บทที่ 154 างั้นทำไมพี่ไม่เกิดอารมณ์ชั่ววูบกับซือซือบ้างล่ะ

บ๗ที่ 154 างั้นทำไมพี่ไม่เกิดอารมณ์ชั่ววูบกับซือซือบ้างล่ะ พอเห็นว่าหลบไม่พ้น ถังซินเลยต้องหันตัวมาเผชิญเขา ยิ้มอาย ๆ “ประธานมู่คะ กินแอปเปิ้ลไหมคะ” “กิน” ถังซินคิดไม่ถึงว่าเขาจะตรงขนาดนี้ ฝืนใจไปหยิบมีดเล็ก ๆ มาปอกเปลือก น่าอึดอัดจริง ๆ เลย ถ้ารู้แต่แรกว่าอยู่กับประธานมู่แล้วจะอึดอัดขนาดนี้ เธอก็ไม่บอกลู่เหวินซูว่าจะมาที่นี่หรอก บรรยากาศในห้องครัวอึดอัด เงียบสงบมากไปสักพัก มู่เฉินหย่วนก็เปิดปากทำลายความเงียบ “ถังซิน คุณหลบหน้าผมเพราะเรื่องคราวก่อนใช่ไหม” ช่วงนี้ถังซินไม่ติดต่อเขา กลับทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจมากแทนเพราะไม่มีคนมาพูดจ้อใส่อยู่ข้างกาย แค่เพราะร่างกายเป็นอุปสรรคเลยไปบริษัทไม่ได้ พอเขาพูดถังซินก็นึกถึงจูบนั้นในห้องน้ำ ก็ยิ่งรู้สึกอึดอัด “ไม่ใช่จริง ๆ ค่ะ เป็นเพราะที่บริษัทงานเยอะมาก บวกกับมู่เจิ้งเฉิงไม่มีความเคลื่อนไหวเลย ฉันสงสัยว่าเขากำลังรออะไรอยู่ค่ะ” ปอกแอปเปิ้ลเสร็จแล้ว ถังซินก็รีบหันทิ้งไปครึ่งหนึ่งแล้วเปลี่ยนเรื่องพูด “วันนี้ฉันมาที่นี่ ก็เพราะอยากบอกคุณเรื่องนี้ คุณคิดว่าเขากำลังรออะไรเหรอคะ” มู่เฉินหย่วนรับแอบเปิ้ลครึ่งนั้นมา พูดสีหน้าเฉยเมย “รอจังหวะที่ดีที่สุด หุ้นเดิมที่อยู่ในมือผู้ถือหุ้น คุณกับเขาได้มาพอสมควรแล้ว แต่ความจริงเขาได้มาไม่เท่าไหร่ ส่วนใหญ่อยู่ในมือพ่อผม” เขาพูดของเขาค่อนข้างลึกซึ้ง ถังซินงงไปพักหนึ่ง พอคิดดี ๆ สักพักถึงเข้าใจ ถังซินพูด “เขาทำอะไรเปิดเผย ท่านมู่ไม่มีทางยกหุ้นในมือให้เขาแน่ ๆ ค่ะ” พูดจบ เธอก็คิดถึงอะไรอีก สีหน้าเคร่งเครียดมาก “ถ้าคุณบอกว่ามู่เจิ้งเฉิงรีบร้อน เขาไปอะไรแย่ ๆ ใส่ท่านมู่หรือเปล่าคะ” “ถึงเขาจะกล้าหาญ แต่ไม่กล้าหรอก” มู่เฉินหย่วนพูดเรียบ ๆ แต่สายตากลับอาฆาตแค้นมาก “ถ้าคนตระกูลมู่คนไหนกล้าแตะต้องพ่อผม ผมจะทำลายตระกูลตระกูลมู่ซะ” ถังซินรู้ว่าเขาพูดจริงทำจริง ท่านมู่เอามู่เฉินหย่วนมาเลี้ยงตั้งแต่เด็ก ในใจเห็นท่านมู่เป็นพ่อแท้ ๆ แต่ถังซินคิดไม่ตกจริง ๆ ทำไมลุงมู่ร่างกายครบองค์ประกอบแข็งแรง เพอร์เฟคขนาดนี้ ถึงถูกพ่อแม่ใจร้ายทอดทิ้ง ถ้าไม่ได้เจอท่านมู่ แล้วเขาจะเป็นเช่นไร พอคิดมาถึงจุดนี้ก็มองชายหนุ่มที่กำลังหันข้างอยู่ ถังซินก็รู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาในใจ เธอไอ ๆ แล้วเปลี่ยนเรื่อง “ถ้างั้นประธานมู๋ คุณจะเอายังไงต่อคะ บอกฉันได้ไหมคะ” “ไม่มี” ถังงซินอึ้ง “ห๊ะ ไม่มีเหรอคะ” “ใช่ เขามาไม้ไหนก็ตอบกลับอย่างนั้นแหละ” มู่เฉินหย่วนเห็นเธอทำหน้างง จึงยิ้มด้วยสายตา “อีกอย่าง ตอนนี้คุณเหมาะกับตำแหน่งประธานมาก มีความยืดหยุ่นสูงมาก แม้ว่าผมจะเกิดเรื่อง แต่ก็เชื่อว่าคุณก็สามารถกอบกู้กลับมาได้ ตอนแรกผมที่ผมประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์จนสลบไป ตอนที่ยากลำบากที่สุด คุณเป็นคนแก้ปัญหาทุกอย่างของบริษัทไม่ใช่เหรอ” จากที่หลอกถังซินไปตุรกีจนถึงให้เธอเป็นผู้จัดการแผนกพิเศษ ไปจนถึงสไตล์การจัดการของเธอหลังจากที่บริษัทอยู่ในมือเธอ อยู่ในสายตาของเขาหมด สามารถเป็นพยานในการเปลี่ยนแปลงของเธอได้ ผู้หญิงคนนี้ก็เหมือนกับไข่มุกในทราย แค่แหวกทรายด้านบนออก เธอก็สามารถเปล่งแสงแวววาวได้ เขาไม่เหมือนกับหลินเฉิงจี๋ หลินเฉิงจี๋ชอบแอบถังซินเอาไว้เธออยู่ในกรงทองเพลิดเพลินไปกับความอบอุ่น ไม่ปล่อยยอมให้เธอลำบาก เขาชอบปล่อยให้เธอทำในสิ่งที่ชอบ ผลักดันศักยภาพของเธอ แทนที่จะปกป้องคุ้มครองเธอ สู้ให้ตัวเองปล่อยให้เธอออกมาสู่โลกกว้างดีกว่า เขายอมรับว่าใช้ถังซินแกล้งคนในตระกูลมู่ แต่เขาก็ทุ่มเทกับเธอก็ไม่น้อย และเธอก็ไม่ทำให้เขาผิดหวัง “ประธานมู่ คุณอย่าพูดพวกคำที่ไม่เป็นมงคลสิคะ” ถังซินไม่ชอบฟังคำพวกนี้จึงขมวดคิ้วพูด “คุณอย่าไปฟังใครบางคนพูดซี้ซั้ว ขาของคุณโอเคดี ขอแค่ต้องพักฟื้นดี ๆ เท่านั้น” “คนที่คุณลู่เลือกมาไม่เข้าท่าเลย คราวนี้ฉันหาให้คุณเองค่ะ” “คุณออกไปเดินข้างนอกบ้างสิ อุดอู้อยู่แต่ในบ้านก็ไม่ดีนะคะ” “...” หญิงสาวพูดไม่จบไม่สิ้น อย่างกับเป็นแม่เลย แต่มู่เฉินหย่วนกลับไม่รู้สึกว่าเสียงดังหนวกหู กินแอปเปิ้ลอย่างช้า ๆ พอได้ฟังเธอพูดไม่หยุดก็รู้สึกสบายใจมาก แถมเขายังชอบท่าทางของเธอในตอนนี้ที่ไม่หลบหน้าเขาด้วย พอเธอพูดจ้อเสร็จ มู่เฉินหย่วนถึงพูด “ถ้าคุณไม่สบายใจก็ย้ายมาอยู่ที่นี่สิ” “อะไรนะคะ” “ผมรู้สึกว่าอาหารที่คุณทำอร่อยมากเลยนะ” “ไม่ ไม่ค่ะ ฉันงานเยอะมากค่ะ” พอได้สติกลับมา ถังซินก็รีบปฏิเสธ “ฉันรับปากประธานมู่ว่าจะเชิญเชฟที่ทำอาหารอร่อยกว่าเชฟห้าดาวมาให้นะคะ” มู่เฉินหย่วนรู้ว่าเธอยังหลบหน้าตัวเองจึงขมวดคิ้ว รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ “ผมไม่เลือกกินนะ แค่ดูว่ามันรสชาติถูกปากไหม ไม่จำเป็นต้องเลิศหรูมากหรอก” ถังซินอดที่จะหัวเราะไม่ได้ “ยังจะบอกไม่เลือกอีกเหรอคะ ไม่กินเนื้อหมู ไม่กินปลา นี่เรียกไม่เลือกเหรอคะ ถ้าตอนนั้นฉันไม่โทรถามแม่ว่าจะทำยังไงให้เนื้อหมูไม่มีกลิ่น เนื้อหมูพวกนั้นก็คงเสียของไปแล้ว” มู่เฉินหย่วนมองเธอ “ตอนนั้นคุณหลอกผมเหรอ” “คะ คุณก็กินไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ” ถังซินยิ้มเจื่อน ๆ “คุณไม่ตกลงก็ไม่เป็นไร ผมไม่บังคับ” มู่เฉินหย่วนเห็นถังซินไม่รับปากก็ไม่บังคับอะไรอีกแล้วเข็นวีลแชร์ออกไป ถังซินรู้สึกหวั่น ๆ ดูเหมือนว่าลุงมู่ก็ไม่เคยขอร้องอะไรเธอ เธอปฏิเสธขนาดนี้ โหดร้ายไปหรือเปล่านะ แต่พอนึกถีงสัญญาของวี่เหวินถิง ถังซินก็ไม่มีทางเลือก ถ้าเธอย้ายมาดูแลมู่เฉินหย่วนที่นี่ก็ถือว่าผิดสัญญา ถ้าวี่เหวินถิงรู้เข้าคงไม่ปล่อยเธอไว้แน่ ถังซินใจลอยอยู่ในห้องครัวอยู่นาน จากนั้นก็ควักมือถือออกมา เธอแอดวีแชทของซ่งจิ้งเหอมาก่อนหน้านี้แล้ว แค่กด s ก็ขึ้นชื่อซ่งจิ้งเหอแล้ว คนที่ดูแลมู่เฉินหย่วนควรเป็นซ่องจิ้งเหอสิ ถังซินพิมพ์หลายตัวแต่สุดท้ายก็ลบออกไปสองบรรทัด พูดอย่างนุ่มนวลบอกว่าถ้าเธอว่างก็ให้มาดูมู่เฉิงหย่วนที่วิลล่า พอเก็บมือถือเสร็จจะไปออกก็เห็นลู่เหวินซูกลับมาจากสวนดอกไม้พอดี ลู่เหวินซูบอกกับมู่เฉินหย่วนว่า “พี่ใหญ่ให้ผมมาบอกพี่ว่า เขากับพี่สามจะกลับไปจัดการธุระที่นิวยอร์ก ถ้าพี่รองมีเรื่องอะไรให้มาหาผม ให้ผมมาดูแลพี่” “นายรีบไปตอนที่ยังมีโอกาสซะ” มู่เฉินหย่วนพูดอย่างเย็นชา “นายสมคบกับพนักงานบริษัท มาหาฉันที่นี่แล้วล่อเขาไปสวนดอกไม้ แถมยังอยากขโมยดอกไม้ฉันด้วย ฉันไม่ตีนายก็นับว่าดีแล้ว” “พี่รอง เราเป็นพี่น้องกันนะ” ลู่เหวินซูโอบไหล่เขา หัวเราะชอบใจ “กุหลาบสองสามต้นจะสำคัญกว่าความสุขของน้องชายได้เหรอ” มู่เฉินหย่วนหัวเราะเยาะ “ทุกเดือนนายมีความสุขไป 24 วัน” ลู่เหวินซูเข้าไปใกล้หูเขาแล้วพูดเบา ๆ “พี่รอง พี่นี่น่าเบื่อจริง ๆ พี่ดูสิผมนึกถึงพี่นะ อุตส่าคิดไปรับคุณถังมาดู ๆ พี่นะ” “อีกอย่าง นางฟ้าน้อยกับถังซินก็เป็นเพื่อนกัน ทั้งสองคนยังอยู่ด้วยกันด้วย ถ้าผมจีบนางฟ้าน้อย มันก็เป็นผลดีกับพี่กับถังซินด้วยนะ” “นายคิดมากไปแล้ว” มู่เฉินหย่วนปัดมือเขาออก ขมวดคิ้ว สีหน้าดูเย็นชา ลู่เหวินซูหัวเราะอิอิ แล้วพูดอย่างกำกวม “พี่รอง พี่อย่าบอกผมนะว่า ที่คลับวันนั้น ที่พี่จูบถังซินเพราะอารมณ์ชั่ววูบ ถ้างั้นทำไมพี่ไม่เกิดอารมณ์ชั่ววูบกับซือซือบ้างล่ะ” “นายโรคจิตเหรอ” “ใช่ พี่รองพี่มียาไหมล่ะ” “...” พวกเขาคุยกันเสียงเบามาก ถังซินได้ยินไม่ค่อยชัด เธอเดินเข้าไปถามลู่เหวินซู “คุณวี่กับคุณเย่นกลับนิวยอร์กเหรอคะ” “ใช่ มีเรื่องที่ต้องจัดการน่ะ” ลู่เหวินซูยืนขึ้น จงใจถามด้วยความสนใจ “คุณถังถามแบบนี้ หรือว่าชอบพี่ใหญ่ผมเข้าแล้วเหรอ”