บทที่ 160 คุณจูบฉันอีกสิคะ

บ๗ที่ 160 คุณจูบฉันอีกสิคะ “ไม่ค่อยต่างจากคนอื่นเท่าไหร่” มู่เฉินหย่วนพูด เขาเข้าใจความหมายของถังซินอยู่บ้าง “คุณอยากถามว่า ตอนที่พวกเขาเปลี่ยนรสนิยมทางเพศ มีลางอะไรหรือเปล่าใช่ไหม” “ใช่ค่ะ นี่แหละค่ะ” ถังซินตบต้นขาไปหนึ่งที “เสี่ยวซู คุณฉลาดจังเลยค่ะ” “ไม่มีลางอะไรหรอก” ถังซินไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ไปชั่วขณะ มู่เฉินหย่วนมองเธอแว๊บหนึ่งแล้วค่อย ๆ เอ่ยปาก “พวกเขาเหมือนกับคนปกติ ไม่แตกต่าง พอเจอคนที่ชอบก็ดูความรู้ใจกันก่อน ขอแค่ชอบ พวกเขาไม่ได้สนใจเพศ” “อ๋อ อย่างนี้นี่เอง...” ถังซินพึมพำใจลอยไปไกล มิน่าล่ะ เธอกับกวนชิงเฟิงอยู่ด้วยกันมานานหลายปีขนาดนั้นถึงดูไม่ออกว่าเขาผิดปกติตรงไหน มู่เฉินหย่วนถาม “ทำไมคุณต้องถามเรื่องนี้ด้วย” พอเขาถามเรื่องนี้ ถังซินก็อยากจะร้องไห้ หน้าคว่ำลงมา “คุณรู้ไหมคะ ฉันเลี้ยงน้องชายมาสิบกว่าปี ฉันคิดว่าเขาเป็นผู้ชายแมน ๆตรง ๆ แต่ผลสุดท้าย...” ถังซินอายที่จะพูดจริง ๆ มู่เฉินหย่วนนิ่งมาก ยังเอากลับส้มใส่ปากไป “เห็นท่าทางคุณแบบนี้ คุณรับไม่ได้เหรอ” “ฉันรับได้อยู่แล้ว เขาเป็นน้องชายฉันนี่ แค่อยู่ดีมีสุขก็พอแล้ว แค่แม่ฉัน...” นึกถึงคุณแม่ถังที่หัวโบราณแล้ว ถังซินก็ขยี้ผมด้วยความร้อนใจ “ถ้าแม่รู้ว่าน้องชายฉันชอบผู้ชาย คงตกใจจนหัวใจวาย” เห็นเธอดูร้อนใจ ขยี้ผมจนหัวยุ่งเหยิง มู่เฉินหย่วนอยากหัวเราะมาก เขาใช้มือสางผมให้เธอแล้วพูดเสียงทุ้ม “นี่คือเรื่องของน้องชายคุณ จะแก้ปัญหายังไงก็ดูเขา คุณร้อนใจไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร เลิกดึงได้แล้ว ผมยิ่งน้อย ๆ อยู่” ถังซินปัดมือของเขาออก ขยับตัวไปด้านหลัง ทำหน้าไม่พอใจมาก “ประธานมู่คะ คุณพูดแล้วไม่ต้องจับสิค่ะ คุณจับกลีบส้มมาเหนียวมากนะคะ เปื้อนผมฉันไปหมดแล้วเนี่ย” มู่เฉินหย่วนเบะมุมปากลง -- กวนชิงเฟิงไม่รู้อะไรเลยว่าพูดโกหกไปประโยคเดียวโดยไม่ได้ตั้งใจทำให้ตัวเองโดนตีตราว่าเป็น “เกย์” ไปแล้ว เขายกของกลับมาคอนโด ตอนเช้าพอเขาออกมา คอนโดยังสะอาดสะอ้านอยู่ พอเปิดประตู ระเกะระกะไปหมด บทละคร อาหารว่าง แร็กดอลล์ เละเทะไปหมดเลย จู่ซือซือใส่ชุดนอนกำมะหยี่ทำรังบนโซฟา เหมือนผู้หญิงติดบ้าน กวนชิงเฟิงนับถือมาก ตอนเช้าจู่ซือซือแต่งตัวสวยตามตัวเองออกไป แค่ไม่กี่ชั่วโมงก็กลับบ้านล้างเครื่องสำอาง นั่งหงอยเหงาบนโซฟา “กินข้าว” กวนชิงเฟิงกำจัดขนมบนโต๊ะจนหมด