ตอนที่ 10 สงบเสงี่ยมเจียมตัว

ตอนที่ 10 สงบเสงี่ยมเจียมตัว “ซือถิงเซวียน คนที่อยู่เบื้องหลังคือหยางเช่นเช่นใช่ไหม” เสียงสอบถามของปั๋ยหลิงดังขึ้นในโรงพยาบาลที่เงียบสงบ ซือถิงเซวียนเงยหน้าขึ้น สายตามีรอยยิ้มลึกที่ชัดเจน “ไม่ใช่ว่าเป็นตัวคุณเองหรอกเหรอ” บ้าอะไร! สีหน้าของปั๋ยหลิงเปลี่ยนเป็นจริงจัง หัวเราะอย่างโกรธเคือง “เพื่อที่จะแก้ตัวให้หยางเช่นเช่น คุณสามารถคิดออกได้ทุกวิถีทาง ฉันหาคนมาหักขาของตัวเอง และทำให้สมองของตัวเองกระทบกระเทือนงั้นเหรอ!” ผู้ชายคนนี้ ทุ่มเทใจให้หยางเช่นเช่นขนาดนี้เลยเหรอ ซือถิงเซวียนกดปิดคอมพิวเตอร์ของเขา ลุกขึ้นยืน ร่างสูงใหญ่ปิดกั้นแสงจนเงาพาดผ่านปั๋ยหลิงบนเตียงผู้ป่วย ใบหน้าของเขาที่อยู่ในเงามืดยิ่งเย็นชา เหมือนเป็นน้ำแข็ง “ให้คนแพร่กระจายการทำแท้งของเช่นเช่น จนไปดึงดูดแอนตี้แฟนของเธอ ยังมาถามผมว่าเธอทำใช่ไหมอีกเหรอ ปั๋ยหลิง นี่เรียกว่ากรรมใดใครก่อกรรมนั้นย่อมตามสนอง” ทำไมเขายังคิดว่าคนที่ให้ข่าวเรื่องการทำแท้งของหยางเช่นเช่นเป็นฝีมือของตัวเอง ปั๋ยหลิงยิ้มเย็นชา พูดออกมาตรง ๆ “หลักฐานล่ะ” ไม่มีหลักฐาน ข้อความอันตรายส่งประกายผ่านรูม่านตาดำคู่นั้นของซือถิงเซวียน ก้มลง ลมหายใจร้อนมาพร้อมกับคำพูดที่เยือกเย็น “คำพูดของผม ก็คือหลักฐาน” “คุณมันต่ำช้าไร้ยางอาย!” ปั๋ยหลิงไม่สามารถยับยั้งความโกรธได้ ขยับร่างกาย ความเจ็บปวดทรมานส่งผ่านไปที่ขาซ้าย “ซือถิงเซวียน คุณไม่สมควรเป็นหลานของคุณปู่ซือ! คุณมันเป็นคนถ่อยที่ไร้ความปราณีไม่ยุติธรรมและไร้เหตุผลที่สุด!” หน้าอกของเธอหอบหายใจขึ้นลงด้วยความโกรธ ใบหน้าเล็กที่ซีดเซียวยังกลายเป็นสีแดงก่ำ ซือถิงเซวียนขยับเข้ามาใกล้ ในทันทีนั้น ก้มลงอีกครั้ง กดจูบริมฝีปากอย่างรวดเร็ว “คุณบอกว่าผมไร้ยางอายใช่ไหม งั้นผมก็แสดงให้คุณเห็นไง” “คุณ!” ปั๋ยหลิงเช็ดริมฝีปากอย่างแรง ดวงตาเบิกกว้าง มองหน้าซือถิงเซวียนอย่างโกรธเคือง ปรารถนาที่จะได้ตวัดมือตบ ซือถิงเซวียนถอยกลับทันที “ผมขอเตือนคุณ อย่ามาเล่นเกมกับผม มันดีกว่าที่จะสงบเสงี่ยมเจียมตัว!” เขาก้มมองเธอ คำพูดเย็นชาและไร้ความปราณีเหมือนสายตาของเขา ฉันเล่นเกมงั้นเหรอ ใครกันแน่ที่เป็นฝ่ายเล่นเกม! ขาของเธอกับสถานการณ์ที่เลวร้ายตอนนี้ ใครกันที่เป็นต้นเหตุ! ปั๋ยหลิงหัวเราะด้วยความโกรธ “คุณไม่คิดว่าคุณน่าหัวเราะเหรอ บอกว่าฉันเป็นผู้หญิงชั่วร้าย ให้ฉันอยู่อย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัว ทำเหมือนว่ารังเกียจฉันมาก แต่คุณมาจูบฉัน! ไม่น่าแปลกใจเลยที่ผู้คนจะตัดสินผู้ชายอย่างพวกคุณ ว่าเป็นกลุ่มสัตว์เดรัจฉานที่คิดแต่เรื่องส่วนร่างของร่างกาย!” “หึ!” ซือถิงเซวียนยิ้มเย็น ใบหน้าของเขาเย็นชาลงอีก “ผมไม่เคยสนใจผู้หญิงที่ไม่มีหน้าอก!” ซือถิงเซวียนสายตาเหลือบมองไปที่หน้าอกของเธอ พูดเสียงเย็น แล้วจากนั้นจึงก้มลงมองคอมพิวเตอร์ตรงหน้าตัวเองทันที “ถ้าอย่างนั้นก็ดี ฉันหวังว่าคุณซือจะทำได้อย่างที่พูด อย่าปล่อยให้ขุนนางวางเพลิงแต่ไม่ปล่อยให้ชาวบ้านจุดตะเกียง ให้ฉันสงบเสงี่ยมเจียมตัว ในเวลาเดียวกันตัวคุณเองก็จงสงบเสงี่ยมเจียมตัวให้ได้ด้วย!” พูดจบ ปั๋ยหลิงดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัวเอง แม้แต่ศีรษะยังถูกปกคลุมด้วยผ้าห่ม ซือถิงเซวียนจ้องมองกลุ่มก้อนใต้ผ้าห่ม ดวงตาเต็มไปด้วยความครุ่นคิด ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยเป็นลูกพลับที่อ่อนนุ่มน่าสัมผัส แม้แต่ต่อหน้าเขา เธอก็ยังทำตัวแกว่งเท้าหาเสี้ยนตลอด! การเข้าใกล้ผู้ญิงคนนี้ช่างมีแต่ปัญหา! แต่ว่า เธอเกลียดเขามาก จะสามารถทำเรื่องไม่ดีต่อหยางเช่นเช่นเหรอ โรงพยาบาลอนุมัติว่ากลับบ้านได้ และรอจนตรวจเสร็จว่าไม่พบความผิดปกติ จากนั้นปั๋ยหลิงจึงถูกพาตัวกลับ หลังจากอาหารเย็นคืนแรก ภายใต้รอยยิ้มของปู่ เธอและซือถิงเซวียนนอนได้แค่ห้องเดียวกัน ดังนั้นจึงกลายเป็นสถานการณ์ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ “ซือถิงเซวียน ฉันเป็นคนไข้ ฉันควรจะนอนบนเตียง!” ปั๋ยหลิงนอนอยู่บนเตียง กอดผ้าห่มเอาไว้ในมือ คู่ของตาจ้องอย่างระแวงระวังไปยังซือถิงเซวียนที่ยืนอยู่ข้างเตียง นี่เป็นที่พักที่คุณปู่จัดให้เธอ เพราะว่าเท้าของเธอไม่สะดวก ให้เธอนอนอยู่ห้องนี้ในระหว่างวัน แต่คุณปู่ไล่ซือถิงเซวียนผู้ชายคนนี้เข้ามา และมีเพียงผ้าห่มผืนเดียวสำหรับพวกเขา มันเป็นการบังคับให้พวกเขานอนด้วยกัน! “นี่เป็นบ้านของตระกูลซือ ผมเป็นคนในตระกูลซือ” ซือถิงเซวียนเอื้อมมือออกมา ดึงผ้าห่มออกจากตัวปั๋ยหลิงโดยไม่ลังเล ถ้าคุณปู่ไม่บังคับ เขาจะไม่นอนห้องเดียวกับผู้หญิงคนนี้! “ซือถิงเซวียน คุณไม่ใช่ผู้ชาย!” ปั๋ยหลิงคันฟัน จ้องผู้ชายที่กำลังเดินเข้าหาตัวเองกับผ้าห่มในอ้อมแขน “คุณปั๋ยคิดอยากจะหารือปัญหานี้กับผมไหม” ซือถิงเซวียนมีรอยยิ้มเล็กบนริมฝีปาก ในคำพูดมีภัยคุกคาม ปั๋ยหลิงนึกถึงจูบเมื่อวานทันที ความเย่อหยิ่งพลันลดลง “น่าเบื่อ!” ปั๋ยหลิงหายใจเข้าลึก ซือถิงเซวียนเดินเข้ามา ปั๋ยหลิงนั่งตัวตรงด้วยความระมัดระวังทันที แต่ซือถิงเซวียนนอนหันหลังให้ปั๋ยหลิง ห่อตัวในผ้าห่ม ปั๋ยหลิงจ้องมองเขาเป็นเวลานาน ในที่สุดก็ลุกออกจากเตียง ผู้หญิงที่ดีจะไม่ฟาดฟันกับผู้ชาย! ยิ่งกว่านั้น เธอรักสะอาด ผู้ชายคนนี้สกปรกจนเกินทนแล้ว ในใจของเธอรังเกียจผู้ชายแบบนี้ พยายามขยับเท้า ในที่สุดก็นั่งลงบนโซฟาจนได้ รอชั่วครู่ มองดูเวลา คุณปู่คงจะหลับไปแล้ว เธอยืนขึ้น ขยับเท้าอย่างยากลำบาก แล้วเดินออกไปได้ ตลอดขั้นตอนนั้น ซือถิงเซวียนดูเหมือนจะหลับไปแล้ว เพราะไม่มีการตอบสนองใด ๆ เลย จนกระทั่งปั๋ยหลิงออกจากห้องไป ซือถิงเซวียนก็ลืมตาขึ้นมา มันกลับกลายเป็นว่าเธอรังเกียจที่จะได้ใกล้ชิดกับเขา ที่จริงแล้วคืนนี้เขาอยากมาที่นี่ ก็เพื่อพิสูจน์สมมติฐานในใจของตัวเอง ดูเหมือนว่า เธอไม่ชอบที่ตัวเองมาอยู่ใกล้เธอ! เพราะฉะนั้นในวันนั้น ที่จริงแล้วมันต้องมีความลับซ่อนไว้! รุ่งอรุณวันต่อมา ซือถิงเซวียนได้ยินเสียงประตู เขามักจะตื่นง่าย ดังนั้นเสียงเบาแค่ไหนก็จะสามารถปลุกให้ตื่นได้ ลืมตาขึ้น เห็นเป็นปั๋ยหลิงกลับมา เมื่อคืน เธอนอนในห้องรับแขกทั้งคืน ซือถิงเซวียนแกล้งทำเป็นไม่เห็นเธอ นอนต่อไป ปั๋ยหลิงก็ไม่สนใจเขา ค่อย ๆ ขยับเท้า อดทนต่อความเจ็บปวด ตรงไปที่โซฟาและนั่งลง “นี่ มันไม่ใช่เวลาที่ต้องลุกหรอกเหรอ คุณไม่ต้องไปทำงานหรือไง” ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา ปั๋ยหลิงอดไม่ได้ที่จะพูด “คุณปั๋ยรับผิดชอบในการปลุกให้ไปทำงานด้วยเหรอ” ซือถิงเซวียนลุกขึ้นเปลี่ยนทิศทาง มองปั๋ยหลิงที่นั่งอยู่บนโซฟาพร้อมกับพูดแดกดันเธอ” “ฉันแค่ไม่อยากให้คุณปู่เสียใจ!” ปั๋ยหลิงคำรามเสียงเย็น พฤติกรรมของซือถิงเซวียนเมื่อคืนมันน่ารังเกียจ ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ หลังจากเมื่อคืน ตอนนี้เธอยิ่งรู้สึกเหยียดหยามซือถิงเซวียน “มันเกี่ยวกับคุณปู่ตรงไหน” ซือถิงเซวียนมองเธออย่างเหน็บแนม คุณปู่เป็นคนที่มีประโยชน์มากที่สุดในครอบครัวนี้ ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยลืมจะใช้คุณปู่เป็นเกราะป้องกันให้เธอ “ถ้าฉันเดาไม่ผิด ตอนนี้คุณปู่ต้องรออยู่ในห้องนั่งเล่นเพื่อรอเห็นพวกเราออกไปด้วยความรักใคร่กลมเกลียว....”