已经是第一章了
บทที่ 150 คุณมีภรรยาไหม
บ๗ที่ 150 คุณมีภรรยาไหม
“ถ้างั้นแม่หนูก็จู้จี้มากเลย” ถังซินขมวดคิ้ว “วัยอย่างพวกหนูเล่นให้สนุกสำคัญที่สุด รอให้โตอีกหน่อยค่อยไปเรียนสิ่งพวกนั้นก็ยังไม่สายนะ”
ฉางผิงส่ายหัว “คุณแม่บอกว่าเรียนตอนนี้ดีที่สุด จำได้ไว ผมก็ไม่รู้สึกเหนื่อยด้วย แค่ต่อไปอยากเก่งกว่าคุณพ่อ จะได้เห็นคุณพ่อมากขึ้น”
“คุณพ่อหนูทำงานเหนื่อยมากเหรอจ๊ะ”
“อืม คุณพ่อวันหยุดน้อยมากครับ” ฉางผิงเชิดคางขึ้นแล้วพูดอย่างดีอกดีใจ “แต่คุณแม่บอกแล้วว่า ปีใหม่คุณพ่อจะกลับมา วันนี้จะได้ฉลองปีใหม่พร้อมกับคุณพ่อคุณแม่แล้วครับ”
“ดีจังเลย” ถังซินยิ้ม ยื่นมือไปลูบหัวเขาอย่างเอ็นดู
เธอรู้ว่าทหารวันหยุดน้อยมากและงานหนักมากเช่นกัน
ถังซินไม่เคยสัมผัสพวกเด็ก ๆ มาก่อน แต่เวลาคุยกับเด็กน้อยคนนี้แล้วรู้สึกสบายใจมาก เขาเชื่อฟังมาก ฉลาด รู้เรื่องมาก ทั้งสองคนกินไปคุยไป
“โทษทีนะจ้ะ พี่ขอรับโทรศัพท์หน่อยนะ” พอเห็นโทรศัพท์ดังขึ้นถังซินเลยบอกฉางผิง
พอหยิบมือถือออกมาดูก็เห็นเป็นเบอร์แปลก
เธอรับสายอย่างไม่สบายใจ “สวัสดีค่ะ ใครค่ะ”
“คุณถัง คุณอยู่ที่ไหน”
“คุณวี่เหรอคะ” แค่โทนเสียงราบเรียบนั้น ถังซินก็ฟังออกแล้วว่าเป็นใครจึงรีบพูด “ฉันกินข้าวเที่ยงอยู่ข้างนอกค่ะ ท่านโทรหาฉันมีอะไรเหรอคะ”
“ร้านอะไร”
ห๊ะ？
ถังซินอึ้ง ตอบกลับอย่างระมัดระวัง “ท่านบอกตำแหน่งมาแล้วฉันจะไป...”
“ที่อยู่” อีกฝ่ายวางสายเธอ
“...”
ถังซินไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าตัวเองพูดว่า “ไม่” อีกฝ่ายจะเป็นอย่างไร เธอค่อนข้างกลัวมาก เธอส่งที่อยู่ไปอย่างกลัว ๆ
ฉางผิงมองเธอแว๊บหนึ่งก็พูดขึ้นมาด้วยความอยากรู้ว่า “พี่สาว คนนั้นดุมากเหรอครับ”
“ดุมาก พี่สาวอยากจะหนีเขาไปให้ไกลใจจะขาด” ถังซินรู้สึกผวาขึ้นมาในใจ อย่างไรเสียในบรรดาพี่น้องสองสามคนของมู่เฉินหย่วน เธอรู้สึกว่าเย่นจิ่งเหนียนกับลู่เหวินซูเข้ากับเธอดีที่สุด”
วี่เหวินถิงไม่มีชีวิตชีวา อย่าว่าแต่เธอเลย แต่ละคนต่างก็ไม่อยากเข้าใกล้ด้วยมั้ง
“พี่สาวบอกที่อยู่แล้ว เขาจะมาไหมครับ” ฉางผิงถาม จากนั้นก็ยืดตัวตรง “พี่สาวไม่ต้องกลัวนะครับ ผมกลัวว่าถ้าปกป้องพี่ ถ้าเขากล้าดุพี่ ผมก็จะต่อยเขาร่วงไปเลย”
“หนูนี่น่ารักจริง ๆ เลยนะ” อัศวินน้อยปกป้องขนาดนี้ ถังซินก็รู้สึกอุ่นใจ อดที่จะหยิกแก้มเขาไปทีหนึ่งไม่ได้
เด็กคนนี้พูดเหมือนกับหลี่ซูเจ๋ นุ่ม ๆ น่าเคี้ยวมาก
แต่พอเห็นตากลม ๆ ดำ ๆ ของเด็กน้อยแล้ว ถังซินถึงนึกขึ้นมาได้
เด็กน้อยคนนี้พิมพ์เดียวกับวี่เหวินถิงเลย พอวี่เหวินถิงมาแล้ว หรือว่าเด็กน้อยไม่ได้เจอเขาหรือไง”
เธอคาดว่าวี่เหวินถิงไม่ได้เป็นอะไรกับเด็กน้อยคนนี้ แต่ถ้าหากเด็กน้อยเกี่ยวข้องกับพี่น้องคนอื่นของวี่เหวินถิงล่ะ เธอคงไม่ได้ทำให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่ไหม
พอเห็นถังซินจ้องตัวเองไม่พูดไม่จา ฉางผิงจึงถาม “พี่สาว พี่เป็นอะไรเหรอครับ”
“พี่สาวไม่เป็นไรจ้ะ” ถังซินรีบลุกขึ้น ดึงหน้ากากขึ้นให้ฉางผิงแล้วก็จะไปเลย “คนนั้นดุมากเลย หนูไปรอพี่สาวบนรถแป๊บนึงนะจ้ะ เดี๋ยวพี่สาวคุยธุระเสร็จแล้วจะไปส่งหนูนะจ้ะ...”
