ตอนที่1 ความเป็นความตายบนเตียง

ตอนที่1 ความเป็นความตายบนเตียง เดือนกันยายน ที่เพิ่งจะเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วง อากาศในเมืองAยังคงร้อนระอุ เสียงของจักจั่นที่อยู่บนกิ่งต้นไม้อันเขียวชอุ่มนั้นร้องดังไม่หยุด.......ท้องฟ้ามืดครึ้ม บรรยากาศอันแสนซึมเศร้าเช่นนี้ ให้ความรู้สึกราวกับฝนกำลังจะตก ผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังยืนอยู่หน้าประตูห้องผ่าตัดสูตินรีเวชในโรงพยาบาล เขามีหน้าตาอันหล่อเหลา อวัยวะบนใบหน้ามีความโดดเด่นยิ่งนัก ดวงตากลมโตราวกับลูกพีช แววตาของเขาเต็มไปด้วยความวิตกกังวล เขามีชื่อว่า หลี่เวยอัน อายุ28ปี เป็นทนายหนุ่มที่เปิดสำนักงานกฎหมายอยู่ในเมืองAแห่งนี้ เสียงฝีเท้าเดินไปเดินมาวนเวียนอยู่หน้าห้องผ่าตัดไม่รู้ตั้งกี่รอบ ทันใดนั้นที่ประตูห้องผ่าตัดเปิดออกมา พยาบาลคนหนึ่งเดินออกมาจากทางด้านใน แววตาของพยาบาลดูมีความกังวลเป็นอย่างมาก แล้วจึงเอ่ยถามออกมา "ญาติของเวินหน่วน ใครคือญาติของคุณเวินหน่วนคะ?" "ผม....ผมเองครับ" หลี่เวยอันเดินไปยังด้านหน้า ด้วยความร้อนใจ "คุณพยาบาลครับ เวินหน่วนเป็นอย่างไรบ้างครับ ลูกคลอดออกมาแล้วใช่ไหม?" "สถานการณ์ของคนป่วยไม่ค่อยดีนักค่ะ อารมณ์ไม่มั่นคง แล้วก็ไม่ยอมออกแรงเลยค่ะ หากยังเป็นเช่นนี้เกรงว่าจะมีเลือกออกซึ่งค่อนข้างจะอันตราย เราจึงจำเป็นต้องผ่าคลอดแทน" พยาบาลยื่นใบการผ่าตัดส่งให้เขา "การผ่าตัดทางครอบครัวจะต้องเซ็นชื่อด้วย คุณคือสามีของเธอใช่ไหมคะ?รบกวนเซ็นชื่อให้ด้วยค่ะ" "ครอบครัว?" หลี่เวยอันรู้สึกลังเล "อะไรหรือคะ?คุณไม่ใช่ครอบครัวของเธอหรือ?" พยาบาลสังเกตเห็นความลังเลในสายตาของผู้ชายคนนี้ จึงเอ่ยถามขึ้น "หากคุณไม่ใช่ ขอให้คุณรีบช่วยแจ้งครอบครัวหรือญาติของเธอให้หน่อยนะคะ ตอนนี้เธอยังอยู่ในภาวะอันตรายมาก จะต้องรีบทำการผ่าตัด รอไม่ได้" พยาบาลเอ่ยทิ้งไว้ดังนั้น แล้วหันหลังกลับเข้าไปในห้องผ่าตัด ชายที่ยืนอยู่ตรงประตูหน้าห้องแววตาเริ่มเปลี่ยนไปอย่างเย็นชา มือทั้งสองกำหมดแน่น ทำไมไม่เป็นเขาที่เป็นสามีของเวินหน่วน ทำไมถึงเป็นไอ้คนเลวคนนั้นที่ไม่เคยเห็นคุณค่าเธอเลย? นัยน์ตาอันแดงก่ำของเขา ทำให้เขาล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงออกมา แล้วกดโทรออกไปยังหมายเลขที่เขาไม่อยากจะโทรออกไปมากที่สุด เสียงสัญญาณดังครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ไม่มีคนรับสาย จนกระทั่งเขากดโทรออกไปเป็นครั้งที่เจ็ด ในที่สุดเขาก็โทรติดเสียที ปลายสายเป็นเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นด้วยน้ำเสียงฉอเลาะ “ตอนนี้คุณเจียงอี้อยู่กับฉัน กรุณาอย่ารบกวนเราค่ะ...” “เรียกให้เจียงอี้มารับสายเดี๋ยวนี้” ประโยคที่พูดออกไป หลี่เวยอันตวาดออกมาจนเส้นเลือดที่ผุดขึ้นบนหน้าผากแทบจะระเบิด ผู้หญิงปลายสายดูเหมือนกับจะตกใจมาก เอ่ยบอกเขาไปด้วยน้ำเสียงสั่นๆ “คุณเจียงคะ เขาจะคุยกับคุณ...”ประมาณสิบวินาทีต่อมา ปลายสายก็เปลี่ยนเป็นเสียงของผู้ชายดังขึ้นแทน เสียงโทนต่ำน่าฟังแต่กลับฟังดูติดรำคาญเอ่ยดังขึ้น"ว่ามาสิ โทรหาผมมีอะไร?" "เจียงอี้ คุณมันโง่ เวลาแบบนี้คุณยังไปมั่วกับคนอื่นอยู่ได้อีกหรือ คุณรู้ไหมว่าตอนนี้เวินหน่วนอยู่โรงพยาบาลกำลังจะคลอดลูกของคุณอยู่ คุณรู้ไหมว่าเธอคลอดยาก แล้วคุณรู้ไหมว่าตอนนี้เธอจะต้องผ่าตัดด่วน?" ปลายสายนั้นเงียบไปเพียงไม่กี่วินาที ก็ตอบกลับมาด้วยเพียงเสียงหัวเราะอันแสนเย็นชานั่น "เธอคลอดลูก แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม?" คำพูดนี้ทำให้หลี่เวยอันรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก หากเจียงอี้อยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้ เขาคงจะต่อยเขากลับไปอย่างไม่ลังเล และจะเตะไปที่จุดที่กำเนิดชีวิตเขามา ให้ตลอดชีวิตนี้เขาไม่ต้องมีลูกได้อีกเป็นคนที่สอง แต่เวินหน่วนยังอยู่ในห้องผ่าตัด เธอต้องการให้เจียงอี้เซ็นชี่อยินยอมในการผ่าตัดครั้งนี้เพื่อชีวิตของเธอ หลี่เวินอันจึงกล่าวต่ออย่างอดทน "เจียงอี้ ถือว่าผมขอร้องคุณ มาที่โรงพยาบาลหน่อยได้ไหม? พวกเราอยู่ที่แผนกสูตินรีเวชโรงพยาบาลในเมือง เวินหน่วนต้องการลายเซ็นต์ของคุณ ผมขอล่ะ นี่เธอกำลังจะคลอดลูกของคุณนะ ถ้าไม่ได้รับการผ่าตัด เธออาจจะต้องตาย..." "ผมบอกไปแล้ว เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับผม ใครจะเกิดใครจะตาย ไม่เกี่ยวอะไรกับผมทั้งนั้น เพราะถึงอย่างไร เธอก็เป็นฆาตกรอยู่ดี...."