ตอนที่ 13 เรี่ยวแรงของคนที่ต่ำต้อย

ต๭นที่ 13 เรี่ยวแรงของคนที่ต่ำต้อย วันต่อมา ในศตวรรษที่ 21 การเป็นนักแสดงนั้นทำให้ชินกับการตื่นเช้าและเกลียดที่สุดก็คือ ต้องตื่นแต่เช้า เฟยเอ๋อลืมตาชึ้นพร้อมกับขอบตาที่คล้ำทั้งสองด้าน และก็ยังมองได้ไม่ชัดมาก นางเห็นสีเอ๋อที่กำลังล้างหน้าแต่งตัว “นอนหลับสบายจริงๆ แล้วใครมันมาตีฆ้องอยู่ข้างนอก! “องค์หญิง รีบลุกเพคะ พ่อบ้านจ้าวเป็นคนตีฆ้อง สี่เอ๋อก็พึ่งรู้เมื่อสองวันก่อน ก่อนจะเข้ามาเพคะ ทุกวันตอนที่นกร้อง พ่อบ้านจะออกมาตีฆ้องปลุกทุกคนให้ตื่น หลังจากนั้นก็จะแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ใครหน้าที่มัน! องค์หญิงรีบลุกเร็วเพคะ!” สี่เอ๋อที่กำลังพูดอยู่ก็หันไปพบว่าเฟยเอ๋อลุกมาถามนิดหน่อยแล้วก้กลับลงไปนอนต่อ นางจึงรีบมาดึงเฟยเอ๋อให้ลุกขึ้น แล้วพยายามเขย่าบ่าของนาง“องค์หญิง ลุกขึ้นเพคะ ไม่อย่างนั้นพ่อบ้านจ้าวจะลงโทษเรานะเพคะ” “อืม โอเค! ข้าลุกแล้ว!” เฟยเอ๋อถูกเขย่าจนหนอนขี้เซาหลุดออกไปจากตัว แล้วก็แกะมือสี่เอ๋อออก แล้วบิดตัวไปมา จากนั้นก็หยิบเอาชุดด้านข้างมาใส่ แต่ใส่ยังไงก็ใส่ไม่ได้ แล้วจึงลืมตามามองแล้วก็แล้วก็ต้องถอนหายใจ ลืมไปว่าเป็นชุดสมัยก่อนไม่สามารถใส่ครั้งเดียวได้ ต้องใส่ทีละตัวทีละตัว ดีที่สี่เอ๋อเคยสอนนางใส่ก่อนหน้านี้ จึงค่อยๆสวมจนเสร็จเรียบร้อย พอนางล้างหน้าและบ้วนปากเสร็จเรียบร้อย สี่เอ๋อก็รีบวิ่งเข้ามาแล้วรีบดึงแขนนางออกไป “เฮ้อ...”เฟยเอ๋อถอนหายใจแล้วมองสี่เอ๋ออย่างรู้สึกไม่เป็นยุติธรรม “วันแรกที่หัดเป็นเด็กรับใช้ก็พากันอืดอาดยืดยาด อยากจะทำงานในตำหนักของท่านอ๋องจริงๆหรอ” พ่อบ้านจ้าวมองมายังสี่เอ๋อและเฟยเอ๋อสองคนสุดท้าย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงตำหนิพร้อมทั้งใช้เชือกฟาดลงไปบนพื้นอย่างแรง สีเอ๋อและเฟยเอ๋อตกใจจนกระโดดออกไปด้านข้าง แล้วรีบเข้าไปหลบในของสาวใช้ ไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้น พ่อบ้านจ้าวบ่นพรึมพรำครู่นึง แล้วก็เก็บเชือกจากนั้นก็พยายามใช้สายตากวาดตามองเฟยเอ๋อในกลุ่มสาวใช้“ฉูเฟยเอ๋อและสี่เอ๋อ พวกเจ้าสองคนไม่ต้องหลบ มีแค่พวกเจ้าสองคนที่ยังไม่ได้รับมอบหมายงาน รีบออกมายืนข้างหน้าเดี๋ยวนี้!” สี่เอ๋อเอียงคอมามองเฟยเอ๋อแว๊บนึง เป็นช่วงที่นางจะเงยหน้าขึ้นมาต่อว่าเขาพอดี สี่เอ๋อจึงรีบดึงนางออกมาด้วยกันและฉวยโอกาสกระซิบข้างหูของนาง“อย่าไปต่อล้อกับเขาเลยเพคะ ไม่อย่างนั้นจะป็นเราที่เป็นฝ่ายเสียเปรียบ!” เฟยเอ๋อได้ยินแล้วก็พยายามอดกลั้น กัดฟัน เล้งเงยหน้าหันไปทางพ่อบ้านจ้าว “อืม พวกเจ้าสองคนที่ว่าใช้ได้! เอ๋ สี่เอ๋อทำไมเจ้าไม่เรียกนางว่าพระชายาเอกละ?” พ่อบ้านจ้าวหันไปมองสีเอ๋อทันที: “ทำร้ายข้าแล้วยังจะให้ข้าหางานให้ทำอีก!” สี่เอ๋อก้มหน้าลง ไม่กล้าออกเสียง เฟยเอ๋อเห็นนางเป็นแบบนั้นก็เลยก้มตาม หลับตาลงเพื่อรอพ่อบ้านจ้าวมอบหมายงาน พ่อบ้านจ้าวใช้สายตาที่เยือกเย็นกวาดมามองเฟยเอ๋อ แล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย“ฉูเฟยเอ๋อ เรื่องที่เราคุยกันเมื่อวาน เจ้าคิดดูหรือยัง?” เฟยเอ๋อแม้มปากแน่น เงยหน้าขึ้นมาตอบ“ไม่จำเป็น!” “ชิ!”พ่อบ้านจ้าวสบถออกมา แล้วหยิบเอาป้ายสีดำที่ตัวเขาดยนมาให้เฟยเอ๋อละสี่เอ๋อ“พวกเจ้าสองคนไปทำห้องซักผ้า!” เฟยเอ๋อเอียงคอรับ เดิมทีก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรในการแบ่งหน้าที่ทำงานอยู่แล้ว แต่กลับได้ยินเสียงสูดลมหายใจของสี่เอ๋ออยู่ด้านหลัง จึงหันกลับไปมองนางอย่างไม่เข้าใจ และมองเห็นความเศร้าใจในแววตาของนาง หูก็พลันไปได้ยินสียงพ่อบ้านจ้าวพูดเบาๆ“ให้ทำงานดีๆไม่เอา ดันอยากไปทำงานหนัก ข้าก็จะทำให้เจ้าไม่มีวันได้เจอกับท่านอ๋องเลย ข้าจะทำให้เจ้าทรมานจนต้องมาของร้องข้า!” สักพักก็เริ่มเข้าใจแล้ว แต่ไม่มีวันที่คนอย่างเจ้าจะสมหวังได้ยินคำขอร้องจากฉัน เป็นเสียงที่พูดอย่างแผ่วเบา แล้วเงยหน้าขึ้นมาใช้หางตามองพ่อบ้านจ้าวแล้วตอบว่า“ขอบใจ!” พูดแค่นั้น แล้วก็ดึงแขนของสีเอ๋อออกไป อะไรใครอยากทำให้ตัวเองกลายเป็นหงส์? นางแทบจะไม่อยากเจอกับมนุษย์หน้าเลือดอย่างเขาเลยด้วยซ้ำ ถ้าเป็นไปได้ไม่ต้องเจอกันเลยตลอดชีวิตยิ่งดี! ชิ! ไอ้พ่อบ้านบ้าอำนาจ ไอ้ไม่รู้จักโต แกรู้จักฉันน้อยไปละ!