ตอนที่ 7 แขกไม่ได้รับเชิญ

ต๭นที่ 7 แขกไม่ได้รับเชิญ ในยุคสมัยของราชวงศ์โหลงโฉงมีด้วยกันทั้งหมด 4 แคว้น แคว้นโหลงโฉงและแคว้นเป่ยหมิงเป็นคู่กัดกัน ในด้านของความแข็งแกร่งนั้นถือว่าสูสีกันมาก และช่วงนี้เป็นช่วงที่บ้านเมืองสงบสุขมาก และอีก 2 แคว้น คือ แคว้นจิ่นชวนและแคว้นหลันเฟิง โดยมีเมืองเล็กๆตั้งล้อมรอบที่ไม่ได้แข็งแกร่งมากก็จะตกเป็นเมืองขึ้นของแคว้นเหล่านี้ บางเมืองก็อยู่ภายใรรอบอาณาเขตของเมือง บางเมืองก็ได้จากการยกทัพไปต่อสู้แล้วได้มา พูดตามความจริงแล้ว แคว้นที่แข็งแกร่งที่สุดในตอนนี้คือ แคว้นโหลงโฉง เพราะฝั่งทางแคว้นเป่ยหมิงได้ยินมาว่า มีการก่อกบฏเกิดขึ้น และข้าก็ไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้มากเท่าไหร่ โหลวโม่ชูเป็นฮ่องเต้ของราชวงศ์โหลงโฉงที่เก่งทางด้านการวางแผนและมีความมุ่งมั่นพยายามเป็นอย่างมาก นอกจากนั้นก็มีท่านอ๋องโหลวเหยนหมิงและท่านอ๋องโหลวฮ่าวเยว่ที่คอยช่วยกันปกครองตลอดมา ทำให้แคว้นมีชื่อเสียงเกียจติยศ ประชาชนสงบสุขทั่วราชอาณาจักร ส่วนภายในวังก็มีองค์หญิงเหยียนเฟยคอยจัดการสะสาง แต่นางบ้าอำนาจ และยิ่งยโส เพราะว่ามีฮ่องเต้พี่ชายของนางคอยให้ท้ายอยู่จนกล้าวางแผนกำจัดใครก็ได้ ถ้าใครกล้าแตะต้องนาง นางจะเอาคืนเป็นร้อยเท่า ไม่มีความเมตตากรุณาคล้ายผู้หญิงเลยสักนิด เพราะนางถูกเลี้ยงให้นิสัยเสียตั้งแต่เด็ก ยิ่งไปกว่านั้น เพื่อที่นางจะขยายอำนาจมากขึ้น นางจึงเปลี่ยนชื่อคนในวัง จากหมิงเฟยเอ๋อก็ให้ใช้นามสกุลตามมารดาเป็นฉูเฟยเอ๋อ และต้องเปลี่ยนเพียงชั่วข้ามคืน และด้วยความกำเริบเสิบสานของนางจึงถูกคนในราชวงศ์ด่ากันทุกคน และหลังจากนั้นนางก็ไปตกหลุมรักโหลวเหยนหมิง จนต้องวางแผนลอบสังหารคนรักของเขา และหลังจากนั้นก็ขอให้ฮ่องเต้พระราชทานพิธีอภิเสกสมรสให้กับนาง ...... ตั้งแต่ตื่นมาในตอนเช้า นางนั่งกินน้ำแตงโมแก้งนึงแล้วนั่งฟังที่สี่เอ๋อเล่ามาทั้งหมด จนนางตะลึงจนอ้าปากค้าง ไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่สี่เอ๋อเล่าถึงองค์หญิงที่โหดร้ายอมหิต ที่จริงๆแล้วก็ คือ ตัวนาง ติดตามความสนุกได้ในตอนต่อไป เอ่อ ไม่สิ เป็นเจ้าของเดิมของร่างนี้! “หลังจากนั้นก็เป็นคืนวันเข้าเรือนหอของท่านและท่านอ๋อง แต่ท่านกลับไล่ให้สี่เอ๋อออกมา ! องค์หญิง