บทที่ 157 เห็นถังซินเหนื่อยจนเป็นลม เขาก็ปวดใจ

บ๗ที่ 157 เห็นถังซินเหนื่อยจนเป็นลม เขาก็ปวดใจ เห็นกาวเหม่ยซีเดินไปห้องประชุม มู่เฉินหย่วนเข็นวีลแชร์ตามไป แต่กลับไม่เข้าไป เห็นถังซินยืนหน้าโต๊ะผ่านประตูที่เปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง มือชี้ไปที่โปรเจคเตอร์ด้านหลังแล้วพูดอะไรบางอย่าง เขาลูบ ๆ เงาร่างบางนั้นที่เขาจับจ้องอยู่เงียบ ๆ วันนี้หญิงสาวใส่เดรทเข้ารูปสีน้ำตาลทอง ผมดัดเป็นลอน งดงามมาก ดูสวยสง่ามาก ทุกการเคลื่อนไหวรวดเร็วและดุดัน ดูเป็นคนเก่งมีความสามารถมาก ๆ เทียบกับในหลายเดือนก่อนที่เธอสงบเสงี่ยมและว่านอนสอนง่าย ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้เต็มไปด้วยความมั่นใจและเย่อหยิ่ง นี่คือสิ่งที่เขาสอนมา พอเห็นถังซินคำรามใส่ทุกคน มู่เฉินหย่วนก็รู้พอใจอย่างยากที่จะบรรยาย รอยยิ้มปรากฏในตัวตาบาง ๆ ดูไปได้สักพัก เขาก็เข็นวีลแชร์จากไปอย่างเงียบ ๆ ประชุมคราวนี้ยาวมาก ประชุมยาวไปจนถึงทุ่มกว่า ผู้บริหารระดับสูงทั้งหลายถึงได้ออกจากห้องประชุม แต่ละคนดูเหนื่อยล้าเล็กน้อย “พระเจ้า นี่ประชุมทั้งวันเลยเหรอ เหนื่อยชะมัดเลย” “ผมก็ด้วย” “พวกคุณเห็นหรือเปล่า ประธานถังเปิดประชุมน่ากลัวว่าประธานมู่อีกนะ แทบไม่มีเวลาคิดเลย” ทุกคนลงบันไดไปคุยไปด้วย คิดไม่ถึงว่า “ประธานมู่” ที่พวกเขาพูดถึงจะอยู่ที่ห้องรับแขก ทุกคนตกใจจนตัวโยน ประธานมู่อยู่นี่ได้ไงเนี่ย หรือว่า ประธานมู่กับประธานถังค่อนข้างสนิทกัน พอทุกคนเห็นว่ามู่เฉินหย่วนอยู่ที่นี่ เรื่องซุบซิบนินทนก็ผุดขึ้นมาในใจเรื่อย ๆ เพียงแต่ว่าไม่กล้าพูดออกมา จึงยิ้มทักทายประธานมู่จากนั้นก็รีบเผ่นออกจากวิลล่าไปเลย ประมาณห้านาที ถังซินก็นวด ๆ ไหล่เดินลงมาข้างล่าง “เป็นประธานเหนื่อยกว่าเป็นพนักงานอีกนะเนี่ย” ถังซินพึมพำ พอมองเห็นมู่เฉินหย่วนในห้องรับแขกถึงได้นึกขึ้นมาได้ว่าอยู่ที่วิลล่าของมู่เฉินหย่วน เธอตบหน้าผากไปหนึ่งที พูดอย่างอารมณ์เสีย “ขอโทษนะคะ ประธานมู่ ประชุมนานไปหน่อย ฉันจะไปทำอาหารให้นะคะ” “ไม่ต้องหรอก สั่งข้าวกล่องเถอะ” เห็นเธอเหนื่อยขนาดนี้ มู่เฉินหย่วนก็ปวดใจนิด ๆ “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันทำอาหารไวมากค่ะ” ขณะที่ถังซินตอบ ตัวก็พุ่งเข้าห้องครัวไปอย่างไว ทิ้งระยะห่างออกไปช่วงหนึ่งแล้วเล่าเนื้อหาที่ประชุมวันนี้ให้มู่เฉินหย่วนฟัง มู่เฉินหย่วนเทน้ำร้อนลงในกาน้ำชา อยากจะชงชาให้ เดี๋ยวถังซินดื่มแล้วจะได้หลับสบาย แต่ก็ตกใจมากเพราะหูได้ยินเสียงกลุ้มใจดังมา มู่เฉินหย่วนมองไปรอบทิศ พอมองไปที่ห้องครัวก็เห็นคนเป็นลมอยู่ที่พื้น หน้าเปลี่ยนสีไปเลย รีบเข็นวีลแชร์ไปทันที อีกมือก็รีบควักมือถือออกมาโทรหาคุณหมอ “ถังซิน” ชายหนุ่มพยายามโค้งตัวไปตบ ๆ หน้าถังซิน ร้อนใจดั่งไฟเผา ถังซินไม่ตอบสนองใด ๆ มู่เฉินหย่วนเห็นสีหน้าเธอดูปกติเลยลองใช้มือทดสอบหน้าผากเธอก็ไม่ร้อน ดูเหมือนกำลังหลับอยู่ หายใจคงที่มาก ชายหนุ่มจ้องเธอสองสามวิก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก คุณหมอรีบเข้ามาดูถังซิน ร่างกายไม่มีปัญหาเพียงแค่เหนื่อยมากไป แต่คุณหมอกำชับว่า “คุณผู้หญิงท่านนี้ความดันสูงมาก อย่าให้เธอนอนดึกเลยนะ พยายามให้นอนเร็ว ถ้าทำงานหนักมากเกินไปจะส่งผลต่อประจำเดือนของเธอนะครับ” มู่เฉินหย่วนพยัก ๆ หน้า “ขอบคุณครับ” พอส่งคุณหมอไปแล้ว มู่เฉินหย่วนเปิดขวดยาน้ำ เทลงช้อนแล้วป้อนถังซิน ยากลิ่นฉุนมากและขมด้วย พอเข้าปากถังซินไปเธอก็บ้วนออกมาจึงขมวดคิ้วแน่น ชายหนุ่มก็จนปัญญาเช่นกัน ไม่กินยาแล้วจะดีขึ้นได้อย่างไรล่ะ มู่เฉินหย่วนลองดูอีกครั้ง คราวนี้ช้อนเกือบโดนปัดตก เขาจนปัญญา เลยต้องใช้วิธีเดิม เอายาน้ำใส่ปากแล้วบังคับให้เธอดื่มจนหมด ในปากของหญิงสาวมีกลิ่นกาแฟจาง ๆ คาดว่าน่าจะดื่มตอนประชุมไปไม่น้อย ทั้งขมทั้งหวาน มู่เฉินหย่วนอดที่จะกวาดล้างช่องปากของเธอไม่ได้ ซักพักถึงปล่อยออกมา มู่เฉินหย่วนเอานิ้วหัวแม่มือเช็ดยาน้ำสีน้ำตาลที่ติดอยู่ที่มุมปากของเธอออกแล้วมองดูเธอหลับปุ๋ย ในใจลึก ๆ มีความรู้สึกอ่อนยวบ เจ็บปวดนิด ๆ -- วันต่อมาถังซินตื่นขึ้นมารู้สึกสดชื่นมาก เห็นตัวเองใส่ชุดนอนอยู่บนเตียงก็งงนิด ๆ เธอจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป ลงมาข้างล่างเจอมู่เฉินหย่วนเข้าจึงถาม มู่เฉินหย่วนพูด “เป็นลมในห้องครัว ผมอุ้มขึ้นไปเอง” “เป็นลมในห้องครัวจริง ๆ เหรอคะ” ถังซินงง ๆ มอง ๆเขา ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี “ประ ประธานมู่คุณทิ้งฉันไว้บนเตียงก็ได้นะคะ ไม่ต้องถึงขนาด...” พอนึกถึงลุงมู่ที่ขยับไปไหนก็ลำบากอุ้มเธอขึ้นข้างบน ภาพนั้นคิดยังไงมันก็ช่างน่าอายเหลือเกิน “คุณหนักไม่เท่าไหร่หรอก พอ ๆ กับซือซือเลย” มู่เฉินหย่วนเปิดหนังสือพิมพ์ออก อ่านอย่างสบายใจ “ก็แค่ตอนที่ลากเธอ หัวกระแทกกับด้ามจับไปสองสามที” “จะกระแทกจนโง่ไหมคะ” ถังซินกลัวจนเอามือลูบ ๆ หัว มู่เฉินหย่วนมองเธอแว๊บหนึ่งก็เอาหลังมือปิดปาก หัวเราะเบา ๆ สีหน้าดูมีความสุข ผู้หญิงคนนี้พูดอะไรก็เชื่อไปหมดจริง ๆ “ประธานมู่คะ คุณทำเกินไปแล้วนะคะ” ต่อมาถังซินถึงรู้ว่ามู่เฉินหย่วนล้อตัวเองเล่นจึงขมวดคิ้ว เข้าไปง่วนในครัวด้วยความโมโห