ตอนที่ 9 สงครามครั้งที่ 2

ต๭นที่ 9 สงครามครั้งที่ 2 เฟยเอ๋อมองเห็นรอยยิ้มที่น่าสพรึงกลัวของโหลวเหยนหมิงแว๊บนึง และไม่อยากคิดที่จะเลียนแบบรอยยิ้มมุมปากชั่วร้ายแบบนั้น แล้วนางจึงหันกลับมามองด้วยแววตาใสซื่อที่ไม่กลัวอะไร“ได้เพคะ ท่านอ๋อง!” โหลวเหยนหมิงนิ่งไปและจ้องเขม่งไปยังใบหน้าของนางที่เต็มไปด้วยความกระปรี้กระเปร่า “ท่านต้องการแบบไหน หม่อมฉันจะทำให้สุดกำลังเลย!”เจ้าก็แค่ต้องการจะเอาคืนกับเจ้าของร่างนี้ที่ชอบเจ้าก็เท่านั้น เฟยเอ๋อคิดอยู่ภายในใจแล้วยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น “ดี!” โหลวเหยนหมิงแสยะยิ้ม แล้วจ้องเขม่งกับห้องที่เขาพึ่งเคยเข้ามาครั้งแรก จากนั้นก็เอามือวางลงบนบ่าของรั้วอวี๋นแล้วลูบไปมาเบาๆ เหมือนกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่ “มีอะไรก็รีบพูดมา! ข้าไม่ได้มีเวลามาเล่นกับคนที่ไร้สาระอย่างท่านและไม่อยากอยู่ร่วมที่เดียวกับท่านนานๆ ข้าขยะแขยง! ” เฟยเอ๋อยืนพิงตู้เล็กๆด้านข้างแล้วพูดแขวะโหลวเหยนหมิงขึ้นมาอย่างสะใจและยิ้มออกมา นางไม่กลัวแม้จะต้องตาย นางอยากจะตายซะตอนนี้เพื่อที่ท่านพยายมจะได้มาเอาวิญญาณของนางไป! “ฉูเฟยเอ๋อ รอบนี้เจ้าจะมาไม้ไหนอีก?” เขาปล่อยรั้วอวี๋นออกแล้วเดินตรงเข้ามาหาเฟยเอ๋อทันที แมของนางเกร็งไปหมด“อย่าคิดว่าเจ้าเปลี่ยนไปแล้วจะสามารถพูดอะไรตามใจได้ ข้าสามารถทำให้เจ้าหยุดเสแสร้งแกล้งทำได้! ถึงเจ้าจะเป็นองค์หญิง แต่ในตำหนักของข้า ไม่ใช่!” “ห๊า!” เฟยเอ๋อหันกลับมาหัวเราะแล้วมองไปยังคนที่ทำร้ายเธอตั้งแต่ที่เธอพึ่งจะก้าวเข้ามาในภพนี้ คุณค่าของนางถูกทำลายลงไปจนหมด“ โหลวเหยนหมิงท่านคิดว่าท่านเป็นใคร?อาจจะเป็นที่ต้องตาของใครสักคน ที่มองว่าท่านเป็นเทพ..” พูดไปก็มองไปที่รั้วอวี๋นที่ยืนตรงประตู โหลวเหยนหมิงเริ่มโมโห “แต่สำหรับข้า ก็ไม่ใช่เช่นกัน! ท่านเป็นแค่คนที่ไม่รู้จักคุณค่าของผู้หญิง เห็นผู้หญิงเป็นแค่ของเล่นชั่วข้ามคืนก็เท่านั้น!” เฟยเอ๋อพูดออกมาอย่างเสียงแข็ง แต่ไม่ได้เอะอะบ้าอำนาจ ก็แค่รู้สึกไม่อยากก้มหน้าให้กับคนจิตใจสกปรก โหลวเหยนหมิงโกรธจนพยายามเอามือไปบีบคอของฉูเฟยเอ๋อ เฟยเอ๋อพยายามจะหนีออกมา แต่โหลวเหยนหมิงกับผลักตัวนางไปข้างหลังทันที จนนางขยับไม่ได้ จึงถือโอกาสจับผมนางจากด้านหลัง จนผมนางหลุดสยายออก แล้วพูดกับนางอย่างโมโห“ฉูฌฟยเอ๋อ!เก็บที่คาดผมของเจ้าไว้ดี!