พอเธอจะพาฉางผิงไปก็เจอวี่เหวินถิงเข้ามาพอดี ยังคงใส่เสื้อเชิ้ตสีดำและกางเกงขายาวเหมือนเดิม สีหน้าไร้อารมณ์ ท่าทางเย็นชาและบ้าอำนาจ ทำเอาสาวน้อยต้อนรับแขกตกใจกลัวจนขาอ่อน
วี่เหวินถิงมองไปที่ถังซิน ขายาว ๆ เดินเข้ามาได้ก็มาหาเธอเลย “คุณถัง จะไปแล้วเหรอ”
“ใช่ค่ะ เด็กน้อยกินอิ่มแล้วค่ะ อยากจะไปส่งเขากลับค่ะ” ถังซินยิ้มแห้ง ๆ ดึงฉางผิงไปด้านหลัง ไม่ให้วี่เหวินถิงเห็น “คุณวี่นั่งรอฉันสักครู่นะคะ”
“ฉันไปไม่นานค่ะ แป๊บเดียว” วี่เหวินถิงเอาคางชี้ ๆ ทำท่าให้ถังซินกลับไปนั่ง
“...”
ถังซินจะไปก็ไปไม่ได้ ได้แต่แบกหน้าหันกลับไปให้ฉางผิงนั่งอยู่ด้านในและดึงหมวกลง “รอพี่แป๊บนึงได้ไหมจ๊ะ”
ฉางผิง “อืม” อย่างว่านอนสอนง่าย
พอพนักงานเสิร์ฟเสิร์ฟน้ำแล้ว ถังซินรีบดันไปให้วี่เหวินถิงแล้วถาม “คุณวี่มาหาฉันมีอะไรหรือเปล่าคะ”
“คุณชอบเฉินหย่วน”
เขาพูดตรง ๆ อย่างมั่นใจทำให้ถังซินอึ้งไปเลย พอได้สติกลับมาสีหน้าก็ไม่ปกติ “คุณวี่คะ คุณคิดมากไปแล้วค่ะ ฉันเห็นประธานมู่เป็นแค่เจ้านายเฉย ๆ ค่ะ”
“คุณถังไม่ต้องแสแสร้งหรอก สายตามันหลอกใครไม่ได้หรอก” วี่เหวินถิงพูดอย่างเย็นชา “ผมก็ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนกล้าเสี่ยงตายเอาตัวบังมีดให้ผู้ชายที่เป็นแค่เจ้านายเหมือนกัน”
ดูเหมือนว่าถังซินจะโดนเขาอ่านใจออกหมดแล้ว รู้สึกอับอายขายหน้าและเขินด้วย ใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งไม่หยุด
สายตาเธอดูชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอ
วี่เหวินถิงยังคงรีหน้าราบเรียบ “คุณถัง คุณรู้ว่าเฉินหย่วนหมั้นแล้ว ช้าเร็วก็ต้องแต่งงาน เรื่องบางอย่างคุณเก็บเอาไว้ในใจดีกว่านะ มันไม่ได้ผลหรอก”
“คุณวี่กลัวว่าฉันจะทำลายประธานมู่กับคุณซ่งเหรอคะ” ถังซินรู้สึกผิดหวัง ยิ้มบาง ๆ แล้วถาม “ที่คุณนัดฉัน ก็เพราะอยากจะบอกฉันให้ออกจากตระกูลมู่เหรอคะ”
วี่เหวินถิงไม่พูดจาแต่ดันเอกสารให้เธอหนึ่งฉบับ
ถังซินหยิบเอกสารมาพลิกดู พอเห็นหน้าสุดท้ายก็ตาโต จากนั้นก็มองวี่เหวินถิงอีกครั้ง “คุณวี่ คุณไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหมคะ”
“ถ้าคุณรู้สึกว่าไม่พอ อยากได้อะไรก็เติมเองเลย”
“ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ต้องการอะไรหรอกคะ” ถังซินอยากจะบ้าตาย “คุณวี่ คุณอยากแต่งงานกับฉันเหรอคะ”
เธอปิดเอกสาร เงียบไปสักพักแล้วพูดขึ้น “ใช่ ฉันยอมรับฉันอาจจะชอบประธานมู่ แต่ฉันไม่มีทางทำลายงานแต่งงานของประธานมู่กับคุณซ่งหรอกค่ะ”
“คุณวี่คะ แต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ในชีวิตเรื่องหนึ่ง ไม่ใช่แค่การซื้อขายนะคะ” ถังซินดันเอกสารกลับไปแล้วพูดประชดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คุณไม่ต้องขัดขวางฉันด้วยการขอฉันแต่งงานหรอกค่ะ ถ้าคุณไม่อยากเห็นฉัน ฉันเอางานที่อยู่ในมือส่งให้คุณ แล้วไปบริษัทอื่นก็ได้ค่ะ”
วี่เหวินถิงจ้องเธอสองสามวินาทีแล้วจึงพูดอย่างเย็นชา “คุณถัง ลองบอกมาสิว่าชอบผู้ชายแบบไหน ผมจะหามาให้คุณถัง ทำให้เรื่องยิ่งใหญ่ในชีวิตคุณถังให้สำเร็จ”
“คุณมีภรรยาไหมครับ”
ถังซินยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ฉางผิงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เธอก็ยืนขึ้น แล้วถามวี่เหวินถิงแบบนี้ออกไปหนึ่งประโยค
วี่เหวินถิงใช้สายตาเฉียบคมสำรวจดู เด็กน้อยก็ไม่กลัวเลยสักนิด ดวงตาคู่นั้นที่อยู่ใต้หมวกจ้องเขม็งไปที่เขา ดวงตาประกายสีดำทำให้เขาอึ้งจนแน่นิ่งไป
ดวงตาคู่นี้ช่างสวยเหลือเกิน
เห็นวี่เหวินถิงไม่ตอบ ฉางผิงก็ไม่ค่อยพอใจจึงถามอีกรอบ “คุณมีภรรยาไหมครับ”
“ไม่มี” วี่เหวินถิงเกือบตอบตามเขาไป แต่ก็รู้สึกว่าเด็กน้อยพูดมากเกินไป จึงขมวดคิ้วมองไปที่ถังซิน “คุณถัง ตอบคำถามผมมาเดี๋ยวนี้”
ดูเหมือนว่าฉางผิงจะผิดหวังมาก ตัวน้อยจึงนั่งลงไป
ถังซินกดไฟในใจเอาไว้ กัดฟันยิ้ม “คุณวี่ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกค่ะ ฉันสาบานกับคุณว่าเรื่องนั้นมันจะเน่าเปื่อยในกระเพาะของฉัน”
“ถ้างั้นคุณก็แต่งงานกับผมเถอะ” วี่เหวินถิงดันเอกสารกลับไป แล้วพูดเสียงเข้ม “เซ็นซะ”
“...”
ถังซินอยากจะด่าประโยคหนึ่งจริง ๆ “คุณบ้าหรือไง บ้ากันทั้งตระกูลเลย”
“คุณวี่คะ คุณไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้นะคะ” หลังจากที่ใจสงบลง ถังซินเม้มปากแล้วพูด “ฉันรู้ว่าคุณทำแบบนี้ไม่ได้แค่เพื่อประธานมู่ แต่ทำเพื่อคุณซ่งด้วย”
วี่เหวินถิงหน้าหวั่น ๆ สายตาค่อย ๆ หม่นหมองลง
ถังซินก็หลังเย็นวาบ ฝืนพูดคำพูดที่เหลือให้จบ “ความจริงคุณวี่ คุณกังวลมากเกินไป ประธานมู่ไม่รู้ว่าใจของฉันหรอกค่ะ ไม่กระทบกับประธานมู่...”
“คุณถัง” วี่เหวินถิงตัดบทพูดของเธอ พูดเศร้า ๆ “คุณลืมเรื่องที่คลับแล้วเหรอ”
ถังซินอึ้งไปเลย
已经是最新一章了
加载中