วางอาหารเที่ยงที่เอากลับมาลงแล้วพูด “กินของอ้วน ๆ พวกนี้ให้มันน้อย ๆ หน่อย มันไม่ดีต่อสุขภาพนะ” จู่ซือซือหน้าบึ้ง เอาหัวมุดเข้าไปในหมอน “ไม่กิน เอาออกไป” “งั้นผมทิ้งนะ” กวนชิงเฟิงรู้ว่าเธออารมณ์ขึ้นอีกแล้ว ไม่ตามใจ ยกจานกับข้าวจะไปห้องครัว “ไอ้หมาป่า คุณทำเกินไปแล้วนะ” จู่ซือซือลุกขึ้นจากโซฟาด้วยความโมโหแล้วเขวี้ยงหมอนไปที่เขา “ฉันเสียแรงที่ดีกับคุณขนาดนั้น แถมยังซื้อห้องให้คุณด้วย แล้วคุณล่ะ” กวนชิงเฟิงคิดว่าเธอเป็นเรื่องที่เธอโกรธเมื่อเช้าก็เลยพูดว่า “ผมบอกแล้วไง คุณไม่อยากรอก็สั่งข้าวกล่อง คุณจะมาโกรธผมอะไรตอนนี้ล่ะ” เขาเป็นบอดี้การ์ดนะ ไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ จู่ซือซือเดินเท้าเปล่าเดินมาตรงหน้าเขาด้วยความโมโห ใบหน้าอันงดงามเต็มไปด้วยความโกรธ “ฉันไม่ได้โกรธเรื่องนี้ คุณตาบอดเหรอ ผู้หญิงทั้งโลกตายไปหมดแล้ว คุณนี่เพอร์เฟคมากเลยเหรอ” “ผู้หญิงคนนั้นแอบเหยียบเรือสองแคม คุณรู้หรือเปล่า” จู่ซือซือยิ่งพูดยิ่งโมโห เธอซวยจริง ๆ เลย โดนแย่งพี่เฉิน โดนแย่งบอดี้การ์ด แถมแม่งยังเป็นผู้หญิงคนเดียวกันที่แย่งไปอีก เธอใช้นิ้วจิ้มหน้าอกกวนชิงเฟิงอย่างแรงแล้วด่าต่อ “คุณนี่มันมีตาหามีแววไม่ ไอ้หมูเอ้ย คุณขาดอะไร บอกฉันไม่ได้เหรอ ห๊ะ” “แฟนเลว ๆ แบบนั้นทำไมถึงยังไม่เลิกอีก อยากจะรั้งเอาไว้จนถึงปีใหม่หรือไง ทำไมคุณไม่พูดล่ะ ฉันซื้อห้องให้คุณ คุณอยากเอาไปให้ยัยแพศยานั่นใช่ไหม” กวนชิงเฟิงก้มหน้ามองเธอ เธอพูดเหมือนกับกระสุนปืน พ่นออกมาติด ๆ กันไม่หยุด ดูสวยน่ารัก ไม่รู้ว่าไปเอาความจุอากาศในปอดมากมายขนาดนี้มาจากไหน ที่สำคัญเสียงยังดังมากด้วย “ผมไม่มีแฟนนะ” กวนชิงเฟิงปวดหูนิด ๆ จู่ซือซือพูดอย่างโกรธ ๆ “คุณมี ฉันตาไม่ได้บอดนะ ดูออกว่าคุณไม่อยากเลิก” “ผมไม่มี” “คนโกหก ฉันเห็นหมดแล้ว...อื้อ” กวนชิงเฟิงเห็นปากเล็ก ๆ ของเธอพูดไม่หยุดก็รำคาญเลยล็อกหัวจู่ซือซือเอาไว้เอา แล้วบีบบังคับให้เธอกลืนคำพูดทั้งหมดลงท้องไป โล่งหูไปเยอะเลย เมื่อกี้เธอน่าจะกินลูกอมวั่งจือไปไม่น้อย ในปากมีรสชาติหวาน ๆ ทำให้กวนชิงเฟิงที่อยากปล่อยมือยิ่งดึงตัวเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดแล้วจูบหนักขึ้นไปอีก ที่แท้ปากของหญิงสาวหวานมากนี่เอง สักครู่ใหญ่ กวนชิงเฟิงถึงได้ปล่อยมือ เขาเห็นจู่ซือซือท่าทางเหม่อลอย ถึงได้รู้ตัวว่าเมื่อกี้ทำอะไรลงไป ขมวดคิ้วแน่น อยากตบหน้าตัวเองสักฉาด แม่งเอ้ย