ตอนที่ 8 สงครามของการยื้อแย่ง 1

ต๭นที่ 8 สงครามของการยื้อแย่ง 1 “รั้วอวี๋นทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่?” นางสองคนยังไม่ได้ทักทายกันเสร็จก็มีคนที่ไม่ค่อยอยากจะตอนรับเฟยเอ๋อโผล่เข้ามา แล้วก็จ้องเขม่งมาที่เฟยเอ๋อที่สวมชุดสาวใช้ แต่ไม่มีเสียงบ่นสักคำ แถมใบหน้ากลับเต็มไปด้วยความกระปรี้กระเปร่า โหลวเหยนหมิงเริ่มสงสัยอยู่ในใจ แต่ฏ้ไม่ได้แสดงสีหน้าออกมา จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปดึงรั้วอวี๋นเข้ามากอดไว้ แล้วจึงหันหน้ามามองเฟยเอ๋ออย่างนิ่งๆ “ท่านอ๋อง...” รั้วอวี๋นพอได้ซบอกของโหลวเหยนหมิง ร่างกายก็เหมือนกลับดูอ่อนแรงลงไปในพริบตา แล้วก็ซบอกของเขาอย่างเชื่อฟัง เฟยเอ๋อหันหน้ากลับมาแล้วทำท่าจะอ้วก แล้วจึงหันกลับไปมองใบหน้าที่เย็นชาของโหลวเหยนหมิงต่อ “สี่เอ๋อคำนับท่านอ๋อง!” สี่เอ๋อคำนับเสร็จแล้วก็รีบคุกเข่าลงไปตามธรรมเนียม “อืม” โหลวเหยนหมิงตอบรับด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา และไม่บอกให้นางลุกขึ้นแต่อย่างใด แต่กลับหันมาทางฉูเฟยเอ๋อ“เป็นคนในตำหนักของข้าแล้ว ทำไมไม่รู้จักทำความเคารพ?ช่างไม่รู้จักจารีตประเพณีจริง!” ชิ ว่าแล้ว นางก็ยังมีความหยิ่งยโสตามนิสัยเดิมของนาง มันยิ่งทำให้เขารู้สึกโมโหมากยิ่งขึ้น “องค์หญิง..” สี่เอ๋อที่ก้มหน้าอยู่ยื่นมาดึงชายกระโปรงของนาง ฉูเฟยเอ๋อมองสี่เอ๋อที่คุกเข่าคำนับอยู่ แต่ตาบ้าท่านอ๋องกลับไม่บอกให้นางลุกขึ้นสักที ด้วยความรู้สึกโกรธนางจึงก้มลงไปดึงสี่เอ๋อให้ยืนขึ้น แล้วจับนางให้ยืนนิ่ง“คุกเข่าทำไมแค่คำนับก็ต้องคุกเข่า ยังมีความเป็นคนและยังมีศักดิ์ศรีอยู่มั้ย?” “องค์หญิง”สี่เอ๋อเริ่มกลัวจนตัวสั่น“นี่เป็นขนบธรรมเนีบยประเพณีของราชวงศ์โหลงโฉงเพคะ ผู้ชายอยู่เหนือผู้หญิงเป็นแบบนี้มาตลอดเพคะ แม้ว่าองค์หญิงจะเคยมียศสูงกว่าท่านอ๋อง แต่ตอนนี้ท่านได้แต่งงานเข้ามาอยู่กับท่านอ๋อง ก็ควรที่จะเคารพท่านอ๋องเพคะ...” “เจ้ามันซื่อบื้อ!” นางมองไปยังสี่เอ๋อที่ปล่อยมืออกแล้วลงไปคุกเข่าที่พื้นเหมือนเดิม เฟยเอ๋อพูดว่าแบบเบาๆ แล้วหันไปจ้งเขม่งโหลวเหยนหมิงที่กำลังยักคิ้วถี่ๆยั่วโมโหนาง “มองอะไร!