ตอนที่17 ตรวจสอบ

ต๭นที่17 ตรวจสอบ “เลว! ปีศาจ! โง่เง่า! คนอะไร!” เฟยเอ๋อทั้งเดินทั้งบ่น สี่สัปดาห์แล้วที่เหล่าทาสรับใช้และองครักษ์เห็นนางเป็นเช่นนี้ แต่ไม่กล้าทักท้วงสิ่งใด เพียงแค่ตกตะลึงจ้องมององค์หญิงจากราชวงศ์โหลงโฉงผู้สง่างาม เปลี่ยนจากองค์หญิงมาเป็นทาสรับใช้ จากหน้ามือเป็นหลังมือ ถึงแม้จะไม่ได้แสดงอำนาจบาตรใหญ่ แต่ก็ยังคงมีกลิ่นอายของความเป็นองค์หญิงให้ผู้คนรู้สึกได้ “โหลวเหยนหมิงเจ้าสมควรตาย” ใครก็ตามอย่าริอาจลองดีไม่ยั่วโมโหหญิงสาวผู้นี้เข้าเชียว มิฉะนั้นอย่ามาหาว่าไม่เตือนที่จะทำให้เลือดของเจ้าเปื้อนไปครึ่งท้องฟ้า! เฟยเอ๋อเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน หยิบกิ่งไม้เล็กๆขึ้นมาไว้ในมือ แล้วตีไปที่พื้นระบายอารมณ์ ราวกับได้แก้แค้น ในมุมหนึ่งมีชายชุดขาว ใบหน้าซีดขาวดั่งคนเป็นโรค บนใบหน้าไม่มีร่องรอยของความอบอุ่น กำลังยืนมองมาที่เฟยเอ๋อที่กำลังผ่านมาตรงหน้าของเขา มองร่างของเธอที่ยิ่งมองยิ่งมีกลิ่นอายแปลกๆออกมาจากร่าง ผู้หญิงคนนี้ จะว่าเปลี่ยนไปก็ไม่เปลี่ยน จะว่าเปลี่ยนไป แต่แท้จริงมีบางอย่างที่ไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว “ใคร” เฟยเอ๋อหันหลังมองไปยังภูเขาเทียมด้านหลังแทบจะทันที พบเพียงใบหน้าของโหลวฮ่าวเยว่ ที่มองมายังตนอย่างสงบเยือกเย็น: “แปลก” เฟยเอ๋อทำใจให้สงบ มองไปที่ใบหน้าราวกับคนตายของโหลวฮ่าวเยว่ อย่างระแวดระวัง: “โหลวฮ่าวเยว่?” โหลวฮ่าวเยว่ไม่แสดงสีหน้าใดๆ ทั้งที่โดนเฟยเอ๋อพบเข้า สีหน้าก็ไม่เปลี่ยนไป แต่เมื่อสบเข้ากับแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของเฟยเอ๋อ สีหน้าของเขาก็ยิ่งเยือกเย็นขึ้นไปอีก เงียบงันน่าสยดสยองราวกับคนตายที่จ้องมายังเฟยเอ๋อ จนนางรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว เขาจึงหันหลังเดินจากไปอย่างเงียบเชียบ มองไปที่ภูเขาเทียมอีกทีก็ไม่มีคนแล้ว เงียบราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ณ ที่แห่งนี้ เฟยเอ๋อถอยหลังไปหนึ่งก้าว ขมวดคิ้วและกัดริมฝีปาก หรี่ตาลงและพูดออกมาอย่างไม่พอใจ: “คงไม่ได้โดนผีหลอกกลางวันแสกๆ จริงๆหรอกนะ” นี่มันวังอะไรเนี่ย ทุกๆวันมีแต่บรรยากาศแปลกๆชวนอึดอัดกดดัน ทำให้ตกใจกันอยู่ได้ วิ่งกลับห้องพักมาอย่างเร่งรีบ สี่เอ๋อนั้นจัดที่นอนให้นางเสร็จแล้ว รอแค่นางกลับมา “เอ่อ...เจ้าญะ เฟยเอ๋อ เจ้าไปไหนมา” สี่เอ๋อมองเฟยเอ๋อที่เพิ่งกลับห้อง ขมวดคิ้วถามด้วยความกังวลใจ “ไม่ได้ไปไหน” เฟยเอ๋อกลืนน้ำลายลงคอ หันกลับไปนั่งบนเตียง จากนั้นล้มตัวลงเตรียมตัวเข้านอน สี่เอ๋อที่จัดเก็บเสื้อผ้าอยุ่อีกด้าน หันมองเฟยเอ๋อที่กำลังจะเข้านอน อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา นั่งลงบนเตียงแล้วทอดสายตาไปหานาง “เฟยเอ๋อ ที่จริงแล้าถ้าท่านรู้สึก” ที่จริงแล้วถ้าเจ้ารู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรม ท่านสามามารถกลับไปที่วังบอกฮ่องเต้เลยก็ได้ จะได้ไม่ต้องมาลำบากเช่นนี้ อย่างไรเสียฮ่องเต้ก็รักและเอ็นดูเจ้าขนาดนี้ ถ้าหากรู้ความจริงว่าท่านถูกท่านอ๋องกลั่นแกล้งเยี่ยงนี้ ฮ่องเต้จะต้องช่วยหาทางออกที่ยุติธรรมเพื่อท่านแน่ๆ “ตัดไปได้เลย ข้าไม่รู้จักฮ่องเต้” เฟยเอ๋อกรอกตาขึ้นด้านบน ทันใดนั้นก็ตระหนะกได้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป หันรีหันขวางรีบอธิบายแก่สี่เอ๋อที่นั่งตื่นตะลึงอยู่ว่า: “เอ่อ ข้าหมายถึง ...