ตอนที่ 11 นางถูกทุกคนเย็นชาใส่

ต๭นที่ 11 นางถูกทุกคนเย็นชาใส่ เป็นจังหวะที่เฟยเอ๋อก้มหน้าต่ำลงไม่กล้ามองหน้าผู้ชายคนนี้ เขาจึงพูดขึ้น “เป็นถึงองค์หญิงของราชวงศ์โหลงโฉงแต่กลับต้องมาใส่ชุดสาวใช้แบบนี้ แล้วยังถูกทหารจับส่งตัวไปอยู่ที่อื่นอีก ช่างน่าเวทนาจริงๆ !” เฟยเอ๋อสั่นไปทั้งตัว เงยหน้าขึ้นมามองแต่ไม่กล้าพูดอะไร พูดบ้าอะไร? แม้ว่าฉันจะไม่ใช่คนดีมีเมตตา แต่ฉันก็ไม่เคนทำเรื่องไม่ดี ทำไมย้อนมายุคโบราณได้ไม่ถึงสองวันก็เจอแต่คนพูดจาเย็นชาใส่และยิ่งไปกว่านั้นชายคนนี้เห้นนางตกอับขนาดนี้แล้วยังไม่สาสมใจอีก! “คารวะท่านอ๋องฮ่าวเยว่!” องครักษ์ทั้งสองปล่อยแขนออกจากเฟยเอ๋อแล้วรีบคุกเข่าทำความเคารพชายคนนี้ทันที อ๋องฮ่าวเยว่? เฟยเอ๋อนิ่งไปซักพัก อ๋องอีกคนนึงที่เหมือนกัยอ๋องเหยนหมิง? เป็นไปไม่ได้! คนที่ดูเหมือยคนป่วยขนาดนี้ยังสามารถเป็นอ๋องได้หรอ? แล้วหน้าอย่างฉูเฟยเอ๋อออกจะดูมีสง่าราศรี ทำไมถึงตกอับจนมาถึงจุดนี้ได้? “ลุกขึ้นเถอะ”อ๋องฮ่าวเยว่ผู้ที่ดูซีดเซียวบอก แล้วใช้สายตาไร้ความรู้สึกกวาดตามองมาทางเฟยเอ๋อ พร้อมกับเบะปาก แล้วก็เดินหนีไป โอ้พระเจ้า... ฉูเฟยเอ๋อ เธอทำเรื่องไม่ดีอะไรไว้บ้าง ทำไมเจอแต่คนทำเย็นชาใส่ทั้งนั้น ใครๆก็มองเธอเย็นชาแบบนี้หมดหรอ? “ไปเถอะ!” องครักษ์ทั้งสองคนก็พยายามพยุงนางให้เดินต่อไป ยิ่งเดินยิ่งไกลออกมาจากความศรีวิไลมากขึ้น พอถึงที่หมาย เฟยเอ๋อถึงรู้ว่าการแบ่งชนชั้นสูงต่ำนั้นเป็นยังไงนางเห็นตำหนักที่ใหญ่มากและเป็นเมืองที่ดูเจริญมาก จนนางคิดว่าที่อยู่อาศัยของสาวใช้ก็คงสะอาดอยู่บ้าง กระเบื้องเป็นกระเบื้อง แต่คิดไม่ถึงว่า... บนพื้นเต็มไปด้วยใบไม้ที่ร่วงหล่นลงมา มีห้องที่เล็กใหญ่ไม่กี่ห้อง ได้แต่ส่ายหัวด้วยความจำใจ คาดว่าตาบ้าอ๋องเหยนหมิงก็ไม่น่าจะเคยมาที่นี่ จนไม่รู้ว่าที่นี่ทรุดดทรมขนาดนี้และไม่เคยไดรับการซ่อมแซมเลย ดูนางแล้วก็ยังถือว่ามีจิตใจดีอยู่ ขนาดถูกรังแกถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะรับแทนเขาอีก! “ต่อจากนี้ท่านต้องอาศัยอยู่ที่นี่! เดี๋ยวอีกสักพักพ่อบ้านจ้าวก็จะมาบอกว่าท่านต้องทำอะไรบ้าง! ถ้าไม่มีคำสั่งของท่านอ๋องหรือพ่อบ้านจ้าว ท่านก็ไม่สามารถออกไปไหนได้! ละยิ่งไม่สามารถเข้าออกตำหนักเองได้!” องครักษ์พูดเสร็จแล้วมองนางอย่างนิ่งๆ เฟยเอ๋อหยักไหล่ตอบ เชิญ! นางก็ไม่ใช่องค์หญิงผู้สูงศักดิ์อยู่แล้ว ตอนที่ป็นนักแสดง อะไรก็เคยทำมาจนหมด ฤดูร้อนใส่เสื้อโค้ท ฤดูหนาวใส่กระโปรงพริ้งบางๆก็ยังผ่านมาได้ จะกลัวอะไรกับบ้านหลังเก่าๆโทรมๆ องครักษ์ทั้งสองยืนมองนางอย่างแปลกใจกับใบหน้าที่ดูเหมือนจะไม่ได้รู้สึกอะไรเลย “มองอะไร!” ไม่ไว้หน้านาง นางก็ไม่ไว้หน้าเหมือนกัน! เฟยเอ๋อพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว“ยังจะมัวรออะไรอีก?หรือพวกเจ้ายังจะรอให้ข้าให้รางวัลอีกหรอ?” องครักษ์ทั้งสองหยุดชะงักแล้วไม่หันกลับมามองนางอีก จากนั้นก็มีชายวัยกลางคนตัวผมแห้ง อายุราวๆ 40 กว่าเดินผ่านเข้ามาพอดี “พ่อบ้านจ้าว พวกข้านำเด็กรับใช้คนใหม่มาให้ท่านดูแล!เป็นรับสั่งจากท่านอ๋อง ไม่ต้องกลัวว่านางจะเหนื่อย มีงานอะไรก็มอบหมายให้นางทำได้เลย!” เฟยเอ๋อบ่นพรำพรัมตาม ยิ่งได้ยินว่าเป็นรับสั่งของท่านอ๋อง ก็ยิ่งพรำพรัม ไม่มีความเป็นคน ไม่มีเลยจริง! พ่อบ้านจ้าวมองดูเฟยเอ๋อแว๊บนึง พอคุยเสร็จเรียบร้อยก็พนักหน้ารับ แล้วก้บอกให้พวกองครักษ์กลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อได้ จากนั้นเขาก็ค่อยๆเดินมาตรงหน้าของนาง ใบหน้าของคนอายุ 40 กว่าที่เต็มไปด้วยรอยย่นเหมือนกับคนที่อายุ 50 ยิ่งมองแล้วยิ่งรู้สึกอึดอัด