ตอนที่ 14 ห้องซักผ้า

ต๭นที่ 14 ห้องซักผ้า ตอนแรกก็ไม่รู้สึกอะไร แค่ไม่เข้าใจว่าทำไมสี่เอ๋อได้ยินว่าให้มาทำงานที่นี่อล้วต้องตกใจขนาดนั้น ตอนนี้เฟยเอ๋อและสี่เอ๋ฮก็มายืนอยู่ที่ทางเข้าหน้าห้องซักผ้าแล้ว แล้วยืนมองห้องที่ดูเหมือนถูกแช่ในน้ำเป็นเวลา 10 ปี แล้วก็มองไปที่สาวใชที่กำลังซักผ้าอยู่ด้านใน นางถึงเข้าใจว่าทำไมสี่เอ๋อถึงอึ้งกิ๋มกี่ เฟยเอ๋อกัดฟันแน่น แล้วเดินไปมองเสื้อผ้าที่กองเป็นภูเขาอยู่ด้านข้าง จึงรู้สึกท้อใจเล็กน้อย ยุคอดีตที่ไม่มีเครื่องซักผ้าให้ใช้ เสื้อผ้าที่เยอะขนาดนั้นปลับมีแค่สาวใช้ไม่กี่สิบกว่าคน จะซักเสร็จมั้ยเนี่ย? “ไม่ต้องยืนอึ้ง รีบมาทำงาน!”คนที่คุมห้องซักผ้าเดินเข้ามาหาเฟยเอ๋อที่ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น“ทุกวันสาวใช้ต้องซักผ้าคนละสองร้อยตัว! พวกเจ้ามาก็ยังมาช้าอีก รีบไปทำงานเลย ไม่อย่างงั้นข้าจะรายงานพ่อบ้านจ้าว พวกเจ้าอยู่ไม่สุขแน่!” “สองร้อยตัว?” เฟยเอ๋ออึ้งจนอ้าปากค้าง แต่ก็ไม่พูดอะไรมากได้แค่มอง “เฟยเอ๋อ!”สี่เอ๋อเริ่มเอาผ้ามาแช่ลงน้ำในกะละมังและดึงชายกระโปรงนาง แล้วใช้สายตาบอกให้เฟยเอ๋อระงับอารมณ์ไว้ เพื่อป้องกันไมให้เกิดเรื่องขึ้น เฟยเอ๋อมองสี่เอ๋อสลับกับผ้าที่กองเป็นภูเขาอยู่ด้านข้าง โมโหเสร็จจึงนั่งลง แล้วก็หยิบเสื้อผ้าที่ไม่ค่อยสกปรกมากมาจุ่มลงในน้ำ“เฟยเอ๋อ...”สี่เอ๋อถอนหายใจ มองไปยังมือของนางที่แช่ในน้ำเย็นแล้วเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ“ทำให้ท่านต้องลำบากแล้ว! ถ้าเป็นในวัง.....” “ช่างเถอะ” เฟยเอ๋อเบะปาก“เมื่อก่อนว่าไม่ใช่ว่าไม่เคยทะซะหน่อย ข้าแค่ไม่ชอบสีหน้าคนพวกนี้เท่านั้นเอง!” สี่เอ๋อพยักหน้าเบาๆแล้วก็ซักต่อไป ถึงแม้จะไม่ค่อยเข้าใจความหมายของเฟยเอ๋อซักเท่าไหร่ แม้จะอยู่ข้างๆกันแต่ก็ไม่สะดวกในการถามเท่าไหร่ ซักผ้ามาตั้งแต่เช้า จนตอนนี้มือที่เคยเนียนกลายเป็นบวมแดง เพราะแช่ในน้ำเย็นตลอด แต่ไม่เจ็บปวดมาก เพราะชาจนไม่รู้สึกอะไร ที่จริงในใจของเฟยเอ๋อก็รู้สึกถึงความคับค้องใจ แต่ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้ อยากจพูดกับสี่เอ๋อ แต่พอมองเห็นมือเล็กๆของนางที่ชินกับความเจ็บปวดมามาก ความรู้สึกนั้นก็หายไปจนหมด และก็ได้แต่ก้มหน้าทำต่อไป สบู่ซักผ้าของสมัยก่อนไม่ได้ลื่นเท่าสมัยนี้ เสื้อผ้าที่ซักแล้วทั้งแห้งทั้งหนืด และต้องแช่ไว้ก่อนถึงจะสามารถซักได้ ทันใดนั้นความไม่ทันระวังของเฟยเอ๋อก็ทำให้มือไปชนกับกะละมังที่เย็นมากจนมือชาทำให้เสื้อผ้าที่อยู่ในมือของนางตกลงพื้นไป “ไอ้ย๊า!” เฟยเอ๋อโมโหจึงสบถออกมา