บทที่ 153 ผมไม่เคยรู้สึกว่าคุณรบกวนผมนะ

บ๗ที่ 153 ผมไม่เคยรู้สึกว่าคุณรบกวนผมนะ “ว้าว เธอน่ารักขนาดนี้ เหมาะกับคำว่านางฟ้าน้อยมาก” ลู่เหวินซูหัวเราะชอบใจแล้วพูด “ผมรับรองว่าน้องชายคุณต้องหาผู้หญิงที่สวยกว่านี้ได้” ถังซินถามกลับ “ทำไมคุณไม่หาให้ตัวเองล่ะคะ” “เพราะผมค่อนข้างรักเดียวใจเดียว ผมตกหลุมรักนางฟ้าน้อยตั้งแต่แรกพบแล้ว” ถังซินมองเขาหัวจรดเท้าแล้วก็หัวเราะเยาะ “คุณพูดแบบนี้กับผู้หญิงมากี่คนแล้วคะ หกสิบคนแล้วไหมเนี่ย” “ดูคุณพูดสิ ผมเป็นคนเจ้าชู้แบบนั้นเหรอไง” ลู่เหวินซูพึมพำ เปิดประตูรถด้านคนขับแล้วผลักเธอเข้าไป “ที่รัก ฝากรถด้วยนะ” ถังซินจนปัญญามาก “อย่าเลี่ยนนักสิคะ ฉันจะอวกแล้ว” ลู่เหวินซูหน้าไม่อาย ถังซินเถียงเขาไม่ชนะ ทำได้แต่เป็นคนขับรถไป ส่วนเขาก็ไปนั่งข้างหลังคุยกับหลี่ซูเจ๋สนุกสนาน ขุดคุ้ยเรื่องที่เธอชอบ เมื่อรถมาถึงเขตวิลล่าที่มู่เฉินหย่วนอยู่ ลู่เหวินซูก็ยังไม่หุบปาก พอได้ยินว่าหลี่ซูเจ๋ชอบเสื้อผ้าแบรนด์อะไรก็รีบบอกว่าจะขอบัตรเพื่อนมาสองใบทันที ถังซินเปิดประตูรถ หัวเราะแห้ง “คุณลู่ คุณหน้าบางลงหน่อยได้ไหมคะ” “ผมคุยกับซูเจ๋ ไม่อายตรงไหนล่ะ” “จริงด้วย ฉันว่าเขาคุยสนุกดีนะ” หลี่ซูเจ๋ไม่ได้คิดอะไร ลู่เหวินซูปากหวาน ตาบอดอยู่แล้ว “แม้ว่าแต่งตัวเหมือนไก่ตัวผู้ไปหน่อย” ลู่เหวินซูตัดสินใจแล้วว่ากลับไปแล้ว เขาจะไปขึ้นแบลคลิสแบรนด์นี้ ถังซินเคยมาดูแลมู่เฉินหย่วนก่อนหน้านี้แล้ว ยังไม่ได้คืนคีย์การ์ด แต่เธอกลัวจะทำให้เข้าใจผิดเลยถือของตามหลังไปให้ลู่เหวินซูเปิดประตู ห้องรับแขกไม้จันทร์หอมสดชื่นมาก ๆ แต่ดูเหมือนว่ามู่เฉินหย่วนจะไม่อยู่ ถังซินเห็นลู่เหวินซูยังเข้าใกล้หลี่ซูเจ๋ก็มองบน ถอดรองเท้าก่อนแล้วค่อยเข้าไป พอจะวางของบำรุงก็ได้ยินคนคุยกันไม่ชัด เธอเดินไปทางเคาน์เตอร์บาร์ แม่บ้านสองคนกำลังคุยกันอยู่ตรงนั้น ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นถังซิน คนหนึ่งในนั้นพูดขึ้น “เธอว่าขาประธานมู่ขาพิการแล้วจริง ๆ หรือเปล่า” “แน่นอนสิ” อีกคนพูดเบา ๆ “ได้ข่าวว่าจะยืนไม่ได้ตลอดชีวิตเลยนะ น่าสงสารจริง ๆ อายุยังน้อยขนาดนี้ก็ต้องมานั่งวีลแชร์ไปทั้งชีวิตแล้ว” “ไม่หรอกมั้ง เธอว่ามีเงินมากมายแต่ขาพิการจะไปมีประโยชน์ไหม” “ฉันว่าคุณผู้หญิงสกุลซ่งคนนั้นไม่ช้าก็เร็วต้องถอนหมั้นแน่เลย ใครอยากจะแต่งงานกับคนพิการล่ะ” “...” คำพูดของแม่บ้านทั้งสองคนพูดไม่เกรงใจใคร รุนแรงไร้ความปราณี ราวกับว่าเอามีดมาแทงตัวถังซิน