ตอนที่5 คุณไม่ควรค่ากับการเป็นแม่คน

ตอนที่5 คุณไม่ควรค่ากับการเป็นแม่คน เวินหน่วนไม่คิดว่า ตอนที่เธอตื่นมาคนแรกที่เธอจะเจอคือเจียงอี้ เธอคิดว่าเธอตายไปแล้วเสียอีก หากตายไปแล้วเธอจะเจอเขาได้อย่างไรกัน? เขายังคงหล่อเหลาเช่นเคย ใบหน้าที่น่ามองไร้ที่ติ สวมใส่ชุดสูทสีฟ้าที่ตัดได้อย่างพอดีตัว เสื้อเชิ้ตสีขาว ที่ปอคอเสื้อถูกรีดอย่างเรียบร้อย เขากำลังยืนอยู่ตรงหน้าต่าง แสงที่สะท้อนกลับมา ทำให้ร่างสูง187ซม. ร่างกายที่สูงตระหง่าน ทำให้เขาดูมีแสงเปร่งประกายมากเสียจริงๆ เพียงแต่เวินหน่วนมองเห็นอย่างชัดเจน ว่าใบหน้าของเจียงอี้ยังคงแสดงถึงความเย็นชา คิ้วดำหนายกขึ้นเล็กน้อย สีหน้าเย็นชา สายตาที่ยังคงเหยียดหยามเธอเช่นนั้น เวินหน่วนรู้สึกชาไปหมด เดิมที่เธออยากจะดื่มน้ำ แต่เมื่อเห็นใบหน้าของเจียงอี้แล้ว เธอก็ไม่อยากจะทำอะไรเลย จึงค่อยๆหันกลับมาอีกทาง แม้แต่จะพูดก็ไม่อยากจะพูดออกมาซักนิด ทำไมไม่ตายไปเสีย? ตายไปก็คงจะดีกว่านี้? เจียงอี้เห็นว่าเวินหน่วนหันกลับไปอีกทาง ใบหน้าของเขาก็เคร่งขรึมขึ้นกว่าเดิม พลางเดินไปยังข้างเตียงแล้วเอ่ยกับเธออย่างเย็นชาอีกเช่นเคย “อย่ามาทำท่าทางน่าสงสารต่อหน้าผมเลย คุณเป็นฆาตกร คุณโหดร้ายแค่ไหน คิดว่าผมไม่รู้หรืออย่างไรกัน?” เวินหน่วนทนกับความเจ็บปวดนั่นแล้วพยายามจะพลิกตัว เพื่อหันหลังให้กับเจียงอี้ เธอขี้เกียจจะอธิบายอะไรๆกับเขาแล้วจริงๆ เธอบอกกับเขาไปแล้ว ว่าเธอไม่ได้เป็นฆาตกร คำพูดแบบนี้ เธอไม่อยากจะพูดมันออกมาอีกแล้ว... การที่เวินหน่วนพลิกตัวหันกลับหนีเขาไปเช่นนั้นยิ่งทำให้เขารู้สึกเดือดดาลขึ้นมา นี่เธอคิดจะต่อต้านเขาหรือ? ตลกเสียจริง คนที่ฆ่าคนได้อย่างไม่ละอายใจหรือเกรงกลัวบาปกรรม ทั้งยังชอบสวมรอยอย่างเธอ ยังจะมามีท่าทางต่อต้านเขาอีกอย่างนั้นหรือ? ดวงตาทั้งสองของเจียงอี้เริ่มมีประกายความโกรธแค้น แล้วเดินอ้อมไปยังอีกด้าน แล้วจับข้อมือของเวินหน่วนขึ้น ข้อมือของเธอยังคงมีเข็มเสียบคาให้น้ำเกลือไว้อยู่ ซึ่งการกระทำเช่นนี้ของเจียงอี้ทำให้ไปกดโดนเข็มน้ำเกลือที่ทำให้เข็มทิ่มลึกลงไปอีก เธอรู้สึกเจ็บเสียจนรู้สึกวูบๆเหงื่อออกเต็มไปหมด “คุณปล่อย...”