บทที่ 161 ถ้าคุณกล้าไปหาเธอล่ะก็ ฉันจะฆ่าคุณซะ

บ๗ที่ 161 ถ้าคุณกล้าไปหาเธอล่ะก็ ฉันจะฆ่าคุณซะ คราวนี้จู่ซือซือจูบไปที่ริมฝีปากของเขา ท่าทางของเธอดูเก้งก้างแต่ก็ดูรีบร้อนราวกับว่าชอบเขามากอย่างไงอย่างนั้น มือที่แข็งทื่อของกวนชิงเฟิงเปลี่ยนเป็นไปโอบอยู่ที่เอวของเธอ มีเพียงวัสดุบางๆกั้นไว้ ความรู้สึกที่สัมผัสเอวอันอ่อนนุ่มของเธอช่างดีอย่างบอกไม่ถูก เขาหายใจเข้าลึกๆ แล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด เธอคนนี้ทำให้คนเสพติดได้จริงๆ ทั้งสองคนจูบกันอยู่ในห้องครัวที่มืดมิด มือเล็กๆของจู่ซือซือปลดเสื้อเชิ้ตของเขาออก เธอจูบลงไปบนคอและไล่ไปที่กระดูกไหปลาร้าของเขา ทุกการกระทำของเธอทำเอาเขาตัวแข็งและร้อนรุ่มเหมือนถูกไฟเผา ทันใดนั้นก็มีเสียงเรียกเข้าดังขึ้นมา กวนชิงเฟิงมีสติกลับมานิดหน่อย พอเห็นว่าเสื้อเชิ้ตถูกดึงออกไปแล้ว หน้าเขาแดงขึ้นมา แล้วใส่เสื้อเข้าด้วยกัน เขาอยากจะวางจู่ซือซือลงก่อน “ผมไปรับโทรศัพท์” “นั่นมันสายเรียกเข้าปลอม ไม่ต้องรับ！” จู่ซือซือไม่อยากลงจากตัวของเขา เธอล้วงมือเข้าไปในเสื้อเชิ้ตของเขา “ขอจับท้องหน่อย อย่ามาบังนะ ขอจับทีเดียวก็ได้” “……” กวนชิงเฟิงต้องใช้แรงอย่างมากที่จะนำเธอลงมาจากร่างกายแล้วไปหาโทรศัพท์ในห้องรับแขก จู่ซือซือไม่พอใจอย่างมาก ฮึ่ม กล้ามหน้าท้องของหมาป่าตัวนี้ฉันยังไม่ทันได้จับเขาก็ซ่อนมันแล้ว น่ารำคาญจริงๆ! จู่ซือซือที่พึ่งออกจากห้องครัวมา ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เห็นกวนชิงเฟิงที่คุยโทรศัพท์อยู่มีสีหน้าอึมครึม รอบตัวเขาเต็มไปด้วยพลังงานบางอย่างซึ่งน่ากลัวมาก น้ำเสียงของกวนชิงเฟิงเย็นชาและเต็มไปด้วยจิตสังหาร “ถ้าแกกล้าไปหาเธอ ฉันฆ่าแกตายแน่!” จู่ซือซือตกใจจนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น หลังจากที่กวนชิงเฟิงวางสาย เขาก็เห็นว่าเธอตกใจจนแทบจะไม่มีแรง ใบหน้าของเขายังคงเย็นชา “คุณหนูมู่ เก็บของก่อนเถอะ เดี๋ยวผมส่งคุณไปหาผู้จัดการส่วนตัวของคุณ” “โอเค” จู่ซือซือพยักหน้า ถามอย่างทนไม่ไหวว่า “เกิดอะไรขึ้นหรอ?” “ไม่เกี่ยวกับคุณ” จู่ซือซือชะงักไป เธออารมณ์เสียแล้วหยิบแจกันขว้างใส่เขา พร้อมกับด่าเขาว่า “ไม่ทราบว่าเมื่อกี้ไอ้บ้าตัวไหนมันจูบฉัน แถมยังจูบตั้งสองที!” กวนชิงเฟิงตอบว่า “รอบหลังเธอเป็นคนจูบฉัน” “ไม่ไปถ่ายหนังแล้ว ฉันอารมณ์เสีย คืนเงินก็คืนเงิน!” จู่ซือซืออารมณ์เสียจนกลับห้องไปและกระแทกปิดประตู กวนชิงเฟิงขมวดคิ้ว ที่แท้ อารมณ์ของผู้หญิงก็เหมือนกับการพลิกหนังสือนี่เอง อยากเปลี่ยนก็เปลี่ยน — หลังจากที่ถังซินพักผ่อนไปนาน เรี่ยวแรงก็เริ่มกลับมา เธอกังวลเกี่ยวกับกิจการของคุณมู่และติดต่อเลขาฯเกาให้ดำเนินการในบริษัทต่อ ตอนที่เธอใช้คอมพิวเตอร์ พบว่ามีอีเมลที่เปิดยังไงก็เปิดไม่ออกราวกับปลั๊กอินบางอย่างมีปัญหา หลังจากที่ไปถามมู่เฉินหย่วนแล้วเธอก็ไปใช้คอมพิวเตอร์ในห้องหนังสือ โรงงานหลายแห่งที่อยู่ภายใต้การดูแลของบริษัทมู่ซื่อปิดกิจการลงและหุ้นก็ตกอีกด้วย ทำให้กลายเป็นข่าวประเด็นร้อนที่ทุกคนสนใจ หลังจากที่ถังซินทำงานเสร็จ เธอก็เข้าไปดูในอินเตอ์เน็ตเช่นกัน เธอยังเห็นข่าวอีกข่าวหนึ่งด้วย มู่เฉินหย่วนและซ่งจิ้งเหอประกาศแต่งงานกันแต่เนิ่นๆ แต่อย่างไรก็ตามปัญหาของบริษัทมู่ซื่อนั้นไม่ได้มีผลกระทบอะไรต่อบริษัทซ่ง แล้วในวันนี้บริษัทซ่งยังประกาศว่าแบ่งหุ้น 20% ให้กับซ่งจิ้งเหอ ถังซินเคยอ่านเอกสารที่จู่ซือซือให้ ซ่งจิ้งเหอไม่ได้รับความนิยมเท่าไหร่ตั้งแต่เธอเข้ามาในตระกูลซ่ง เธอมีสถานะเป็นแค่ลูกเมียน้อยมาโดยตลอด พอเข้ามาในตระกูลแล้วก็ยังไม่ได้รับความสนใจเท่าไหร่ จนถึงวันนี้ซ่งจิ้งเหอได้เป็นถึงหุ้นส่วนของบริษัทซ่งถือเป็นการยอมรับว่าซ่งจิ้งเหอเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลซ่งแล้ว ถังซินเลื่อนลงไปอ่านข่าวอื่นๆต่อ เธอคิดว่าซ่งจิ้งเหอเป็นคนที่ไม่ธรรมดาคนหนึ่ง เธอไม่ได้มีปากเสียงอะไรแต่ก็ได้หุ้นมาถือถึง20% ลูกสาวคนอื่นๆของตระกูลซ่งคงถือหุ้นไม่มากขนาดนี้หรอกมั้ง? ถ้าอิงจากคำพูดของลู่เหวินซูล่ะก็ เธอมั่นใจว่าฉางผิงต้องเป็นลูกของวี่เหวินถิงแน่นอน ถ้างั้นฉางผิงมีความเกี่ยวข้องกับซ่งจิ้งเหอไหมนะ เธออยากจะรู้ให้ชัดเจนจริงๆถ้าฉางผิงเป็นลูกของวี่เหวินถิงกับซ่งจิ้งเหอจริงๆล่ะก็ งั้นซ่งจิ้งเหอก็ไม่ควรแต่งงานกับมู่เฉินหย่วนสิ ไม่งั้นมันจะวุ่นวายไปหมด “หืม?” ไม่รู้ว่าถังซินคลิ๊กเมาท์ไปโดนอะไรเข้า แต่มีวิดิโอหลายอันขึ้นมา เหมือนว่าจะเป็นภาพจากกล้องวงจรปิด มู่เฉินหย่วนอยู่อพาร์ตเม้นใหญ่ขนาดนี้คนเดียว ถังซินคิดว่าเขาจะติดตั้งกล้องวงจรปิดไว้เยอะขนาดนี้ก็ไม่แปลก เธอถือโอกาสเปิดดู ปรากฎภาพของวันที่กาวเหม่ยซีพาประธานเกามาประชุมที่อพาร์ตเม้น พวกเขาขึ้นไปด้านบนแล้วก็ไม่ลงมาอีก มู่เฉินหย่วนเองก็ติดตั้งอุปกรณ์ขึ้นลงและตามขึ้นไปชั้นบน ถังซินรู้สึกเบื่อ ก็เลยเข้าไปที่ภาพบนหน้าจอ ดูจนถึงตอนกลางคืน เห็นตัวเองที่กำลังล้มอยู่ในห้องครัว มู่เฉินหย่วนเข็นรถเข็นเข้ามา ตบเบาๆที่หน้าของเธอแล้วโทรศัพท์ หลังจากที่คุณหมอตรวจเสร็จและจากไปเรียบร้อยแล้ว มู่เฉินหย่วนก็ต้มยาน้ำป้อนให้เธอดื่ม แต่ดูเหมือนว่าจะป้อนไม่เข้าไป เขาก็เลยดื่มยาเข้าไปแล้วจูบปากของเธอ ถังซินนั่งมองภาพหน้าจอแล้วหน้าก็แดงขึ้นมา ให้ตายเถอะ ฉันไม่กล้าดูจริงๆ ทำไมฉันน่าขายหน้าขนาดนี้เนี่ย ให้ตาลุงมู่นี่..... น่าอายสุดๆ! “คุณหนูถัง” เสียงเคาะประตูดังมาจากด้านนอก พร้อมกับเสียงพูดทุ้มต่ำของชายคนหนึ่ง “จัดการธุระเรียบร้อยดีไหมครับ?” “เสร็จ..เสร็จแล้วค่ะ!” ถังซินตกใจกลัวว่ามู่เฉินหย่วนจะเปิดประตูเข้ามา เธอรีบปิดคอมพิวเตอร์แล้วเปิดประตูห้องหนังสือ “มีอะไรหรือเปล่าคะ?” มู่เฉินหย่วนมองเธอ “เธอเข้าห้องอบซาวน่าหรอ ทำไมหน้าแดงขนาดนี้” ถังซินจับแก้มของเธอ ปรากฎว่ามันร้อน นึกถึงภาพกล้องวงจรปิดที่เธอดูเมื่อกี้ จึงไม่กล้ามองตรงๆไปที่มู่เฉินหย่วน เธอหันหน้าหลบไป “ในห้องหนังสืออบอ้าวนิดหน่อย แล้วฉันก็ลืมเปิดแอร์ ก็เลยกลายเป็นแบบนี้” “คุณถัง ค่าไฟแค่นั้นผมจ่ายไหวอยู่แล้ว” มือของมู่เฉินหย่วนพาดอยู่บนรถเข็นพร้อมกับยิ้มๆแล้วพูดว่า “แต่ว่าถ้ามีคนตายในห้องอ่านหนังสือของอพาร์ตเม้นก็น่าจะขายออกยากหน่อย” ความอับอายในใจของถังซินได้หายไปหมดแล้ว เธอกัดฟันพร้อมกับยิ้มแล้วพูดว่า “งั้นก็ขอบคุณคุณมู่มากเลยค่ะ!” “ไม่ต้องขอบคุณหรอก