ตอนที่ 25 ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้า

ต๭นที่ 25 ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้า “ขอบคุณ“ เฟยเอ๋อก้มหน้าพูดโดยที่รู้สึกทำตัวไม่ถูก ค่อยๆผละออกจากอกของเขาเบาๆ แล้วถอยหลังไปสองสามก้าว โหลวเหยนหมิงขมวดคิ้ว ใช้สายตาที่เย็นชาหันไปมองผมที่ยุ่งเหยิงและสีหน้าที่ไม่ค่อยดีของนาง พูดออกมาอย่างน้ำเสียงเยือกเย็น：“ไม่เห็นรู้มาก่อน ว่าคนเยี่ยงเจ้าจะพูดคำว่า ขอบคุณ สองคำนี้เป็นด้วย！“ เฟยเอ๋อกลืนน้ำลายลงไป นางยอมรับว่าตอนนี้ภายใจจิตใจของนางสับสนลนลานนิดหน่อย และยังรู้สึกอึดอั้นตั้นใจอยู่บ้าง พอได้ยินน้ำเสียงที่เย็นชาพูดออกมาแบบนั้น ภายในใจก็เหมือนมีการจุดไฟโมโหให้ลุกขึ้น แล้วเงยหน้ามองใบหน้าที่เย็นชาของโหลวเหยนหมิงอย่างโมโห “แน่นอน ข้าขอบใจท่านที่ ‘หวังดี’ ช่วยชีวิตของข้าเอาไว้！“ หวังดี สองคำนั้นนางกัดฟันพูดอย่างเน้นเสียง แล้วนางก็ยิ้มอย่างเยือกเย็นตามเขา พร้อมกับแสดงสีหน้าที่ไม่ยอมและหยิ่งยโสเพื่อไม่ให้เขาสบประมาทได้：”แต่ท่านได้โปรดอย่าเอาข้าในตอนนั้นกับตอนนี้มาเปรีบยเทียบกัน！บอกไว้ก่อน ข้าจำอะไรที่เกี่ยวกับเมื่อก่อนของข้าที่ท่านพูดถึงไม่ได้ ถึงท่านจะบอกว่าข้าไม่ยอบรับก็ช่าง หรือจะคิดว่าข้าเสเสร้งแกล้งทำก็แล้วแต่ แต่ถ้าท่านแค่อยากจะพูดเสียดสีใส่ข้า ต้องขอโทษที่ต้องบอกว่า ได้โปรดออกไปห่างๆข้าตอนนี้ เพราะข้าไม่รับประกันว่าถ้าข้าโมโหขึ้นมาจะสามารถทำร้ายใครบ้าง ！“ จะได้หรือไม่？ ได้โปรด เพราะตอนนี้นางอดทนเพื่อไม่ให้โมโห โหลวเหยนหมิงหลี่ตามองนางอีกครั้ง มองขึ้นลงทั่วตัวของนางอย่างละเอียด เขารู้สึกถึงความแปลกไปจากเมื่อก่อน คนที่เคยอยู่ชนชั้นสูงๆแบบนาง เป็นคนที่เคยทำให้ทุกคนต้องทุกข์ทรมานเหมือนตายทั้งเป็น ตอนนี้คนที่อยู่ตรงหน้าของเขาราวกลับว่าเปลี่ยนเป็นองค์หญิงผู้มีสติปัญญา เมตตาสูงส่ง และเหมือนโดนล้างสมองเสร้งทำเป็นคนละคน สามารถต่อกรกับเขาได้ในตอนนี้ ทันใดนั้นโหลวเหยนหมิงก็เดินปรี่เข้ามาแล้วเอามือแตะที่หน้าผากของนาง เฟยเอ๋อชะงักไป ไม่เข้าใจในการกระทำของโหลวเหยนหมิง แล้วยืนนิ่งจนลืมไปว่าคงรจะหลบออก “ร่างกายก็สบายดีทุกอย่าง！” เขาทำสีหน้าอย่างสงสัย เอามือมาจับที่ใต้คางของนางแล้วหมุนไปหมุนมา:”เจ้าในตอนนี้เป็นอีกครั้งที่เสเสร้งหลอกลวง หรือว่าเป็นตัวตนของเจ้าจริงๆ?” “เอามือของท่านออกไป!” เฟยเอ๋อเบี่ยงหัวออกแล้วถอยไป ใช้สายตาเย็นยะเยือกจ้องสายตาทะเล้นของโหลวเหยนหมิง:”แต่ถึงอย่างไรเราก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกัน ท่านหยุดวิเคราะห์ว่าข้าจะเป็นเยื่ยงไรได้แล้ว ตอนนี้ข้าก็ไม่ได้ไประลานอะไรท่าน ท่านจะมาจับผิดข้าทำไม?” โหลวเหยนหมิงเอามือมาลูบหัวตัวเองพลาง แล้วมองนางอย่างยิ้มเยาะๆ “หรือว่า…” เฟยเอ๋อยิ้มออกมาอย่างมีเลสนัย แล้วขยับหน้าเข้ามาจ้องหน้าของโหลงเหยนหมิงในระยะประชิด แล้วยิ้มออกมาอย่างสดใส: ” ท่านตกหลุมรักข้า?” โหลวเหยนหมิงที่โดนนางเอาคืนด้วยท่างทางแบบนั้น ถึงกลับหยุดชะงักไป แล้วเว้นระยะห่างออกมาจากนาง จากนั้นสายตาของเขาก็ระยิบระยับเหมือนกับสายตาของแมวเห็นเหยื่อ ยิ้มที่มุมปากแล้วหันไปพูดกับนางด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น:”ดูเหมือนว่าเจ้าเรียนรู้วีธีการอ่อยคนอื่นเป็นแล้ว!แต่สำหรับข้า ไม่มีผล!” เฟยเอ๋อไม่พูดอะไรแต่จ้องเขากลับอย่างแรง โหลวเหยนหมิงยิ้มเบาๆ แล้วเหลือบไปมองลำคอที่ขาวเนียนของนางที่เสื้อปิดไม่มิด และก้มลงไปมองมือนางที่กำเสื้อผ้าไว้แน่น：“ดูเหมือนว่าห้องซักผ้าจะไม่เหมาะกับผู้หญิงอย่างเจ้า！“ เฟยเอ๋อเหล่มองเขาอย่างไม่เข้าใจว่าความหมายของเขาคืออะไร แต่เขาก็ไม่พูออะไรต่อ เหลือบมองนางครู่นึงแล้วก็ยิ้มอย่างมีเลสนัย จากนั้นก็หันหลังเดินจากไปจากตรงนั้น “เกี่ยวอะไรกับห้องซักผ้า？“ เฟยเอ๋อขมวดคิ้วหันไปมองหลังของคนที่เพิ่งเดินจากไป แล้วก้มลงมามองมือตัวเองที่ซักผ้ามาแล้วหลายตัวจนแดงและบวมเป่ง