บทที่ 155 เราจะสนิทกันมากกว่านี้ได้ไหม

บ๗ที่ 155 เราจะสนิทกันมากกว่านี้ได้ไหม ถังซินพูดไม่ออก “ฉันแค่ถามดู คุณอย่าคิดมากขนาดนั้นสิ” “คุณถังชอบพี่ใหญ่จริง ๆ สินะ” ลู่เหวินซูขมวดคิ้ว “ถึงพี่ใหญ่ผมจะอายุมากไปหน่อย แต่ก็ไม่มีนิสัยแย่ แถมยังเกิดมาเป็นทหาร ประสบการณ์ชีวิตไม่ต้องพูดถึงเลย” “ทหารเหรอ” ถังซินช็อคนิด ๆ คิดโยงไปถึงว่าจะพูดอะไร เธอขอคำยืนยันจากลู่เหวินซู “คุณหมายถึง เมื่อก่อนคุณวี่เป็นทหาร ต่อมาก็มาทำธุรกิจใช่ไหมคะ” ลู่เหวินซูตกใจกับการตอบโต้ของเธอจนตัวโยน จึงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ว้าว พี่ใหญ่ผมเป็นทหารทำให้คุณตกใจขนาดนี้ได้เลยเหรอเนี่ย หรือว่าคุณถังแพ้คนในเครื่องแบบ” ถังซินมึนงงนิดหน่อย พระเจ้า ถ้าสมัยก่อนวี่เหวินถิงเป็นทหาร ถ้างั้นข้อมูลก็ตรงกับที่ฉางผิงพูดเป๊ะเลยเหรอ จะว่าไปแล้ว ฉางผิงอาจเป็นลูกชายของวี่เหวินถิงก็ได้หรือเปล่า” ถ้างั้นแม่ของฉางผิงเป็นใคร ซ่งจิ้งเหอเหรอ ถ้าเป็นแบบนี้จริง ๆ ... ถังซินมองไปทางมู่เฉิงหย่วน ว้าวุ่นใจจนไม่รู้จะบรรยายอย่างไร มู่เฉิงหย่วนไม่รู้เรื่องเหล่านี้ ถ้าเขาแต่งงานกับซ่งจิ้งเหอ นั่นไม่เท่ากับว่ามีลูกชายอีกหนึ่งเหรอ ไม่ใช่ ไม่ใช่ เขาเป็นพี่น้องกับวี่เหวินถิง นั้นไม่เท่ากับว่าเลี้ยงลูกชายแทนวี่เหวินถิงเหรอ” “นี่ นี่ คุณถัง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม” ลู่เหวินซูโบกมือหน้าถังซิน “ทำไมคุณเอาแต่จ้องพี่รองผมล่ะ หรือว่ากำลังเปรียบเทียบว่าพี่ใหญ่กับพี่รองใครดีกว่ากัน” ถังซินได้ยินที่เขาพูดไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ แต่ก็พยักหน้าอย่างใจลอยลงไปสองที มู่เฉินหย่วนหน้าเศร้าขึ้นมาทันที จับด้ามจับวีลแชร์แน่นอย่างไม่รู้ตัว เปิดปากพูดอย่างเย็นชา “ไม่ต้องคิดมากขนาดนั้นหรอก คุณไม่ใช่สเป็กของพี่ใหญ่ผม” จิตใต้สำนึกบอกให้ลู่เหวินซูหันไปมองมู่เฉินหย่วน พูดด้วยความกลุ้มใจ “จริงเหรอ ทำไมผมไม่รู้..” มู่เฉินหย่วนมองเขาด้วยสายตาอาฆาต “ไอ้สี่ นายควรจะถือโอกาสก่อนที่ฉันจะเดือด รีบพากุหลายเหล่านั้นกับคุณหลี่ไสหัวออกไปซะนะ” “ก็ได้ ขอบคุณสำหรับกุหลาบนะครับพี่รอง” ลู่เหวินซูรีบเผ่นออกไป หันไปตะโกนทางสวนดอกไม้ “นางฟ้าน้อย พี่รองผมบอกว่าคุณชอบต้นไหนดึงเอาได้เลย” “จริงเหรอคะ ประธานมู่ใจดีจังเลย” มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้วแน่น ในใจรู้สึกร้อนรนมาก เดือดจนอยากจะเอาพลั่วพลังสวนดอกไม้ให้เรียบ ถังซินไม่รู้ว่าทำไมมู่เฉินหย่วนถึงโกรธ ใบหน้าหม่นหมองลง เธออยากพูดอะไรหน่อยแต่สุดท้ายก็กลืนมันลงไปเงียบ ๆ ก่อนที่จะไปถังซินก็เอ่ยปากขึ้น “ประธานมู่ ฉันจะหาแม่บ้านให้คุณนะคะ พรุ่งนี้ก็มา...” “ไม่ต้อง” มู่เฉินหย่วนปิดประตูทันทีอย่างไร้เยื่อใย ลมเย็น ๆ พัดผ่านหน้าของถังซินไป เจ็บนิด ๆ เธอไม่เข้าใจเลย ถ้าลู่เหวินซูจะถอนกุหลาบในสวนดอกไม้ของเขา จะโกรธก็ควรไปโกรธลู่เหวินซูสิ ทำไมต้องทำหน้าบึ้งใส่เธอด้วยล่ะ พอกลับไปแล้ว ลู่เหวินซูยังคงพาหลี่ซูเจ๋ไปร้านดอกไม้ซื้อกระถางดอกไม้ขนาดใหญ่ที่มีดอกกุหลาบสองสามดอกพร้อมดิน แถมยังบอกอีกว่าถ้าบ้านหลี่ซูเจ๋อยู่ไม่เหมาะที่จะปลูก เขาจะหาที่บ้านที่มีสวนให้ ช่างกล้ามาก พอรถมาถึงคอนโด ลู่เหวินซูอยากจะยกกุหลาบให้หลี่ซูเจ๋ แต่หลี่ซูเจ๋ปฏิเสธ “ลู่เหวินซู พวกพี่ชายของคุณดีจังเลยนะคะ” หลี่ซูเจ๋จับมือเขาแน่นแล้วพูดด้วยความซาบซึ้ง “คราวหน้าถ้าฉันว่าง ฉันจะซื้อชานมให้สามแก้ว ให้คุณดื่มให้หนำใจเลยค่ะ” ลู่เหวินซูก็ซาบซึ้งใจเช่นกัน “เราจะสนิทกันมากกว่านี้ได้ไหม” “คุณหมายความว่าอะไรคะ” “ก็...” ลู่เหวินซูลูบ ๆ จมูก “คุณมีแฟนหรือยัง ถ้ายังไม่มี...” “ไม่มีค่ะ” ลู่เหวินซูยังไม่ทันได้ดีใจ หลี่ซูเจ๋สาดน้ำเย็นใส่หน้าเขา “แต่ซินซินบอกว่าจะแนะนำน้องชายให้ฉัน สุดสัปดาห์เราจะไปดูหนังกัน พอถึงตอนนั้นก็ถือว่ามีแฟนแล้ว” เห็นลู่เหวินซูใบหน้าสับสนมาก ถังซินทนไม่ไหวจนหัวเราะอย่างบ้าคลั่งออกมา มั่นใจมากไม่ใช่เหรอ เรือล่มแล้วสินะ “คุณเป็นอะไรไหมคะ” หลี่ซูเจ๋ถาม พอเห็นลู่เหวินซูส่ายหัวก็ย้ายกระถางดอกไม้เข้าคอนโด ถังซินมาหาลู่เหวินซู ตบ ๆ ไหล่เขาเหมือนกับคนแก่ “คุณลู่คะ เดี๋ยวคุณก็เจอสาวที่ดีกว่านี้นะคะ ฉันขอบคุณ คุณแทนน้องชายด้วยนะคะ” ลู่เหวินซูสีหน้าเจ็บปวด “ผมหล่อขนาดนี้ เลยเพิ่งโดนสาวปฏิเสธครั้งแรก” “อ๋อ ถ้างั้นคุณก็ทำใจนะคะ” ถังซินไม่อาจซ่อนใบหน้าอันมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นเอาไว้ได้ “ต่อไปก็พยายามจีบบ่อย ๆ แล้วโดนสาวปฏิเสธจะได้ไม่เจ็บไงคะ” ลู่เหวินซู “...” หลังจากที่ถึงคอนโดแล้ว หลี่ซูเจ๋ก็ง่วนอยู่ที่ระเบียง พอปลูกกุหลาบสองสามต้นเสร็จก็หยิบมือถือออกมาถ่ายรูป อยากหาว่ากุหลาบพันธุ์นี้ใช้ปุ๋ยอะไรดี ผลสุดท้ายพอเห็นสายพันธุ์แล้วคางก็เกือบหล่นไปถึงพื้น “ซิน ซินซิน” หลี่ซูเจ๋วิ่งไปหาถังซินตัวปลิว มือสั่นยื่นมือถือให้ “เชรด คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นกุหลาบหายากจากเพนซิลเวเนีย ต้นละปะ แปดแสน...” “พู่！” ถังซินตกใจจนพ่นน้ำออกมา เธอหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดมุมปาก สูดอากาศเย็น “แปดแสนไม่ใช่ดอกไม้แล้ว เงินหยวนเดินได้แล้วมั้ง ประธานมู่ปลูกแต่ต้นไม้ที่ไม่ธรรมดาทั้งนั้น สุดยอดมาก” หลี่ซูเจ๋พยัก ๆ หน้า “มิน่าล่ะตอนที่พวกเราจะไป ประธานมู่ถึงสีหน้าไม่ดี ฉันถอนไปสามต้น ก็เท่ากับเขาเสียหายไปสองล้านสี่แสนหยวน” ถังซินยิ้มมุมปาก “เธอโหดขนาดนี้เลยเหรอ” “ก็ตอนนั้นฉันไม่รู้นี่ ตอนที่เธอไปดูประธานมู่ก็เอากลับไปสองต้นสิ” ถังซินเม้มปาก ถามหลี่ซูเจ๋ “ฉันกาแม่บ้านให้ประธานมู่แล้ว แต่ก็กลัวว่าพวกเขาจะดูแลไม่ดี นินทาลับหลังด้วย เธอว่า ฉันต้องไปดูแลประธานมู่ไหม” “เพื่ออะไรล่ะ เธอไม่ได้เป็นหนี้ประธานมู่สักหน่อย” หลี่ซูเจ๋ถามแล้ว “อ๋อ” ทำหน้าเข้าใจ “ความจริงเธอมีคำตอบในใจแล้ว แค่กำลังลังเลอยู่” ถังซินสีหน้าไม่ปกติ “ฉันต้องไปไหม” เธอกลัวว่าแม่บ้านจะดูแลมู่เฉินหย่วนไม่ดีจริง ๆ อีกอย่างวี่เหวินถิงก็ไปนิวยอร์กแล้ว เขาไม่เห็นน่าจะไม่เป็นไร แค่รู้สึกว่าตัวเองไม่ควรยุ่งมาก ถึงได้ลังเล “อยากไปก็ไปสิ” หลี่ซูเจ๋ไม่แคร์ กลับรู้สึกว่าไม่มีอะไร “เธอคิดมากจังเลย เอาเรื่องมาเก็บไว้ในใจ ฉันเหนื่อยแทนเธอไปหมดแล้วเนี่ย” เธอพูดอีก “หรือว่าเธอดูไม่ออกเหรอว่าซ่งจิ้งเหอไม่ได้สนใจมู่เฉินหย่วน ส่วนใหญ่ก็เพื่อผลประโยชน์ สายตาที่เขามองประธานมู่ไม่เหมือนกับสายตาที่เธอมองประธานมู่เลยสักนิด” ถังซินโดนพูดใส่เลยรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ “สายตาของฉันชัดเจนขนาดนี้เลยเหรอ” หลี่ซูเจ๋พยักหน้าอย่างมั่นใจ “ใช่” “เธอมองคนอื่นอย่างระมัดระวัง” ถังซินยิ้ม “ถ้างั้นลู่เหวินซูล่ะ เธอดูไม่ออกว่าเขาสนใจเธอเหรอ” “ดูออกไงฉันเลยปฏิเสธ” หลี่ซูเจ๋ดัน ๆ แว่น วิเคราะห์อย่างจริงจัง “หน้าก็บอกแล้ว ผู้ชายตาหวานเหมือนลูกท้อเจ้าชู้มาก ไว้ใจไม่ได้” ถังซินปวดหัวนิด ๆ หันตัวไปห้องครัว “เธออยากกินอะไร” “นี่ แทนที่จะทำอาหารให้ฉัน ไม่ไปเก็บของ รีบเตรียมอาหารกลางวันมีโภชนาการไปให้ประธานมู่ของเธอล่ะ” “หุบปาก” หลังจากที่ลังเลมาหนึ่งคืน ถังซินก็ยังไม่ไว้ใจแม่บ้าน เลยคิดจะไปอยู่ที่วิลล่าของมู่เฉินหย่วน แม้เพียงจะอยู่แค่สองสามวัน แต่ถ้าช่วยปรับอารมณ์ได้ก็ดี เธอให้กาวเหม่ยซีเลื่อนงานวันนี้ออกไป เก็บข้าวของแล้วรีบไปที่วิลล่า นี่เพิ่งเจ็ดโมงเช้า เธอคาดว่ามู่เฉินหย่วนยังนอนหลับอยู่ด้านบนเลยถือวิสาสะหนิบคีย์การ์ดออกมาเปิดประตู พอจะเปลี่ยนรองเท้าก็ตกใจที่มีคนทักจนตัวโยน “เช้าขนาดนี้เลยเหรอ” ถังซินตอบกลับไปทันที “ใช่ค่ะ โจ๊กต้องใช้เวลา”