ตอนที่ 6 กลายเป็นเด็กรับใช้

ต๭นที่ 6 กลายเป็นเด็กรับใช้ เฟยเอ๋อถูกพยุงเข้ามายังห้องที่ยังคงมีกลิ่นอายของงานสิริมงคล พอก้าวเข้ามาก็พอจะเดาได้ว่า เป็นห้องหอ นางก้มหน้ามองที่พื้นก็พบขวดที่หล่นอยู่บนพื้น ภายในใจก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด เฟยเอ๋อกัดฟันแน่น แล้วงอตัวลงไปเพราะความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงในใจ “เอ๊ะ! องค์หญิง ท่านเป็นยังไงบ้าง?” สีเอ๋อรีบคลานเข้ามาดูแล้วเห็นใบหน้าของฉูเฟยเอ๋อที่เต็มไปด้วยเหงื่อ“ท่านเป็นอะไรองค์หญิง? ไม่สบายตรงไหนหรอเพคะ?” ไม่แน่อาจเป็นเพราะฤทธิ์ของยาพิษที่ยังอยู่ในร่างกายที่มีผลอย่างรุนแรง เฟยเอ๋อถอนหายใจ ไม่กล้าบอกว่าอาจจะเกี่ยวกับยาพิษ จึงพยายามรวบรวมแรงฮึบแล้วยืนขึ้น แล้วรีบเดินไปหยิบขวดที่ตกอยู่ที่พื้นขึ้นมา “องค์หญิง!” สี่เอ๋อเดินเข้าไปหานางแล้วมองใบหน้าที่ยังคงมีเหงื่อและริมฝีปากที่เป็นสีเลือดฝาด แล้วก้มหน้าพูดกับนางว่า“องค์หญิง สี่เอ๋อต้องเปลี่ยนชุดให้ท่านแล้วเพคะ...” “อืม งั้นก็เปลี่ยนเถอะ!” ฉูเฟยเอ๋อก็พยักหน้าตอบรับแบบไม่ได้ว่าอะไร เพราะตอนที่โหลวเหยนหมิงบอกให้นางเป็นหญิงรับใช้นางก็ได้ยิน ยังไงซะนางก็ไม่เคยเป็นองค์หญิงมาก่อนอยู่แล้ว แค่นี้ไม่ได้มีผลกระทบอะไรต่อนางเลย คำพูดขิงเฟยเอ๋อกลับทำให้สี่เอ๋อตกใจพร้อมกับกัดปากอย่างกลุ้มใจ ในที่สุดก็หาชุดนางในได้ โดยที่หาเจอตรงตู้เสื้อผ้าเล็กๆตรงปลายเท้า นางจึงนำมาให้เฟยเอ๋อดู“องค์หญิง นี่เป็นชุดของสี่เอ๋อเพคะ ถ้าท่านไม่รังเกียจอะไร ก็สวมเข้าไปได้เลยเพคะ!” เฟยเอ๋อมองชุดในมือของนาง ส่งยิ้มให้นางแล้วพยักหน้ารับ พอกำลังจะก้มหน้าลงไปเพื่อเปลี่ยนชุด สี่เอ๋อก็รีบเข้ามาพยุงนางไปยังหน้ากระจก เพื่อจะช่วยนางเปลี่ยนชุด ติดตามความสนุกได้ในตอนต่อไป ผ้าคลุมบางๆถูกถอดออกไปเรียบร้อย แต่เฟยเอ๋อกลับยืนนิ่งอยู่หน้ากระจก จ้องมองคนแปลกหน้าที่อยู่ในกระจก เป็นรูปร่างลักษณะที่บอบบาง และสิ่งที่ทำให้นางตกใจจนต้องร้องออกมา ก็คือนางมีใบหน้าที่เหมือนกันทุกอย่าง ตอนแรกนางคิดแค่ว่า มีแค่ชื่อที่เหมือนกันเพราะเกิดอยู่คนละภพชาติ แต่ทำไมเราสองคนถึงมีหน้าตาที่คล้ายกันขนาดนี้ แต่สิ่งที่ไมเหมือนกับคนในกระจกก็คือ ความหยาบคายและความอ่อนนุ่มของแก้ม และเอวมีรอยปานเล็กๆเป็นรูปนกที่ไม่เหมือนใคร