บทที่ 145 ลุงมู่ขนตางอนจริง ๆ

บ๗ที่ 145 ลุงมู่ขนตางอนจริง ๆ ทุกคนในห้องส่วนตัวต่างก็มองกันไปมองกันมา ไม่มีใครอยากหยิบไวน์ขึ้นมาดื่ม มู่เฉินหย่วนพูด “ถ้ามือทุกคนไม่มีแรง คุณมู่เรียกให้คนมายกขวดป้อนให้ก็ได้นะ” พอโบกมือ พนักงานเสิร์ฟสิบกว่าคนก็เข้ามาจากด้านนอกทีละคน ยืนด้านหลังมู่เฉินหย่วนอย่างเป็นระเบียบ คุณหานน้อยเห็นไวน์ที่ดื่มไม่หมดเหล่านี้ เกรงว่าวันนี้จะออกจากห้องส่วนตัวไม่ไหว ด่ามู่จิ่นเซียนอยู่ในใจไปหนึ่งฉาก แล้วพูดกับทุกคนอ่อย ๆ “ยังไม่รีบดื่มอีก อยากอยู่ที่นี่ต่อหรือไง” พอมีคุณหานน้อยนำ คนอื่น ๆ ก็ทยอยกันเปิดขวดไวน์ แต่รีบกันดื่มไวน์แดง เหมือนกับตอนที่ถังซินเพิ่งเข้ามาในห้องส่วนตัว ส่งเสียงเอะอะโวยวายกัน มู่จิ่นเซียนก็ฝืนดื่มไวน์เข้าไปด้วย ตั้งแต่มู่เฉินหย่วนมา ถังซินก็ยืนข้างอยู่ข้าง ๆ เขา ไม่พูดไม่จามาตลอดรวมถีงตอนนี้ก็มองคนเหล่านั้นดื่มไวน์อย่างเย็นชา ใจสงบนิ่งมาก ไม่หวั่นไหวใด ๆ เลยสักนิด มีมู่เฉินหย่วนหนุนหลังอยู่ ถ้าเธอพูดแทนคนเหล่านี้ สมองเธอก็มีปัญหาแล้วล่ะ “เกิดอะไรขึ้นเหรอ” “คะ” ถังซินได้สติกลับมา เห็นมู่เฉินหย่วนจ้องหน้าของตัวเอง เธอก็เลยลูบ ๆ คราบเลือด แผลที่โดนมู่จิ่นเซียนตบฉีกออกแล้ว สติ๊กเกอร์บาง ๆ ไม่อาจห้ามไม่ให้เลือดหยุดไหลได้ “เมื่อกี้โดนมู่จิ่นเซียนตบไปหนึ่งที” พูดไปได้ครึ่งเดียว กระเพาะของถังซินก็ปั่นป่วน เอาปิดปากแล้วเดินโซเซไปห้องน้ำ มาก้มลงไปที่ชักโครกอวกก็พุ่งพรวดออกมา อวกเสร็จก็รู้สึกสบายขึ้นเยอะ มู่เฉินหย่วนเข็นวีลแชร์เข้ามา หยิบกระดาษทิชชูให้เธอ “ไม่สบายท้องเหรอ” “มะ ไม่เป็นไรค่ะ” ถังซินคิดไม่ถึงว่าเขาจะเข้ามา พอเธอได้กลิ่นเปรี้ยว ๆ นั้นก็ทนไม่ไหว เลยพูดอย่างอาย ๆ “ประธานมู่คะ คุณออกไปเถอะค่ะ ตรงนี้มันสกปรกเกินไปนะคะ” “ไม่เป็นไรหรอก” มู่เฉินหย่วนมือยาว เอื้อมมือข้ามถังซินไปกดชักโครก ไม่ให้เธอยืนขึ้น “ผมช่วยคุณเช็ดหน้าหน่อยนะ เลือดไหลแล้วนะ” ถังซินทำหน้าอาย ๆ ไม่ต้องก็ได้มั้ง อีกอย่างเธออายมากจริง ๆ นะ ถังซินอยากจะปฏิเสธ แต่มู่เฉินหย่วนเรียกให้คนเอาน้ำยาล้างเครื่องสำอางมาให้ เทลงบนสำลีแล้วเช็ดรองพื้นบนใบหน้าให้เธออย่างระมัดระวัง ถังซินรู้สึกอึดอัดไปหมดทั้งตัว “หน้ายังมีแผลอยู่ จะแต่งหน้าได้ยังไงล่ะ” “วันนี้นัดประธานหานกินข้าว ฉันกลัวว่าเขาจะเห็นหน้าฉันเป็นแบบนั้นแล้วจะรู้สึกไม่ดี” ถังซินพูด พยายามโน้มตัวไปด้านหลังไม่ให้โดนตัวเขา “คุณเยี่ยนติดแผ่นสติ๊กเกอร์ให้ฉัน บอกว่าถ้าติดแล้วแต่งหน้าได้ค่ะ” มู่เฉินหย่วนมองลึกลงเข้าไปแล้วถามอีกประโยค “นัดประธานหานไม่ได้เหรอ” “ใช่ค่ะ วันนี้ฝนตกเดินทางไม่ค่อยสะดวก ฉันนั่งรถเมล์ไปตามนัดค่ะ” ถังซินพูดถึงเรื่องนี้ก็โมโหขึ้นมา น้ำเสียงมีการบ่นอยู่บ้าง “ฉันกลัวจะไปสายก็เลยจะโทรบอกประธานหานสักหน่อย” “ประธานหานบอกจะรอฉัน แต่สุดท้ายพอฉันขี่จักรยานเสือภูเขาไปถึงโรงแรมตรงเวลา พนักงานกลับบอกว่าประธานหานออกไปแล้ว ฉันโมโหมาก ๆ แต่เลยต้องมาหาคุณหานน้อยที่นี่” “ทำไมไม่บอกผมล่ะ” ถังซินเม้ม ๆ ปาก “เรื่องพวกนี้เป็นงานของฉันอยู่แล้ว อีกอย่างประธานหานมีอิทธิพลในแผ่นดินใหญ่มาก ฉันคิดว่าถ้าเขาซื้อหุ้นของตระกูลมู่ เวลาไปหาประธานคนอื่น ๆ ก็จะได้ง่ายขึ้นเยอะเลย” มู่เฉินหย่วนหยุดเช็ดเครื่องสำอางให้เธอชั่วขณะ ถังซินมองเขาอย่างไม่ค่อยเข้าใจจึงรีบถาม “ประธานมู่คะ ฉันพูดอะไรผิดเหรอคะ” “เปล่า” มู่เฉินหย่วนพูด หลังจากที่เช็ดเครื่องสำอางให้เธอแล้วก็ใช้สำลีชุบน้ำเช็ดหน้าให้เธอเบา ๆ อีก “เขาดูถูกหุ้นเหล่านั้น คุณก็เปลี่ยนคนสิ” “คนเหล่านี้คือคนที่ประธานมู่เชื่อมั่น...” “ไม่ต้องพูดถึงความไว้วางใจหรอก ทุกคนต่างก็ทำเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองทั้งนั้นแหละ” มู่เฉินหย่วนยิ้มนิ่ง ๆ “คุณดูสิ เมื่อพวกเขาไม่รู้ภูมิหลังของตระกูลมู่ ใครจะยอมซื้อหุ้นตระกูลมู่ล่ะ” “ถังซิน คุณต้องรู้ว่าโลกใบนี้มีนักธุรกิจฉลาด ๆ มากมาย พวกเขาก็รู้ว่าจะหาเงินกันยังไง ต่อไปคุณนัดใครไม่ได้ก็ไม่ต้องไปสนใจเขา เดี๋ยวก็มีคนที่ฉลาดมาหาคุณเองแหละ” “ถ้างั้นต้องรอไปอีกถึงเมื่อไหร่คะ มู่เจิ้งหย่าพวกเขากำลังแอบรับซื้อหุ้นกันอยู่นะคะ” ถังซินกังวลใจนิด ๆ “ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ตระกูลมู่ปิดลบ โรงงานก็ปิดหมดแล้ว ถ้าเล่นถอนออกไปล่ะคะ” มู่เฉินหย่วนหัวเราะเบา ๆ “แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ ผมใช้เงินของผมจ่ายเงินเดือนให้คุณนะ” “ประธานมู่คะ นี่มันไม่ใช่เวลามาล้อเล่นนะคะ” ถังซินโกรธจนปัดมือของเขาออก “ตอนที่สร้างตระกูลมู่ขึ้นมา ป้าของคุณสองสามคนไม่มีใครออกแรงเลย พอตระกูลมู่เติบโตขึ้นแล้วแต่ละคนก็กลับมาเอาเปรียบ” “ตระกูลมู่เป็นของท่านมู่ ท่านมู่ให้สิทธิ์ในการสืบทอดตระกูลกับคุณ ถ้าอย่างนั้นตระกูลมู่ก็คือของคุณ เรื่องอะไรจะให้พวกเขาแย่งมันไปด้วยล่ะคะ” “พวกเขาไม่ชอบหลานชายอย่างคุณ ฉันว่าประธานมู่คะ คุณอย่าไปมีเยื่อใยให้เกียรติพวกเขาเลย ใครเขากลัวกันล่ะ สมัยนี้มีเงินถึงถือว่าใหญ่ที่สุด มีเงินแถมยังมีคนสนับสนุนอยู่เป็นกอง ไม่เหมือนพวกเขาที่เอาแต่ไฝว้กันเอง” มู่เฉินหย่วนเห็นเธอพูดพล่ามไม่หยุด รอยยิ้มเล็ก ๆ ก็ปรากฏบนดวงตาของเขา บางครั้งฟังผู้หญิงคนนี้พูดก็ดูน่ารักดีนะ “ประธานมู่คะ คุณฟังฉันพูดอยู่หรือเปล่าคะ” ถังซินปัดผมที่เกะกะอยู่บนแก้มออกแล้วมองเขา “ถ้าคุณยังเฉยเมยอีก ฉันจะไม่ช่วย...