ตอนที่ 23 เผชิญหน้ากับการดูถูก

ต๭นที่ 23 เผชิญหน้ากับการดูถูก “หยุดอยู่ตรงนั้น！” ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงจากด้านหลัง ฉูเฟยเอ๋อหยุดชะงัก แล้วหันไปมองคนที่สั่งให้หยุด“พ่อบ้านจ้าว？” พอรู้ว่าเป็นเขา เฟยเอ๋อก็รีบระวังตัวแล้วถอยออกมาทันที หลี่ตามองเขาแล้วเตรียมป้องกันตัว “ไม่ตั้งใจทำงาน แล้วหนีออกมาข้างนอกทำอะไร？” พ่อบ้านจ้าวปรี่เข้ามาจ้องเฟยเอ๋อเขม่ง สายตาค่อยๆมองต่ำลงมายังรอยฉีกยับเยินที่โหลวเหยนหมิงทำไว้ จนเห็นผิวอันขาวผ่องของนาง “พรุ่งนี้เป็นเวรหยุดของข้า ดังนั้นตอนนี้ข้าจะนอนหรืออกไปไหนมันก็ไม่เกี่ยวกับท่าน！” เฟยเอ๋อมองเขาอย่างเย้อหยั่น พ่อบ้านจ้าวยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น แล้วเดินปรี่เขามาจับแขนของนางไว้“เกี่ยวหรือไม่เกี่ยวกับข้า ก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของข้าเอง！” “เอามือสกปรกของเจ้าออกไป！” เฟยเอ๋อพูดแบบกัดฟัน แล้วสะบัดแขนสองรอบ แต่สะบัดยังไงก็ไม่หลุด ผู้ชายสมันก่อนมีแต่คนแรงเยอะกันรึไง？หรือเป็นเพราะตอนนี้ร่างกายข้าอ่อนแอ แค่ผู้ชายแก่ๆผมแห้งยังสะบัดไม่หลุด “เจ้ามันโง่....” พ่อบ้านจ้าวหรี่ตามองมายังนางอย่างชั่วร้าย แล้วก็ก้มลงมาดมกลิ่นหอมๆที่ผมของนาง“ไม่ใช่แค่ผมที่ยาวสลวย นิสัยก็ยังเหมือนแมวป่าไปอีก ข้าชอบยิ่งนัก！” “พูดบ้าอะไรของเจ้า! ปล่อยข้านะ!”เฟยเอ๋อมองเขาอย่างเกรี้ยวกราด มองออกอย่างชัดเจนว่าเขามีเจตนาที่ไม่ดีต่อนาง ยิ่งมืดๆแล้วไม่มีใครอยู่แบบนี้ ถ้าตาเฒ่ามันคิดจะทำอะไรไม่ดีขึ้นมา พร้อมกับมองร่างกายของตัวเองตอนนี้ที่ไม่สามารทำอะไรได้ “ช่างเป็นหญิงสาวที่สวยถึงเพียงนี้ เป็นได้แค่สาวใช้นี่น่าเสียดายยิ่งนัก！” พ่อบ้านจ้าวทำเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่นางพูด แล้วยกมืออีกข้างขึ้นมาลูบไล้บนใบหน้าของนาง“ช่างน่านัก！” “สารเลว！เจ้าปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ！”เฟยเอ๋อโมโหจัด พยายามเบี่ยงศีรษะออกจาการสัมผัสของเขา“ข้าขอเตือนเจ้า ถ้าเจ้ายังกล้าแตะต้องเส้นผมของข้าแม้แต่เส้นเดียว เจ้ามีจุดจบไม่สวยแน่！” พอได้ยินแบบนั้นเขาก็รุกเขามาจับแขนทั้งสองข้างของนางไว้แล้วดึงเขามาหาตัวเอง“ข้าก็อยากจะรู้นักเชียว ว่าถ้าต้องการจะได้สาวใช้ที่ไม่มีใครรู้จักอย่างเจ้า ใครจะกล้าลงโทษข้า！” พอพูดจบ ช่วงที่นางเผลอ เขาก็เอามือขึ้นมาใช้แรงดึงเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยของนาง “อ๊ายยย！！” เฟยเอ๋อร้องออกมาอย่างดัง“ไอ้เฒ่าลามก！