ตอนที่ 24 ถูกช่วยชีวิต

ต๭นที่ 24 ถูกช่วยชีวิต ได้ยินแค่ “เคว๊ก” เสื้อที่บางด้านในก็ถูกฉีกขาด “ผิวของเจ้าช่างขาวเนียนนัก อ๊า....” พ่อบ้านจ้าวเห็นแล้วน้ำลายไหลอยากจะเข้าไปไซร้ที่ลำคอของนางทันที เฟยเอ๋อกรีดร้องอย่างสุดชีวิต ภาวนาขอแค่ให้มีคนเข้ามาช่วย นางไม่อยากตกเป็นของคนเลวทรามต่ำช้าอย่างเขา ทันใดนั้นเหมือนกับว่ามีคนมาจับตัวของเขาเอาไว้ เขาหยุดชะงักไป หลังจากนั้นเสียงร้องที่เจ็บปวดก็ดังขึ้น ร่างของเขาก็กลิ้งไปอีกด้านนึง ร่างกายที่เกือบจะเปลือยเปล่าของนางก็มีของบางอย่างอบอุ่นมาโอบไว้ เฟยเอ๋ออึ้งจนตาค้าง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง “โอ๊ยย เจ็บชะมัด！” พ่อบ้านจ้าวร้องขึ้นมาจากพื้น ติดตามความสนุกได้ในตอนต่อไป เฟยเอ๋อลืมตาขึ้น เงยหน้ามามองคนที่ช่วยนางเอาไว้ ไม่มองจะดีกว่า พอมองเห็นนางก็อ้าปากจะร้องออกมา ปากที่กำลังจะเปิดออกก็ถูกคนที่พึ่งมาใช้มือปิดเอาไว้ “อุ๊บ...” เฟยเอ๋อมองไปยังคนที่เย็นชาคนนั้น ต่อให้ถูกทำร้ายจนตายก็ไม่อยากเชื่อว่าคนที่ช่วยตัวเองนั้น คือ โหลวเหยนหมิง โหลวเหยนหมิงจ้องตาสองข้างของนางที่ลุกโต แล้วไล่สายตามองต่ำไปยังร่างกายที่ถูกฉีกเสื้อผ้าของนาง ภายในใจก็เริ่มสั่นแล้วจึงปล่อยให้นางทรงตัวได้ แล้วไม่รอให้นางอ้าปากพูด ถอดเสื้อข้างนอกมาสวมให้นางทันที มองเห็นการกระทำที่กังวลรีบร้อนของเขา เฟยเอ๋ออ้าปากขึ้นแต่ไม่ได้พูดอะไร โหลวเหยนหมิงหันกลับไปจ้องมองพ่อบ้านจ้าวที่กลิ้งไปกลิ้งมาตรงนั้น：“ถ้าข้าจำไม่ผิดละก็ เจ้าคือพ่อบ้านจ้าวที่รับผิดชอบดูแลสาวใช้ภายในตำหนักของข้า！” พอได้ยินเสียงของโหลวเหยนหมิง ถึงแม้จะเจ็บปวดแค่ไหน พ่อบ้านจ้าวก็รีบตะกุยลุกขึ้นมา ทั้งคลานทั้งหมอบเข้ามาตรงหน้าของโหลวเหยนหมิงพร้อมใบหน้าที่เจ็บปวดรวดร้าว “ท่านอ๋อง....” เฟยเอ๋อเบี่ยงคอออก ให้ตายยังไงก็ไม่อยากหันไปมองคนเลวทรามต่ำช้าแบบเขา พอนึกถึงตอนที่เขาเอามือมาสัมผัสร่างกายก็รู้สึกขยะแขยงอยากจะออ้วกออกมา พอเหลือบเห็นเฟยเอ๋อที่ดูเจ็บปวดทรมานแบบนั้น สีหน้าของเขาก็ยิ่งดุดันขึ้น ในใจเหมือนมีไฟที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนลุกโชติช่วง แต่เหตุผลไม่ใช่เพราะคาดไม่ถึงว่าในตำหนักจะมีใครที่กล้าทำเรื่องเลวๆแบบนี้ แต่กลับโมโหเพราะถ้าช้าอีกนิดเดียวก็จำทำให้ผู้หญิงคนนี้ด่างพร้อยโดนรังแกไปแล้ว！ โหลวเหยนหมิงกำมือแน่น ใช้สายตาที่ดุดันหันไปมองพ่อบ้านจ้าวที่หมอบคลานจนจะเป็นง้อยอยู่ข้างหน้า:”ข้าตั้งกฏการลงทัณฑ์และการบำเน็จไว้อย่างชัดเจน ถึงแม้ว่าเจ้าจะทำงานรับใช้ข้ามาเป็นเวลาสิบๆปี แต่การกระทำของเจ้าก็มิอาจจะให้อภัยได้!สมควรได้รับการลงทัณฑ์เยี่ยงใด เจ้าก็ควรจะรู้ดี!” “ข้าน้อย..ข้าน้อยสำนึกผิดแล้ว ข้าน้อยจะไปรับการลงทัณฑ์บัดเดี๋ยวนี้！ข้าน้อยสำนึกผิด ขอท่านอ๋องโปรดทรงเมตตา！” พ่อบ้านจ้าวโฮ่ร้องออกมาอย่างเสียงดัง เสียงของโหลวเหยนหมิงแข็งขึ้นเรื่อยๆแสดงถึงว่าเขาโมโหอย่างมาตอนนี้ พ่อบ้านจ้าวเอาชีวิตไม่รอดเป็นแน่ ถ้ายังสามารถรักษาชีวิตไว้ได้ก็ถือว่าเมตตาเขามากแล้ว “ฮึ！“ โหลวเหยนหมิงยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น แล้วหันไปมองทหารลาดตระเวนด้านนั้น แล้วพูดขึ้นมาอย่างเสียงแข็ง：”ทหารนำตัวมันไปขังคุกใต้ดิน โบยอีก 50 ครั้ง แล้วตัดเอ็นข้อมือข้อเท้า!“ “อย่าท่านอ๋อง โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย！！！“ พ่อบ้านจ้าวร้องออกมาอย่างทรมาน แล้วรีบคลานเข้ามาเพื่อนจะลูบเท้าขอชีวิตจากเฟยเอ๋อ：”ข้าผิดไปแล้ว ช่วยพูดกับท่านอ๋องช่วยข้าที ข้าไม่ได้ทำอะไรเจ้า ข้าขอร้องล่ะ“ เฟยเอ๋อนิ่งไป มือของพ่อบ้านจ้าวไม่ทันจะแตะถึงตัวนาง นางก็โดนโหลวเหยนหมิงดึงเข้าไปประชิดอีกด้านนึง เฟยเอ๋อรู้สึกว่าตัวเองยังสั่นระริกกลัวอยู่ แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองสายตาของเขา โหลวเหยนหมิงเหลือบมองนางแว๊บนึง แต่ไม่ปล่อยให้เขาหลุดออกจากแขน แล้วหันไปมองพ่อบ้านจ้าวร้องไห้โฮ โดนทหารลาดตระเวนลากเขาออกไป แล้วเขาก็ฉีกยิ้มอย่างเยือกเย็น