ตอนที่ 4 เลือดเย็นไร้ความรู้สึก

ต๭นที่ 4 เลือดเย็นไร้ความรู้สึก “โอ๊ยย!!” ฉูเฟยเอ๋อทั้งกรีดร้องและร้องไห้พร้อมๆกัน ความเจ็บปวดบริเวณด้านล่างเหมือนกับถูกฉีกออกเป็นเสี่ยงๆ “อ๊ะ....อ๊ายย” น้ำตาที่ไหลริน จนในที่สุดนางก็สามารถเอาแขนออกมาได้แล้วใช้เล็บจิกลงไปที่หลังของโหลวเหยนหมิงอย่างโกรธแค้น เขาทำนางทรมารเท่าไหร่ นางก็ตอบแทนกลับไปเท่านั้น นางพยายามใช้แรงที่มีทั้งหมดจิกลงไปบนหลังของโหลวเหยนหมิง เลือดสดๆก็รินไหลออกมาตามหลังของเขา เขาไม่ควรจะยึดอำนาจจากนางที่พึ่งจะเข้ามาอยู่ในโลกที่ไม่คุ้นเคยไปจนหมด!! “โอ๊ยยย!” เฟยเอ๋อเงยหน้าขึ้นมากรีดร้องอีกครั้งกับความเจ็บปวดที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ผู้ชายที่ไม่มีความสงสารหรือเห็นใจเลยสักนิด ไม่ได้คิดว่านางเป็นผู้หญิงด้วยซ้ำ ความโกรธแค้นแบบนั้นทำให้นางค่อยๆซึมลึกเข้าไปเป็นความเจ็บปวดที่แสนสาหัส จนความทุกข์ทรมานไหลเข้าไปในทุกส่วนของร่างกายนาง โหลวเหยนหมิงถึงยอมปล่อยนาง แล้วเขาก็ค่อยๆลุกออกมาอย่างเยือกเย็นและเดินออกไปจากอ่างอาบน้ำ หลังจากนั้นก็มีนางในรีบวิ่งเข้ามาเช็ดคราบเลือดออกจากหลังของเขาแล้วสวมเสื้อผ้าให้ แล้วเขาถึงหันกลับมามองคนที่หมดเรี่ยวแรงนั่งพิงตรงขอบอ่างอาบน้ำ “อ๊ะ...อะ..”ฉูเฟยเอ๋อพยายามจะอ้าปากพูดคล้ายกับปลาที่ลอยพะงาบอยู่ในน้ำและพยายามสูดลมหายใจเข้า “ชิ! ผู้หญิงไร้ค่า” โหลวเหยนหมิงพูดอย่างเลือดเย็นแล้วก็เขามาจับผมที่เปียกน้ำของนาง“ฉูเฟยเอ๋อ! อย่าคิดว่าเจ้าเป็นผู้หญิงของข้า อยู่ในตำหนักของข้าแล้วจะทำอะไรก็ได้ มีแค่ฮ่องเต้เท่านั่นที่ยอมเจ้า แต่ข้าไม่! ที่แต่งเจ้าเข้ามาในตำหนักของข้า ก็ไม่ได้หมายความว่าเจ้าจะมาเสวยสุขในตำหนักอ๋องเหยนหมิงหรอกนะ!” ฉูเฟยเอ๋อหันกลับมาอย่างอ่อนโรย ในแววตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและความไม่เข้าใจ แล้วยิ่งมองเข้าไปในตาของโหลวเหยนหมิงที่มีแต่ความเกลียดชัง นางก็ยิ่งไม่เข้าใจ ทำไมเขาถึงทำกับนางแบบนี้.... “เชอะ!” เขามองร่างกายที่อิดโรยและเห็นน้ำตาที่บ่งบอกถึงความไม่ยุติธรรมภายในแววตาของนาง ติดตามความสนุกได้ในตอนต่อไป โหลวเหยนหมิงแสยะยิ้มอย่างสะใจ“อย่าคิดว่าเจ้าฆ่าคนที่ข้ารัก จนได้มาแต่งงานกับข้า กลายเป็นชายาเอกแล้วเจ้าจะได้ทุกอย่างตามที่ต้องการ! จะบอกเจ้าให้ ฉูเฟยเอ๋อ!ไม่มีทาง!” “ฉันไม่เข้าใจว่านายกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่.....” ในที่สุดนางก็ฮึบเรี่ยวแรงอันน้อยนิดแล้วพูดออกมาแล้วมองอย่างเขม่ง นางพยายามอดทนความทรมานจากการที่ถูกดึงผมไว้ แล้วจ้องมองความเกลียดชังในแววตาของเขาอย่างไม่เข้าใจ “ไม่รู้หรอ?” โหลวเหยนหมิงยิ้มที่มุมปาก แล้วหันมาจับคางที่ซีดขาวของฉูเฟยเอ๋อไว้“เจ้าแสดงละครไว้เยอะแล้ว! อย่าคิดว่าข้าโง่มาก ที่ข้ายอมแต่งงานกับเจ้า