บทที่ 146 เห็นเขาถูกเหยียดหยาว มันช่างรู้สึกดีจริง ๆ เลย

บ๗ที่ 146 เห็นเขาถูกเหยียดหยาว มันช่างรู้สึกดีจริง ๆ เลย ทุกคนพอได้ยินมู่เฉินหย่วนพูดขนาดนี้ ก็กลัวจนตัวสั่น คิดไม่ถึงเลยว่าปรธานมู่ที่ดูพูดจาดี แต่นิสัยน่ากลัวกว่ายมทูตเสียอีก “มู่เฉิ...” มู่จิ่นเซียนกำหมัดแน่น โกรธจนเกือบจะตะโกนชื่อของมู่เฉินหย่วนออกมา ผลสุดท้ายก็โดนสายตาอันเย็นชาของมู่เฉินหย่วนเข้าไปทำให้ต้องกลืนคำที่เหลือลงไปในท้อง มู่เฉินหย่วนชำเลืองตามองคนเหล่านั้นแว๊บหนึ่งจึงพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ดูท่าทางพวกคุณอยากจะอยู่ที่นี่นะ” ทุกคนต่างมองหน้ากันไปมาเลิกลั่ก มู่เฉินหย่วนพูดให้พวกเขาตบเบา ๆ แต่พวกเขาจะกล้าเสียที่ไหนละ มู่จิ่นเซียนเป็นคนตระกูลมู่ พวกเขาเหล่านี้เป็นเพียงแค่ผู้น้อย ถ้าตบเขาจริง ๆ ต่อไปยังจะมีขาเดินเหรอ แต่ถ้าพวกเขาก็ไม่ยอมอยู่ที่นี่ต่อไปเหมือนกัน หลังจากที่บรรยากาศนิ่งเงียบไปพักใหญ่ ผู้ชายใส่แว่นคนหนึ่งค่อย ๆ เดินไปอยู่ตรงหน้ามู่จิ่นเซียน มู่จิ่นเซียนคิดไม่ถึงว่าจะมีคนออกมาอยากตบตัวเอง หรี่ตามองอย่างอาฆาตแค้นมาก หนุ่มแว่นคนนั้นกลัวจนตัวสั่น รวบรวมความกล้าแล้วพูดขึ้นมา “ขะ ขอโทษนะครับคุณมู่...ผมไม่อยากอยู่ที่นี่ แฟนของผมรอผมอยู่ที่บ้าน...คุณอย่าโทษผมเลยนะ” หนุ่มแว่นหลับตาตบหน้ามู่จิ่นเซียนอย่ารวดเร็ว เขารู้ว่าไม่ควรหาเรื่องมู่จิ่นเซียนอยู่แล้ว ตอนที่ตบก็เลยไม่ได้ตบแรงมาก พอตบเสร็จก็อยากจะไปเลย มู่เฉินหย่วนลืมตาแล้วมองไปที่เขา ทำหน้าจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มแล้วพูดว่า “นายตบเบาเกินไป เขาจะหายเมาได้ยังไง กลับไปตบใหม่ไป” ขาทั้งสองข้างของหนุ่มแว่นสั่นไปหมด “ประธานมู่ครับ นี่นี่นี่...” “กลับไป ตบซะ！” ท่าทางของมู่เฉินหย่วนทำเอาหนุ่มแว่นตกใจกลัว เหมือนกับว่าไม่อาจต้านทานเลยหันกลับไปอีกครั้ง ทำเป็นไม่เห็นสายตาอาฆาตของมู่จิ่นเซียนที่ส่งมาแล้วใช้ฝ่ามือตบไปอย่างแรง มู่จิ่นเซียนหน้าด้านขวาแดงไปหมด มุมปากชา “มู่จิ่นเซียน” เห็นมู่จิ่นเซียนจะใช้กำลังกับหนุ่มแว่น มู่เฉินหย่วนเลยพูดเบา ๆ “ถ้าทนฝ่ามือไม่ได้ ฉันให้คนกรอกไวน์ขาวทั้งหมดให้นายก็ได้นะ” ไวน์ขาวห้าสิบสองดีกรี แค่ดื่มไปขวดเดียวก็ตายได้แล้ว ไม่ต้องพูดถึงสิบกว่าขวดเลย มู่จิ่นเซียนมองขวดไวน์ขาวที่อยู่บนโต๊ะ เลีย ๆ ฟันกรามมองไปที่หนุ่มแว่นด้วยความโกรธแค้น หนุ่มแว่นรีบวิ่งหนีออกไป พนักงานเสิร์ฟก็ไม่ได้ขัดขวางเขาอีก พอมีหนุ่มแว่นเป็นผู้นำ แถมยังมีคำพูดของมู่เฉินหย่วนอีก คนอื่น ๆ ก็มีความกล้าขึ้นมา ก้าวออกมาทีละคน ๆ ขอโทษมู่จิ่นเซียนก่อนจากนั้นก็ตบหน้าเขาไป ตอนนี้ในห้องมีแต่เสียงดัง “เพี๊ยะ ๆ” ติด ๆ กัน พอตบมาจนถึงคนสุดท้าย แก้มของมู่จิ่นเซียนทั้งสองข้างก็แดงไปหมด เขายืนกำหมัดแน่นอยู่ตรงนั้น คนไปเกือบหมดแล้ว เหลือคุณหานน้อยที่ยังไม่ได้ตบมู่จิ่นเซียน ระหว่างคุณหานน้อยกับมู่จิ่นเซียนก็ถือว่าเป็นเพื่อนกัน คราวนี้เขาตบไม่ลงแน่นอนเลยหัวเราะแห้ง ๆ ใสมู่เฉินหย่วน “คะ คือว่า ประธานมู่ มือผมเจ็บ...