สี่เอ๋อเจ้าก็รู้นี่ว่าข้าลืมเรื่องราวต่างๆไปเยอะ สำหรับเรื่องความสัมพันธ์ฉันท์พี่น้องกับท่านพี่ฮ่องเต้ก็ด้วย ดังนนั้นข้าจึงไม่ได้นึกถึงเรื่องนี้ ข้ายังมีบางเรื่องที่นึกไม่ออกน่ะ “ถ้าเยี่ยงนั้น ท่านกลับวังไหมเพคะองค์หญิง” สี่เอ๋อก้มหน้าลงถามเธอที่กำลังหรี่ตาลงครึ่งหนึ่งอย่างใช้ความคิด “ช่างเถอะ” เฟยเอ๋อลืมตาเป็นปกติมองสี่เอ๋อ: “ข้ายังสนุกไม่พอ แล้วยิ่งกว่านั้น ถ้าหาคนมาช่วย ข้าก็ไม่ได้รับรู้ ถึงความรู้สึกที่ทำให้ท่านอ๋องสำนึกผิดในภายหลังน่ะสิ! อ้อ สี่เอ๋อ บอกว่าหน่อยสิว่า ท่านอ๋องนี่แท้จริงแล้วเป็นคนอย่างไร” รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะรอยครั้ง ข้อนี้ เฟยเอ๋อเชื่ออย่างหมดใจ “ท่านอ๋องเหยนหมิง เป็นดั่งเสาหลักแห่งแคว้นโหลงโฉงของพวกเรา!” สี่เอ๋อกระซิบกระซาบพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา: “ทุกครั้งที่มีสงคราม ตราบใดที่ท่านออกรบด้วยตัวเอง แน่นอนว่าจะต้องได้รับชัยชนะกลับมา ท่านอ๋องเหยนหมิง เป็นวีรบุรุษแห่งแคว้นโหลงโฉงของเรา เป็นเสาหลักสำคัญ เป็นขุนศึกที่ไม่เคยพ่ายแพ้ เป็นทั้งมือซ้ายและมือขวาของฮ่องเต้ เป็นผู้ที่ไม่บกพร่องสิ่งใดเลย!” “ข้าหมายถึงอุปนิสัยของเขา” เฟยเอ๋อแบะปาก ใครจะไปสนใจว่าเขารบแพ้รบชนะกันเล่า “อ๋อ” สี่เอ๋อชะงักไปชั่วขณะ: “ท่านอ๋อง ท่าน...สี่เอ๋อไม่ค่อยรู้อะไรมากเกี่ยวกับท่านอ๋องหรอกเพคะ” สี่เอ๋อตอบลิ้นพันกัน: “เคยได้ยินเพียงเมื่อก่อนองค์หญิงมักจะพูดว่า ท่านอ๋องเย็นชา ไม่แน่นอน เป็นบุรุษที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความองอาจห้าวหาญ แข็งแกร่งจนไม่มีใครสามารถทำลายเขาได้” “เป็นไปไม่ได้หรอก ที่จะไม่มีใครทำลายเขาได้! พวกเจ้าพูดเกินไปแล้ว” เฟยเอ๋อกรอกตามองบน ทุกคนล้วนมีจุดอ่อน เธออยากจะรู้ถึงจุดอ่อนของท่านอ๋องผู้นี้ยิ่งนัก : “เขาไม่มีจุดอ่อนเลยหรือ? ไม่มีสิ่งที่แยแสเลยหรืออย่างไร?” “จุดอ่อน? จุดอ่อนของท่านอ๋อง อาจจะเป็นหญิงสาวที่ชื่อซีอวิ๋น มิฉะนั้นแล้วเขาคงไม่รับองค์หญิงเข้ามาเป็นชายา เพราะแม่นางซีอวิ๋นตายหรอก”…แล้วหลังจากนั้นก็เป็นเช่นนี้สินะ “คนที่ตายไปแล้ว ไม่นับว่าเป็นจุดอ่อนได้หรอกนะ!” เฟยเอ๋อโบกมือปัด: “ช่างเถอะ ข้าเหนื่อยแล้ว นอนกันเถอะ แล้วค่อยว่ากันทีหลัง” นางไม่อยากให้ท่านอ๋องเลือดเย็น มาเป็นสาเหตุที่ทำให้เวลานอนอันแสนสุขของนางต้องล่าช้าลง สี่เอ๋อมองดูเฟยเอ๋อที่พลิกตัวจัดท่าเพื่อเข้านอนด้วยความงงงวย เงียบกริบไร้เสียงใดๆ องค์หญิงในตอนนั้น กับองค์หญิงที่สนิทกันในวันนี้ ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเยอะมากจริงๆ