ตอนที่3 ฉันไม่ใช่ฆาตกร

ตอนที่3 ฉันไม่ใช่ฆาตกร เวินซินรับแหวนของเจียงอี้ไป แต่ก่อนวันแต่งงานหนึ่งวันเธอกลับหายตัวไปเสียก่อน เวินซินทิ้งจดหมายไว้หนึ่งฉบับ ในจดหมายมีแต่คำขอโทษเต็มไปหมด แล้วบอกว่าเธอกับเจียงอี้ไม่เหมาะสมกัน ขอให้พ่อกับแม่ยกโทษให้เธอด้วย เมื่อครอบครัวของเธอเห็นจดหมายที่เธอทิ้งไว้เช่นนั้นทำเอาพวกเขาแทบเป็นบ้า พวกเขาไม่กล้าเอาเรื่องนี้ไปบอกกับครอบครัวของเจียงอี้ เพราะครอบครัวของเขาเป็นนักธุรกิจลำดับต้นๆของเมืองAแห่งนี้ หากบอกพวกเขาไปว่าเวินซินหายตัวไปแล้วนั้น พวกเขาคงจะต้องรู้สึกขายหน้าเป็นอย่างมากแน่ๆ แต่ระหว่างพวกเขาสองครอบครัวยังมีเรื่องธุรกิจที่ต้องเกี่ยวข้องกันอยู่ ครอบครัวของเวินซินก็กลัวจะเสียโอกาสนั้นด้วยเช่นกัน หลังจากการคิดพิจารณาแล้วนั้น บิดาของเวินหน่วนก็หาแนวทางโดยการให้เวินหน่วนแฝงตัวเป็นเวินซินเพื่อแต่งงานกับเจียงอี้ไปก่อน และเมื่อหาตัวเวินซินเจอแล้วสองพี่น้องค่อยสลับตัวกันกลับคืน เวินหน่วนเองก็ลังเลอยู่นาน จนก่อนหน้าที่จะแต่งงานเพียงสองชั่วโมง เธอถึงได้รับปากว่าจะปลอมตัวเป็นเวินซินแล้วแต่งงานกับเจียงอี้ ที่เธอรับปากสวมรอยเป็นเวินซินเพื่อแต่งงานกับเจียงอี้นั้น ไม่ใช่เพียงเพราะแค่จะกู้หน้าให้กับครอบครัวของเธอเท่านั้น แต่อีกสาเหตุหนึ่งเป็นเพราะเธอไม่อยากเห็นเจียงอี้หาเวินซินไม่เจอในวันแต่งงานของเขาแล้วต้องมีท่าทางสิ้นหวัง เวินหน่วนได้แต่งงานกับเจียงอี้ เขาสวมแหวนเพชรอันวาววับลงบนนิ้วนางของเธอ แล้วจูบที่หน้าผากของเธอพลางกล่าวกับเธอว่า “เวินซิน ผมสัญญาว่าจะทำให้คุณมีความสุขตลอดไป” เวินหน่วนขอบตาร้อนผ่าน ในใจเจ็บปวดราวกับโดนมีดกรีด เจียงอี้ใช้ริมฝีปากจูบน้ำตาของเธอเบาๆ เขาคิดว่านี่คงเป็นน้ำตาแห่งความสุขของเธอ หลังจากงานแต่งงาน เวินหน่วนใช้ข้ออ้างที่ว่าตัวเองไม่สบายเพื่อหลบหน้าเจียงอี้ เธอเองคิดว่าจะหาเวินซินเจอในไม่ช้า แล้วถึงเวลานั้นพวกเธอสองคนก็สลับตัวกัน แต่เธอไม่คิดเลยว่าที่เธอเพิ่งจะแต่งงานกับเจียงอี้ไปเพียงวันที่ห้า แต่สิ่งที่เธอรอคอยนั้นกลับเป็นร่างไร้วิญญาณของเวินซิน เวินซินถูกฆ่า ตายอย่างน่าเวทนา ศพถูกไฟเผา เสียจนจำหน้าจำตาไม่ได้ หากไม่ใช่เป็นเพราะหลักฐานที่ทิ้งไว้อยู่ในสถานที่นั้น