ถ้าลุงมู่ได้ยินคำพวกนี้ จะเสียใจแค่ไหน เขายังน่าเวทนาไม่พออีกเหรอ ไฟที่ไหนไม่รู้ลุกโชนขึ้นมาในใจถังซินจึงวางของบำรุงลงบนเคาน์เตอร์บาร์อย่างแรง แม่บ้านทั้งสองคนได้ยินก็หันตัวมาเห็นถังซินก็ตกใจจนตัวโยน พวกเธอก็ดูข่าวเหมือนกัน รู้ว่าตอนนี้ถังซินเป็นผู้รักษาการประธานของตระกูลมู่แน่นอนจึงกลัวจนตัวสั่น “ประ ประธานถัง...” “เสียงประธานถังนี่ ฉันมิกล้าค่ะ” ถังซินหัวเราะอย่างเย็นชา “ใครจะไปรู้ละ ต่อหน้าเรียกฉันประธานถัง ลับหลังจะเอาฉันไปเม้าท์ยังไงบ้าง” แม้บ้านสองคนหน้าถอดสี ถังซินยังคงพูดอย่างเย็นชา “พวกเธอโดนไล่ออกแล้ว เก็บของออกไปซะ ต่อไปไม่ต้องมาแล้ว” แม่บ้านคนหนึ่งรีบพูด “ประ ประธานถังคะ พวกเราผิดไปแล้วค่ะ ได้โปรดให้อภัยด้วยนะคะ พวกเราไม่กล้าอีกแล้วค่ะ” “ฉันไม่อยากพูดซ้ำ” ถังซินสีหน้าเย็นชานิด ๆ ไม่รู้สึกซาบซึ้งใด ๆ “แม้ว่าพวกเธอจะเก่งแค่ไหน ฉันก็ไม่ชอบ ฉันเกลียดคนที่นินทาลับหลังคนอื่นที่สุด” ลู่เหวินซูเดินมาหา ถามด้วยความสงสัย “พวกเธอก่อเรื่องอะไรเหรอ” “พวกเขาไม่ได้ก่อเรื่องอะไรกับฉัน แต่ก่อเรื่องกับประธานมู่” ถังซินเล่าเรื่องให้เขาฟังอย่างคร่าว ๆ หนึ่งรอบ “ไล่พวกเขาสองคนออกไป ฉันจะเลือกแม่บ้านสองสามคนให้ประธานมู่เอง” “ไอ้หย๋า แย่จริง ๆ เลยนะ คิดไม่ถึงว่าจะนินทาลับหลังเจ้านายตัวเองด้วย” ลู่เหวินซูพูดอย่างไม่พอใจ แต่แอบส่งซิกทางสายตาให้แม่บ้านสองคนตอนที่ถังซินไม่เห็น “ยังไม่เก็บของไปอีก” แม่บ้านทั้งสองคนไม่กล้าพูดอะไร กลัวจนรีบเผ่นหนีไปเก็บของ ถังซินจัดการเคาเตอร์บาร์แล้วมองเหยียด ๆ ลู่เหวินซูแว๊บหนึ่ง “คุณลู่คะ ช่วยปรับปรุงความผิดปกติของตัวคุณด้วย หน้าตาดี แต่ใจอาจจะไม่สะอาดก็ได้นะคะ” “ผมไม่ได้เลือกนะ พี่สามเลือกนะ” ลู่เหวินซูโยนขี้ให้เย่นจิ่งเหนียน ถังซิน “หึ” หนึ่งที ไม่เชื่อใจเขา “ฉันรู้ว่าคุณเย่นเป็นคนยังไง เขาไม่ทำเรื่องโง่ ๆ แบบนี้แน่นอนค่ะ” “คุณมันงมงาย” ลู่เหวินซูวิจารณ์ เล็งเป้าด้วยสายตาแล้วแกล้งทำเหมือนโดนรังแกขอความเห็นใจใส่หลี่ซูเจ๋ทันที “นางฟ้าน้อยคุณดูสิ ถังซินเธอแกล้งผมอ่ะ คุณให้ความเป็นธรรมผมหน่อยสิ” “พวกเธอพูดอะไรเหรอ” หลี่ซูเจ๋ถาม ตอนเธอเข้ามาดูวิลล่าอันหรูหรา ก็ปอกเปลือกส้มในมือด้วย “ว้าว ส้มหวานมาก อร่อยมากเลย” “จริงเหรอ ผมอยากลองชิมด้วย” ลู่เหวินซูอ้าปากให้ หลี่ซูเจ๋แกะส้มสองกลีบยัดใส่ปากเขาไป บอกตามตรง ลู่เหวินซูรู้สึกว่าไม่อร่อย แต่นางฟ้าน้อยป้อนให้เอง เขาจึงดีใจสุดขีด “อร่อยมาก