ตอนที่18 ส่งอาหารว่างยามค่ำคืน

ต๭นที่18 ส่งอาหารว่างยามค่ำคืน เป็นเพราะซักผ้าในหลายวันมานี้แท้ๆเลย เฟยเอ๋อนั่งมองของตนที่บวมแดงเป็นหัวแครอทด้วยความเวทนา กล้ำกลืนความไม่เป็นธรรม ทำได้เพียงปาดน้ำตาทิ้ง ยังดีที่นางมีความอดทนมากพอ แค่มือบวมเจ็บไม่สามารถทำให้น้ำตานางไหลได้หรอก เป็นถึงนักแสดงจากศตวรรษที่21 น้ำตาเป็นเพียงแค่อุปกรณ์ประกอบการแสดง เมื่อไม่ต้องการให้มันไหลออกมา นางสามารถอดกลั้นไว้ได้ ! ในวันนี้ขอเพียงแค่ผ่านช่วงข้ามกลางคืนไปอีกวัน ก็จะถึงวันหยุดเพียงหนี่งวันต่อเดือน ของผู้คนทั้งหมดในวังแล้ว รวมถึงฉูเฟยเอ๋อก็จะได้พักผ่อนด้วย “ไม่ต้องซักผ้า เป็นความรูสึกสบายที่สุดแล้ว วะฮ่า ฮ่า ฮ่า” ฉูเฟยเอ๋อยืนบิดขี้เกียจอยู่หน้าประตูห้องซักรีด มองดูเหล่าสาวใช้ที่ทุ่มเทแรงของตนเพื่อซักเสื้อผ้า หัวเราะแฮ่แฮ่กล่าว: “พวกเจ้าค่อยทำนะ ข้าคนนี้ต้องกลับไปนอนแล้ว” พรุ่งนี้ไม่ต้องตื่นแต่เช้ารีบไปซักเสื้อผ้าแล้ว ในที่สุดก็ถึงวันที่ได้นอนอย่างสบายใจหายห่วงสักที! และในคืนนี้ก็ยังไม่ต้องมานอนเบียดกับสี่เอ๋ออีกด้วย แต่ทว่า...เมื่อหันไปมองสี่เอ๋อที่กำลังลงแรงซักผ้า พลันก็แบะปากออกมา มองเทียบใส่ตัวเอง ขณะที่สี่เอ๋อคนดีกำลังทำงานงกๆ แต่นางนั้นกำลังจะกลับไปนอนหลับสบาย ดูมีน้ำใจมากไหม? “สี่เอ๋อ” เฟยเอ๋อที่ยืนอยู่ด้านนอกประตูห้องซักรีดแล้ว เม้มปากยื่นมือไปสะกิดสี่เอ๋อที่อยู่ด้านใน สี่เอ๋อเงยหน้าขึ้นมา ทั้งยังยกแขนขึ้นปาดเหงื่อ ทำให้เฟยเอ๋อหัวเราะออกมา: “ท่านไปนอนเถิด ไม่ต้องห่วงข้า” เฟยเอ๋อยิ้มหวาน ทำให้สี่เอ๋อผู้เข้าอกเข้าใจผู้อื่นกระอักกระอ่วนเล็กน้อย นางหันหลังมุ่งตรงไปยังห้องพักมีเพียงแค่เวลาก่อนนอนเท่านั้นแหละ ที่ทำให้นางรู้สึกว่าห้องพักเล็กๆ แคบๆนี้ดูสวยและน่าอยู่ขนาดไหน “โอ๊ะ ขอโทษค่ะ ข้าไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษจริงๆ” อยู่ๆก็ชนเข้ากับใครสักคน เฟยเอ๋อแหงนหน้ามองฟ้าแล้วถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ก้มหน้าลงไปมองหญิงรับใช้ที่กำลังก้มตัวช่วยนางปัดเนื้อปัดตัว “ช่างเถอะ ช่างเถอะ ไม่เป็นไร” เฟยเอ๋อขยับมือของนางออก แต่สายตาก็เหลือบไปเห็นความเศร้าโศกบนใบหน้าของนาง เลิกคิ้วขึ้นถาม: “เจ้าเป็นอย่างไร” “อ๊ะ ข้าไม่เป็นไร...