ตอนที่ 28 องค์หญิงเล็ก 2

ต๭นที่ 28 องค์หญิงเล็ก 2 “พี่สาว ท่านเล่นว่าวเป็นเพื่อนข้าเถอะนะ!” สาวน้อยยังคงเขย่าบ่าของนางไม่หยุด และยิ่งทำหน้าอ้อนวอน “โอ๋โอ๋！“เฟยเอ๋อยิ้มแหยๆอย่างหมดหนทาง แล้วยกมือขึ้นมาจับแขนน้อยๆของเด็กน้อย：”ข้าต้องรีบเอาของไปส่งก่อน ครู่นึงก็กลับมาแล้ว ว่านอนสอนง่ายนะ ซินซินผู้น่ารัก！“ “ไม่เอา！ตอนนี้ซินซินต้องการจะเล่นว่าว！“ เด็กน้อยเบ้ปากโดยไม่ยอมฟัง “ถ้าซินซินไม่เชื่อฟังงั้นต้องโดนตีก้นนะ！” เฟยเอ๋อหัวเราะแล้วบีบจมูกนางเบาๆ แล้วก็ไม่พูดยืดยาวอะไรต่อ หันหลังแล้วเดินเข้าไปในตำหนักหมิงเวนโหลวทันที “ไม่เอา ไม่เอา! พี่สาวหยุดเดี๋ยวนี้!” สาวน้อยเรียกนางอย่างเสียงดังโดยทันที เฟยเอ๋อก็เห็นนางเป็นแค่เด็กน้อย ส่ายหัวไปมาแล้วเดินหน้าต่อ ด้านหลังกลับมีเสียงร้องไห้ของเด็กน้อยอย่างดัง เฟยเอ๋อตกใจอย่างมากแล้วหันหลังกลับไปเห็นซินซินทิ้งว่าวลงบนพื้นแล้วก็นั่งลงร้องไห้อย่างเอาแต่ใจ “ฮื้อฮื้อฮื้อ....พี่สาวไม่ยอมเล่นกับข้า！ท่านนิสัยไม่ดี！！ท่านเป็นคนไม่ดี！！ข้าจะบอกท่านลุงฮ่องเต้ให้ลงโทษท่าน！ท่านนิสัยไม่ดีเลยยย！！！“ “ไม่ใช่....ข้า.....“ เฟยเอ๋ฮเดินเข้ามาอย่างหมดหนทาง แล้วยื่นมือมาดึงเด็กน้อยให้ลุกขึ้น ยังไม่ทันจะสัมผัส มือของนางก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา ที่แท้ฏ้มีคนข้างๆผลักนางไปอีกข้าง โดยอีกนิดนึงนางก็จะลงไปนั่งหมอบที่พื้นแล้ว “เอ้！“ เฟยเอ๋อประคองตัวได้แล้ว เงยหน้าขึ้นไปมองคนสองคนที่พึ่จะมา：”พวกท่าน...“ “ข้าก็นึกว่าเจ้าจะเปลี่ยนไปได้นานแค่ไหน！“โหลวเหยนหมิงมองนางอย่างเยือกเย็น：“พอเห็นแบบนี้ ก็รู้แล้วว่าประเมินเจ้าต่ำไป แค่เด็กน้อยๆเจ้ายังไม่อาจจะปล่อยได้ เจ้านี่มัน...” “ท่านลุง ！เหวอ.....” ซินซินน้อยถูกโหลวฮ่าวเยว่อุ้มขึ้นไป แล้วหันกลับมามองเฟยเอ๋อด้วยสายตาตำหนิ：“ท่านลุง！” “ข้า...”นางหันไปมองโหลวเหยนหมิงที่สายตาลุกเป็นไฟอย่างไม่น่าเชื่อ เห็นได้ชัดเจนว่าเขาเข้าใจนางผิด“ข้ายังไม่ได้ทำอะไรนางเลย แค่ข้าไม่ได้อยู่เล่นว่าวกับนาง เพราะต้องเอาชุดขึ้นไปคืน ดังนั้นจึงยังเล่นกับนางไม่ได้ ข้า.....” “ไม่ต้องอธิบาย！”โหลวเหยนหมิงมองนางอย่างเย็นชา แล้วหันไปทางโหลวฮ่าวเยว่：“ฮ่าวเยว่ พาองค์หญฺงน้อยกลับเข้าไป เรื่องของเราวันหลังค่อยมาคุย！” “ท่านฟังข้าอธิบายก่อน！”เฟยเอ๋อเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วหันไปมองเด็กน้อยที่เอาแต่ร้องไห้อย่างซินซิน คิดไม่ถึงว่า ตัวแค่นี้ทำเป็นเรียกร้องความสนใจจากคนอื่นแล้ว คนหน้าตายอย่างโหลวฮ่าวเยว่ก็ใช้สายตามองนางแล้วหัวเราะเยาะ อุ้มองค์หญิงน้อยแล้วเดินจากไป ไม่พูดอะไรสักคำ แค่จะให้สาวน้อยช่วยอธิบายแทนนางหน่อยก็ไม่ได้ “เฮ้ย พวกท่าน.....“เฟยเอ๋อเดินขยับเข้ามาอีกครั้ง โหลวเหยนหมิงยื่นมือออกไปกันนางเอาไว้ นางโมโหจนกำกำปั้นอย่างแน่น แล้วใช้ตาแข็งทื่อมองเขาอย่างไม่ยอม：“แล้วท่านต้องการแบบไหน？“ “ข้ายังไม่ทำอะไรเลย！ข้าไม่ได้ทำ......“เฟยเอ๋อรู้สึกว่าตัวเองโดนเอาเปรียบอย่างมาก ยกมือขึ้นมาแล้วยัดเสื้อใส่มือของโหลวเหยนหมิงทันที แล้วพูดอย่างเสียงดัง：”ข้าแค่เอาเสื้อมาคืนท่าน ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเลย！เจ้าจะเชื่อมั้ย“ นางขี้เกียจจะอธิบายแล้ว ดูแล้วต่อให้อธิบายยังไงก็ไม่เชื่ออยู่ดี โหลวเหยนหมิงมองเสื้อตัวเองที่แขน แล้วกวาดตามองอีกครั้งถึงสีหน้าจะเต็มไปด้วยคับค้องใจ ก็ยังยืนอยู่ตรงหน้าของฉูเฟยเอ๋อ ทันใดนั้น โหลวเหยนหมิงก็ปล่อยเฟยเอ๋อออก แล้วหันไปหยิบเอาเสื้อขึ้นมาเฟยเอ๋อตกตะลึงอย่างไม่เชื่อสายตา แล้วเขาก็รีบฉีกออกเป็นชิ้น “ท่าน...“เฟยเอ๋อตะลึงกับเสื้อที่ตกลงไปบนพื้นที่ซ่อมยังไงก็ซ่อมไม่ได้อีกหรอ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าใจ คุณภาพดีขนาดนี้ เขายังทำลายลงไปได้！ “เสื้อที่ผู้หญิงอย่างเจ้าเคยใส่แล้ว ข้าไม่จำเป้นต้องใส่อีก！“โหลวเหยนหมิงยิ้มที่มุมปากอย่างเย็นชา แล้วเดินก้าวเท้ายาวๆออกไปเลย เฟยเอ๋อยังยืนอึ้งอยู่ที่เดิม มองเสื้อที่ถูกฉีกเป็นชิ้น และว่าวด้านข้างที่ถูกสาวน้อยทิ้งเอาไว้ ทันใดนั้น สีหน้าของความอึดอันก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่มีแต่ความขมฝาด.... ช่างเถอะ ทำไมข้าจะต้องมาเสียเวลาคิดอะไรไร้สาระให้ตัวเองทุกข์ทำไม พอส่งเสื้อเสร็จ ก็ทำเหมือนนางเป็นแค่ส่วนเกิน