ในห้อง.....” “เอิ่ม.. พอแล้วไม่ต้องเล่าต่อแล้วสี่เอ๋อ!” เฟยเอ๋อเริ่มมีอารมณ์ฉุนละ และพยายามดึงเอาถ้วยชามาดื่มเพื่อสงบสติ จนดื่มไปหมดแก้วถึงรู้สึกดีขึ้นได้ “โลกอันกว้างใหญ่ไพศาล ที่เต็มไปด้วยเรื่องราวที่ไม่น่าเป็นไปได้!” เฟยเอ๋อพูดอะไรไม่ออกกับเจ้าของเดิมของร่างนี้ “เออใช่! สี่เอ๋อภายในวังนี้นอกจากตาบ้าท่านอ๋องนั่น ล้วยังมีใครอีกนะ?” เสียงยังไม่ทันจะหยุดลง ประตูห้องก็ถูกเปิดออก เฟยเอ๋อและสี่เอ๋อก็อึ้งไปพร้อมๆกัน แล้วหันไปมองผุ้หญิงที่หน้าตาสะสวยที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู “ท่านใดเป็นท่านพี่ชายาเอก?” แม่สาวชุดลายดอกกล้วยไม้มองมายังสาวใช้สองคนที่อยู่ภายในห้อง แล้วชะงักนิดนึง แล้วจึงใช้สายตากวาดมาทางเฟยเอ๋อที่สวยเปล่งปลั่ง เฟยเอ๋อลุกขึ้นยืนแล้วมองไปรอบๆ แล้วจึงเดินออกไปหานาง แล้วหัวเราะเบาๆ“เจ้าตามหาพระชายาเอก มีเรื่องอะไร?” “องค์หญิง..”สี่เอ๋อเดินเข้ามาจับแขนของนางอย่างไม่เข้าใจ เพราะจริงๆแล้วนางก็คือ พระชายาเอก แต่ทำไมถึงพูดออกไปแบบนั้น? เฟยเอ๋อยักคิ้วให้นางเพื่อส่งสัญญาณว่าไม่เป็นไร แล้วยื่นมือมาเพื่อดึงนางไว้และโมโหที่นางไม่ให้ความร่วมมือ “ท่านก็คือท่านพี่ชายาเอก?” แม่สาวชุดลายดอกกล้วยไม้นิ่งไปซักพัก แล้วก้หันมาทำหน้าหวานทันที แล้วก้เดินมาจับมือของเฟยเอ๋อ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่หวานแจ๋ว“รั้วอวี๋นคำนับพระชายาเอก! เมื่อวานข้าเห็นว่าห้องของท่านปิดอยู่ จึงไม่ได้มาทำความเคารพ ขอท่านพี่อย่าถือสาเลยนะเพคะ!” มองหน้าของนางที่เนียนนุ่มน่าสัมผัส สายตาที่อ่อนโยนที่ส่งมาเพื่อขอความเห็นใจ ตอนแรกเฟยเอ๋อก็ว่าจะยิ้มตอบกลับ แต่ในสมองอยู่ดีๆก็มีสิ่งหนึ่งโผล่ขึ้นมา เหมือนต้องการสร้างกำแพงขึ้น ดังนั้นเฟยเอ๋อจึงหันไปยิ้มเบาๆ“ลำบากท่านแล้ว เฟยเอ๋อน่าจะอายุน้อยกว่าท่านนิดหน่อย ให้ข้าเรียกท่านว่า ท่านพีดีว่านะ!” “ไม่ได้เพคะ!” รั้วอวี๋นตกใจ แล้วหันไปจับมือนางไว้“แม้ว่าท่านจะอายุน้อยกว่าข้า แต่ข้าเป็นเพียงหนึ่งในพระสนมของท่านอ๋อง ถึงแม้ว่าท่านจะสวมชุดของสาวใช้ที่ไม่เหมาะสมกับฐานะของท่าน แต่ท่านเป็นถึงชายาเอกของท่านอ๋อง รั้วอวี๋นมิบังอาจทำเกินเลยได้หรอกเพคะ!” ว่าแล้ว! เฟยเอ๋อหัวเราะออกมาอย่างกลบเกลื่อน ที่แท้ก็เป็นเมียเก็บนี่เอง