และมีหน้าอกที่ดูนุ่มนิ่มน่าดึงดูดที่พึ่งโดนโหลวเหยนหมิงทิ้งร่องรอยเอาไว้โดยที่นางไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลย “นี่..” เฟยเอ๋อมองตัวเองในกระจก แล้วก็มีน้ำใสใสหยดลงมา พร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อสงบสติอารมณ์ “พระเจ้า คิดไม่ถึงเลยว่าฉันจะเป็นวิญญานที่สามารถข้ามภพมาได้เป็นร้อยๆปี” “องค์หญิง?” สี่เอ๋อเรียกอย่างตกใจ ยังไม่ทันจะสวมชุดให้นางเรียบร้อยก็ร้องออกมา “เอ่อ..” เฟยเอ๋อปิดปากเงียบ แล้วก้มมามองใบหน้าของสีเอ๋อที่เต็มไปด้วยความอ่อนน้อมถ่อมตนที่พยายามจะสวมชุดให้นาง ที่พึ่งถูกทำให้ตกใจ “ข้าไม่ได้ทำให้เจ้าตกใจใช่มั้ย? เจ้าใส่ต่อเถอะ...” พูดไปพูดมาขนาดว่าชุดหญิงรับใช้เป็นชุดที่เรียบง่าย ยังใช้เวลาใส่นานและยุ่งยากขนาดนี้ ถ้าเป็นชุดพวกองค์หญิงหรือชุดชายาเอกจะไม่ต้องเหนื่อยหอบเลยหรอ? ด้านนึงสี่เอ๋อก็พยายามสวมชุดให้ ด้านนึงนางก็ส่ายหัวให้กับปีศาจร้ายอยู่ที่หน้ากระจก นางก็ครุ่นคิดว่า ผู้หญิงที่ดูภายนอกเหมือนจะอ่อนโยนแต่ภายในร้ายกาจแบบนี้ แท้จริงแล้วทำไมถึงใช้อำนาจทำร้ายคนในวังแบบนี้กันนะ? และสายตาที่มองเห็นแสงน้อยๆภายใต้แสงเทียนนั้นและเห็นเป็นแสงสว่างส่องประกายสะท้อนออกมา เฟยเอ๋อจึงก้มหน้าลงอย่างหมดหนทาง และยอบรับกับโชคชะตาของตัวเองที่ต้องกลับมาอยู่ในยุคโบราณ ที่ไม่มีแม้กระทั้งโทรศัพท์ โน๊ตบุ้คและโทรทัศน์ แล้วยังเป็นยุคที่ไม่มีเทคโนโลยีใดใด ยิ่งไปกว่านั้นยิ่งเป็นยุคที่ไม่มีบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์ “สี่เอ๋อ ต่อไปข้าต้องทำงานแบบเจ้าใช่มั้ย?” หลังจากที่สี่เอ๋อสวมชุดให้นางเสร็จเรียบร้อยแล้ว นางก็จับแขนของสี่เอ๋อไว้แล้วมองไปที่มือของนาง และถามนางอย่างระมัดระวัง “ห้ะ?” สี่เอ๋อชะงักไป“เรื่องนี้สี่เอ๋อไม่รู้เพคะ ท่านอ๋องแค่บอกให้ท่านใส่ชุดเหมือนสาวใช้ แต่ยังไงก็ไม่มีใครกล้าออกค่ำสั่งองค์หญิงหรอกเพคะ และตอนนี้ท่านก็เป็นถึงพระชายาเอก”สี่เอ๋อกัดริมฝีปาก แต่มันก็ไม่แน่! มนุษย์ทุกคนล้วนบ้าอำนาจกันทั้งนั้น ในโลกนี้ไม่มีใครที่คิดแบบไร้เดียงสาอย่างเจ้าได้หรอก! เฟยเอ๋อคิดในใจ “สี่เอ๋อ ถ้ามีเวลาเจ้าต้องเล่าเรื่องภายในวังให้ข้าฟังเยอะๆนะ และคนที่ข้าควรรู้จัก รวมถึงเรื่องราวในยุคสมัยนี้” “องค์หญิงท่านจำอะไรไม่ได้สักนิดเลยหรอเพคะ?” สี่เอ๋อมองนางอย่างเป็นกังวล แล้วก็เห็นนางส่ายหน้าอย่างไร้เดียงสา แล้วก้มพยักหน้าเบาๆ