ไปกินอาหารกลางวันกันเถอะ” ถังซินอยากจะด่าจริงๆว่า “กินอาหารเที่ยงอะไรล่ะ กินอากาศนู่น!” แต่เธอก็ผ่อนคลายตัวเองแล้วค่อยๆกลืนคำพูดเหล่านั้นกลับไป เธอเดินกระแทกเท้าลงชั้นล่างไป มู่เฉินหย่วนตามลงมาชั้นล่าง เขาพบเธอทิ้งขวดแก้วขวดใหญ่ไว้ที่มุมห้องรับแขก พอเข้าไปใกล้ก็ได้กลิ่นหอมของผลไม้ จึงถามถังซิน “นี่คือไวน์หรอ?” ถังซินยืดตัวมองออกไปทางห้องนั่งเล่น แล้วล้างผักต่อ “ใช่แล้ว แม่ฉันกลั่นเอง” มู่เฉินหย่วนนึกถึงรอบที่แล้วที่ดื่มซุปเห็ดหูหนูขาว ก็เหมือนว่าแม่ของเธอเป็นคนทำ รสชาติดีมาก เขาเดาว่าไวน์อันนี้ก็ต้องรสชาติดีอย่างแน่นอน เขาคลายฝาออก ถังซินที่ทำอาหารอยู่ในห้องครัวก็ไม่รู้ตัว นอกจากนี้ถ้าเธอเห็นว่าเขากำลังจะดื่มไวน์ที่ทำเองเธอไม่มีทางสนับสนุนแน่นอน เพราะถ้าเทียบกับที่ขายในตลาดไวน์ก็เทียบไม่ได้อยู่แล้ว แถมความเข้มข้นของแอลกอฮอร์ก็ไม่สูงนัก ถังซินที่กำลังยุ่งจนเหงื่อเต็มตัว ทำอาหาร4อย่างกับซุปอีก1ถ้วยออกมา หลังจากนั้นเธอก็เห็นว่าไวน์ในขวดลดลงเหลือเพียงแค่ครึ่งขวดแล้ว มู่เฉินหย่วนก็ยังดื่มต่ออีก ถังซินถึงกับพูดไม่ออก “คุณมู่คะ นี่เหล้านะคะ ไม่ใช่น้ำ คุณไม่เลี่ยนหรอ!” “อร่อยออกนี่นา” มู่เฉินหย่วนเงยหน้าขึ้นมามองเธอพร้อมรอยยิ้มภายใต้สายตาอันอ่อนโยนและอบอุ่น มองดูแล้วเหมือนเด็กเชื่องๆคนหนึ่ง “ฝีมือของคุณแม่ดีที่สุด” ห้ะ? ถังซินมองไปที่เขา มู่เฉินหย่วนลูบหน้า แล้วถามอย่างสงสัยว่า “ที่รัก ทำไมคุณจ้องผมแบบนั้นล่ะ” ถังซินนิ่งไปสองวิ แล้วก็รีบไปตามหาโทรศัพท์ เธอกดโทรหาแม่อย่างรวดเร็ว พอโทรติดแล้ว เธอถามแม่อย่างรวดเร็วว่า “แม่ ไวน์ที่แม่กลั่นนี่เป็นไวน์จริงๆใช่ไหมคะ? ตอนแม่กลั่นไม่ได้ใส่อะไรอย่างอื่นลงไปด้วยใช่ไหมคะ?” “ไม่นี่” “แม่ คิดดีดี!” “รอเดี๋ยวนะ” แม่ของถังซินไม่รู้ว่าทำอะไรอยู่ สักพักถึงจะพูดว่า”แม่น่าจะสับสนน่ะ แม่เอาเหล้าที่ก่อนหน้านี้จะเอาไปขายให้พวกเธอไป ทำไมหรอ ไม่อร่อยหรอ?” ถังซินมองไปที่มู่เฉินหย่วน เหอะๆ “อร่อยค่ะ มีคนดื่มจนเมาไปแล้ว!” เธอว่าแล้ว ความเข้มข้นของแอลกอฮอล์ในไวน์มันสูงแค่ไหนเชียว!