บทที่ 151 บางทีพวกคุณอาจจะแค่หน้าตาเหมือนกันก็ได้นะ

บ๗ที่ 151 บางทีพวกคุณอาจจะแค่หน้าตาเหมือนกันก็ได้นะ วี่เหวินถิงพูดอย่างเย็นชา “ผมรู้จักนิสัยได้สองดี เขาไม่สนับสนุนใครเปล่า ๆ หรอก แสดงว่าค่อนข้างสนใจคุณถังอยู่บ้าง” “คุณนี่คิดอะไรแย่ ๆ จริง ๆ เซ็นอันนี้ซะสิ” เขาดึงปลอกปากกาออก วางปากกาข้างเอกสาร “ผมต้องการหลักฐานที่สมบูรณ์” ถังซินรู้ว่า แม้ว่าเธอจะหาข้ออ้างอีกสักเท่าไหร่ วี่เหวินถิงก็คงไม่ฟัง ลุงมู่ก็...สนใจเธอด้วยเหรอ พอนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาถังซินก็รู้สึกว่าใจเต้นเร็วมาก รู้สึกว่าตัวเองเป็นบ้าไปแล้วจริง ๆ ถึงกล้าคิดขนาดนี้ วี่เหวินถิงเอานิ้วเคาะเอกสาร พูดอย่างเย็นชา “คุณถัง” “คะ” ถังซินเงยหน้าขึ้นเจอสายตาอันคมกริบของเขา ราวกับว่าไม่อาจซ่อนความในใจได้เลย มือที่วางอยู่บนเข่าสั่นนิด ๆ วี่เหวินถิงมองเห็นปฏิกิริยาเล็ก ๆ ของเธอทั้งหมด “คุณถัง เซ็นเอกสารไปแล้ว คุณก็ยังเป็นคุณเหมือนเดิม ผมไม่รบกวนเรื่องของคุณหรอก หลังจากที่ไอ้สองแต่งงานแล้ว เอกสารนี้ก็เป็นโมฆะแล้ว บ้าน รถ หุ้นในสัญญาผมไม่เอาคืน” ทรัพย์สินทั้งหมดในเอกสารนี้ ถ้าเปลี่ยนเป็นเงินก็มูลค่าเกือบพันล้าน ถังซินไม่ปฏิเสธความเป็นพี่น้องของวี่เหวินถิงกับมู่เฉินหย่วน แต่เธอมั่นใจว่าที่วี่เหวินถิงทำขนาดนี้ เหตุผลส่วนใหญ่เป็นเพราะซ่งจิ้งเหอ จู่ ๆ เธอก็อยากรู้มากว่าเกิดอะไรขึ้นกับทั้งสองคนกันแน่ และทำไมถึงต้องเลิกกันด้วย มองเอกสารที่อยู่ตรงหน้าหนึ่งนาทีเต็ม ๆ สุดท้าย ถังซินก็หยิบปากขึ้นมา เซ็นเอกสารไปด้วยใบหน้าที่สงบนิ่ง หลังจากที่เซ็นแล้ว เธอก็ดันเอกสารไปตรงหน้าวี่เหวินถิงแล้วหัวเราะ ๆ “ธุรกิจคุ้มค่าขนาดนี้ ฉันยอมอยู่แล้ว” วี่เหวินถิงเม้มปากแน่น ยิ่งมองเธอเย็นชาขึ้น แปลกคนมาก ๆ เขาเก็บเอกสาร ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นลุกโซฟา “คุณถัง หวังว่าคุณจะจำคำพูดเหล่านั้นของตัวเองได้นะ” “คุณวี่คะ ไม่ส่งนะคะ” พอเห็นวี่เหวินถิงออกจากร้านอาหารไป ถังซินก็เอามือทาบอก ถือว่าโล่อกไปที ผู้ชายคนนี้ไม่น่าอยู่ด้วยจริง ๆ คุยกับเขาแล้วเหมือนตัวเองเป็นนักโทษ เขาถามอะไรก็ตอบอย่างนั้น ไม่มีการต่อรองใด ๆ ทั้งสิ้น ผิดมนุษย์มนาจริง ๆ “คิดไม่ถึงเลยว่าคนแบบนี้ก็เคยมีแฟน...” ถังซินบ่นพึมพำ พอจะดื่มน้ำถึงเห็นว่าฉางผิงยังอยู่ข้าง ๆ ร่างน้อยแทบจะนาบไปกับหน้าต่างจ้องมองข้างนอก ถังซินก็ขยับเข้าไปใกล้ “หนูเป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ” “พี่สาว