ถังซินวางแผนว่าจะไปกินอาหารเช้าที่บริษัท จัดการงานเสร็จแล้วเที่ยวค่อยกลับมา มีคนมารบกวนบ่อย ๆ มู่เฉินหย่วนจะพักฟื้นได้ไม่ดี มู่เฉินหย่วนกลับบอกเธอว่าไม่ต้อง งานที่เหลือกาวเหม่ยซีจัดการได้ “คุณเป็นประธาน ไม่ต้องทำงานซับซ้อน ถ้าต้องคุณต้องรับผิดชอบตลอด จะมีแผนกเลขาไว้ทำไมล่ะ” “ตอนนี้สถานการณ์ไม่เหมือนกัน” ถังซินพูด มันเกี่ยวกับความเป็นความตายของตระกูลมู่ทั้งหมด ก้าวต่อไปของมู่เจิ้งเฉิงยังไม่ก้าวออกมา เธอไม่ไว้ใจให้คนอื่นทำงานมากขนาดนี้ มู่เฉินหย่วนน้ำเสียงขึงขัง “ให้พวกเธอรับผิดชอบไป คุณต้องพักผ่อน” “...ก็ได้ค่ะ” ถังซินปากก็รับปากไปแต่อยากแอบจัดการเงียบ ๆ สุดท้ายกาวเหม่ยซีไม่รับสายเธอ เมลก็ไม่ตอบ มู่เฉินหย่วนตัดสินใจให้เธอพักผ่อนสองสามวัน” ดังนั้น ถังซินที่ยุ่งมาครึ่งเดือนกว่าในที่สุดก็ผ่อนคลายได้สักที ชีวิตประจำวันก็คือรดน้ำดอกไม้ ทำกับข้าว เวลาไม่ร้อนก็ออกไปตากแดดที่สวนดอกไม้ บางครั้งก็จัดการรวบรวมข้อมูลสมัยก่อน เธอรับปากมู่เฉินหย่วนว่าจะเป็นผู้จัดการแผนก R และเพื่อหาความจริงของการตายของหัวหน้าหลิวด้วย ผ่านไปนานขนาดนี้แล้วแต่กลับไม่มีเบาะแสเลยสักนิด หรือว่าหัวหน้าตายเพราะอุบัติเหตุจริง ๆ มือถือสั่นสองครั้ง มู่เฉินหย่วนส่งวีแชทมา (วันนี้ได้กินเกี๊ยวไหม?) ถังซินอดที่จะยิ้มไม่ได้ ยากที่จะจินตนาการจริง ๆ ลุงมู่ใช้น้ำเสียงอ่อนน้อมขนาดนี้แถมยังมีเครื่องหมายคำถามด้วย ถังซิน : (ได้กินค่ะ ฉันสั่งไส้เอง！) แม้ว่าคราวก่อนมู่เฉินหย่วนไม่ปฏิเสธโจ๊กหมู แต่เวลากินข้าวปกติ กับข้าวที่มีเนื้อหมูก็ยังแตะน้อยมาก เขาบอกว่าเนื้อหมูไม่มีประโยชน์ กินน้อย ๆ แล้วจะแข็งแรง น้อยบ้าอะไรล่ะ ไม่รู้ว่าหมูตัวน้อยหล่อเลี้ยงชีวิตประชาชนประเทศเราไปแล้วเท่าไหร่ คุณยังจะรังเกียจอีกเหรอ วันนี้ถังซินต้องทำเกี๊ยวผักกาดขาวให้ได้ พอจะใช้แป้ง ถังซินถึงเห็นว่าเหลือไม่มากแล้วจึงใช้มือถือสั่งซื้อมานิดหน่อย ปรับอุณหภูมิน้ำไปด้วย ตะโกนไปที่ห้องรับแขกด้วย เอาลำโพงบลูทูธเปิดเพลงปลุก “ฉันไม่สนว่าเธอจะเป็นใคร ใครคือเธอ ฉันคือฉัน ที่ทำให้ฉันรู้สึกใจฉันเต้นเต้นเต้นเต้นเต้นเต้น...” ถังซินลงมาข้างล่างเอง อุ้มกะละมังคนแป้งอยู่ตรงนั้น ตัวเต้นไปตามจังหวะเพลง ท่าทางโอเวอร์มาก ปากก็ตะโกนเสียงเพี้ยน ๆ ร่าเริงมาก เธอไม่เห็นว่ามู่เฉินหย่วนลงมาข้างล่างแล้วสักนิด พอตะโกนเสร็จ ถังซินก็รู้สึกคอแห้งนิดหน่อย ขณะที่หันกลับไปหยิบของ ทันใดนั้นก็เห็นว่ามีคนจึงตกใจจนเกือบจะโยนกะละมังแป้งออกไป มู่เฉินหย่วนพูดอย่างสนุก ๆ “ทำไม ผมขัดจังหวะคุณร้องเพลงเหรอ” ที่แท้เขาก็ได้ยินหมดแล้วนี่เอง