ตอนเราไปเดี๋ยวเอาไปสองสามลูกด้วย” หลี่ซูเจ๋แอบถาม “ไม่ดีมั้งคะ ประธานมู่เขาจะว่าเอาเหรอคะ” “แค่ส้มสองสามลูกเอง ไม่เป็นไรหรอก” ถังซินมองด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ไม่รู้ว่าหลี่ซูเจ๋โง่หรือว่าลู่เหวินซูเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว พยายามอยู่ไม่นานก็ตีสนิทกับหลี่ซูเจ๋ได้แล้ว จะว่าไปแล้ว เธอว่าผู้ชายที่คิดอะไรก็พูดแบบนั้น ดูเหมือนจะค่อนข้างอันตรายนะ “พวกคุณมาได้ไงเนี่ย” มู่เฉินหย่วนที่ได้ยินความเคลื่อนไหว ในที่สุดก็ออกมาจากห้อง เห็นลู่เหวินซู ถังซินและหลี่ซูเจ๋ยืนเอะอะโวยวายกันเสียงดังอยู่หน้าบันได เขาตามองดูถังซินอยู่นาน ไม่รู้ว่าถังซินกำลังหลบหน้าเขาหรือเปล่า ช่วงนี้ไม่ได้ติดต่อกับเขาเลย คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะมาที่นี่ “พี่รอง” ลู่เหวินซูหัวเราะอย่างดีอกดีใจทักทายมู่เฉินหย่วน “วันนี้ผมไปหาถังซินที่บริษัท เธอบอกว่ามีเรื่องงานจะถามพี่ ผมก็เลยพาเธอแล้วก็หลี่ซูเจ๋มาด้วย” หลี่ซูเจ๋รีบทักทาย “สวัสดีค่ะ ประธานมู่” มู่เฉินหย่วนกดเบา ๆ ใช้ลงบันไดมาด้วยอุปกรณ์ไฟฟ้าที่ติดตั้งอยู่กับบันไดลงมาด้านล่าง ถังซินเห็นชายหนุ่มลงมาข้างล่าง ใส่ชุดอยู่บ้านแบบสบาย ๆ ใบหน้าอ่อนโยนและสง่างาม หายใจเร็วขึ้นมา จู่ ๆ ก็ไม่รู้จะทำตัวต่อหน้าเขายังไงเลยไปล้างผลไม้ในครัว ลู่เหวินซูตาหลอกแหลก มีแผนการขึ้นมาในใจ โอบไหล่หลี่ซูเจ๋ทันที “นางฟ้าน้อยไป ผมพาคุณไปดูสวนดอกไม้นะ ไปเก็บกุหลาบหายากเอากลับไปปลูกกันหน่อย” “จริงเหรอคะ” ความจริงหลี่ซูเจ๋เห็นสวนดอกไม้ตั้งแต่แรกแล้ว เห็นพันธุ์หายากมากมายเลย แต่เกรงใจเลยไม่ไป ลู่เหวินซูพูดขนาดนี้จึงรีบเร่งเขาไป ไม่นาน ห้องรับแขกใหญ่ก็เหลือแค่มู่เฉินหย่วนคนเดียว มู่เฉินหย่วนกดปุ่มเปิดวีลแชร์ วีลแชร์เคลื่อนไปที่ห้องครัวอย่างช้า ๆ เขาเห็นถังซินหันหลังให้ตัวเองอยู่ “ช่วงนี้ทำไมคุณไม่ส่งวีแชทมาหาผมล่ะ” “บริษัทไม่มีเรื่องอะไรใหญ่โตนี่คะ” ถังซินพูดแต่ไม่หันตัวกลับมา “ฉันถามคุณลู่ก็เหมือนกันนั่นแหละค่ะ อีกอย่างประธานมู่ถ้าไม่มีคนรบกวนจะได้พักฟื้นดี ๆ” “ผมไม่เคยรู้สึกว่าคุณรบกวนผมนะ” ถังซินใบหูแดงขึ้นมาทันที ทำแอปเปิ้ลหลุดมือหล่นลงไปในอ่างน้ำ เธอรีบเก็บขึ้นมาล้างต่อ มู่เฉินหย่วนประสานมือรออย่างเงียบ ๆ ผ่านไปสิบกว่านาทีแล้ว ถังซินก็ยังไม่มีทีท่าจะหันมา เขาจึงขยับปาก “ถังซิน คุณไม่ได้มาทักทายผมเหรอ จะหันหลังให้ผม ล้างผลไม้จนฟ้าสว่างเลยหรือไง”