เวินหน่วนจ้องมองเขากลับ พยายามรวบรวมแรงที่มีสะบัดมือเขาให้หลุด ผู้ชายคนนี้คือคนที่เธอเคยรัก หรือบางทีต่อไปเธอก็อาจจะยังคงรักเขาอยู่ แต่เธอไม่อยากจะเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับเขาอีก เจียงอี้กำข้อมือเธอไว้แน่น เธอเองก็สะบัดไม่หลุด จึงดึงเข็มที่ฝังอยู่บนมือออก ด้านหลังมือจึงมีเลือดออกมา “ปล่อยมือฉัน ได้ยินไหม?”เวินหน่วนอดทนกับความเจ็บปวดบริเวณท้องของเธอพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่ง สำหรับการลุกขึ้นนั่งหลังจากการผ่าคลอดเช่นนี้เป็นเรื่องที่ลำบากยิ่งนัก แต่เจียงอี้กลับไม่รู้เลย เขารู้เพียงแต่ว่า ผู้หญิงคนนี้กำลังต่อต้านเขาอยู่เพียงเท่านั้น เธอมีสิทธิอะไรมาต่อต้านเขาเช่นนี้กัน ถึงแม้เขาจะทรมานเธอไปตลอดชีวิต นั่นก็เป็นสิ่งที่สมควรอยู่แล้ว “หึ เป็นอะไรไป รู้สึกเจ็บหรือ?” เจียงอี้มองเวินหน่วนที่หลังมือมีเลือดซึมออกมา ไม่แม้แต่จะรู้สึกสงสาร แล้วหัวเราะเยาะเธอ “แค่นี้ก็รู้สึกเจ็บแล้วหรือ?” มุมปากของเขาปรากฏรอยยิ้มเย้ยหยัน แล้วเอ่ยพูดกับเวินหน่วน “คิดถึงตอนที่เวินซินตายอย่างทรมานแบบนั้นสิ คุณเจ็บเพียงแค่นี้ บอกผมสิ แค่นี้ก็เจ็บแล้วอย่างนั้นหรือ?” เจียงอี้ตวาดออกมา ได้ยินชื่อเวินซินแล้ว ในใจของเธอราวกับมีมดเป็นหมื่นๆตัวมารุมทึ้งแย่งอาหารกัน เจ็บปวดเหลือเกิน หากเป็นไปได้ เธอเองก็อยากให้คนที่ต้องตายเป็นตัวของเธอ ไม่ใช่เวินซิน “ผู้หญิงที่ร้ายกาจอย่างคุณ” เจียงอี้ปล่อยมือจากเวินหน่วน ร่างของเธอกลับเอนไปทางด้านหลัง ล้มไปกับเตียง ข้อมือมีรอยแดง “ผมบอกคุณไว้เลยนะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมห้ามให้คุณไปเจอลูก ผมไม่อยากให้ลูกเห็นหน้าคนที่เป็นฆาตกรในทุกๆวัน” เมื่อคำพูดเหล่านี้หลุดออกมาจากปากของเจียงอี้ ทำเอาเวินหน่วนถึงกลับหายใจได้อย่างยากลำบาก “ผมหาคนเลี้ยงลูกไว้แล้ว ที่ผมมาก็เพื่อจะมาบอกเรื่องนี้กับคุณ” เจียงอี้หันตัวออกมองไปยังด้านนอกหน้าต่าง หยุดไปซักพักแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แสนจะเบาบาง “เพราะผู้หญิงอย่างคุณไม่คู่ควรที่จะมาเป็นแม่คน” “ไม่คู่ควรกับการเป็นแม่คน?”เวินหน่วนหัวเราะออกมา เธอหัวเราะออกมาอย่างคนสิ้นหวัง หัวเราะจนมีน้ำตาไหลออกมา และหลังจากนั้น จึงเอ่ยกับเจียงอี้ออกไปด้วยความสงบนิ่งเช่นนั้น “ได้ค่ะ คุณเอาลูกไป แต่เจียงอี้ ฉันไม่มีอะไรติดค้างคุณแล้วนะคะ นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณปล่อยฉันไปเถอะค่ะ แล้วฉันก็จะไม่ยุ่งกับคุณอีกเช่นกัน...”