ตอนที่8 เหนื่อยแล้ว ฉันจะไปจากที่นี่

ตอนที่8 เหนื่อยแล้ว ฉันจะไปจากที่นี่ เขาเห็นว่าเธอกำลังหลบหน้า มือของเขาชะงักค้างอยู่กลางอากาศ จนผ่านไปซักพักเขาจึงไอออกมาด้วยเสียงแห้งๆ “เดี๋ยวผมไปหาพยาบาล ให้มาให้น้ำเกลือคุณใหม่นะ” “เวยอัน ยังไม่ต้องไปหาพยาบาลหรอกค่ะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ”เวินหน่วนมองหลี่เวยอันด้วยสีหน้าอันซีดเซียว เธอไม่อยากเจอเจียงอี้อีกแล้วจริงๆ บางที อาจจะมีเพียงแค่เวยอันที่จะช่วยเธอได้ “คุณพูดมาสิ มีเรื่องอะไรหรือ?”หลี่เวยอันกึ่งนั่งกึ่งยืนอยู่ข้างเตียงของเธอ มองหน้าเธออย่างจริงจัง เธอผอมเกินไปแล้ว เดิมทีเธอเป็นคนใบหน้าเล็กอยู่แล้ว ยิ่งผ่านความทรมานเช่นนี้มาทำให้เธอซูบผอมลงไปอีก ดวงตาดวงใหญ่ แต่แววตานั้นยังคงดูดีใสสะอาด ราวกับเด็กอย่างไรอย่างนั้น หลี่เวยอันมองเวินหน่วนราวกับจะมองให้ทะลุไปยังร่างกายของเธอ แต่เวินหน่วนกลับหลบสายตาร้อนแรงของเขา เธอไอออกมา “เวยอัน ฉัน....ฉันอยากออกไปจากเมืองนี้ ฉันไม่อยากเจอเจียงอี้อีกแล้ว คุณ...คุณช่วยฉันได้ไหม?” “คุณจะไปจากที่นี่?” ใบหน้าของหลี่เวยอันแสดงออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ “แล้วลูกคุณล่ะ ลูกจะทำอย่างไร คุณจะพาเขาไปด้วยไหม?” แววตาของเวินหน่วนปรากฏความกังวลออกมาให้เห็น เธอหลบตาลง ขนตายาวๆของเธอเป็นแพรอยู่รอบดวงตา เธอส่ายหน้า “ไม่ค่ะ ลูก....ฉันเอาลูกไว้กับเขา” หลี่เวยอันแสดงสีหน้าอย่างไม่เชื่ออีกครั้ง แล้วเอ่ยถามเธอกลับไป “คุณหมายความว่า คุณจะทิ้งลูกไว้ให้อยู่กับเขาอย่างนั้นหรือ? ทำไมกัน?” เวินหน่วนจับนิ้วตัวเองไปมา สายตามองออกไปยังด้านนอกหน้าต่าง แสงอาทิตย์ด้านนอกสวยเสียจริงๆ เธอเอ่ยออกมาเบาๆ “เด็กคนนั้น โตขึ้นมาคงเหมือนเจีงอี้สินะ? อะไรที่เกี่ยวกับเจียงอี้ ฉันไม่อยากมีอะไรยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก” “เวินหน่วน...”หลี่เวยรู้สึกสงสารเธอเหลือเกิน อยากจะดึงเธอเข้ามากอดไว้เสียจริงๆ เจียงอี้เขาสมควรตาย ทำไมถึงไม่รู้จักรักษาเธอไว้กันนะ? “ได้ เดี๋ยวผมจัดการให้”หลี่เวยอันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ มองเวินหน่วนแล้วเอ่ยถาม “คุณบอกผมหน่อย ว่าคุณอยากจะอยู่ในประเทศ หรือคุณอยากจะไปอยู่ต่างประเทศ?” เวินหน่วนมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย ซักพักหนึ่งเธอถึงเอ่ยออกมา “อยู่ในประเทศนี่แหล่ะค่ะ หาที่สงบๆซักที่ เป็นที่ที่เจียงอี้จะหาฉันไม่เจอคงจะดีที่สุด” “ได้สิ เดี๋ยวผมจัดการให้นะ คุณต้องพักผ่อนเยอะๆ”หลี่เวยอันเอ่ยพูดกับเธอเสียงเบาๆ แล้วเอ่ยถามเธอ “อยากไป..เจอลูกไหม?” ตั้งแต่ลูกคลอดออกมานั้นก็อยู่ในห้องเด็กแรกเกิด เธอยังไม่ได้เห็นหน้าลูกเลย หลี่เวยอันคิดว่าเธอคงจะอยากไปดูลูกตัวเอง แต่เวินหน่วนกลับส่ายหน้ากลับเบาๆ แล้วเอ่ยบอกกับเขา “ฉันง่วงแล้วล่ะค่ะ...” เวินหน่วนกลัว เธอกลัวว่าเมื่อได้เห็นหน้าลูกแล้ว เพียงแค่แวบเดียว เธอก็คงจะไม่มีความกล้าพอที่จะจากเขาไป ลูก แม่ขอโทษนะลูกที่ไม่สามารถเลี้ยงดูหนูได้ แต่แม่ทนต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ... เธอมองออกไปยังนออกหน้าต่างด้วยน้ำตาที่นองหน้า... หลี่เวยอันขมวดคิ้วด้วยความสงสารเธอจับใจ แต่เขาก็ไม่รู้จะหาคำพูดอะไรมาปลอบใจเธอ สุดท้ายจึงเดินเลี่ยงออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ เวินหน่วนนอนอยู่ที่โรงพยาบาลเกือบครึ่งเดือนแล้ว ช่วงเวลาครึ่งเดือนที่ผ่านมา ในทุกวันเธอเพียงแค่นอนอยู่บนเตียง นอนจนเหนื่อยแล้วก็เดินไปเดินมาอยู่ในห้องแบบนั้น หรือไม่ก็ยืนมองโลกจากภายนอกทางหน้าต่าง รถวิ่งกันขวักไขว่ ผู้คนพลุกพล่าน ทั้งผู้หญิงผู้ชายพากันรีบร้อนอย่างเหน็ดเหนื่อย พยาบาลอุ้มลูกมาให้เธอดูหน้าลูกหลายครั้ง แต่ทุกครั้งเธอต้องแกล้งทำเป็นหลับ ไม่อยากจะมองหน้าลูกเลยแม้แต่แวบเดียว เจียงอี้มาที่โรงพยาบาลทุกวัน และทุกครั้งที่เขามา จะเจอเวินหน่วนที่กำลังหลับอยู่ หลับลึกเสียด้วย เจียงอี้มักจะยืนมองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อมองแสงอาทิตย์ ส่วนทางด้านเวินหน่วนเธอเพียงแค่แกล้งทำเป็นหลับ เพราะเธอเหนื่อยเหลือเกิน เธอไม่อยากทะเลาะกับเขา และยิ่งไม่อยากได้ยินคำพูดโหดร้ายที่ฟังแล้วทำร้ายเธอเช่นนั้น เธอคิดว่า เวลาที่เจียงอี้มองไปยังนอกหน้าต่างเช่นนั้น โลกที่เขามองเห็น คงจะมีเงาของเวินซินอยู่เป็นแน่