ตอนที่6 สิ่งที่คุณติดค้างผมต้องชดใช้ทั้งชีวิตของคุณ

ตอนที่6 สิ่งที่คุณติดค้างผมต้องชดใช้ทั้งชีวิตของคุณ บรรยากาศภายในห้องราวกับทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหวลง แสงที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง แสงสีขาวที่ส่องมา ทำให้ตาพร่ามัวยิ่งนัก สีหน้าของเขาดูสดใสขึ้น คิ้วหนาของเขาทั้งสองข้างยกขึ้น ราวกับมีดวงอาทิตย์ปรากฏขึ้น แม้แต่ริมฝีปากของเขาก็ยังกระตุกขึ้น เขาเองก็คิดไม่ถึงว่าเธอจะตอบรับเขาได้อย่างง่ายดายเช่นนี้ ให้เขาเอาลูกไป... ทำไมถึงตอบรับได้อย่างง่ายดายเช่นนี้กัน? เธอไม่ได้เป็นคนคลอดลูกออกมาหรืออย่างไรกัน? เธอเลือดเย็นขนาดนั้นเลยหรือ? ก็ใช่แล้ว เธอเป็นฆาตกร คงเป็นเรื่องธรรมดาที่เธอจะเลือดเย็นและไร้ความรู้สึกเช่นนี้ คิดได้ดังนั้น ในใจของเขากลับรู้สึกถึงความเท่าเทียมกันมากขึ้น เพียงแต่ทำไมเขาถึงยังรู้สึกโมโห โมโหมากจนแทบจะระเบิดออกมา เธอบอกให้เขาปล่อยเธอไป... แล้วบอกว่าเธอก็จะปล่อยเขาไป... จะปล่อยไปได้อย่างไร? เขาจะปล่อยเธอไปได้อย่างไรกัน? ในเมื่อเธอเป็นคนฆ่าผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด! ใบหน้าของเจียงอี้แสดงอารมณ์โหดร้ายขึ้นมา หลังมือของเขามีเส้นเลือดผุดขึ้นมาอย่างชัดเจน เขากระชับมือที่คอของเวินหน่วนแล้วหัวเราะออกมาด้วยความเย็นชา สายตาที่จ้องกันอยู่นั้น เขามองเห็นว่าในดวงตาของเธอไม่ได้มีความหวาดกลัวอยู่เลยแม้แต่น้อย และยังยกยิ้มขึ้นที่มุมปากทั้งที่ใบหน้าซีดเซียว เอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า “คุณจะฆ่าฉันหรือคะ? เอาสิ ฆ่าฉันเลย ต่อไปฉันจะได้หลุดพ้นจากคุณเสียที...” ใช่แล้ว เธอไม่เคยกลัว เธอเป็นฆาตกรนี่ จะกลัวได้อย่างไรกัน? เจียงอี้มองดวงตาที่ไม่มีแม้แต่ความหวาดกลัวของเธอ เขารู้สึกว่าเขากำลังจะเป็นบ้า จึงก้มลงจูบเธอแล้วกัดริฝีปากของเธออย่างไม่สนใจอะไรด้วยความโมโห จนมีเลือดออก ในปากเต็มไปด้วยรสชาติความเค็มของเลือด แต่เธอกลับไม่ขยับ ไม่แม้แต่จะขัดขืนเลยแม้แต่น้อย จนแม้กระทั่งที่เขากดริมฝีปากเธอจนมีเลือดออกแล้วก็ตา ม ทำไมเธอถึงไม่ขัดขืนเขา? มือที่จับแน่นอยู่ที่คอของเธอเริ่มสั่น แล้วค่อยๆปล่อยมือออก และผละออกจากริมฝีปากของเธอ ริมฝีปากที่แตกและเต็มไปด้วยเลือด แต่เธอกลับยังหัวเราะออกมาด้วยเสียงหัวเราะอันแข็งกร้าว “ทำไมไม่ทำต่อล่ะคะ? เจียงอี้ ถ้าฉันตาย เราจะได้ไม่ต้องมีอะไรติดค้างกันอีก” ขณะที่เธอพูด ก็มีอาการไอไปด้วย ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เธอยังคงหัวเราะออกมาต่อ “เจียงอี้ ถ้าคุณไม่ฆ่าฉัน คุณก็ปล่อยฉันไปเถอะ คุณปล่อยฉันไปแล้ว หากวันนึงเราเจอกัน เราก็จะเป็นคนแปลกหน้าสำหรับกัน” คำว่าคนแปลกหน้า ทำให้เธอแทบจะหมดแรงที่มี เธอรู้ว่าจริงๆแล้ว เจียงอี้สำหรับเธอนั้น ชีวิตนี้คงจะไม่มีทางกลายเป็นคนแปลกหน้าไปได้... เขาอยู่ทั้งหัวใจ ในหัวสมอง และอยู่ในร่างกายของเธอ เช่นนี้จะให้กลายเป็นคนแปลกหน้าได้อย่างไรกัน? เพียงแต่ เจียงอี้ ตอนนี้เธอเหนื่อยเหลือเกิน เธอรักเขาต่อไปไม่ได้แล้ว เวินหน่วนค่อยๆหลับตาลง อดทนกับความเจ็บปวดเหล่านั้นแล้วไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก เจียงอี้รู้สึกหงุดหงิดกับคำว่าคนแปลกหน้าของเธอ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเลยเช่นกัน เธอทำลายชีวิตของเขา แล้วกลับใช้คำว่าคนแปลกหน้าให้เขาออกไปจากชีวิตเธออย่างนั้นหรอ? ผู้หญิงคนนี้ช่างน่าขำเสียจริงๆ แม้จะชดใช้ด้วยชีวิตของเธอทั้งในชาติที่แล้ว ก็ยังใช้คืนให้เขาไม่หมด ช่วงชีวิตที่เหลือ เขาต้องการให้เธอได้รับความทรมาน ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยเธอไปง่ายๆเด็ดขาด ใช่ ไม่มีทางปล่อยเธอไปเด็ดขาด รอยยิ้มเยือกเย็นปรากฏที่มุมปาก มองเธอแล้วกล่าวกับเธอด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง “ตอนออกจากโรงพยาบาล ผมจะส่งรถมารับคุณ คุณก็รออยู่ที่นี่แล้วกัน” เวินหน่วนไม่ได้พูดอะไรออกไป ได้แต่กำหมัดแน่นอยู่อย่างนั้น บ้านหลังนั้น เธอจะไม่กลับไปที่นั่นอีก เจียงอี้ เธอก็ไม่อยากเจอเขาอีกแล้วเช่นกัน เจียงอี้จ้องเธออยู่นาน เมื่อไม่เห็นว่าเธอตอบรับ หรือแม้แต่ไม่ลืมตามามองเขา จึงเดินออกไปจากห้องผู้ป่วยในที่สุด ตอนเดินออกมาเขาหยุดอยู่ตรงประตู... “เวินหน่วน คุณติดค้างผม ผมจะให้คุณใช้ทั้งชีวิตนี้ของคุณชดใช้ให้กับผม คุณหนีไปไหนไม่ได้หรอก” “หนีไม่ได้อย่างนั้นหรือ?” เวินหน่วนหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา หากหนีไม่ได้จริงๆ เช่นนั้นเธอก็เลือกที่จะตายไปเสียดีกว่า