ไม่ใช่เพราะจะให้เป็นชายาเอกหรอกนะ!” อยู่ๆโหลวเหยนหมิงก็คว้าตัวนางรับใช้เข้ามาแล้วก็หันไปจูบกับนางอย่างดุเดือด ฉูเฟยเอ๋ออึ้งกับกับสิ่งที่เขาทำกับนางรับใช้ที่พึ่งจะอายุ 14-15 ปีเท่านั้น แววตานั้นที่มีแต่ความแค้นอย่างไร้เหตุผล ในในก็เริ่มรู้สึกกระวนกระวาย ผู้ชายคนนี้จริงๆแล้วเป็นคนยังไงกันแน่? คนที่ทำร้ายเธอ แล้วยังดูเหมือนไร้ความรู้สึกที่นางก็ไม่ค่อยเข้าใจ คนที่จูบเด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรได้ลง แล้วเป้นแววตาที่ไม่มีความละอายใจในการรุกรานคนอื่นแบบนี้ เฟยเอ๋อกำหมัดแน่นแล้วเงยหน้าขึ้นมาชกโหลวเหยนหมิงเข้าอย่างจัง แล้วพูดอย่างดูถูก “สมควรแล้วที่ไม่ได้อยู่กับคนรักของนาย! ผู้ชายที่เห็นผู้หญิงเป็นแค่ของเล่นชั่วคราวอย่างนาย สมควรโดน!” หลังจากนั้นฉูเฟยเอ๋อก็ไม่รู้ว่าคำพูดที่นางได้ลั่นออกไปนั้น จะทำให้ชะตากรรมของนางเกิดความหายนะขึ้น โหลวเหยนหมิงมองนางด้วยสายตาที่เย็นเฉียบ เขาผลักหญิงรับใช้คนนั้นออกไปข้างๆ แล้วหันไปจ้องฉูเฟยเอ๋อที่กำลังจะออกมาจากอ่างอาบน้ำ แล้วยิ้มที่มุมปากอย่างชั่วร้ายอีกครั้ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น“ที่แท้ความทรงจำของชายาเอกก็กลับมาแล้วถึงได้ยอมเปิดปากพูดความจริง! ดีเหมือนกัน สำหรับประโยคที่บอกว่า สมควรแล้วที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไม่แน่ว่าชายาเอกคงจะจำเรื่องราวการตายของซีอวี๋นได้ว่าใครเป็นคนใส่ยาพิษลงไปในน้ำชา!” ฉูเฟยเอ๋อกัดฟันกร่อดๆแล้วจ้องไปยังดวงตาที่โกรธแค้นของโหลวเหยนหมิง แล้วลุกขึ้นโดยไม่สนใจว่าตัวนางยังเปลือยกายอยู่ แล้วมองสบตาเขาอย่างเยือกเย็น“ทำไมฉันจะจำไม่ได้!” ที่จริงนางก็จำไม่ได้! แต่ด้วยความโมโห!และเกลียดชังผู้ชายใจยักษ์เลือดเย็นคนนี้! และภายใต้ใบหน้าที่หล่อเหลาน่ามองกลับเต็มไปด้วยความเลือดเย็นที่ทำให้คนอื่นทุกข์ทรมานและหวาดผวาอย่างมาก โหลวเหยนหมิงก็ไม่สนใจนางแล้วก็หันไปกวาดสายตามองหญิงรับใช้ที่ก้มหน้าอยู่ด้านข้าง“รีบไปหาชุดแบบพวกเจ้าใส่มา! นับตั้งแต่บัดนี้ ฉูเฟยเอ๋อไม่ใช่องค์หญิงอีกต่อไป และยิ่งไม่เหมาะสมกับตำแหน่งชายาเอก! นางมีฐานะเป็นหญิงรับใช้ที่ต่ำต้อย!” ฉูเฟยเอ๋อสูดลมหายใจเข้าแล้วหันไปมองโหลวเหยนหมิงที่กำลังเดินออกไป แล้วนางก็ล้อเลียนรอยยิ้มของเขา โหลวเหยนหมิงหันกลับมามองนางแล้วเห็นรอยยิ้มเจื่อนๆบนใบหน้าของนาง แล้วเขาก็ครุ่นคิด คนที่ถูกลี้ยงดูมาแบบปะคบปะงมแบบนางได้ยินรับสั่งแบบนี้ ควรจะร้องไห้แล้วรีบไปฟ้องฮ่องเต้พี่ชายนางหรือไม่ก็ควรออกมาต่อว่าเขาว่า ตังนางเป็นถึงองค์หญิง เป็นถึงชายาเอกไม่ควรทำแบบนี้กับนาง ไม่ใช่หรอ? ตอนนี้..... โหลวเหยนจ้องเขม่งไปที่ใบหน้าที่ดูเหมือนจะไม่สะทกสะท้านของนาง คิดไปคิดมา เลิกคิดดีกว่า เชอะ! ใครจะรู้ว่านางจะมาไม้ไหนอีก!