ตอนที่ 10 คนที่ดูเหมือนป่วยเรื้อรัง

ต๭นที่ 10 คนที่ดูเหมือนป่วยเรื้อรัง ทันใดนั้นก็มีทหารองครักษ์สองนายบุกเข้ามา แล้วมองมายังเฟยเอ๋อ“ท่านไหนคือฉูเฟยเอ๋อ” เฟยเอ๋อจ้องเขม่งไปที่ทหารหน้านิ่งสองคนนั้น “มีอะไร” พวกเขามองมาที่นางแว๊บนึง แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว“รับสั่งจากท่านอ๋อง ชายาเอกฉูเฟยเอ๋อถูกลดตำแหน่งแล้ว จึงไม่สมควรที่จะอยู่ในตำหนักเหยียนเฟย ต้องออกไปตอนนี้! มีรับสั่งให้ส่งตัวนางไปอยู่ที่ห้องสาวใช้สี่เอ๋อ!” ตำหนักเหยียนเฟย?ที่แท้ที่ที่ข้าอยู่ตอนนี้ก็คือ ตำหนักเหยียนเฟยหรอ! แม้ว่านางจะดูเป็นองค์หญิงที่นิสัยไม่ดี ทำไมนางถึงตั้งชื่อตำหนักตัวเองได้สุภาพขนาดนี้ ทำไมถึงไม่เรียบร้อยเลย? เฟยเอ๋อหันไปมองรอบๆ “ห๊ะ! ทำแบบนี้ได้ยังไง..” สี่เอ๋อพูดขึ้น “ห้องของสาวใช้อย่างข้า จะให้พระชายาเอกไปนอนรวมกับข้าได้ยังไง? พวกเจ้ารังแกกันเกินไปแล้ว ดีไม่ดียังไงองค์หญิงก็เป็นถึงชายาเอก ให้ตายยังไงข้าก็จะไม่ยอมปล่อยให้องค์หญิงโดนกลั่นแกล้งจนต้องมานอนรวมกันกับข้าแน่!” “สี่เอ๋อ” เฟยเอ๋อรู้สึกทราบซึ้งต่อนางมาก ช่างป็นคนที่กตัญญูจริงๆแค่นี้ยังต้องให้นางออกหน้ารับแทน “อย่าถือสาเลยพะยะค่ะ พระชายาเอก!” ทหารองครักษ์พยายามเข้ามาเพื่อดึงสี่เอ๋อออกไป แล้วก็ดึงแขนสี่เอ๋อออกไปข้างนอก “เฮ้ย! พวกเจ้า...องค์หญิง....” สี่เอ๋อกังวลเลยรีบวิ่งเข้ามาหานาง “ไม่เป็นไร!” เฟยเอ๋อหันไปยิ้มให้เฟยเอ๋อแล้วกระพริบตาให้นาง “สี่เอ๋อ เจ้ารีบกลับไปห้องของเจ้าแล้วเตรียมผ้าห่มให้ข้าผืนนึง กลางคืนข้ากลัวจะหนาว!” สี่เอ๋อแม่มปาก พร้อมกับพยักหน้าอย่างจำใจ นางก็เป็นแค่เด็กรับใช้ นอกจากต้องทำตามคำสั่งแล้ว ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ หรือว่าสวรรค์ต้องการจะทอดทิ้งนางจริง? ยากมาที่จะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง จะให้นางขาดใจตายอยู่แต่ในตำหนักหรือไง? จะทรมานกันไปจนแก่เลยหรอ? ต้องถูกทหารเฝ้าตลอดเวลาจะไม่ให้ออกไปใช้ชีวิตตามที่ต้องการเลยจริงๆหรอ แล้วนางจึงมองไปยังท้องฟ้า มองไปยังข้างหลังเขาที่ไม่ไกลมากแล้วเห็นโหลวเหยนหมิงกำลังยืนมองอยู่ แต่ด้วยความที่แสงแดดแยงตา นางจึงทนไม่ไหวมองแค่แว๊บเดียว พอออกมาจากสายตาของโหลวเหยนหมิงแล้ว เฟยเอ๋อก็สูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด และยังคงมีทหารคอยจับกุมนางอยู่ มองดูในตำหนักช่างงดงามแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน จึ๊จึ๊จึ๊ คนรวยในสมัยโบราณนี่ช่างมีชีวิตที่ดีกว่าคนรวยในปัจจุบันซะอีก! และอยู่ๆด้านข้างก็มีแสงออร่าสีขาวเปล่งออกมา เฟยเอ๋อหลี่ตามองไปข้างหน้าแล้วเห็นเหมือนเป็นผู้ชายสวมชุดสีขาว นางจึงยื่นศีรษะออกไปดู เป็นเพราะนางโดนแสงอาทิตย์แยงตาเมื่อกี้เลยทำให้นางมองเห็นไม่ชัด ตอนนี้นางรู้สึกว่าเงาของชายชุดขาวไม่ดิอยู่ไกลมากและขาวมีออร่ามาก.. เมื่อหลายปีก่อนเฟยเอ๋อเคยแสดงหนังย้อนยุคเรื่องนึงคล้ายกับเหตุการณ์นี้ ตอนนี้นางจึงรู้สึกตื่นเต้นมาก ชายชุดขาว..จะเป็นเซียนที่คอยคุ้มกันฉันรึเปล่า? จะสามารถดูแลฉันได้มั้ย และจะเป็นเหมือนพระรองที่ยอมเสียสละทุกอย่างเพื่อฉัน! “เห่ย...”ตอนที่นางกำลังจะถูกองครักษ์จูงผ่านหลังชายชุดขาวไปนั้น เฟยเอ๋อก็ทำเสียงไอค่อกแค่ก “แอะ.. แฮ่ม..!” ว่าแล้ว ชายชุดขาวก็ขยับทันทีในที่สุดนางก็เรียกความสนใจจากเขาได้! เฟยเอ๋อจ้องมองชายชุดขาวอย่างตื่นเต้น ไม่อยากแม้แต่จะกระพริบเพื่อที่จะได้มองหน้าของเขา ผิวซีดดูอ่อนแอ่จัง! นางครุ่นคิด ทำไมหน้าถึงได้ซีดขาวขนาดนี้? ซีดอย่างกะคนที่ตายไปแล้ว ถ้าใบหน้ามีรอยยิ้มอยู่บ้าง ก็จะดูไม่เลวเลยทีเดียว! แต่หน้าเขาอย่างกับเหมือนคนป่วย จนทำให้ฉูเฟยเอ๋อรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว ทำไมในโลกนี้ถึงมีคนที่ขาวได้ขนาดนี้....