บทที่ 140 เธอไม่กลัวประธานมู่ปฏิเสธเธอหรอ

บ๗ที่ 140 เธอไม่กลัวประธานมู่ปฏิเสธเธอหรอ ผู้ถือหุ้นบางคน วิเคราะห์ว่าบริษัทมู่ซื่อยังมีโอกาสลุกขึ้นมาได้อีก ไม่จำเป็นที่จะต้องขายหุ้นที่ออกจำหน่ายแล้ว ถังซินขอคำแนะนำจากมู่เฉินหย่วน และยึดตามที่เขาพูดในการเจรจากับผู้ถือหุ้นที่หัวแข็ง เพื่อที่จะกลับไปซื้อหุ้นที่ออกจำหน่ายแล้วได้อย่างราบรื่น ในขณะเดียวกันมู่เจิ้งหย่าและมู่เจิ้งเฉิงก็ได้ซื้อหุ้นเก่ากับผู้ถือหุ้นคนอื่น หลังจากที่ถังซินรู้ เธอก็ยิ่งแน่ใจว่า พวกเขาคือคนที่ปล่อยข่าวพวกนั้นออกมา เพื่อที่จะฉวยโอกาสปล้นชิงหุ้นที่ออกจำหน่ายแล้วของบริษัทมู่ซื่อ ซื้อหุ้นกลับมานั้นง่าย แต่อยากที่ขายนั้นยาก สถานการณ์ของบริษัทมู่ซื่อ ไม่ช้าก็เร็วต้องประกาศล้มละลาย แม้กระทั่งมีบริษัทกำลังกำหนดแผนงานที่ซื้อไป ใครอยากที่จะซื้อหุ้นที่ออกจำหน่ายแล้วของบริษัทมู่ซื่อในราคาที่สูง คนนั้นคงโง่อย่างไม่ต้องสงสัย ไม่กี่วันมานี้ ถังซินได้อยู่ข้างนอกวิ่งเต้นอย่างเหนื่อยยากลำบาก ร้อนใจจนปากเป็นร้อนในเป็นตุ่มพองเล็กๆขึ้นมา หลี่ซูเจ๋ทายาให้เธอ และถือโอกาสด่ามู่เฉินหย่วนไปหนึ่งครั้ง “ประธานมู่ทำมากเกินไปแล้ว! ขาของเขามีปัญหา แต่สมองของเขายังดี มีสิทธิ์อะไรถึงให้เธอไปทำ และตัวเองนอนอยู่บ้านเฉยๆ” เขาไปบริษัทมู่ซื้อในสภาพนั้นก็ไม่ค่อยสะดวก ถังซินเจ็บยาที่ทาจึงพ่นลมออกมาจากปากอย่างต่อเนื่อง ทำหน้าเหยเกและพูดขึ้นอีกว่า เอารองพื้นมาทาทับรอยแผลเป็นบนหน้าฉันหน่อย ฉันยังต้องออกไปอีก ฉันนี้ฝนตกนะ เธอจะออกไปทำอะไร? นัดกินข้าวกับประธานหาน “บ้ารึเปล่า!” หลี่ซูเจ๋มองบนอย่างแรง ในใจไม่เต็มใจ และจากนั้นก็ไปหยิบรองพื้นมา ทาลงบนใบหน้าของเธออย่างระมัดระวัง แผลของเธอยังไม่หาย ทารองพื้นจะไม่เป็นอะไรหรอ? ถังซินยิ้มหัวเราะ “ไม่เป็นไร คุณเย่นเคยจัดการให้แล้ว ทำการแปะแผ่นปกป้องเนื้อเยื่อผิวให้แผล หลังจากที่ล้างเครื่องสำอางออก ก็ค่อยฉีกออกมา ฉันไปกินข้าวกับคนอื่นโดยมีรอยแผลเป็นมันก็จะดูไม่ดี” หลี่ซูเจ๋จึงพูดขึ้นว่า “แผลนี้มายังไงเธอไม่รู้แน่ชัดหรอ? ดังนั้นฉันถึงบอกว่าประธานมู่ไร้น้ำใจ มักจะให้คนอื่นทำธุระให้ แต่ก็ไม่เคยที่จะทุ่มเทมอบอะไรให้” “ถังซินเธออย่าชอบผู้ชายแบบนี้เลยดีกว่า ไม่อย่างนั้นจากนี้เธอจะไม่สบายใจ” ถังซินใจสั่นเครือ “ฉันไปชอบเขาตรงไหน?” “ตาฉันบอดอย่างนั้นหรอ?” หลี่ซูเจ๋ตบทารองพื้นด้วยความแรงลงบนหน้าของเธอ เธอเข้มงวดกับถังซินก็เพื่อหวังที่จะให้ถังซินดีขึ้น “ไม่ชอบแล้วยังช่วยเขาทำงานเยอะขนาดนี้ แถมยังปกป้องประธานมู่อีก?” “ถังซิน เธอไม่กลัวประธานมู่ปฏิเสธเธอหรอ?” “โอ๊ย เธอได้ยินที่ฉันพูดออกไปมั้ย?” “ได้ยินแล้ว ฉันรีบ ไปก่อนนะ” หลังจากที่ถังซินแต่งหน้าด้วยความรวดเร็ว เธอรีบคว้ากระเป๋าแล้วออกไปอย่างไว เมื่อประตูปิดลงก็ทำให้สิ่งที่หลี่ซูเจ๋บ่นอยู่นั้นตัดขาดจากโลกภายนอก หลังจากที่เข้าไปในลิฟต์ ถังซินก็ถอนหายใจผ่อนคลาย คำพูดพวกนั้นของหลี่ซูเจ๋เป็นเหมือนกับคำสาป มันได้วนเวียนอยู่แต่ในหัวของเธอ ทำให้เธอร้อนใจไม่เป็นสุข ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนนี้เธอจะสนใจในตัวมู่เฉินหย่วน ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ก็ไม่มีแล้ว เพราะว่ามู่เฉินหย่วนได้หมั้นแล้ว แต่นึกกลับไปถึงตอนที่อยู่โรงพยาบาลวันนั้น การกระทำของเขาเกินเลยเล็กน้อย และนานมากแล้วที่เธอไม่เคยไปเยี่ยมคุณอามู่ที่คฤหาสน์ และอีกเรื่องหนึ่งก็คือ ที่เธอช่วยบริษัทมู่ซื่อขนาดนี้ ช่วยมู่เฉินหย่วน เป็นเพราะว่าตอนประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์มู่เฉินหย่วนได้ปกป้องเธอเอาไว้ บวกกับหลังจากที่เธอปฏิบัติหน้าที่แทนประธาน เขาได้ให้ความเชื่อใจเธอ ดังนั้นเธอจึงเพียงแค่อยากตอบแทนบุญคุณนี้ก็เท่านั้น และถือโอกาสสืบหาการตายที่แท้จริงของหัวหน้าแผนก วันนี้ฝนตก ถังซินกลัวรถจะติด จึงนั่งรถประจำทางไปเจรจาพูดคุยงานที่โรงแรม คิดไม่ถึงว่า ฝนตกจะทำให้ถนนบางสายพังทรุดลงมา ดังนั้นรถจึงติดอยู่บนถนน รถประจำทางแม้แต่จะกลับรถก็ยังทำไม่ได้ ถังซินมองดูเวลา ในใจกระสับกระส่าย รอไปเกือบสองนาที ประมาณการคร่าวๆว่ารถติดในตอนนี้ไม่น่าที่จะขยับออกไปได้ในช่วงระยะเวลาสั้นๆ เธอจึงรีบเปิดแผนที่ พบว่าถ้าวิ่งจากตรงนี้ไปโรงแรมจะใช้เวลาประมาณสิบห้านาที จึงรีบบอกคนขับว่าจะลงรถ ถังซินก้าวเท้าเดินอย่างรวดเร็วไปพลาง และต่อสายโทรศัพท์หาประธานหานไปพลาง หลังจากที่มีคนรับสายโทรศัพท์ เธอจึงพูดด้วยอากัปกิริยาที่นอบน้อมว่า “ประธานหานขอโทษด้วยนะคะ รบกวนคุณรออยู่ที่ห้องที่เหมาไว้นานซักสิบนาทีได้มั้ยคะ? ตอนนี้ถนนตรงนี้ทรุด ฉันกำลังจะวิ่งไปหาค่ะ” “ประธานถังคุณก็รู้ว่าผมยุ่ง สามารถออกมาทานข้าวกับคุณได้ต้องยกเลิกการเจรจาพูดคุยไปหลายที่ ถ้าคุณถังซินมาไม่ทันเวลานัด อย่างนั้นก็ค่อยนัดใหม่ครั้งหน้า” ประธานหานพูดอย่างสุภาพ แต่กลับมีความหมายชัดเจนว่าถ้าถังซินจะมาสาย ถ้าอย่างั้นก็ไม่ต้องเจรจาพูดคุยแล้ว ประธานหานขอโทษจริงๆค่ะ ฉันต้องรีบไปอย่างแน่นอนค่ะ ถังซินตอบกลับไปอย่างไร้ค่า หลังจากที่วางสาย เธอโกรธจนแทบอยากจะโยนมือถือทิ้ง ไม่รู้จริงๆว่าคุณอามู่เลือกผู้จัดการใหญ่พวกนี้มาได้ยังไง ทำไมถึงเย่อหยิ่งกันหมดขนาดนี้ ถังซินเดินไม่ระวัง เท้าเตะไปที่พื้นที่นูนขึ้นมา เธอจึงล้มลงไปทั้งตัว น้ำดินโคลนกระเด็นขึ้นมาที่หน้าจองเธอ เธอจึงอยู่ในสภาพที่หน้าแตกเป็นอย่างยิ่ง “พี่สาว พี่ไม่เป็นไรใช่มั้ย?” มือเล็กๆยื่นมาที่บริเวณตาของเธอ ในมือได้มีซองกระดาษทิชชู่วางอยู่ “ขอบคุณ” ถังซินรับกระดาษทิชชู่มา และลุกขึ้นมาจากพื้น เด็กผู้ชายที่เธอเห็นอยู่ตรงหน้าใส่ชุดจักรยานเสือภูเขา สวมหมวกนิรภัยและผ้าปิดปาก ทำให้บดบังตัวเองไว้อย่างมิดชิด ตรงข้างๆยังมีจักรยานเสือภูเขาจอดอยู่ ดูแล้วมีความเท่มาก ถังซินมองไปที่ดวงตาคู่นั้นซึ่งเหมือนกับเธอเคยเห็นมาก่อน กำลังคิดอยู่เคยเห็นที่ไหน เด็กผู้ชายคนนั้นจึงเอาผ้าปิดปากลง ดวงตาใสวาวมองมาที่เธอ “พี่สาว บังเอิญมากเลย” “ เธอเองหรอ?” เด็กผู้ชายคือคนที่เก็บกุญแจรถของเธอได้ที่ห้างสรรพสินค้าก่อนหน้านี้ วี่เหวินถิงในร่างใหม่ เธอชะงักงัน จากนั้นจึงยิ้มและพูดขึ้นว่า บังเอิญจัง เธอช่วยฉันไว้อีกครั้งแล้ว ไม่เป็นไร เด็กผู้ชายพูดด้วยเสียงกังวาน พี่สาว เสื้อกันลมของพี่เหมือนจะเปื้อนแล้ว