อื้ม！” มู่เฉินหย่วนจับหัวของเธอเอาไว้แล้วประกบริมฝีปากบางลงไปอย่างไม่ทันตั้งตัว เปิดปากเธอออกแล้วสอดลิ้นเข้าไปจูบอย่างดูดดื่ม ถังซินรู้สึกเหมือนกับไฟดับ เบิ่งตาโตจนมองเห็นขนตาที่หนาและงอนของเขา ขนตานี้งอนจริง ๆ จนกระทั่งสูดลมหายใจของมู่เฉินหย่วนเข้าไปเต็ม ๆ ถังซินถึงได้สติกลับคืนมา จึงใช้แรงผลักเขาออกแล้วเอามือปิดปากเอาไว้แถมยังตัวสั่น หน้าแดงหูแดงไปหมดอยู่ด้วย มู่เฉินหย่วนก็อึ้งไปเล็กหน้อยเช่นกัน จึงใช้นิ้วถู ๆ คิ้ว เมื่อกี้เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากกอดเธอมากเหมือนกัน จากนั้นสายตาก็มองต่ำลงไปที่ปากเล็ก ๆ ของเธอ เลยอดที่จะจูบไปไม่ได้ เหมือนกับต้องมนต์สะกดเสียจริงเชียว “ถังซิน เมื่อกี้...” “เมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น” ถังซินใช้มือปิดปากของเขาเอาไว้ แม้แต่คอก็มีเลือดฝาดสีชมพูขึ้นมาไปหมด “ประธานมู่เช็ดเครื่องสำอางเก่งมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ” มู่เฉินหย่วนเห็นเธอออกจากห้องน้ำไปเหมือนกับหนีงู ก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจขึ้นมา ในระหว่างที่ถังซินกับมู่เฉินหย่วนคุยกันอยู่ในตอนนั้น ทุกคนที่อยู่ด้านนอกดื่มจนเมาไปแล้วก็วิ่งกันมาอวกในห้องน้ำ สุดท้ายก็ยังเหลือไวน์ขาวบนโต๊ะสิบกว่าขวด ทุกคนหน้าดูไม่โอเคกันหมดแล้ว ต้องโทษคุณหานน้อยกับมู่จิ่นเซียน หลังจากที่มู่เฉินหย่วนออกมาจากห้องน้ำ แต่ละคนก็โผเข้าไปขอร้องให้ยกโทษให้กันใหญ่ เปลี่ยนเป็นพูดจาดี ถึงขนาดผู้หญิงคนอื่น ๆ ก็ยังร้องไห้ที่โดนกลั่นแกล้ง “ผมว่าทุกคนดูเมาแล้วจริง ๆ ดื่มไวน์ขาวไม่หมดก็ไม่บังคับทุกคนแล้ว” มู่เฉินหย่วนกวาดสายตามองหน้าทุกคน “จะออกไปก็ได้นะ” สุดท้าย สายตาของเขาก็มาหยุดอยู่ที่มู่จิ่นเซียนแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คุณจินเซวียนดูท่าจะเมามาก ทุกคนมาช่วยกันตบ ๆ ทีละคน ๆ ล้าง ๆ สมองเขาหน่อยเถอะ” “ประธานมู่ แม้ว่าก่อนหน้านี้ผมจะล่วงเกินประธานถัง แต่ผมก็เป็นถังตี้ (ลูกพี่ลูกน้องที่เป็นน้องชายฝั่งพ่อ) ของพี่นะ” มู่จิ่นเซียนนำหน้าไปอย่างใจร้อน สีหน้าซีดเซียว “พ่อผมเป็นลุงของพี่นะ พี่จะให้คนพวกนี้มาตบหน้าผมเหรอ” นี่มันช่างน่าอัปยศอดสูเสียเหลือเกิน มู่เฉินหย่วนหัวเราะเยาะเย้ย นิ้วเคาะที่ท้าววีลแชร์อย่างไม่สนใจใยดี “เมื่อกี้นายเพิ่งบอกว่าฉันเป็นแค่หมาตัวหนึ่งของตระกูลมู่ ไม่คู่ควรที่จะใช้แซ่มู่ ตอนนี้มานับญาติกับฉันแล้วเหรอ” “ถ้านับญาติกับลูกพี่ลูกน้องอย่างนาย ฉันขยะแขยงวะ” มู่เฉินหย่วนเปลี่ยนเป็นดุดันขึ้นมาและไม่อยากแสแสร้งใส่มู่จิ่นเซียนเช่นกัน “นายทำให้ฉันขายหน้า แถมยังทำร้ายคนของฉันด้วย แล้วอยากจะสะบัดก้นหนีไปงั้นเหรอ” “มู่จิ่นเซียน พ่อนายสอนนายทำตัวกับคนอื่นไม่ได้ เดี๋ยวฉันจะสอนนายเอง หรือตะให้ทุกคนตบหน้านาย หรือจะให้ฉันกรอกไวน์ขาวบนโต๊ะลงท้องนายไป”