บทที่ 152 คุณไม่ได้หลบหน้าพี่รองผมใช่ไหม

บ๗ที่ 152 คุณไม่ได้หลบหน้าพี่รองผมใช่ไหม “เป็นหมอประสาอะไร พูดจาแบบนี้ก็ได้ด้วยเหรอ” ถังซินขมวดคิ้ว ควักมือถือมาเปิด ให้ลู่เหวินซูจัดการหมอ “คุณติดต่อหมอคนนี้ ต่อไปให้เขามาตามผลประธานมู่ด้วย” ลู่เหวินซูมองดูมือถือแว๊บหนึ่ง โน้มตัวไปข้างหน้า ยิ้มตาหยีมองถังซิน “คุณถัง ดูเหมือนว่าคุณเอาใส่ใจพี่รองผมมากเลยนะ เพราะอะไรเหรอ” ความจริงมู่เฉินหย่วนอยู่วิลล่าสบายดีมาก ไล่แม่บ้านออกไปบางส่วนเพราะว่าชอบความเงียบสงบ เพียงแต่ว่าลู่เหวินซูเบื่อนิดหน่อย เขาชอบรู้สึกว่ามู่เฉินหย่วนไม่เหมือนกับถังซิน ก็เลยมาดูสักหน่อย การลองหยั่งเชิงนี้ หึ ดูเหมือนว่าจะยิ่งสนุก ถังซินเม้มปาก พูดอย่างไม่สะทกสะท้าน “คุณลู่คิดมากเกินไปแล้วค่ะ ประธานมู่เป็นเจ้านายของฉัน ฉันก็ต้องอยากทำให้เจ้านายอารมณ์ดีอยู่แล้ว ฉันก็อยากวางภาระที่แบกอยู่ลงเหมือนกันค่ะ” ลู่เหวินซูหัวเราะชอบใจ “ถ้างั้นพนักงานอย่างคุณก็ทำเต็มที่มากเลย ไม่รู้อ่ะ นึกว่าคุณเป็นแฟนของพี่รองผมเสียอีก” ถังซิน “...” พอเธอรู้ว่าจะคุยกับผู้ชายที่ไม่มียางอายคนนี้ไม่ได้ขึ้นมา ถังซินนวด ๆ คิ้ว ไล่แขก “คุณลู่คะ ฉันยุ่งมาก ไม่ส่งนะคะ” “ไม่เอาสิ ผมพูดจริง ๆ นะ พี่รองผมไม่ค่อยดีเท่าไหร่” ลู่เหวินซูพูด “คุณลองไปดูกับผมไหมล่ะ” “ยุ่ง ไม่ว่าง” ลู่เหวินซูพูดด้วยความสงสัย“คุณถัง คุณไม่ได้หลบหน้าพี่รองผมอยู่ใช่ไหม” ถังซินยังไม่ทันตอบกลับ เขาลูบ ๆ คางแล้วพูดต่อ “ทุกครั้งที่คุณจะถามผม พอผมพูดถึงพี่รอง คุณก็พูดแบบขอไปที พี่รองผมทำอะไรไม่ดีกับคุณหรือเปล่า” “เปล่าค่ะ” “แล้วทำไมคุณต้องหาข้ออ้างด้วยล่ะ” ลู่เหวินซูยกคิ้วขึ้น “หรือว่าคุณชอบพี่รองผม รู้ว่าพี่รองผมหมั้นกับคุณซ่ง เลยอยากอยู่ห่าง ๆ จากพี่รองผม” ถังซินคิดไม่ถึงว่าลู่เหวินซูเดาใจเธอออกเร็วขนาดนี้ มือสั่น ปากกาหมึกซึมวาดเส้นยาวบนเอกสาร ลู่เหวินซูมองเห็นเข้า ก็ “อ๋อ” อย่างมีพิรุธหนึ่งที “ได้ ฉันไปละ” ถังซินสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อกดความสับสนกระวนกระวายใจและความโกรธเอาไว้ ใบหน้าเล็ก ๆ ดูเย็นชาเล็กน้อย “แต่ว่าแค่ปลอบประธานมู่แทนตระกูลมู่ แล้วก็รายงานงานกับเขาไปด้วย” ลู่เหวินซูมองออกแต่ไม่พูดหมด “ผมเข้าใจ ไปตอนนี้ดีไหม รถผมจอดอยู่นอกหน้าตึกใหญ่” “...” ขณะที่ถังซินกำลังลังเลอยู่ ก็มีคนเคาะประตูห้องประธาน จากนั้นหลี่ซูเจ๋ก็ยกผลไม้สองสามกล่องเข้ามา “ซินซิน เธอก็อยู่นี่ ทำไมไม่รับโทรศัพท์ฉันล่ะ” หลี่ซูเจ๋รีบพูด “ก็เธอบอกว่าคอไม่ดีไม่ใช่เหรอคะ ฉันก็ไปซื้อสมุนไพรแก้ไอกับลูกแพร์มาหน่อย เดี๋ยวเธอกินหน่อยนะคะ” ขยับไปมาอยู่นานมาก หลี่ซูเจ๋ถึงเห็นมีผู้ชายนั่งอยู่บนเก้าอี้ เธอจึงอึ้ง “เธอมีแขก ถ้างั้น งั้นวางสมุนไพรแก้ไอไว้ตรงนี้นะ ฉันไปก่อนละ” “ไม่ ไม่” ลู่เหวินซูจ้องมองหลี่ซูเจ๋ เห็นเธอหันตัวจะเดินไปก็รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ “ผมไม่ใช่แขกนะ ผมเป็นเพื่อนถังซิน คุณไม่ต้องถือสาขนาดนั้นหรอก” เขาหาอยู่นานมาก คิดไม่ถึงว่าสาวสวยจะอยู่ใกล้เขาขนาดนั้น ลู่เหวินซูเสยผม เผยให้เห็นรอยยิ้มอันหล่อเหลา “คิดไม่ถึงเลยว่าคุณเป็นเพื่อนของถังซิน โชคดีจัง เราเคยเจอกันที่หน้าประตูโรงพยาบาลมาก่อน คุณยังจำได้ไหม” “...” ถังซินยิ้มมุมปาก ดูท่าทาง ในบรรดาพี่น้องสองสามคนของลุงมู่ ดูเหมือนว่าเย่นจิ่งเหนียนจะปกติหน่อย “อ๋อ เหรอคะ” หลี่ซูเจ๋ไม่ได้ใส่แว่นตา เลยมองหน้าคนไม่ชัด เธอก้าวไปตรงหน้าลู่เหวินซูอยากจะเห็นหน้าตาของเขาชัด ๆ แต่ลู่เหวินซูกลับตื่นเต้นนิด ๆ ตึก ตึก ตึก！ หัวใจเต้นเร็วมาก ลู่เหวินซูปีหนึ่งเปลี่ยนผู้หญิงสองสามคน ตั้งแต่ยอดนักธุรกิจไปจนถึงนางแบบ แล้วก็ลูกสาวข้าราชการ หลากหลายมาก แต่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้กลับทำให้เขาตื่นเต้นมาก กระจุ๋มกระจิ๋ม น่ารักมากจริง ๆ ตัวก็มีกลิ่นหอมของส้มบาง ๆ ด้วย ลู่เหวินซูดมกลิ่นลึก ๆ กลิ่นส้มเปรี้ยวหวาน หอมกว่าน้ำหอม ใด ๆ ที่เขาเคยดม หลังจากที่เห็นชัด ๆ แล้วว่าลู่เหวินซูหน้าตาเป็นอย่างไร หลี่ซูเจ๋ก็ “อ๋อ” หนึ่งคำ แล้วพูดอย่างประหลาดใจ “ที่แท้ก็คุณนี่เอง คุณแต่งตัวเหมือนไก่ตัวผู้ ต่างจากคราวก่อนมากเลยนะคะ” ลู่เหวินซูยังคงยิ้มต่อ “คง...ไม่หรอกมั้ง เสื้อโค้ตตัวนี้แปดหมื่นหยวนเลยนะ” “ค่ะค่ะ ดูดีมากค่ะ” หลี่ซูเจ๋พูด แต่กลับทำหน้ารังเกียจ ๆ ราวกับว่ากำลังพูด “แม้เสื้อโค้ตจะตัวละแปดหมื่นหยวน เขาใส่แล้วก็ยังเหมือนไก่ตัวผู้อยู่ดี” ลู่เหวินซูไอ ๆ แอบถอดเสื้อโค้ตลงมาเงียบ ๆ “ผมชื่อลู่เหวินซู คุณล่ะ” “หลี่ซูเจ๋” “ชื่อเพราะดี คนก็น่ารักด้วย” ลู่เหวินซูพูดชม “ชานมไข่มุกที่คุณซื้อคราวที่แล้วอร่อยมาก ผมชอบมากเลย คราวหน้าไปดื่มด้วยกันสักแก้วไหม” หลี่ซูเจ๋โต้ตอบอย่างเร็ว “นี่คุณนัดฉันเหรอคะ” “ใช่ครับ คุณเป็นเพื่อนของถังซิน ก็เป็นเพื่อนของผมเหมือนกัน” ลู่เหวินซูพูดด้วยสีหน้าเดิม “อีกอย่าง ประธานมู่ที่คุณเรียกคือพี่รองผมเอง เป็นญาติกัน