ให้ผมดื่มไวน์ขาวสักแก้วก็ได้มั้ง” “ไวน์ขาวแก้วหนึ่งเหรอ” มู่เฉินหย่วนหัวเราะเบา ๆ “นายดูถูกฉันหรือว่าดูถูกเขากันแน่” “ประธานมู่ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น...” “ได้ยินไหม คุณหานน้อยบอกว่ามือเขาเจ็บ” มู่เฉินหย่วนหันไปพูดกับพนักงานเสิร์ฟด้านหลัง “คุณช่วยดูคุณหานน้อยหน่อยนะ” “ครับ ประธานมู่” พนักงานเสิร์ฟเดินก้าวยาว ๆ ไปอยู่ตรงหน้าคุณหานน้อย คุณหานน้อยยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็โดนพนักงานเสิร์ฟที่สูงกว่าเขาครึ่งหัวจับมือขวาเอาไว้แล้วตบเข้าไปที่หน้าของมู่จิ่นเซียน ยืมใช้มือของเขาตมู่จิ่นเซียนไปอย่างแรง จากนั้นก็ตบด้วยหลังมืออีกหนึ่งที พอตบเสร็จพนักงานเสิร์ฟก็รีบพูด “ขอโทษนะครับ คุณหานน้อย มือของคุณไม่เชื่อฟัง” คุณหานน้อยร้องไห้สะอึกสะอื้น ต่อไปนี้ มู่จิ่นเซียนไม่ยอมปล่อยเขาไปแน่ “ดูท่าทางคุณหานน้อยจะแข็งทื่อไปแล้วจริง ๆ พวกคุณพาเขาออกไป หาหมอมาดูเขาหน่อย” หมู่เฉินหย่วนพูด สายตาไปหยุดอยู่ที่มู่จิ่นเซียน “มานี่” พนักงานเสิร์ฟพาคุณหานน้องออกไปข้างนอก ในห้องมีแค่มู่เฉินหย่วน ถังซินและอีกไม่กี่คน มู่จิ่นเซียนโดนตบอย่างน่าอับอายไปสิบกว่ารอบ คิดอาฆาตแค้นอยากจะฆ่ามู่เฉินหย่วนอยู่ในใจ แต่ต่อหน้าก็ไม่กล้าแสดงออกอะไร ทำให้ยิ่งรู้สึกอัปยศอดสูมากขึ้นไปอีก ขณะที่เดินเขาเดินมาข้างหน้า มู่เฉินหย่วนก็หยิบไวน์แดงที่อยู่บนโต๊ะทุบไปที่เข่าของเขาอย่างแรงมาก มู่จิ่นเซียนเข่าอ่อนคุกเข่าลงต่อหน้ามู่เฉินหย่วน มู่เฉินหย่วนดึงผมของเขามาตรงหน้าตัวเอง แววตาหม่นหมอง “มู่จิ่นเซียน พ่อนายก็ถือว่าเป็นผู้นำในวงการธุรกิจ ทำไมนายตามเขามาหลายปี แต่ไม่ได้เรียนรู้อะไรเลยล่ะ ห๊ะ” “พ่อนายไม่ชอบฉัน แต่ก็ยังรู้จักหัวเราะกลบเกลื่อน ไม่หาเรื่องฉัน แล้วนายล่ะ ว่ายังไง หรือว่าอยากให้ทั้งโลกรู้ว่า ตระกูลมู่จะล้มละลายแล้ว ฉันเป็นแค่คนไร้ประโยชน์แล้วหรือไง” “ประธานมู่ ผมผิดไปแล้ว ผมไม่น่าพูดคำเหล่านั้นเลย” มู่จิ่นเซียนแก้มกระตุก ๆ แล้วพูดว่า “ผมมันไม่รู้จักกาลเทศเอง ตอนนี้ผมหายเมาแล้ว หวังว่าประธานมู่จะให้อภัยผมสักครั้งนะ” มู่เฉินหย่วนหัวเราะอย่างเย็นชา “นายไม่น่าพูดคำพูดเหล่านี้หรือเปล่าล่ะ นายไม่ควรลงมือกับคนของฉันนะ มู่จิ่นเซียน ถ้านายลืมว่าแม่นายตายยังไง ฉันเตือนสตินายได้นะ” “ตระกูลมู่ล้มละลายก็ไม่เป็นไร ฉันยังพอมีเงิน ซื้อพาดหัวข่าวหนังสือพิมพ์หลายหมื่นไปก็ยังเหลือเฟือ” มู่จิ่นเซียนเบิกตาโตขึ้น ถ้างั้นแล้วเรื่องที่ปกปิดไว้มู่เฉินหย่วนรู้ได้อย่างไร เขาไปรู้มาจากที่ไหน “ผมผิดเอง หวังว่าประธานมู่ ประธานถังจะให้อภัยผมด้วย” มู่จิ่นเซียนอดกลั้นความอัปยศเอาไว้ ไม่รีบร้อน รอให้ตระกูลมู่เปลี่ยนคน เขาค่อยกอบกู้ความอัปยศในวันนี้จากมู่เฉินหย่วนกลับคืนมา มู่เฉินหย่วนจ้องเขาตาเขม็งแล้วปล่อยมือเหมือนกับโยนขยะทิ้ง “บอกแล้วว่าวันนี้ผมเลี้ยงเหล้าพวกคุณ ไวน์ขาวสิบกว่าขวดบนโต๊ะนี้ก็อย่าทำให้มันเสียของไปเปล่า ๆ เอากลับไปให้คุณลุงชิม ๆ ดูนะ” “ขอบคุณครับ ประธานมู่” มู่จิ่นเซียนรีบเก็บไวน์ขาวเหล่านั้นแล้วเอาออกไปจากห้อง มู่เฉินหย่วนหยิบกระดาษทิชชูบนโต๊ะเช็ด ๆ มือ หันวีลแชร์มาก็เจอถังซินยืนอยู่ตรงนั้น ทำหน้าซึม ๆ จึงแกล้งถามเล่น “คุณถัง คิดอะไรถึงใจลอยขนาดนี้ล่ะ” “ไม่มีอะไรค่ะ” ถังซินได้สติกลับมา ในใจยังรู้สึกช็อคไม่หาย นี่คือครั้งแรกที่เธอเห็นมู่เฉินหย่วนสั่งสอนคน โหดมาก ไม่มีความปราณีเลยสักนิด ดูจากท่าทางที่มู่จิ่นเซียนถูกหยามหน้า ตอนที่มู่เฉินหย่วนไม่อยู่ มู่จิ่นเซียนวิพากษ์วิจารณ์อย่างเต็มที่ พอเขามาแล้ว แม้แต่ผายลมก็ยังไม่กล้า อ่อนน้อมถ่อมตนมาก มองเธอแล้วสบายใจจัง ถังซินปากแห้งนิดหน่อย อยากจะเลีย ๆ แต่นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องน้ำเมื่อกี้ขึ้นมาทันทีเลยไม่กล้าเลีย พูดติด ๆ ขัด ๆ “ประ ประธานมู่คะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อนนะคะ” เปิดประตูห้องได้ก็อยากหนีไปเลย มู่เฉินหย่วนเรียกเธอเอาไว้ “ตอนนี้ผมเป็นแบบนี้ คุณจะทิ้งผมไว้คนเดียวตรงนี้เหรอ” “ประธานมู่ วีลแชร์ของคุณเป็นแบบอัตโนมัติไม่ใช่เหรอคะ” “แบตหมดแล้ว” ถังซินเห็นมู่เฉินหย่วนกดปุ่มแล้วล้อไม่หมุนจริง ๆ แสดงว่าแบตหมดแล้ว ก็เลยกันกลับไป ทำเสียงอู้อี้ “วีลแชร์อะไรแบตหมดได้ด้วย คราวหน้าจะซื้อดี ๆ ให้นะคะ...” “อุ๊ยอุ๊ย ประธานมู่ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะคะ” เธอรีบพูดเสริม “ฉันหมายความว่า ในช่วงที่ขาของประธานมู่ยังไม่หายดี ฉันจะซื้อวีลแชร์ดี ๆ ให้ประธานมู่ค่ะ” เมื่อกี้เธอปัญญาอ่อนหรือเปล่านะ พูดไปแบบนั้นไม่ได้ก็เท่ากับมั่นใจว่าเขาจะต้องนั่งวีลแชร์ไปตลอดชีวิตไม่ใช่เหรอ แต่อารมณ์ของมู่เฉินหย่วนกลับสงบนิ่ง เพียงแค่หัวเราะเบา ๆ “โอเค” เมื่อทั้งสองคนลงลิฟต์มาถึงชั้นหนึ่งก็เจอลู่เหวินซูเข้าพอดี “คุณถัง” ลู่เหวินซูใส่ชุดลำลองสีเทาทั้งตัว ยกคิ้วโบกมือให้ถังซินแล้วก็มองลงมาที่วีลแชร์ที่เธอเข็น คนที่นั่งอยู่ก็คือมู่เฉินหย่วน “อ่าว พี่รอง พี่มาได้ยังไงเนี่ย...”