ไม่เป็นอะไรเลย” หญิงรับใช้สูดลมหายใจเข้า พยายามฝืนยิ้มออกมา “เจ้าจะไม่เป็นไรได้อย่างไร ดูสิหน้าซีดขนาดนี้ แล้วยังทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอีก ใครรังแกเจ้า! หรือจะเป็นตาเฒ่าพ่อบ้านจ้าวที่รังแกเจ้า หรือว่า....” “ไม่มีค่ะท่านพี่เฟยเอ๋อ ไม่มี” ทาสสาวก้มหน้าก้มตา: “ข้าเพียงแค่เจ็บท้อง แต่ต้องไปส่งของว่างยามดึกให้พระสนมรั่วอวิ๋น จึงรู้สึกลำบากนิดหน่อย” “เฮ้อ ส่งอาหารมาสิ” เฟยเอ๋อไม่สนใจสิ่งที่นางพูดถึงรั่วอวิ๋นมากนัก เพียงแต่มองลงไปที่กล่องอาหารในมือนาง ทักท้วงด้วยความแปลกใจ: “ซุปหกออกมาเยอะแล้วนะ” ได้ยินเฟยเอ๋อพูดอย่างนั้นแล้ว คิ้วของหญิงรับใช้ยิ่งขมวดเข้าไปใหญ่ นางจึงร้องไห้ออกมาด้วยความอึดอัดใจ “นี่ๆ เจ้าไม่ต้องร้องนะ” เฟยเอ๋อตบไหล่ของนางเบาๆอย่างช่วยไม่ได้ “ไม่ร้องนะ ไม่ร้อง” “ถ้า...ถ้าหากว่านำส่งอาหารให้ท่านพระสนมรั่วอวิ๋นด้วยสภาพนี้ นางจะต้องด่าข้าตายแน่” หญิงรับใช้ก้มลงร้องไห้สะอึกสะอื้น ใบหน้าขาวซีดน้ำตาไหลอาบสองแก้ม เฟยเอ๋อทนดูไม่ไหว ปกตินางก็ไม่ได้มีใจชอบช่วยเหลือผู้อื่นเท่าไหร่นักกลับรู้สึกใจอ่อนลง คว้ากล่องอาหารที่เคยอยู่ในมือหญิงรับใช้: “เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ ข้ากำลังว่างๆอยู่พอดี เดี๋ยวไปส่งแทนเจ้าเอง เป็นเพียงนางสนมท่านอ๋อง ดูซิจะกล้าด่าข้าไหม” “เอ๊ะ! นี่ท่านพี่เฟยเอ๋อ...นี่....” หญิงรับใช้มองนางแต่ไม่กล้าพูดอะไรออกมา “โอ๊ะ! นี่เจ้าสงบลงแล้ว” เฟยเอ๋อเขย่ามือตามความเคยชิน ตามด้วยตบไหล่หญิงรับใช้: “เจ้าไปพักผ่อนสิ ข้าจะไปส่งอาหารแทนเจ้าเอง” “ท่านพี่เฟยเอ๋อ ท่านเป็นคนดีจริงๆ” หญิงรับใช้มองนางเปี่ยมไปด้วยความซาบซึ้งใจ: “คราวหน้าถ้าข้าหายเจ็บท้องแล้ว ข้าจะมาช่วยท่านซักเสื้อผ้าแน่นอน” พูดจบนางกระอักกระอ่วนเล็กน้อย รู้สึกเกรงใจอยู่ในที “ฮ่า ดีเลย!” เฟยเอ๋อยิ้มบางๆ: “ว่าแต่อาหารต้องนำไปส่งที่ใดเล่า” หญิงรับใช้ก้มลงพูดเสียงเบา: “ตำหนักพระสนมรั่วอวิ๋น”