ไม่เคยเห็นคนสวยหรอ!” เฟยเอ๋อพูดเสียงแข็ง “ข้าได้ยินมาว่าท่านพี่นั้นเป็นคนถือศักดิ์ศรีมาก วันนี้รั้วอวี๋นได้เจอแล้ว เป็นแบบที่คนอื่นนับถือกันจริง!” รั้วอวี๋นที่ซบอกอยู่ก็พูดออกมาเบาๆ ใบหน้าเล็กๆที่ขาวมากจนหน้าตะลึง ที่แบนชิดอยู่ในร่างกายของโหลวเหยนหมิง แล้วใช้สายตามองมายังฉูเฟยเอ๋อ“รั้วอวี๋นวันนี้ได้เห็นแล้วจริงๆท่านพี่คู่ควรกับฐานะองค์หญิงจริงๆเพคะ” ได้ยินคำพูดของรั้วอวี๋นแล้ว เฟยเอ๋อเริ่มโมโหแล้วมองไปยังใบหน้าที่อ่อนหวานของนาง แต่โหลวเหยนหมิงที่นิ่งอยู่กลับหัวเราะเสียงดังออกมาอย่างสะใจ “รั้วอวี๋นช่างรู้ใจข้าเสียจริง! วันนี้ข้าจะปรบรางวัลให้เจ้า คืนนี้ข้าจะไหค้างคืนที่ตำหนักของเจ้าดีมั้ย?” “ท่านอ๋อง..”แล้วหน้านางก็แดงขึ้น นางจึงมุดเข้าไปในอ้อมอกของเขา แล้วใช้มือทุบอกเขาเบาๆ “ท่านช่างร้ายกาจนัก” “ฮ่าๆๆๆ..” โหลวเหยนหมิงหัวเราะอย่างพอใจ แล้วจับศีรษะของนางเงยขึ้นแล้วประคมจูบลงไปอย่างเร่าร้อนดุจพริกสิบเม็ด เสียงของรั้วอวี๋นดังเสียดแทงเข้ามาในหูของฉูเฟยเอ๋อ นางจ้องเขม่งอย่างไม่เข้าใจว่าความเจ็ปปวดในใจมาจากไหน แต่รู้แค่ว่าพอมองเห็นภาพเหล่านั้นก็ทนไม่ไหวอยากจะล้มตัวลงไปเลยซะตอนนี้ เพื่อจะได้ไม่ต้องเห็นท่าทางอะไรแบบนี้อีก คนเลือดเย็นอย่างโหลวเหยนหมิงกับคนที่ภายนอกดูอ่อนโยนแต่ไม่รู้ว่าภายในใจคิดอะไรอย่างรั้วอวี๋น “ถ้าท่านอ๋องและแม่นางรั้วอวี๋นไม่มีเรื่องอะไรแล้ว เชิญออกไปเถอะเพคะ!หม่อมฉันต้องการพักผ่อน!” ในที่สุดก็หาโอกาสพูดขึ้นมาได้ “พักผ่อน?” ไม่รู้ว่าอ๋องเหยนหมิงเสร็จกิจจากการจูบของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วหันมาพูดขึ้น“แล้วท่านต้องการให้หม่อมฉันทำอะไร?” “ชู่!” โหลวเหยนหมิงหันหน้ามาแล้วเอานิ้วมาแนบที่ปาก แล้วก็เอาไปแตะที่ปากของรั้วอวี๋นเพื่อหยอกล้อ แล้วจึงหันไปมองใบหน้าที่ซีดขาวของเฟยเอ๋อ”ถ้าข้าจำไม่ผิดละก็ ตั้งแต่วันนี้ไป เจ้าไม่ใช่องค์หญิงหรือพระชายาเอกอีกต่อไปเป็นแค่สาวใช้ที่มีฐานะต่ำต้อยในตำหนักของข้า!”