เขาทำอะไรลงไปเนี่ย ทำไมถึงไปลงมือกับคนของประธานมู่ได้นะ กวนชิงเฟิงรู้สึกอึดอัด เขากระแอ้มคอ พูดอย่างไม่ปกติว่า “ผมไปทำความสะอาดห้องครัวนะ” จู่ซือซือเอามือลูบ ๆ ริมฝีปาก คิดถึงเรื่องเมื่อกี้ก็หน้าแดงขึ้นมา แม้ว่าเธอเข้าวงการนักแสดงมาหลายปี แต่ฉากจูบก็ใช้มุมกล้องหรือสแตนอินตลอด ไม่เคยโดนคนจูบมาก่อน คิดไม่ถึงเลยว่าโดนจูบมันเป็นอย่างนี้นี่เอง หวานจังเลยอ่ะ จู่ซือซือตามเข้าไปในครัว พอกวนชิงเฟิงหันมาก็พุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของเขาราวกับกระสุนปืน กอดเอวเขาอย่างแน่ “คุณจูบฉันอีกสิคะ” “คุณจู่ คุณปล่อยมือสิ” กวนชิงเฟิงดึงเธอออกจากตัวอย่างหยาบคาย “ฉันไม่ปล่อย” จู่ซือซือเห็นผอม ๆ แต่กอดเขาแน่นมาก ปากแดงยื่นออกมา “ฉันชอบคุณและชอบจูบของคุณด้วย คุณจูบฉันอีกสิคะ เธอพบว่าเธอรู้สึกที่เธอมีต่อกวนชิงเฟิงไม่เหมือนกับตอนที่คบกับพี่เฉิน เธอแค่เคารพมู่เฉินหย่วนมาก ๆ เท่านั้น แต่กวนชิงเฟิงจูบเธอแล้วทำให้เธอใจเต้นเร็ว เธอรู้ว่าทำไมเธอถึงโกรธที่เขามีแฟนแล้วขนาดนั้นแล้ว เป็นเพราะเธอชอบเขาแล้วนี่เอง จู่ซือซือเงยหน้ามองเขาตาแป๊ว “ฉันชอบคุณจริง ๆ นะ ไม่เชื่อคุณลองสัมผัสดูสิ” เธอดึงมือเขาวางบนหัวใจ “มันเต้นเร็วมากเพราะคุณค่ะ” กวนชิงเฟิงยังไม่เคยสัมผัสใกล้ชิดกับหญิงสาวมาก่อน โดนจู่ซือซือกอดนานขนาดนั้นเลยตัวแข็งทื่อไปหมด เธอยังดึงมือเขาไปวางบนหน้าอกนิ่ม ๆ ของเธออีก” กวนชิงเฟิงหายใจไม่ค่อยปกติจนเกือบจะกัดฟันพูด “คุณปล่อยมือก่อน” “คุณบอกว่าคุณไม่มีแฟนไม่ใช่เหรอคะ ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะเป็นแฟนคุณค่ะ” จู่ซือซือพยายามเขย่งเท้า “คุณห้ามปฏิเสธ ต้องรับปากนะ” เธอเหยียบบนรองเท้าแตะเขา อยากฉวยโอกาสจูบเขา แต่สุดท้ายกวนชิงเฟิงก็ปิดปากเธออย่างไร้เยื่อใย “คุณจู่ หยุดดื้อได้แล้ว” พูดจบชั่วเสี้ยววินาที กวนชิงเฟิงหน้าท้องช่วงล่างตึง จู่ซือซือเป่าฝ่ามือของเขาแถมยังเลียเบา ๆ เหมือนจิ้งจอกตัวน้อยแกว่งหางตัวหนึ่ง กวนชิงเฟิงใช้กำลังลากเธอลงมาแล้วจ้องเธอ จู่ซือซือกลับฉวยโอกาสเอาขาสองข้างหนีบเอวเขาแล้วหัวเราะอย่างชอบใจ “ฉันไม่สน เมื่อกี้ที่คุณจูบ ฉันยังไม่ได้อนุญาตเลย ตอนนี้คุณต้องจูบคืนฉันหนึ่งที” จากนั้นก็จับแก้มเขาแล้วจูบอย่างหนักหน่วงลงไป ผลสุดท้ายด้วยความไม่บันยะบันยังฟันจึงกระแทกริมฝีปากล่างของเขา กวนชิงเฟิงหน้าดำคร่ำเครียด จู่ซือซือหัวเราะเยาะ “โทษทีมันเบี้ยวไปหน่อย เอาใหม่！”