ตอนที่15 ชุดขุนนาง

ต๭นที่15 ชุดขุนนาง “ท่านอ๋อง ข้าน้อยได้นำชุดมาถวายแล้ว” โหลวเหยนหมิงชำเลืองตามองไปยังสาวใช้ เอ่ยถามอย่างเย็นชา “อยู่ไหน ชุดขุนนางของข้าส่งไปที่วังให้คนในวังซักก็พอแล้ว ไม่ต้องยุ่งยากมากเรื่องนำไปห้องซักรีด!” “เจ้าค่ะ!” หญิงรับใช้ไม่กล้าสบสายตาเย็นชาของโหลวเหยนหมิง เธอตัวสั่นโค้งคำนับแล้ววิ่งช้าๆเข้าไปในห้อง จัดวางเสื้อผ้าไว้บนโต๊ะอย่างเรียนร้อย กล่าวทูลลาแผ่วเบาแล้วเดินออกมาอย่างรวดเร็ว ราวกับโหลวเหยนหมิงเป็นปีศาจร้ายที่ผู้ใดพบเห็นต่างต้องหวาดกลัว เมื่อเห็นว่าประตูปิดสนิทแล้ว โหลวเหยนหมิงจึงวางแผนที่ประเทศเพื่อนบ้านในมือลง นวดคลึงเบาๆระหว่างหัวคิ้วลุกขึ้นยืนชำเลืองมองไปยังชุดขุนนางที่ใส่อยู่เป็นประจำบนโต๊ะชุดนั้น แต่ความรู้สึกแปลกไปเหมือนกับว่าบนชุดมีส่วนไหนที่ไม่เหมือนเดิม อีกทั้งยังดูจงใจพับไว้เรียบร้อยเกินไป และดูเหมือนภายใต้ผ้าที่พับไว้จะมีสิ่งใดซ่อนอยู่ โหลวเหยนหมิงหรี่ตามองเล็กน้อย เดินเข้าไปใกล้ ดึงสิ่งนั้นออกมาจากชุดของเขาแล้วสลัดทิ้งลงพื้นทันที ในคราแรกเขาคิดว่ามีใครสักคนที่ไม่กลัวตายบังอาจมาซ่อนอาวุธลับ หรือสิ่งของที่ไม่สามารถบอกผู้อื่นได้ โหลวเหยนหมิงเลิกคิ้วขึ้นแล้วเพ่งไปที่ด้านหน้าของเสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้ม ก้มตัวลงหยิบขึ้นมาด้วยความสงสัย แต่ทว่าสิ่งที่ปรากฏต่อสายตาของโหลวเหยนหมิงคือ รูขนาดใหญ่บนเสื้อคลุมของเขา ที่มีใครสักคนใช้กรรไกรตัดอย่างระมัดระวัง ด้านข้างของรูนั้นยังถูกวาดเจ้าเต่าหัวยาวหางยาวตัวหนึ่งใส่ลงไปอีกด้วย โหลวเหยนหมิงขมวดคิ้วแน่น โยนชุดขุนนางนั้นลงไปบนโต๊ะ แล้วเรียกองครักษ์ที่เฝ้าอยู่ด้านประตูเข้ามาออกคำสั่งอย่างเยือกเย็น : “จับตัวคนที่อยู่ในห้องซักรีดในวันนี้ ที่เคยเห็นชุดขุนนางชุดนี้มา!” ข้าอยากจะรู้นัก ใครหน้าไหนมันถึงใจใหญ่ใจกล้ามาตัดเสื้อวาดเต่าลงที่ชุดของข้า! หลังจากทำงานยุ่งมาทั้งวัน เฟยเอ๋อที่เพิ่งจะอาบน้ำอาบท่าเสร็จ กำลังเดินยืดเส้นยืดสายกลับไปที่ห้องพัก พลางนึกถึงสี่เอ๋อที่น่าจะจัดที่นอนให้นางเสร็จแล้ว เหนื่อยมาทั้งวัน นางอยากจะพุ่งตัวลงที่นอนหลับยาวๆสักสามวันสามคืนจริงๆ แต่ทันใดนั้นองครักษ์ที่อยู่ไม่ไกลจากพวกนางสองคน ก็ปรี่เข้ามาหา เฟยเอ๋อชะงักหันหลังกลับ อยากจะรีบกลับห้องพัก แต่สภาพร่างการของนางในตอนนี้ไม่สามารถวิ่งได้เร็วดั่งใจนึก เท้าเล็กๆกำลังจะออกวิ่ง องครักษ์สองคนนั้นกลับเดินมาถึงตัวนางเสียก่อน ยังไม่ทันได้พูดอะไรนางก็โดนลากให้เดินตามไป “นี่! พวกเจ้าทำอะไร! จะพาข้าไปไหน? ปล่อยข้า ข้าเดินเองได้!” เฟยเอ๋อร้องถามเสียงแหลม:“จะไปไหน!”สิ่งที่นางทำในวันนี้ ไม่น่าจะมีใครเห็นนี่ ถึงกระนั้นท่านอ๋องผู้นั้นใจแคบขนาดนั้นเชียวหรือ พอรู้ว่านางทำชุดของเขาเสียหายถึงกับบันดาลโทสะจนต้องตัดหัวของนางเลย ไม่หรอกมั้ง ถ้าหากใจแคบขนาดนั้นล่ะก็จะเอาอะไรมาเป็นท่านอ๋อง “นี่ ปล่อยข้าเถิดนะท่านพี่ ท่านพี่ทั้งสอง...” เฟยเอ๋อย่นจมูก ช้อนตามององครักษ์ทั้งสองด้วยความโศกเศร้า: “ปล่อยข้าไปเถิด อย่าตัดหัวข้าเลย ข้าเคยได้ยินมาว่า หากโดนตัดหัวดวงวิญญาณจะไม่สามารถกลับมาได้อีก ถ้าข้าตายด้วยวิธีนี้ก็จะไม่สามารถกลับมาได้แล้ว ขอร้องล่ะ ปล่อยข้าเถิด” ยังไม่ทันได้พูดจบ ตรงหน้าของนางก็ปรากฏประตูบานใหญ่ น่าจะใหญ่กว่าห้องในตำหนักเยียนเฟยของนางเสียอีก องครักษ์ทั้งสองเปิดประตูอย่างแรง และผลักนางเข้าไป “นี่ พวกเจ้าช่วยผลักเบาๆหน่อย” เฟยเอ๋อเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน หันไปมองร่างสูงภายในห้อง ที่กำลังยืนหันหลังมาทางประตูอยู่ ร่างภายใต้ชุดคลุมสีดำยาวทั้งตัว ต้องแสงยามค่ำคืน ทำให้ดูยิ่งเย็นยะเยือก “นำตัวมาแล้วพะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง” โหลวเหยนหมิงหันกลับมาถายในห้อง จ้องมองไปยังใบหน้าที่ทั้งโมโหและกระวนกระวายของเฟยเอ๋อ ลึกๆในดวงตาปรากฏแววประหลาดใจออกมาชั่วครู่ เฟยเอ๋อก้มหน้าลงมองปลายเท้าของโหลวเหยนหมิง ที่โผล่พ้นเสื้อผ้าออกมา ทำอะไรไม่ได้ จึงกรอกตากับพื้น เป็นอย่างที่นางคิดไว้ ถูกจับได้แล้ว แต่ความสุขจากการแก้แค้นเล็กๆน้อยๆนั้น ทำให้นางรู้สึกว่าต่อให้ตายก็คุ้มค่า ยังไงนางก็เคยตายมาแล้วครั้งหนึ่ง พญายมก็เคยเจอมาแล้ว นางยังเหลืออะไรให้ต้องกลัวอีก “พวกเจ้าออกไปก่อน” น้ำเสียงยังคงเย็นชา เฟยเอ๋อยักไหล่ไม่แยแส มององครักษ์สองคนเดินออกไปจากห้อง แล้วรีบหันหลังเดินตามออกไป “ฉูเฟยเอ๋อ หยุดอยู่ตรงนั้น” โหลวเหยนหมิงมองนางที่กำลังจะหนีด้วยความเย็นชา เฟยเอ๋อกระอักกระอ่วนกัดฟัน แสดงท่าทีที่ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน หันกลับมาสบสายตาเยือกเย็น