ก็จะไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเป็นเวินซิน การตายของเวินซินกระทันหันราวกับฟ้าผ่า ครอบครัวของเวินหน่วนต้องเละเป็นโจ๊กแน่ๆ เรื่องใหญ่เช่นนี้พวกเขาจะปิดบังเจียงอี้ได้อย่างไรกัน? เมื่อเจียงอี้รู้ความจริงเรื่องที่เวินหน่วนปลอมมาเป็นเวินซินแล้วแต่งงานกับเขา แล้วยิ่งเห็นร่างไร้วิญญาณของเวินซินที่ถูกฆาตกรรมเช่นนั้น เขาราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังจนตรอก จึงพุ่งไปบีบคอของเวินหน่วน แม้กระทั่งปลายนิ้วของเขาก็แทบจะจิกเข้าไปที่ผิวหนังของเธอแล้วด้วย “ทำไม ทำไมคุณต้องหลอกผม?” “คุณหลอกผมทำไม?” เจียงอี้ย้ำคำถามนั้นกับเวินหน่วน เวินหน่วนรู้สึกหายใจไม่ออก เธอรู้สึกว่าวินาทีนั้นเหมือนเธอกำลังจะตาย เจ็บปวดเหลือเกิน “ถ้าคุณบอกผมเร็วกว่านี้ว่าเวินซินหนีไป ผมก็จะไปตามหาเธอ และถ้าผมไปตามหาเธอ ก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ เวินหน่วน คุณเป็นฆาตกร...” แววตาของเจียงอี้แดงกล่ำ ราวกับมีไฟลุกขึ้นมาที่อยากจะแผดเผาเวินหน่วนให้มอดเป็นขี้เถ้า เวินหน่วนไม่คิดเลยว่าเวินซินจะต้องมาตายแบบนี้ สิ่งที่ทำให้เธอคิดไม่ถึงไปอีกนั่นก็คือ เธอไม่รู้ว่าเจียงอี้ไปรู้มากจากที่ไหนเรื่องที่เธอแอบรักเขามาโดยตลอด เจียงอี้ราวกับคนบ้าดึงผมเธอแล้วเหวี่ยงเธอลงไปที่พื้นอย่างแรง จ้องมองเธอแล้วพูดกับเธอว่า “การตายของเวินซิน คุณหนีไม่พ้นหรอกคุณต้องรับผิดชอบ เพราะคุณเป็นคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้” เขาพูดกับเธอ“คุณรักผมขนาดนั้นเลยหรือ? เพื่อให้ได้แต่งงานกับผม ถึงกับต้องฆ่าพี่สาวแท้ๆของตัวเองได้อย่างไร?” เขาพูดกับเธอ“เวินหน่วน ผมจะเอาคุณเข้าคุกด้วยตัวของผมเอง” เขาพูดกับเธฮ “ชีวิตนี้ผมจะทำให้คุณได้ลิ้มลองกับความยากลำบาก...” คำพูดทุกคำราวกับเป็นมีดกรีดลงกลางใจของเธอ แม้แต่คำพูดที่จะโต้แย้งเขากลับไปเธอกลับพูดออกมาไม่ได้เลย เพราะเธอรู้ว่าถึงพูดไป เขาก็คงไม่เชื่อเธออยู่ดี คืนนั้น ไม่มีความอ่อนโยน อีกทั้งยิ่งไม่มีแม้แต่ความสงสารหรือเห็นอกเห็นใจ มีเพียงแต่ความเกลียดชังและความโกรธแค้น เขาบีบคางเธอเพื่อให้มองหน้าเขา หัวเราะด้วยความเย็นชาแล้วจึงเข้าไปในร่างกายของเธอ