เมื่อพูดเสร็จก็ล้วงเอากระดาษทิชชู่ออกมาจากกระเป๋า “ไม่ต้องแล้ว เปื้อนแล้วก็ทิ้งไป” สภาพจิตใจของถังซินอ่อนโยนลงอย่างรวดเร็ว เธอถอดเสื้อกันลมโยนทิ้งลงถังขยะ แล้วถอดรองเท้าส้นสูงออก หักส้นรองเท้าส้นสูงออกให้เป็นรองเท้าส้นแบน ถังซินพูดออกมาอย่างผ่อนคลายว่า “สบายขึ้นมากเลย” การกระทำของถังซินทำให้เด็กผู้ชายตกตะลึงจนตาค้าง เมื่อถังซินเสยเส้นผมที่ชื้นขึ้นไป ทำให้เห็นลักษณะของความสุขุมและเชื่อมันในตนเอง เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตะตึงตกใจ “พี่สาว พี่หล่อมากเลย! ฉันคิดว่าพี่ล้มแล้วจะร้องไห้ซะอีก” ถังซินยิ้มเบาๆ “ร้องไห้ก็แก้ปัญหาอะไรไม่ได้ คิดหาทางแก้ไขปัญหาดีกว่า” “วันฝนตก ทำไมเธอมาอยู่ข้างนอกคนเดียว” ขณะที่ถังซินจัดการเส้นผม ก็ถือโอกาสพูดคุยกับเด็กผู้ชายไปด้วย และมักจะชำเลืองตามองที่บนหน้าของเด็กผู้ชาย เด็กคนนี้มีความสัมพันธ์อะไรกับวี่เหวินถิงมั้ยนะ? เด็กผู้ชายยิ้มอย่างน่าเอ็นดู “จริงๆแล้ววันนี้มีฝึกซ้อม แต่คุณครูมีธุระมาไม่ได้ ผมเลยออกมาฝึกซ้อมเอง คิดไม่ถึงว่ากลางทางฝนจะตก ยังดีที่ไม่ตกหนัก” “คนที่บ้านนายไม่เป็นห่วงหรอ?” “ไม่ห่วงนะ ผมเป็นกังฟู!” เด็กผู้ชายยกคางขึ้น แล้วพูดอย่างภาคภูมิใจว่า “อย่ามองว่ารูปร่างผมเล็ก! ขนาดคนธรรมดายังคิดเอาชนะผมไม่ได้เลย” “นายอายุเท่าไหร่?” “จะสี่ขวบแล้ว” ถังซินก้มหน้ามองแล้วมองอีก “สี่ขวบ! เธอสูงร้อยสี่สิบเซนติเมตรแล้วหรอ?” “เพราะว่าพ่อของผมตัวสูง” เด็กผู้ชายพูดถึงพ่ออย่างภาคภูมิใจ พ่อของผมสูงประมาณร้อยเก้าสิบเซนติเมตร ผมหวังว่าต่อไปผมก็จะสูงร้อยเก้าสิบเซนติเมตร ถังซินอดทนไว้ไม่ไหวแล้ว “พ่อของเธอคือ?” หลังจากที่ถามออกไป เธอถึงคิดได้ว่าไม่เหมาะสม ใบหน้าเธอจึงเก้อเขินเล็กน้อย “ฉันดูเหมือนกับคนไม่ค่อยดีใช่มั้ย? ฉันเห็นเธอสูงขนาดนี้เลยอดถามไม่ได้” เด็กผู้ชายไม่ถือสาอะไรแม้แต่นิดเดียวและยิ้มออกมาอย่างน่ารัก “ไม่เป็นไร ถ้าพี่สาวเป็นคนไม่ดี ถ้าเช่นนั้นก็คงจะถูกผมจับตีเพียงอย่างเดียว” ถังซิน… “ เจ้าหนุ่มน้อย เธอพูดแบบนี้เกินไปแล้ว!”