เขาเป็นใครเหรอครับ” ฉางผิงดึงหน้ากากลงแล้วหน้าเหมือนวี่เหวินถิงอย่างกับแกะ “หรือว่าพี่ไม่รู้สึกว่าผมหน้าเหมือนเขามากเหรอครับ” ถังซินพยัก ๆ หน้า “พี่รู้สึกตั้งแต่เห็นหนูครั้งที่สองแล้วละจ้ะ” “ถ้างั้นพี่ว่าเขาเป็นพ่อของผมหรือเปล่าครับ” ฉางผิงตาเป็นประกายขึ้นมา ถามด้วยความตื่นเต้นนิดหน่อย “อันนี้พี่ก็ไม่รู้นะ” ก่อนหน้านี้ถังซินก็เคยคาดเดาความสัมพันธ์ระหว่างวี่เหวินถิงกับฉางผิง แต่ก็ปัดตกไป “หนูบอกว่าพ่อหนูเป็นทหารไม่ใช่เหรอ ยุ่งมาก คุณลุงคนนี้ไม่ใช่หรอก” หลังจากที่ฉางผิงได้ยินแล้วแววตาก็เต็มไปด้วยความผิดหวัง “จริงด้วย เมื่อกี้ผมถามเขาว่ามีภรรยาไหม เขาบอกว่าไม่มี ถ้างั้นก็ต้องไม่มีลูกชายอยู่แล้ว แต่ผมหน้าเหมือนเขามากนะ” ถังซินลูบ ๆ หัวของเขาแล้วยิ้มตอบ “บางทีพวกคุณอาจจะแค่หน้าตาเหมือนกันก็ได้นะ ในโลกใบนี้ ไม่ได้มีคนที่หน้าตาไม่เหมือนกันสักหน่อย” ฉางผิงพยัก ๆ หน้าเข้าใจ แต่ก็ยังอดที่จะมองออกไปนอกหน้าต่างไม่ได้ แม้ว่าวี่เหวินถิงจะขับรถออกไปแล้ว แต่ในหัวก็ยังคิดถึงภาพที่เจอเขาเมื่อกี้อยู่ เขาต้องรอให้ถึงปีใหม่ก่อนถึงจะได้พบพ่อ มันช่างนานแสนนานเหลือเกิน ถังซินจะพาฉางผิงกลับบ้านไปแล้วค่อยไปบริษัท พอทั้งสองคนออกจากร้านอาหาร ฉางผิงก็รับสายแม่ บอกถังซินว่าเดี๋ยวแม่จะมารับเขาให้ถังซินไปก่อน “ถ้างั้นพี่สาวไปนะจ้ะ มีเรื่องอะไรก็ส่งวีแชทมานะ” ถังซินจำได้ว่าบริษัทเกิดเรื่องเลยไม่ได้รอเป็นเพื่อนฉางผิง ขณะที่ออกมาไหล่ก็ชนเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่ง ถ้าเธอก้าวช้าลงหน่อยแล้วเงยหน้าขึ้นก็จะเห็นว่าผู้หญิงคนนี้ก็คือซ่งจิ้งเหอนั่นเอง -- หุ้นตระกูลมู่ยังคงดิ่งลง ข่าวลบมาไม่ขาดสาย แม้แต่ภายในตระกูลมู่เองก็ยังทำให้คนตื่นตระหนก หลายคนได้ข่าวจากวงในว่าพวกผู้ถือหุ้นกำลังขายหุ้นเดิมที่อยู่ในมือ แต่ละคนจึงคิดว่าตระกูลมู่จะเจ๊งแล้ว พอหาบ้านอื่นได้ก็ลาออกทันที ฝ่ายบุคคลได้รับจดหมายลาออกสิบกว่าฉบับต่อวัน กาวเหม่ยซีรายงานสถานการณ์ทั้งหมดกับถังซิน ถังซินไม่ลนลาน ตรวจสอบไฟล์อย่างรวดเร็ว “ขืนตระกูลมู่เป็นแบบนี้พวกเขาคงมองไม่เห็นความหวัง ลาออกกันบ่อย ๆ ระวังแผนกอื่นหน่อย ห้ามมิให้พวกเขาลาออกภายในครึ่งปีเข้าทำงานในสายอาชีพเดิม ให้เงินอุดหนุนไป” “ค่ะ” กาวเหม่ยซีเก็บเอกสารแล้วจากไปอย่างรวดเร็ว ถังซินดูเอกสารอยู่นานมากเลยมึนหัวนิดหน่อย จึงต่อสายภายในให้คนไปซื้อกาแฟให้ ใช้นิ้วนวด ๆ ขมับ ยกเว้นช่วงที่ผ่านมา เธอรู้ว่ามู่เจิ้งเฉิงกับมู่เจิ้งหย่าแอบติดต่อกับผู้ถือหุ้น