ตอนที่ 12 พ่อบ้านใจโหด

ต๭นที่ 12 พ่อบ้านใจโหด “เจ้าชื่ออะไร?” พ่อบ้านจ้าวเดินเข้ามาตรงหน้าของนาง ดวงตาคู่นั้นที่คล้ายกับหนูจ้องตะคลุบเหงื่อมองมาที่ใบหน้าอันเอิ่บอิ่มของนาง “ฉูเฟยเอ๋อ” นางก้มหน้าแล้วพูด เพื่อที่จะได้ไม่ต้องมองหน้าเขาที่มีดวงตาที่ไม่รู้ว่าคิดดีหรือร้าย “เงยหน้าขึ้นมา!” พ่อบ้านจ้าวสั่งเสียงแข็ง เฟยเอ๋อได้แต่กัดฟัน กำมัดอย่างแน่น นางเกลียดพวกที่มีนิสัยแบบนี้มาก พวกที่ใช้อำนาจรังแกคนที่ไม่มีทางสู้ ทันใดนั้น ใต้คางของนางก็รู้สึกเย็นขึ้น เพราะถูกพ่อบ้านจับให้เงยหน้าขึ้น แล้วมือเย็นๆของพ่อบ้านจ้าว ก็ค่อยๆถูรอบๆใบหน้าของนาง “อืม ไม่เลว หน้าตาถือว่าใช้ได้!” เฟยเอ๋อพยายามใช้แรงสะบัดหน้าออก แล้วถอยออกมา แล้วหันไปมองตักเตือนพ่อบ้านจ้าวด้วยสายตาที่ทนไม่ไหว “จะหลบไปไหนได้?” พ่อบ้านจ้าวเริ่มโมโห แล้วเดินเขามาจับแขนของนางงอเข้าไว้ด้านหลังและใช้อีกมือลูบไล้ที่คออันเนียนขาวของนางอีกครั้ง“ไม่เลวจริงๆ! สาวใช้ที่สวยขนาดนี้ได้มาอยู่ที่นี่ ต้องเป็นคนที่มักใหญ่ใฝ่สูงอยากจะไปเป็นหงส์ของท่านอ๋องละสิ!” ดูเหมือนว่าชายคนนี้จะไม่รู้ว่านางเป็นใคร เฟยเอ๋อครุ่นคิด แล้วเงยหน้าขึ้นมาพยายามใช้แรงผละออกจากเขา แล้วหันมาจ้องพ่อบ้านจ้าว“ตอนนี้ข้าเป็นเด็กรับใช้ ขอแค่ท่านบอกว่าข้าควรทำอะไรก็พอ!ข้าจะหน้าตาเป็นยังไ มันก็ได้มาจากพ่อแม่ข้า ท่านไม่ต้องมายุ่ง!” “ช่างเป็นคนที่ตรงไปตรงมาจริงๆ!” พ่อบ้านจ้าวแสยะยิ้ม แล้วเดินเข้ามาจับที่บ่าของนางไว้แล้วจับรวบผมของนางสองรอบ“ก็เพราะเจ้าใฝ่สูงอยากจะเป็นคนของท่านอ๋อง! ต้องผ่านลูกจ้างอย่างข้าถึงจะคู่ควรกับเจ้า แต่ข้าไม่ใช่คนที่จะใจดีทุกวันหรอกนะ! ถ้าเจ้าต้องการจะขอร้องข้าละก็ มาคุยกับข้าคืนนี้!” ทุเรศ! เฟยเอ๋อกัดฟันอย่างแรง คิดจะหลบตัวออกมาแล้ววิ่งหนี แต่ก็ถูกพ่อบ้านจ้าวคว้าตัวไว้ได้ทัน แล้วก็พยายามที่จะเอามามาสัมผัสที่เนินหน้าอกของนาง “ปล่อยข้า !”