ตอนที่ 26 ใครเป็นศัตรูหัวใจของใคร

ต๭นที่ 26 ใครเป็นศัตรูหัวใจของใคร วันที่ 2 .. วันที่ไม่ต้องตื่นเช้าไปทำงานนี่มันช่างสบายแท้จริง！ เฟยเอ๋อนอนอยู่ที่นอนอย่างมีความสุข หรี่ตามองออกไปนอกเรือนสาวใช้ที่พระอาทิตย์เลยช่วงเที่ยงมาแล้ว เขาถึงรู้สึกว่าตัวเองเริ่มหิวข้าว รีบลุกขึ้นมาลูบท้องที่หิวจนแบนราบไปหมด “วันนี้ไม่ต้องไปทำงาน อย่างงั้นก็ไม่สามารถไปนั่งกินข้าวกับเพื่อนที่ห้องซักผ้าได้ละสิ ！“ เฟยเอ๋อพูดน้ำเสียงต่ำ ”แล้วข้าจะกินอะไรเนี่ย？“ ช่วงที่กำลังคิดไปคิดมา ก็เหลือบไปเห็นเสื้อคลุมสีฟ้าอมเขียวที่นางทิ้งเอาไว้เมื่อคืน ก็ทำให้ภาพเหตุการณ์กลับเข้ามาในหัวของนางอีกครั้ง “หึ！ไม่รู่ว่าพ่อบ้านจ้าวตอนนี้ยังมีชีวิตอยู่อีกมั้ย！“ เฟยเอ๋อเบะปาก แล้วเดินมาหยิบเสื้อของเขาขึ้นมาขีดเขียนลงบนเสื้อสองสามขีด：“เสื้อผ้าของพวกตาท่านอ๋องนี่มีแต่คุณภาพดีดีทั้งนั้น แล้วฮ่องเต้กับองค์หญิงนี่ใส่แบบไหนกันนะ？ฟุ่มเฟยจริง！”เฟยเอ๋อรู้แค่ว่าหลังจากที่ได้มาอยู่ที่นี่ตัวเองก็มีแต่เปลือยกาย ไม่เคยจะได้สัมผัสชุดอะไรขององค์หญิงเลย นางยากที่จะนึกว่าชุดของฉูเฟยเอ๋อเมื่อก่อนจะดีมากกว่าชุดของโหลวเหยนหมิงอีกมั้ย โห.... เสื้อผ้าที่ดีขนาดนี้ ถ้าวันไหนเขาอยากจะมาเอาจากข้าไป เสเสร้งแกล้งทำว่าต้องการได้เสื้อคืนจะทำอย่างไรดี？ ถ้าข้าไม่รักษาดีดี สกปรกนิดหน่อยแล้วจะทำยังไง ข้าก็คงไม่อาจจะชดใช้คืนได้！ คิดไปคิดมา เฟยเอ๋อก็รู้สึกหมั่นเขี่ยวกัดฟันอย่างแน่น แล้วใส่ชุดเข้าไปแบบมั่วๆ แล้วเดินเล่นออกมาจากเรือนสาวใช้ ส่งกลับมาแล้วค่อยคิดละกัน .. แค่เสื้อแค่ตัวคงไมมีอะไรเกิดขึ้นหรอก！นางที่อยู่ห่างไกลกับเขาซะขนาดนั้น เรื่องที่เกี่ยวพันธ์กับเขายิ่งน้อยยิ่งดี！ “เสด็จพี่ชายา!” เฟยเอ๋อกำลังจะเดินผ่านหน้าประตูตำหนักของรั้วอวี๋นพอดี รั้วอวี๋วที่กำลังเดินออกมาก็ชำเลืองเห็นพอดี จึงใช้เสียงอันหวานหยดย้อยร้องเรียกเฟยเอ๋อทันที “เสด็จพี่จะไปไหนหรือเพคะ？” รั้วอวี๋นเดินเข้ามาแล้วโปรยยิ้มให้นาง เฟยเอ๋อเลี่ยงไม่ได้จึงหยุดเดินแล้วเบะปากไปมา แล้วหันไปยิ้มหน้าบานให้กับนาง ตอนนี้พึ่งจะรู้ว่าต้องเรียก พระชายา？ เมื่อคืนไม่รู้ว่าหญิงนางไหนที่ไม่ร็สึกอายอยู่กับชายหน้าตายบนเตียงตะคุ่มๆ แล้วพอเห็นนางก็ทำอย่างกับว่านางเป็นสาวใช้ที่มาส่งสำรับจริงๆ แล้วยังไม่เห็นจะรีบใส่เสื้อผ้าลุกขึ้นมาทักทายเลยสักนิด？ “แม่นางรั้วอวี๋น!” เฟยเอ๋อฉีกยิ้มให้นาง มองชุดสีขาวพริ้วของนาง ที่เหมือนกับชุดของเทพธิดาแบบนั้น รั้วอวี๋นเดินเข้ามายิ้มพร้อมกับกำลังจะอ้าปากพูด ก็เหลือบไปเห็นเสื้อสีน้ำเงินอมเขียวในมือของนางเข้า จึงชะงักไป พอรู้ว่าสายตาของนางกำลังมองตรงไหนอยู่นั้น เฟยเอ๋อจึงก้มลงมองเสื้อที่มือของตัวเอง แอบยิ้มสะใจเล็กน้อย รั้วอวี๋น？ ช่างเป็นผู้หญิงที่ความรู้สึกอ่อนไหวง่ายจริงๆ！ คิดไม่ถึงว่าสวยบาดตาบาดใจขนาดนี้ จนทำให้ผู้ชายหลงตะลึงได้ ที่แท้ก็เป็นแค่ผู้หญิงที่มองเห็นแค่เสื้อชิ้นเดียวก็ทำให้อ่อนไหวได้ “เมื่อคืนท่านอ๋องเสด็จไปหาพระชายาหรือเพคะ？” รั้วอวี๋นถามแบบหยั่งเชิง “ห้ะ！”เฟยเอ๋อเงยหน้าขึ้น ยกเสื้อขึ้นมาสะบัดไปมาเบาๆ แล้วก็ยิ้มออกมาหน้าบานเลยทันที：“แล้วเจ้าคิดว่าอย่างไรเล่า？” พอได้ยินรั้วอวี๋นก็ฝืนยิ้มออกมา：“ยินดีกับเสด็จพี่ด้วยนะเพคะ！เสด็จพี่นี่โชคดีจริง ถูกท่านอ๋องส่งไปอยู่เรือนสาวใช้แล้วยังสามารถได้รับความรักจากท่านอีก！” เฟยเอ๋อยิ้มแหยะๆแล้วโบกมือให้นางพลางๆ：“อื้ม ไม่มีเวลาแล้ว ท่านอ๋องลืมเสื้อไว้ ข้าต้องเอาไปคืนให้ตอนนี้！” พูดเสร็จก็ไม่รอให้รั้วอวี๋นได้อ้าปากพูด หันไปยิ้มให้นางเสร็จก็รีบเดินไปตำหนักหมิงเวนโหลวของโหลวเหยนหมิงทันที พอจะคิดภาพออกว่าสีหน้าของรั้วอวี๋นตอนนี้เป็นเยี่ยงไร เฟยเอ๋อยิ้มเยาะๆ ผู้หญิงนี่ช่าง ถ้าอยากจะสร้างเรื่องอะไรที่ไม่ดีไม่ได้ยากอะไรเลย สำคัญแค่ว่าต้องรู้ว่าสถานการณ์แบบนี้ต้องรับมือแบบไหน อย่างเช่นตอนนี้ นางแค่ต้องการทำให้ผู้หญิงที่อ่อนไหวง่ายกับสิ่งที่ไม่มีอะไรเลยแต่ทำเหมือนให้มีอะไรมากกว่า อย่างความอ่อนหวาน นุ่มนวลก็ไม่ใช่ว่าเสแสร้งแกล้งทำแล้วจะทำได้เหมือนจนมองไม่ออก