้นสูง เมื่อถอยไปข้างหลังโดยไม่ทันตั้งตัว จึงทำให้ล้มลงไปทั้งตัว จนร้องเจ็บออกมา ในใจของวี่เหวินถิงจึงเกิดความผันแปรขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็ยังจากไปอย่างตัดเยื่อใย บังเอิญมาพบหน้าถังซินที่อยู่ตรงหัวมุม บนใบหน้าของเขามีความดุร้าย ถังซินที่ดูอยู่ก็รู้สึกเสียวสันหลัง เธอจึงอธิบายอย่างติดๆขัดว่า “ฉันอยากเดินไปล้างหน้า คิดไม่ถึงว่าพวกคุณจะคุยกันที่นี่…” เนื้อหาการสนทนานั้นเร็วมาก แม้ว่าเธออยากที่จะเดินออกไปแต่ก็ทำไม่ทัน ถังซินอยากที่จะแก้ตัวว่าตนเองไม่ได้อยากที่แอบฟังพวกเขา แต่วี่เหวินถิงไม่แม้แต่จะมองเธอ ก้าวขาอันยาวใหญ่ของเขาออกไปจากข้างๆตัวเธอ และตามมาด้วยลมหนาว ถังซินตัวสั่นอยู่ชั่วขณะหนึ่ง เมื่อเห็นส้งจิ้งเหอยังล้มอยู่บนพื้น ถังซินจึงรีบก้าวเดินเข้าไปและพยุงเธอขึ้นมา “ไม่เป็นไรใช่มั้ย?” “ฉันไม่เป็นไร” ส้งจิ้งเหอยิ้มเบาๆ และปัดฝุ่นที่อยู่บนเสื้อผ้า ลักษณะท่าทางสง่างดงามกินใจคน ซึ่งเหมือนกับว่าคนที่เจ้าอารมณ์เมื่อสักครู่นี้ไม่ใช่เธอ ถังซินไม่มีนิสัยชอบถามเรื่องส่วนตัวของคนอื่น แม้ว่าเธอจะเดาได้ว่าส้งจิ้งเหอกับวี่เหวินถิงเคยมีอะไรบางอย่างกันเมื่อก่อนนี้ ส้งจิ้งเหอไม่พูดเธอก็ไม่ไปพูดถึง พูดเรื่องทั่วไปซักพักแล้วจึงเดินเข้าห้องน้ำ เมื่อกำลังที่จะออกจากโรงพยาบาล ถังซินได้มองเห็นจู่ซือซือกำลังมาจากรถพี่เลี้ยง เธอคิดไม่ถึงว่าจู่ซือซือจะมาโรงพยาบาลดึกแบบนี้ เธอไม่มีความสนใจที่จะพูดคุยกับจู่ซือซือ เธอยังมีเรื่องให้จัดการมากมาย แต่เมื่อกำลังจะลงบันไดกลับถูกจู่ซือซือที่เดินมาคว้าดึงไว้อย่างแรง “นังหมาจิ้งจอกน่ารังเกียจ เห็นฉันแล้วทำไมไม่ทัก?” จู่ซือซือพูดด้วยท่าทีที่ไม่ดี จ้องมองมาที่ถังซินอย่างระมัดระวังตัว “ดึกขนาดนี้เธอมาทำอะไรที่โรงพยาบาล?วางแผนกระทำมิดีมิร้ายพี่เฉินใช่มั้ย?” “คุณจู่ คนที่นอนอยู่ข้างในคือเจ้านายของฉัน ฉันสมควรที่จะมาดู” ถังซินขี้เกียจที่จะสนใจเธอ วัยรุ่นอย่างเธอในสมองนอกจากมีบทละครและยังสามารถใส่ความคิดที่สับสนวุ่นวายพวกนี้อีก ถือว่าสุดยอดจริงๆ จู่ซือซือพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าเธอกำลังตั้งใจจะทำอะไร! ฉันจะบอกเธอให้นะ ช่วงที่พี่เฉินยังไม่ฟื้น บริหารจัดการบริษัทมู่ซื่อให้ดี ไม่อย่างนั้นได้เห็นดีกันแน่!” อารมณ์ร้ายของถังซินเริ่มปรากฏออกมา เมื่อกำลังคิดที่อยากจะให้นิ้วกลางกับเธอ จู่ซือซือเอาสมุดเช็คออกมาและเมื่อใช้ปากกาเขียนเสร็จก็ฉีกออกมา ใช้นิ้วมือสองนิ้วคีบและส่งให้ถังซินด้วยท่าทางที่เหยียดคนอื่นและไม่มีมารยาท “สิบล้าน เลิกกับแฟนเธอซะ!” …หลังจากเก็บเอาไว้ในใจไม่กี่วินาที ถังซินมองเธอเหมือนกับมองคนเป็นโรคประสาท “เธอบ้าหรอ?” “ไม่พอใช่มั้ย” จู่ซือซือคิดว่าเธอรู้สึกว่ามันน้อย จึงเขียนอีกใบและส่งให้เธอ “ยี่สิบล้าน นังหมาจิ้งจอกน่ารังเกียจ เธออย่าได้คืบจะเอาศอก ยี่สิบล้านนี่ไม่น้อยเลยนะ” ถังซินฟังดูแล้วรู้สึกแปลกใจ เธอมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ แม้แต่ตัวเธอเองยังไม่รู้เลย และจู่ซือซือก็พูดต่อ ตอนแรกที่ฉันเห็นเธอที่กองถ่ายฉันก็รู้เลยว่าเธอไม่ใช่คนดี ตอนแรกฉันคิดว่าเธอเพียงแค่เห็นแก่ทรัพย์สินเงินทอง ไม่คิดว่าเธอจะหน้าด้านขนาดนี้ เหยียบเรือสองแคม … “ฉันจะไม่ปล่อยโอกาสให้เธอได้คบกับพี่เฉินหรอก เพียงแค่เธอเอาเช็คนี้ไปแล้วเลิกกับแฟนเธอ ฉันจะไม่บอกแฟนเธอ เธอนี่หน้าตาท่าทางอัปลักษณ์จริงๆ” หลังจากที่รอให้จู่ซือซือพูดจบ ถังซินหมดคำพูด ไม่รู้จะพูดอะไรกับเธอดี “ฉันบอกแล้ว ฉันกับประธานมู่ไม่มีอะไรกันทั้งนั้น ฉันไปเหยียบเรือสองแคมตอนไหน?” “ แล้วมีสิทธิ์อะไร ที่จะมาให้เงินฉันยี่สิบล้านแล้วเลิกกับแฟน เธอคิดว่าตัวเธอคือพระเจ้าหรอ” เธอดึงเชคที่อยู่บนมือของจู่ซือซือมา แล้วฉีกอย่างละเอียด จู่ซือซือเห็นเช็คที่แหลกละเอียดอยู่บนพื้น และมองไปที่ถังซินอีกครั้ง เธอโกรธจนกัดฟัน “เธอกล้าฉีกเช็คของฉันหรอ? ถังซิน ฉันเอาบันไดให้ลงแต่เธอไม่ลง อยากที่จะงัดข้อกับฉันใช่มั้ย” “ไม่ใช่เพราะคุณดูถูกคนอื่นก่อนหรอ?” ถังซินพูดขึ้น “ดังนั้นฉันไม่ลงบันไดของคุณแล้วทำไมหรอคะ และถ้าฉันมีแฟนจริงๆ เงินของคุณก็ไม่สามารถที่จะมาตัดสินความรู้สึกของเราทั้งสองได้” จู่ซือซือโกรธจนกระทืบเท้า จ้องมองถังซินอย่างโกรธแค้น เธอไม่เข้าใจว่าหมาป่าที่น่ารังเกียจทำไมถึงได้ชอบผู้หญิงที่น่ารังเกียจแบบนี้ และไม่อยากเลิกรากัน “ถังซิน ถ้าเธอต่อต้านฉัน เธอจะต้องคิดถึงผลลัพธ์ที่ตามมาให้ดี” จู่ซือซือพูดเตือน ตอนนี้เธอเป็นเจ้านายของหมาป่า เธอควรที่จะรับผิดชอบลูกน้องตนเอง ไม่ให้เขาได้ถูกทำให้เจ็บปวดแม้แต่นิดเดียว อีกทั้งเธอก็ไม่อยากให้ลูกน้องของตนเอง เป็นคู่รักกับศัตรู ถังซินยอมแล้วจริงๆกับเจ้าหญิงน้อยวัยรุ่นคนนี้ ตอนนี้เธอกำลังช่วยบริษัทมู่ซื่อ ช่วยมู่เฉินหย่วน จู่ซือซือยังอยากที่จะจัดการเธอ สมองคงบ้าไปแล้วมั้ง? มองไปโทรศัพท์ เห็นว่าดึกแล้ว ถังซินไม่อยากที่จะสนทนากับเธออีก จึงเดินหน้าไปหนึ่งก้าว จ้องมองไปที่จู่ซือซือด้วยแววตาที่ดุดัน จู่ซื่อซื่อถูกเธอทำเช่นนี้ก็ตกใจกลัว จึงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น และถังซินก็พูดขึ้นว่า “คุณจู่ คำพูดของฉันก่อนหน้านี้ ฉันไม่ได้หมายความว่าอยากที่ขัดแย้งกับคุณแม้แต่คำเดียว คุณอยากจะทำอะไร ก็ลงมือได้อย่างเต็มที่ แต่ถ้าต้องผัวพันกับบริษัทมู่ซื่อ ฉันจะไม่เกรงใจแล้วนะ” “คุณก็รู้หนิ ตอนนี้คนที่ปฏิบัติหน้าที่แทนประธานของบริษัทมู่ซื่อคือฉัน ฉันรับผิดชอบดูแลทุกอย่าง คุณจื่อถ้าคุณทำให้บริษัทมู่ซื่อเลวร้ายกว่านี้แม้แต่นิดเดียว ฉันจะสั่งห้ามคุณซะ” “ เธอ…เธอกล้า” “ฉันกล้าแน่นอน! ถังซินมองเธอด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก คุณจู่ ถ้าคุณมีสมองซักนิดนึงคุณคงจะรู้ว่า อะไรที่ควรทำ อะไรที่ไม่ควรทำ” “ ถ้าบริษัทมู่ซื่อเกิดปัญหาขึ้น คุณจะเป็นคนแรกที่ตกจากฟ้าลงมาที่พื้นดิน!”