เฟยเอ๋อร้องออกมาอย่างดัง “เอ๊ะ..” พอดีที่สี่เอ๋อตามมาถึงหน้าบ้านพอดี แล้วมองเห็นข้างหลังของพ่อบ่านเจ้า แต่มองไม่ชัดว่าเขากำลังลงมือจะทำอะไร พอได้ยินว่ามีเสียงของคนอื่น พ่อบ้านจ้าวก็ปล่อยตัวนางทันทีแล้วถอยออกไป กระแอ๋มคอเบาๆ“ข้ามีธุระต้องรีบไปทำ ไม่ได้มีเวลามาสนใจพวกเจ้าทุกวัน ถ้าเจ้าคิดดีแล้วก็ไปหาข้าได้!” พูดแค่นั้นแล้วก็หันหลังเดินออกไปทันที ตอนที่เดินผ่านสี่เอ๋อก็มองนางอย่างโมโหที่นางเข้ามาขัดจังหวะ “องค์หญิง!” หลังจากที่พ่อบ้านจ้าวเดินออกไปแล้ว สี่เอ๋อก็รีบเข้ามาดูนางทันที แล้วก้มองเห้นสีหน้าที่ไม่สู้ดีของนาง จึงรู้สึกกังวลและพยังนางไว้“องค์หญิง?” เมื่อเฟยเอ๋อได้สติกลับมา ก็สูดลมหายใจเข้าอย่างแรง“สี่เอ๋อ ตอนนี้ข้าไม่ใช่องค์หญิงแล้ว และก็ไม่ใช่พระชายาเอก เจ้าเรียกข้าว่า เฟยเอ๋อเถอะ เผื่อสาวใช้คนอื่นได้ยินเข้าจะอยู่กันลำบาก!” “แต่ว่า..”สีเอ๋อแม้มปาก “ไม่มีแต่!” เฟยเอ๋อถอนหายใจ“ห้องพักของเจ้าอยู่ที่ไหน?พาข้าไปหน่อย!” “ได้เพคะ” สี่เอ๋อรับปาก แล้วด้วยความเคยชินจึงพยุงนางเดินไปตามทางเดินเก่าๆ ก่อนที่จะเข้าไป สี่เอ๋อก็ผลักประตูออก แล้วพยังนางเข้าไปด้านใน “องค์หญิง..เอ๊ยย ไม่ใช่...เฟยเอ๋อ” สี่เอ๋อกัดริมฝีปากพูด เพราะชินกับการเรียกนางว่า องค์หญิง เฟยเอ๋อเผลอหลุดหัวเราะออกมา แล้วส่ายหัวโดยไม่พูดอะไร “ห้องของข้าค่อนข้างจะเก่ามาก สี่เอ๋อกลัวว่าท่านจะลำบาก!” สี่เอ๋ก้มหน้าพูด แล้วจึงพานางนั่งลงไปบนเตียงสีเทาเล็กๆ แต่ก่อนรู้แค่ว่าห้องสาวใช้ เป็นห้องที่สำหรับเอาไว้รอ ใครจะไปรู้ว่าแท้จริงแล้วเป็นห้องที่เล็กมากๆ วางได้แต่เตียงนอนเล็กๆเตียงนึงกับตู้เสื้อผ้าเล็กๆหลังนึง ขนาดที่นั่งพักกับที่นั่งกินข้าวยังไม่มีเลย “หรือคนนี้ท่านอนบนเตียง! สี่เอ๋อหาที่นอนตรงพื้นว่างๆสะอาดๆก็พอ!” สี่เอ๋อมองมายังเฟยเอ๋อที่ตาส่องแสงประกายในความมืด เฟยเอ๋อรู้สึกซาบซึ้งใจมาก ขนาดนางถูกลดฐานะลงมาอยู่จุดนี้แล้ว ที่จริงนางไม่จำเป็นจะต้องมาปรนบัติอีกแล้วก็ได้ และยังสามารถที่จะรังแกนางได้อีก แต่นางก้ยังคอยช่วยเหลือทุกอย่างตามที่นางต้องการ “เรานอนบนเตียงด้วยกันเถอะ!” เฟยเอ๋อดึงแขนของสี่เอ๋อมานั่งลงข้างๆนางเหมือนรู้สึกว่าได้น้องสาวเพิ่มในยุคที่นางไม่จักใครเลย สี่เอ๋ออยากจะปฏิเสธ แต่กลับถูกเฟยเอ๋อจับไว้“ฟังข้า! ถ้าเจ้ายังเชื่อฟังข้าอยู่ก็ให้มานอนด้วยกันบนเตียง! ในห้องนี้หนาวมาก เรานอนด้วยกันมันจะได้อบอุ่นขึ้น!” ในที่สุดนางก็พยักหน้าตอบรับ เฟยเอ๋อเลยโล่งใจ