หลังจากที่ช้อนเอาหุ้นเดิม ตอนนี้ก็สืบความเคลื่อนไหวของมู่เจิ้งเฉิงไม่ได้ “พวกเขามัวรออะไรอยู่กันแน่นะ...” ถังซินพึมพำ ช่างเข้าใจยากเหลือเกิน เพราะเซ็นเอกสารไปแล้ว ช่วงนี้เธอก็เลยหลีกเลี่ยงไม่ได้เกิดความสงสัย ไม่ได้คุยเรื่องงานในวีแชทกับมู่เฉินหย่วน เวลามีปัญหาก็ไปถามลู่เหวินซูสองสามที “ประธานถัง กาแฟได้แล้วครับ” ขณะที่ถังซินคิดจนใจลอยออกไป ก็มีเสียงเคาะประตูสองทีดังเข้ามาที่หู แถมยังมีเสียงผู้ชายที่ตุ้งติ้งเล็กน้อยดังมาด้วย เธอเงยหน้าขึ้นก็เห็นลู่เหวินซูยืนอยู่ด้านนอกประตูห้องประธาน แต่งตัวอินเทรนด์ เหมือนกับผู้นำแฟชั่น แต่ในมือดันยกถ้วยกาแฟถ้วยหนึ่ง ไม่เข้ากันกับออฟฟิศที่เข้มงวดนี้เลยสักนิดเดียว ถังซินอึ้งไปสักพัก “คุณลู่คะ คุณมาได้ยังไงคะ” “ก็เพราะว่ารักมากไง ก็เลยมาดูหน่อย” ลู่เหวินซูหัวเราะชอบใจ วางกาแฟลงข้าง ๆ มือเธอ “ที่รักจ้ะ” คุณดื่มกาแฟให้มันน้อย ๆ หน่อยนะ” “ที่รักจ้ะ” สามคำนี้ทำให้ถังซินขนลุกซู่ไปทั้งตัว ผู้ชายคนนี้ทั้งตุ้งติ้งทั้งไม่ห่วงฟอร์มเลย ถังซินลูบ ๆ แขน สีหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจแล้วพูดขึ้น “คุณลู่คะ อย่าอาศัยว่าคุณหน้าตาดีแล้วจะเป็นลมชักนะ ผู้หญิงเกลียดคนประเภทคุณมากที่สุดเลย” “คุณทำให้ผมปวดใจมากเกินไปแล้วนะ” ลู่เหวินซูร้องเศร้า ๆ เจ็บปวดมาก “ผมเห็นคุณเป็นเพื่อนเลยทำแบบนี้ คนอื่นผมยังไม่หวงแหนเลยนะ ทำหน้าเย็นชาใส่ไปทั่ว” “คุณลู่คะ คุณมีเรื่องอะไรกันแน่คะ” ถังซินสูดลมหายใจลึก ๆ เธอคุยกับลู่เหวินซูไม่ได้ ผู้ชายคนนี้รุกหนักเกินไปแล้ว ไม่มียางอายเลย “ถ้ามาหาฉัน ฉันขอบคุณมากนะคะ คุณไปได้แล้วค่ะ” “ว้าว คุณเย็นชาขนาดนี้เลยเหรอ ผมเอากาแฟมาให้คุณนะ คุณไม่ขอบคุณสักคำเลยเหรอ” “...” ถังซินเห็นเขานั่งครึ่งตัวบนโต๊ะ พูดจาโอเวอร์ไร้สาระ อดรนทำไม่ไหว ใช้ปากกาจิ้มสะโพกเขา “ขอบคุณ ท่านนะคะ ไปดี ๆ นะคะ ไม่ส่งค่ะ” โชคดีที่ลู่เหวินซูไหวตัวทัน พอเธอจะเอาปากกามาจิ้มก็โดดหนีได้ เขารู้ว่าพิงโต๊ะไม่ได้แล้วก็เลยลากเก้าอี้มา ไม่ค่อยได้นั่งลงแบบดี ๆ “มาหาคุณเพราะว่ามีเรื่องนิดหน่อย สองสามวันมานี้พี่รองผมอารมณ์ไม่ค่อยดี ไล่แม่บ้านของวิลล่าออกหมดเลย” ถังซินใจสั่นขึ้นมา แต่กลับถามอย่าไม่ใส่ใจ “ทำไมประธานมู่ถึงอารมณ์ไม่ดีล่ะ” ลู่เหวินซูกอดอก ถอนหายใจพูด “ดูเหมือนว่าหมอคนนั้นที่ตรวจพี่รองใหม่จะหลุดปากพูดเรื่องไม่ควรพูดออกไปอย่างไม่ทันระวัง ขาพี่รองแย่มาก ไม่มีโอกาสหาย เลยสะเทือนใจพี่รอง”