แล้วก็ทิ้งสบู่ตามลงไปด้วยความอารมณ์เสีย จากนั้นจึงลุกมาดูเสื้อผ้าที่หล่นลงพื้นไป เป็นชิ้นที่ 35 ที่นางซักในวันนี้ เดิมทีตอนซักก็ไม่ได้สกปรกอะไร แต่นางก็ใชอรงซักมาทั้งวันกว่าจะทำให้ขาวและสะอาดได้ ตอนนี้กลับหล่นลงไปเปื่อนดินตั้งเยอะ พอได้ยินเสียงเฟยเอ๋อเริ่มจะทนไม่ไหว สี่เอ๋อก็รีบจับแนของนางไว้แล้วดึงนางมาแล้วใช้โอกาสหยิบผ้าที่นางทำหล่นขึ้นมาใส่กะละมังของตัวเองแล้วช่วยนางซัก“เฟยเอ๋อ ขอให้สงบอารมณ์ไว้ก่อนนะ! ถ้าตอนนี้เรายังอยู่ในวัง ท่านมีสิทธิ์ที่จะทำอะไรก็ได้ แตว่าที่นี่คือตำหนักของท่านอ๋อง ท่านจำเป็นต้องฟังคำสั่งของเขา! ท่านอ๋องต้องการที่จะทรมานท่านด้วยการให้เป็นสาวใช้ แล้วยังถูกกลั่นแกล้งให้มาอยู่ห้องซักอีก แสดงว่าต้องการเห็นเราทรมานถึงที่สุด! ท่านต้องอดทนไว้นะเพคะ! อย่างสร้างเรื่องเลย ไม่อย่างงั้นคนที่จะลำบากก็คือตัวท่านเอง” “เป็นท่านอ๋องที่สมควรตายจริงๆ!” เมอเมอเฟยเอ๋อกัดฟันแน่น ชอบแต่รังแกคนอื่น แล้วจะทนได้ยังไง? “พวกเจ้าพูดเรื่องอะไรกัน?”เมอเมออยู่ดีๆก็เดินเข้ามาแล้วมองมายังกะละมังที่ว่างเปล่าของเฟยเอ๋อ จึงโมโหแล้วพูดว่า“ฉูเฟยเอ๋อทำไมไม่ตั้งใจซักผ้า รีบทำ! ถ้าโดนพ่อบ้านจ้าวลงโทษ อย่ามาโทษข้าละกัน!” ในใจก็อยากจะเอาคืนพวกคนชั่ว แล้วยกแขนขึ้นมาหยิบเสื้อผ้าในกองนั้นออกมาตัวนึง แล้วยัดลงไปในกะละมังแล้วขยี้ระบายความโกรธจนสาแกใจ พอเมอเมอเดินห่างออกไป นางก็หยุดทำแล้วมองมายังผ้าที่นางกำลังซักอยู่ เป็นผ้าที่เนื้อดีมาก ผ้าชิ้นนี้.... เฟยเอ๋อหลี่ตามองผ้าที่เนื้อละเอียดและนุ่มมากผืนนี้ ถ้าอิงตามหนังที่เคยแสดง ชุดนี้ต้องเป็นของพวกขุนนางแน่นอน “สี่เอ่อ ชุดนี้ป็นของท่านอ๋องอะไรนั่นใช่มั้ย?” เฟยเอ๋อถึงสี่เอ๋อที่นั่งข้างๆมาถามทันที สี่เอ๋อชะงักไปแล้วมองไปยังผ้าที่อยู่ในมือของนางแล้วร้องออกมาทันที“ใช่ ใช่จริงๆด้วย! ชุดนี้ไม่ใช่ว่าต้องมีคนเอาไปซักเป็นพิเศษอยู๋แล้วหรอ? ทำไมถึงมาอยู่นี่ได้...อุบ!” สี่เอ๋อตกใจที่อยู่ดีๆเฟยเอ๋อก็เอามือมาปิดปากของนาง “ชู่!สี่เอ๋อผู้น่ารัก เจ้าพูดเบา!” เฟยเอ๋อหันไปคอนนางแล้วปล่อยมือออก แล้วเอาชุดนี้ลงไปในน้ำ กดไปกดมา ทันใดนั้นสมองก็คิดบางอย่างออก สี่เอ๋อมองนางอย่างไม่เข้าใจ ทันใดนั้นนางก็แสยะยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัยและไม่พูดอะไรต่อ และปิดปากเงียบไป ก้มหน้าก้มตาซักต่อไป ชิ! โหลวเหยนหมิง! ข้าจะทำให้เจ้าได้รู้ว่า ข้าก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน! เฟยเอ๋อยิ้มที่มุมปากแล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆอย่างสะใจ