ผมต้องดูแลพนักงานแทนพี่รองผมดี ๆอยู่แล้ว” “คุณลู่คะ เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” ถังซินยิ้มเจื่อน ๆ “วิธีจีบสาวของคุณห่วยมากจริง ๆ ฉันอายแทนคุณเลย” ลู่เหวินซูขึงขัง “”ผมไม่ได้จีบสักหน่อย ผมเห็นซูเจ๋เป็นเพื่อนจริง ๆ นะ” ถังซิน “...” พูดจบ ลู่เหวินซูก็เดินไปอยู่ข้าง ๆ หลี่ซูเจ๋ “ซินซิน ไปดูพี่รองผมไหม คุณก็เป็นพนักงานของตระกูมู่นะ ไปด้วยกันเถอะ ผมขับรถไปส่งพวกคุณเอง” หลี่ซูเจ๋ไม่ค่อยอยากไป “ฉันไม่สนิทกับประธานมู่ อีกอย่างฉันยังมีงานต้องทำด้วยค่ะ” “งานมีทุกวันแหละ คุณทำไม่หมดหรอก” ลู่เหวินซูถอนหายใจพูด “คุณก็รู้ว่าพี่รองผมขาไม่ดี วันวันอยู่ในวิลล่าคนเดียว ถ้ามีพนักงานตระกูลมู่ไปเยี่ยมเขามากหน่อย เขาต้องใจมากแน่ ๆ” “ไม่ล่ะ คุณส่งตะกร้าผลไม้แทนฉัน...” “ไปเถอะ ไปเถอะ ผมขอบคุณแทนพี่รองผมด้วยนะ” ไม่ยอมให้หลี่ซูเจ๋ปฏิเสธอีก ลู่เหวินซูลงมือดันเธอออกไปด้านนอกทันที ไม่สนใจถังซินที่อยู่ด้านหลังเลยสักนิด ถังซินมองไปที่นอกประตูอย่างพูดไม่ออก ตาขาวเกือบลอยขึ้นไปบนฟ้าแล้ว ก่อนหน้านี้ลู่เหวินซูคุยกับเธอรักษาระยะห่างเอาไว้ เหมือนเห็นเธอเป็นคนนอก คราวนี้พอเห็นหลี่ซูเจ๋ ตาก็เป็นประกายสีเขียวอย่างกับหมาป่า ทำตัวเหมือนพวกเขาสนิทกันมาก ปากผู้ชาย ไอ้คนเจ้าเล่ห์ ถังซินนึกขึ้นมาได้ว่าเธอแนะนำหลี่ซูเจ๋ให้กวนชิงเฟิงไป ทั้งสองคนยังไม่ทันได้เริ่มต้นเลย คราวนี้จะให้ลู่เหวินซูแย่งไปไม่ได้เด็ดขาดจึงรีบหิ้วกระเป๋าตามออกไป หลังจากที่ออกจากตึกใหญ่มาได้ ถังซินก็เห็นรถที่อยู่ข้างถนน สีและรุ่นนั้น คุ้นตามาก “รถคันนี้...” “นี่คือปากานีของพี่รองผม” ลู่เหวินซูวิ่งมาหา ยัดกุญแจรถใส่มือถังซิน “รุ่นลิมิเต็ดนะ สัมผัสมือดีมาก คุณลองดูสิ” ในที่สุดถังซินก็นึกขึ้นมาได้ ครั้งหนึ่งเธอออกไปดื่มเหล้าจนเมากับหลี่ซูเจ๋แล้วโทรไปหามู่เฉินหย่วนโดยไม่รู้ตัว มู่เฉินหย่วนเอารถคันนี้ไปส่งเธอกลับ เธออวกในรถเละเทะ แถมยังต้องชดใช้เบาะรถด้วย” “ฉันไม่ขับ คุณขับเถอะ” ถังซินนึกถึงเรื่องน่าเกลียดเหล่านั้นก็อายไปหมดเลยคืนกุญแจรถไป “ที่รักคุณอย่าเกรงใจผมสิ” ลู่เหวินซูแอบพูด “ผมยอมรับว่าผมค่อนข้างสนใจซูเจ๋ ถ้าผมจีบเธอได้แล้วจะตบรางวัลคุณให้อย่างงามเลย” ถังซินพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “คุณลู่คะ คุณเพิ่งรู้จักนางฟ้าน้อยไม่กี่วันก็เรียกอย่างสนิทสนมขนาดนี้เลยเหรอคะ อีกอย่างเธออาจจะเป็นน้องสะใภ้ของฉันในอนาคตด้วย คุณไม่เกี่ยว”