เจ้าไม่สมเพชตัวเองบ้างหรือ！ปล่อยข้า！” “ฮ่าๆๆ นานแล้วที่ข้าไมได้สัมผัสสาวใช้ที่สวยและขาวเนียนอย่างเจ้า วันนี้ข้าต้องสนุกสมใจอยากเป็นแน่!” พ่อบ้านจ้าวใช้แรงดึงแขนของนางไว้ “ปล่อยข้า ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!” เฟยเอ๋อทั้งกรีดร้องทั้งดิ้น พยายามสะบัดแขนของจากการจับกุมของเขา“เจ้ามันตาเฒ่าลามก！อย่ามาแตะต้องตัวข้านะ！” “เปรี๊ยะ！” ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็แน่นิ่งไป มือที่พยายามดึงเสื้อผ้ของนางก็หยุดชะงักลง ใบหน้าที่คาดไม่ถึงก็หันกลับมาจ้องมองนางขเม่ง เฟยเอ๋อหายใจอยากหอบ แล้วหันหน้าไปจ้องพ่อบ้านจ้าวใบหน้าที่แดงช้ำของเขา จากนั้นก็ใช้เท้ากระทืบเท้าของเขาอย่างแรง “โอ๊ยย！！” พ่อบ้านจ้าวยกเท้าขึ้นมาแล้วร้องอย่างเจ็บปวด แต่มืออีกข้างนึงก็ยังไม่ปล่อยนาง“ เชี่ย อินังเด็กบ้า！” “เจ้าปล่อยข้านะ！” นางกัดฟันพูด พยายามใช้แรงจากร่างกายที่อ่อนแอต่อต้านเขา “แม่งเอ้ย! นางสาวใช้ชั้นต่ำ!” พ่อบ้านจ้าวกัดฟันกร่อด ด้วยความบรรดาลโทสะ ทันใดนั้นก็ใช้แรงดึงผมของนางอย่างแรง แล้วผลักล้มลงไปที่พื้น จากนั้นก็กดทับร่างของนาง“ แค่ข้าไม่ทำอะไรเจ้าก็คิดว่าข้าไม่กล้าอย่างนั้นหรือ？นังบ้า！“ “อ๊ายย！！！“ เฟยเอ๋อกรีดร้องออกมาอย่างดัง แล้วพยามยามใช้แรงที่มีอยู่ผลักเขาออกไป แต่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย”อย่ามาแตะต้องตัวข้า ออกไป！ กรี๊ดดด！！！“ พ่อบ้านจ้าวไม่ได้สนใจเสียงร้องของนางเลยซักนิด กลางคืนที่ฟ้ามืดครึ้มและเงียบสงัดแบบนี้ และอยู่หลังอุทยานดอกไม้ที่ทหารองครักษ์เลิกงานกันไปหมดแล้ว ต่อให้นางร้องจนถึงเช้าก็ไม่มีใครเห็น พ่อบ้านยิ้มอย่างชั่วร้าย แล้วใช้มือฉีกเสื้อของนางออกอย่างรวดเร็ว “ช่วยด้วย! ช่วยข้าที! เฟยเอ๋อร้องขอความช่วยเหลืออย่างหวาดผวา!“ ในใจของนางก็วิตกกังวลอย่างมาก เพราะถ้ามีคนอยู่ คงออกมาช่วยนานแล้ว...... “ช่วยด้วย！ช่วยด้วย！ไอ้เฒ่าบ้ากามเอามือของเจ้าออกไปเดี๋ยวนี้นะ！ กรี๊ดดด！！！ ปล่อยข้า！ปล่อยยย..！！“ เฟยเอ๋อตะลึงจนตาค้าง มองไปยังชายที่กำลังดึงเสื้อของนางออกไป เหลือไว้เพียงแค่เสื้อซับในที่ติดกับตัวของนาง และพ่อบ้านใจทรามคนนี้ก็ยังไม่หยุดฉีกเสื้อผ้าของนาง ”หยุด！เจ้าปล่อยข้านะ！！！“ เฟยเอ๋อกัดฟันแน่น พยายามใช้แรงที่มีอยู่ดิ้นสุดชีวิต “นังสาวใช้ชั้นต่ำ วันนี้ข้าจะทำให้เจ้ารู้ว่าข้าเก่งกาจเพียงใด！ใครบอกให้เจ้าไม่ยอมข้า！ใครบอกให้เจ้าต่อปากต่อคำกับข้า เจ้าเป็นแค่สาวใช้ชั้นต่ำริอาจคิดต่อกรกับข้า！“ ได้ยินเพียงแค่“เคว๊ก“ เสื้อบางๆด้านในก็โดนฉีกออก