ตอนที่ 27 องค์หญิงเล็ก 1

ต๭นที่ 27 องค์หญิงเล็ก 1 เฟยเอ๋อยิ้มอย่างสะใจ หน้าบาน ทั้งกระโดดโลดเต้นเข้าไปในตำหนักหมิงเวนโหลว “โอ้โอ้โอ้！555+ ดีมากก！”เสียงโห่ร้องอย่างครึ้กคักของเด็กหนุ่มดังเข้ามาในหูของเฟยเอ๋อ เฟยเอ๋อเงยหน้าขึ้นไปมองว่าวที่ลอนอยู่บนท้องฟ้า ตกใจจนเกือบจะร้องออกมา ที่..ที่นี่คือตำหนักหมิงเวนโหลวอยู่ใช่มั้ย？สี่เอ๋อเคยบอกว่าตำหนักหมิงเวนโหลวของโหลวเหยนหมิงเป็นตำหนักที่เงียบสงัดและเย็นยะเยือกจนทำให้รู้สึกอึดอัดไม่ใช่หรอ？ทำไมถึงมีของเล่นของเด็กได้？ “55 สวยมากก ลอยขึ้น ลอยขึ้นไปสูงๆ ลอยขึ้นไปอีก！555!” ทันใดนั้นนางก็มองต่ำลงมาก็เห็นเงาของผ้าสีเหลืองเล็กๆที่อยู่ในสวนดอกไม้ข้างหน้ากำลังกระโดดไปกระโดดมา ดีใจมากกว่านางซะดี ดีใจจนทั้งร้องทั้งหัวเราะไปด้วย เฟยเอ๋อเบะปาก ไม่ได้คิดที่จะสนใจอะไรเด็กผู้หญิงคนนั้น ใครจะไปรู้ว่านางมาจากไหนเป็นลูกเต้าเหล่าใคร “อิ้？เจ้าเป็นใคร？”สาวน้อยชุดเหลืองเห็นว่าเฟยเอ๋ออยู่ตรงนั้นก็เลยถามทันที แล้วรีบวิ่งเข้ามามองนางด็วยลูกตากลมโตของเด็ก “เอ๋....”เฟยเอ๋อหยุดชะงักแล้วหันไปมองสายตาของสาวน้อย ทนไม่ได้เลยยิ้มให้นาง พอมองใกล้ๆ เด็กคนนี้ช่างน่ารักน่าชังยิ่งนักจนทำให้คนอื่นหมั่นเขี้ยวอยากจะหยิกสักครั้ง：“ข้ามาส่งของ！แล้วเจ้าละ？เจ้าเป็นลูกเต้าเหล่าใครหรือสาวน้อย！” พอพูดเสร็จเฟยเอ๋อก็หยิกที่แก้มน้อยๆของนางเบาๆ：“ช่างน่ารักน่าชังจริงๆ！“ “เอ่อ“ สาวน้อยเบิกตากว้าง แต่ไม่ได้พูดอะไร แต่กลับถอยหลังออกไป พร้อมกับมองซ้ายขวาสองสามครั้ง แล้วก็วิ่งกลับไปแย่งว่าวกับองครักษ์ที่สวนดอกไม้มาทันที จากนั้นก็วิ่งกลับเฟยเอ๋อ：”พี่สาว ข้าเล่นว่าวกับพวกทหารไม่สนุกเลย ท่านเล่นกับซินซินได้หรือไม่เพคะ？“ เฟยเอ๋อหัวเราะออกมา ย่อตัวลงมายิ้มให้สาวน้อยอย่างใจดี แล้วยกมือขึ้นมาบีบจมูกน้อยของนางเบาๆ：“ข้ายังมีธุระที่ต้องทำอยู่เล็กน้อย เจ้าชื่อ ซินซิน หรือ？ถ้าไม่อย่างงั้นให้ข้าเอาของไปส่งเรียบร้อยแล้วจะกลับมาเล่นว่าวกับเจ้าได้หรือไม่！“ มีคนสองคนยืนมองจากด้านหน้าประตูชั้นสองของตำหนักหมิงเวนโหลว กำลังมองอย่างงงๆ ที่เห็นรอยยิ้มของเฟยเอ๋อที่พูดคุยอยู่กับซินจิ้นจู่อยู่ด้านนอก “คนเราจะสามารถเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้หรือ？“ โหลวฮ่าวเยว่ที่สวมชุดสีขาวขมวดคิ้วมองอย่างไม่เชื่อสายตาใบหน้าซีดจางที่เหมือนไม่มีชีวิตตอนนี้มีสีสีนขึ้นมานิดหน่อย โหลวเหยนหมิงที่ยืนอยู่ด้านข้างก็จ้องมองไปยังสายตาที่เป็นประกายระยิบระยับของนาง แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา：“ใครจะไปรู้ว่าตอนนี้นางต้องการจะเล่นละครอะไร！“ “ข้าสงสัยยิ่งนักว่านางเสเสร้งแกล้งทำได้อย่างไร！“ โหลวฮ่าวเยว่พูดด้วยรอยยิ้มน้อยๆแล้วก็เดินกลับเข้าไปในห้องอ่านหนังสือ นั่งลงข้างโต๊ะที่มีแก้วน้ำชาวางอยู่：”มาคุยเรื่องของเรากันต่อเถอะ แคว้นเป่ยหมิงตอนนี้เริ่มเคลื่อนไหวแล้ว คาดว่าอีกไม่นานก็จะทำให้เกิดสงครามเป็นแน่！แต่อำนาจจะตกเป็นของใคร ท่านอย่างจะพนันกับข้าหรือไม่？“ โหลวเหยนหมิงยิ้มแยะ หันมามองโหลวฮ่าวเยว่：“เจ้าก็รู้ว่าครั้งนี้ข้าต้องการจะไดยึดอำนาจ ทำไมถึงต้องมาแย่งกับข้า！“ โหลวฮ่าวเยว่หัวเราะเบาๆ：“ครั้งก่อนข้าก็ยอมยกซีอวี๋นให้ท่าน แต่ท่านกลับไม่ปกป้องนางไว้ จนโดนฉูเฟยเอ๋อทรมานจนตาย ตอนนี้ถ้าข้าไม่ทำอะไรบ้าง เกรงว่าต่อไปข้าก็คงทำอะไรยากแล้ว！“ โหลวเหยนหมิงมีสีหน้าแข็งกระด้าง จ้องเขม่งไปยังโหลวฮ่าวเยว่ที่นั่งดื่มชาอย่างสบายใจ