ข้าไม่จัดการกับเจ้าในตอนนี้ก็ไม่ใช่ว่าข้าจะทำไม่ได้! เจ้าเป็นคนที่เดินเข้ามาในตำหนักของข้าเอง แล้วอย่าหลงระเริงคิดเป็นอย่างอื่น รู้แค่ว่าเจ้าต้องมาชดใช้ในสิ่งที่เจ้าทำลงไป! ไม่อย่างนั้นเจ้าจะยิ่งทรมานมากว่านี้!” เฟยเอ๋อกัดฟันอย่างเจ็บใจ เงยหน้าขึ้นแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆพยายามอดกลั้นต่อความกดดันของเขา และฉีกรอยยิ้มส่งให้เขา“ได้ ตั้งแต่ตอนนี้ข้าจะขอสัญญาจะอยู่ให้ห่างท่านไว้!และจะไม่มีอะไรเกี่ยวพันกัน!จะทำแค่หน้าที่สาวใช้ ข้าจะบอกไรให้ ข้าไม่กลัว!ขอแค่ข้าอยู่ห่างจากท่านอ๋องพอ!” ประโยคสุดท้ายเสียงของนางก็แผ่วเบาลง ตอนนี้นางยอมทำทุกอย่างเพื่อให้อยู่ห่างจากเขา โหลวเหยนหมิงแสยะยิ้มอยากเยือกเย็น แล้วก็ปล่อยนาง แต่หันมาบีบคางของนางอย่างแรง “ข้าไม่สนว่าจริงๆแล้วเจ้าคิดจะทำอะไร จะมาไม้ไหน! แค่อยู่ในตำหนักของข้าความอันตรายก็ยังคงอยู่รอบตัวเข้าตลอด!ระวังตัวไว้ดีๆ!” พูดแค่นั้นแล้วเขาก็สะบัดมือออกแล้วเดินออกไปจากห้องทันที “ท่านอ๋อง!” รั้วอวี๋นมองอย่างไม่พอใจที่เป็นเฟยเอ๋อโดนแค่ทำให้ล้มลงที่พื้น แล้วก็มองนางด้วยหางตา แล้วรีบเดินตามท่านอ๋องออกไปอย่างรวดเร็ว คงเพราะท่านอ๋องจะไปค้างที่ห้องของนางคืนนี้ “ชิ!” เฟยเอ๋อนั่งลงแล้วนวดแขนของนางเบาๆ ทั้งโมโหคนที่พึ่งออกจากห้องไปเมื่อกี้แล้วตะโกนด่าไล่หลัง“ไอ้ตะพาบน้ำ อ๋องบ้าอะไร อะไรรั้วอวี๋น ก็แค่พวกจอมปลอมจอมเสแสร้งแค่นั้น!” “องค์หญิง!ท่านเป็นยังไงบ้าง?”สี่เอ๋อรีบเข้ามาหาเธอด้วยความเป็นห่วง เฟยเอ่อมองนางด้วยหางตาแล้วบ่นพรำพรัมให้นาง“ทำไมเจ้าต้องทำตามคำพูดของสองคนนั้นด้วย ขนาดคุกเข่าแล้วยังไม่บอกให้ลุกอีก ทำไมยังจะต้องทำ!พวกนั้นมันมองไม่เห็นความเป็นคนของคนอื่นเลยจริงๆ!เจ้าก็เหมือนกัน อ่อนแอเกินไปแล้ว แค่มองเขายังไม่มองเจ้าเลย แล้วยังจะ..” “พอเถอะ องค์หญิง” ผ่านไปหนึ่งคืนสี่เอ๋อก็เริ่มจะชินกับความขี้บ่นของเฟยเอ๋อแล้ว แถมยังกล้าพูดขัดนาง“สี่เอ๋อเข้าใจแล้ว แต่นี่เป็นกฏตามชนชั้นของราชวงศ์โหลงโฉง จะทำยังไงได้ละ! องค์หญิง คางของท่านกำลังแดงขึ้น!” ถูกไอ้บ้านั่นบีบ ไม่แดงก็แปลกละ! เฟยเออเบะปาก แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก หลังจากนั้นก็ถูกสี่เอ๋อพยุงให้ลุกขึ้น ทันใดนั้นก็มีทหารองครักษ์สองนายบุกเข้ามา แล้วมองมายังเฟยเอ๋อ“ท่านไหนคือฉูเฟยเอ๋อ”